WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący:	SSO Sylwana Wirth
Protokolant:	Ewa Ślemp

przy udziale Barbary Chodorowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniach 13 września i 20 grudnia 2016 r.

sprawy M. Ś.

syna J. i J. z domu Z. (...) roku w Ś. z art. 178 a § 4 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku

z dnia 13 kwietnia 2016 r. sygnatura akt VI K 23/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki związane z postępowaniem odwoławczym za wyjątkiem kosztów obrony z urzędu oraz wymierza opłatę za to postępowanie w wysokości 240 złotych.

Sygnatura akt IV Ka 544/16

Prokurator Rejonowy w Kłodzku wniósł akt oskarżenia przeciwko M. Ś. oskarżając go o to, że:

w dniu 08 listopada 2015 roku w D., woj. (...) będąc prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości wyrokiem Sądu Rejonowego w Kłodzku o sygn. akt VI K 692/13 z dn. 20.11.2013 roku kierował w ruchu lądowym pojazdem mechanicznym m-ki V. (...) o nr rej (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym I bad. 1,5 ‰, II bad. 1,4 ‰ alkoholu we krwi,

tj. o przestępstwo z art. 178a§4 kk

Wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2016 roku (sygnatura akt VI K 23/16) Sąd Rejonowy w Kłodzku

I.  oskarżonego M. Ś. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 178a§4 kk przy zastosowaniu art. 37b kk i art. 34§1a pkt 1 kk wymierzył mu 3 (trzy) miesiące pozbawienia wolności oraz 1 (jeden) rok ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na podstawie art. 42 §3 kk orzekł wobec oskarżonego dożywotnio środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych;

III.  na podstawie art. 43a§2 kk orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 10000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonych oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

IV.  na podstawie art. 63§1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 08 listopada 2015 roku godz. 7:20 do dnia 09 listopada 2015 roku godz. 11:10;

V.  zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych wydatki poniesione w sprawie zaliczając na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł oskarżony M. Ś., zaskarżając wyrok w całości, zarzucając:

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, a mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, iż M. Ś. w chwili kontroli policyjnej nie prowadził pojazdu a spał na miejscu pasażera. Jednocześnie brak wiarygodnych dowodów i niespójne zeznania świadków.

a podnosząc wskazany zarzut wniósł o uchylenie wyroku oraz przydzielenie M. Ś. adwokata z urzędu.

Sąd okręgowy zważył:

apelacja nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Z uwagi na zaistniałe w postępowaniu odwoławczym wątpliwości co do stanu zdrowia psychicznego oskarżonego Sąd Okręgowy postanowił uwzględnić wniosek obrońcy oskarżonego i uzupełnić postępowanie dowodowe w postępowaniu odwoławczym poprzez przeprowadzenie dowodu z opinii sądowo – psychiatrycznej na okoliczność stanu zdrowia psychicznego oskarżonego tempore criminis oraz na okoliczność aktualnego stanu zdrowia psychicznego w szczególności, czy pozwala on oskarżonemu brać udział w rozprawie odwoławczej. Powołani w sprawie biegli lekarze psychiatrzy M. Ż. i W. I. w przedstawionej opinii stwierdzili, iż oskarżony M. Ś. nie cierpi na chorobę psychiczną w znaczeniu psychozy, na niedorozwój umysłowy ani na inne krótkotrwałe zaburzenia czynności psychicznych, biegli stwierdzili u oskarżonego Zespół Zależności Alkoholowej, cechy osobowości nieprawidłowej oraz z dokumentacji medycznej dotyczącej wymienionego zaburzenia adaptacyjne. W opinii biegłych tempore criminis oskarżony znajdował się w stanie upojenia alkoholowego, które to upojenie alkoholowe biegli kwalifikują jako upojenie alkoholowe zwykłe /proste/ którego skutki i następstwa znał dobrze z doświadczenia życiowego i mógł w pełni przewidzieć. W stosunku do zarzucanego czynu nie zachodzą warunki art. 31§1 i 2 kk. Opiniujący stwierdzili nadto, iż M. Ś. może brać udział w toczącym się postępowaniu i odpowiadać przed sądem oraz prowadzić obronę w sposób samodzielny i rozsądny, a ewentualną karę pozbawienia wolności odbywać w zwykłym zakładzie karnym.

