UZASADNIENIE

Powód (...) Luxembourg S.A. z siedzibą w Luksemburgu wniósł w dniu 15.03.2016 r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozew o zasądzenie od pozwanego S. Ł. kwoty 1.898,30 zł oraz o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych w wysokości 30,00 zł, kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 900,00 zł oraz zwrotu innych kosztów w wysokości 0,30 zł.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż roszczenie dochodzone niniejszym pozwem wynika z braku zapłaty przez pozwanego S. Ł. należności wynikającej z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, zawartej między pozwanym a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. Wysokość należności dokumentuje faktura VAT nr (...)-MP z dnia 27.05.2014 r., opiewająca na kwotę 1.792,03 zł, wymagalną od dnia 27.05.2014 r. Powód określił wysokość odsetek na dzień poprzedzający dzień wniesienia pozwu na kwotę 106,27 zł. Kwota dochodzona pozwem tj. 1.898,30 zł stanowi sumę należności wynikających z poszczególnych tytułów oraz odsetek naliczonych na dzień poprzedzający złożenie pozwu.

Następnie powód wskazał, iż umową cesji z dnia 29 lipca 2015 r. wierzytelności te zostały przeniesione przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na powoda (...) Luxembourg S. A. z siedzibą w Luksemburgu, wobec czego był on uprawniony do dochodzenia spełnienia świadczenia pieniężnego żądanego w treści pozwu.

W dniu 17.03.2016 r. referendarz sądowy wydał w elektronicznym postępowaniu upominawczym nakaz zapłaty, sygn. akt VI Nc-e 370412/16, w którym uwzględnił żądanie pozwu.

Pozwany S. Ł., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł sprzeciw, w którym domagał się oddalenia powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Pozwany podniósł zarzuty braku legitymacji procesowej czynnej po stronie powoda, bezzasadności roszczenia, nieudowodnienia roszczenia co do zasady i co do wysokości, przedawnienia roszczenia. W uzasadnieniu sprzeciwu pełnomocnik pozwanego wskazał, iż pozwanego z powodem nie łączy żaden stosunek prawny, wobec czego powód nie ma legitymacji procesowej czynnej. Ponadto z ostrożności pozwany wskazał, iż kwestionuje roszczenie co do zasady i co do wysokości i podnosi zarzut przedawnienia.

Wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu i utraty mocy wydanego w sprawie nakazu zapłaty Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 18.05.2016 r. przekazał niniejszą sprawę do rozpoznania do tut. Sądu.

W dalszym toku postępowania pozwany zakwestionował umowę cesji przedłożoną przez powoda oraz podpisy figurujące na dokumencie cesji, jako niepochodzące od osób w nim wskazanych.

W odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty powód podniósł, iż w wszystkie zarzuty i twierdzenia pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty są bezzasadne w całości. Odnosząc się do podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia powód wskazał, iż na gruncie ustawy z dnia 16.07.2004 r. – Prawo telekomunikacyjne, świadczenie z tytułu usługi telekomunikacyjnej staje się wymagalne po skorzystaniu z usługi w danym okresie rozliczeniowym (z momentem wystawienia faktury). Natomiast do roszczeń z tytułu umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej po dniu wejścia w życie ustawy Prawo Telekomunikacyjne, tj. po dniu 3.09.2004 r., z uwagi na okoliczność, iż przedmiotowa ustawa nie zawiera regulacji dotyczącej przedawnienia roszczeń, zaś w części nieuregulowanej w ustawie stosuje się przepisy ustawy Kodeks cywilny. Wobec powyższego do roszczenia dochodzonego niniejszym pozwem znajduje zastosowanie trzyletni termin przedawnienia przewidziany w art. 118 k.c., którego bieg rozpoczyna się z dniem wystawienia faktury będącej podstawą niniejszego żądania tj. w dniu 27.05.2014 r.