Rozpoznając apelację wbrew odmiennym zapatrywaniom skarżącego stwierdzić należy, iż sąd rejonowy nie popełnił w sprawie niniejszej zarzucanego mu błędu w ustaleniach faktycznych mającego mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Rozstrzygając o odpowiedzialności oskarżonego M. Ś. Sąd I instancji wnikliwie, rzeczowo i obiektywnie przeanalizował zgromadzone dowody i na ich podstawie poczynił trafne ustalenia faktyczne co do sprawstwa oraz zawinienia oskarżonego odnośnie przypisanego mu czynu z art. 178a§4 kk. Dokonana w sprawie tej przez Sąd orzekający ocena materiału dowodowego zgodna jest z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów natury faktycznej czy też logicznej. Zwrócić ponadto należy w tym miejscu także uwagę, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego. Tym samym dla skuteczności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, niezbędnym jest wykazanie przez skarżącego nie tylko ogólnej wadliwości ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, ale wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego, jakich dopuścił się tenże sąd w świetle zasad logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 17 grudnia 2013 roku II Aka 361/13 System Informacji Prawnej Legalis). Autor apelacji podnosząc natomiast zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mającym mieć wpływ na jego treść, we wniesionym środku odwoławczym, zaistnienia tego rodzaju uchybień w sprawie niniejszej w żaden sposób jednakże nie wykazał jak również nie uzasadnił swojego stanowiska.

W rozpoznawanej sprawie Sąd orzekający zweryfikował, w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, złożone przez oskarżonego M. Ś. wyjaśnienia w których oskarżony kwestionował aby w czasie zdarzenia to właśnie on miał kierować samochodem osobowym marki V. (...) wskazując w pisemnym uzasadnieniu wyroku z jakich względów wyjaśnienia te uznane zostały za pozbawione wiarygodności, logicznie uzasadniając swoje stanowisko w tym zakresie. Wyrokując w sprawie Sąd I instancji miał na uwadze także dowód z zeznań R. W.. Zeznania złożone przez tego świadka ocenione w sposób swobodny, w powiązaniu z innymi zgromadzonymi w sprawie dowodami nie zasługują na przyznanie im waloru wiarygodności. Symptomatycznym w sprawie tej nadto pozostaje, iż na miejscu zdarzenia jak i w toku prowadzonego w sprawie tej postępowania przygotowawczego oskarżony nie wskazywał na R. W. jako osobę, która miała rzekomo w tamtym czasie znajdować się i kierować tym pojazdem, powołując się, podając powyższe dopiero w toku postępowania sądowego.

Odmienna wersja zaistniałych wtedy wydarzeń wynikająca z logicznej i zbieżnej relacji przedstawionej przez funkcjonariuszy policji T. S. i P. K. słusznie została potraktowana jako wiarygodna. Dogłębna oraz rzeczowa analiza zeznań wymienionych powyżej świadków nie pozwala na inna ich ocenę aniżeli tę jakiej dokonał Sąd Rejonowy. Zwrócić należy uwagę, iż w złożonych w sprawie zeznaniach funkcjonariusze policji wskazywali na okoliczności tego zdarzenia, opisali sytuacje jakie miały miejsce gdy po wezwaniu kierującego pojazdem marki V. (...) do zatrzymania pojazd ten nie zatrzymał się. Nadmienić należy, iż jak wskazał świadek w złożonych w dniu 23.11.2015 roku zeznaniach „jechaliśmy na tyle blisko pojazdu V., iż jestem pewien, że w pojeździe tym znajduje się tylko jedna osoba”, składając zeznania na rozprawie głównej w dniu 13 kwietnia 2016r. świadek po odczytaniu uprzednio złożonych zeznań podtrzymał te zeznania w całości. W relacji przedstawionej w sprawie P. K. wykluczył możliwość aby ktoś opuścił wówczas ten pojazd przez nich nie dostrzeżony. Jak wskazał świadek „nie było możliwości aby ktoś wysiadł z tego pojazdu niezauważony” (k. 17 verte). Zwrócić dodatkowo należy również uwagę, iż świadek T. S. w złożonych zeznaniach jednoznacznie wskazał, iż cyt. „widziałem jak oskarżony przesiadał się z fotela kierowcy na fotel pasażera ale nie wysiadał z samochodu tylko robił to wewnątrz pojazdu”, sygnalizując nadto, iż „to była pora nocna, miejsce to nie jest oświetlone ale wnętrze pojazdu oskarżonego było oświetlone światłami naszego radiowozu” (….) „w światłach radiowozu widać było jak oskarżony przesiada się na fotel pasażera” stwierdzając dodatkowo także, iż „nie przeszkadzały w tym ani przyciemniane szyby w samochodzie V. (...), ani napisy na tylnej szybie. To miejsce było usytuowane pod górę, a więc światła naszego samochodu padały wyżej niż normalnie” (k. 16). Rozpatrując apelacje zasadnym pozostaje nadto zauważyć, a na co zwrócił już uwagę sąd I instancji w pisemnych motywach wyroku, iż interweniujący funkcjonariusze policji nie znali wcześniej oskarżonego a w czasie zaistniałego zdarzenia wykonywali tylko i wyłącznie swoje obowiązki służbowe.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż Sąd I instancji uznając oskarżonego M. Ś. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu nie dopuścił się błędu w zakresie ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku.

Z tych też wszystkich względów orzeczono jak w wyroku.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636§1 kpk zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty związane z tym postępowaniem, a na podstawie art.8 i art.2 ust.1 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 49, poz. 223 ze zm.) wymierzono mu opłatę w kwocie 240 złotych.