Powód wskazał nadto, iż umowa łącząca pozwanego z (...) Sp. z o.o. nakładała na pozwanego obowiązek dokonania obowiązkowych zasileń konta w liczbie 24, umowa została zawarta na czas oznaczony do dnia 16.03.2016 r., a kara umowna wynikająca z braku wywiązania się z warunków umownych wynosi 2 660,00 zł. Operator wystawił notę obciążeniową nr (...)-MP, w związku z niedotrzymaniem przez abonenta warunków umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

W piśmie z dnia 24.11.2016 r. pozwany zakwestionował istnienie podstaw do naliczenia kary umownej, na którą powołuje się powód. Zarzucił, iż nie jest wiadomym, z czego kara umowna miałaby wynikać i jaka jest jej podstawa prawna. Ponadto wniósł o miarkowanie kary, z uwagi na jej rażące wygórowanie.

W piśmie z dnia 20.12.2016 r. powód wskazał, iż zgodnie z Regulaminem świadczenia usług telekomunikacyjnych przez (...) Sp. z o.o. dla Abonentów (...), rozwiązanie umowy przed upływem czasu oznaczonego umowy z powodu niedotrzymania przez Abonenta (...) zobowiązania do utrzymania konta w okresie ważności dla usług wychodzących lub innego działania lub zaniechania Abonenta (...), jest dla POLKOMTEL podstawą do żądania od Abonenta (...) zapłaty kary umownej w wysokości określonej w umowie, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Dodatkowo wyjaśnił, iż rozbieżność która wynika z wysokości wskazanej w nocie obciążeniowej, a kwocie wskazanej w pozwie wynika z wpłat dokonanych przez pozwanego, których dokonał on wobec (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27.03.2014 r. pozwany S. Ł. zawarł z (...) Sp. z o.o. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych w sieci PLUS, na czas oznaczony do dnia 16.03.2016r. Przewidziano obowiązkowe zasilenia w liczbie 24 w kwocie minimalnej po 50,- zł 12 pierwszych zasileń i 12 kolejnych zasileń po 100,- zł. Strony wskazały karę umowną w wysokości 2.660,- zł. W § 5 ust. 1 a. strony uzgodniły, że integralną częścią umowy jest Regulamin świadczenia przez (...) Sp. z o.o. usług telekomunikacyjnych dla Abonentów (...).

dowód: umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 27.03.2014 r. na k. 58-66 akt.

W § 6 pkt 10 Regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych przez (...) Sp. z o.o. dla Abonentów (...) przewidziano, że jeżeli Abonent (...) nie dotrzyma zobowiązania do utrzymywania konta w okresie ważności dla usług wychodzących w czasie oznaczonym Umowy, POLKOMTEL jest uprawniony do rozwiązania Umowy, chyba że Abonent (...) na wezwanie Polkomtel zasili konto zgodnie z Umową.

Zgodnie z § 6 pkt 11 Regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych przez (...) Sp. z o.o. dla Abonentów (...) rozwiązanie umowy przed upływem czasu oznaczonego umowy z powodu niedotrzymania przez Abonenta (...) zobowiązania do utrzymania konta w okresie ważności dla usług wychodzących lub innego działania lub zaniechania Abonenta (...) jest dla POLKOMTEL podstawą do żądania od Abonenta (...) zapłaty kary umownej w wysokości określonej w umowie, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania.

dowód: regulamin świadczenia usług telekomunikacyjnych przez (...) Sp. z o.o. dla Abonentów (...) na k. 97-100 akt.

W dniu 27.05.2014r. (...) Sp. z o.o. wystosowała do S. Ł. pismo zawierające powiadomienie o rozwiązaniu umowy i wezwanie do zapłaty. Poinformowała, iż w związku z niedokonaniem obowiązkowych zasileń kwotą minimalną, wynikających z umowy, w dniu 27.05.2014r. została rozwiązana umowa wraz z naliczeniem kary w wysokości 2.442,03 zł, zgodnie z § 6 ust.11 Regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych przez (...) Sp. z o.o. dla Abonentów (...). W tym samym dniu wystawiono notę obciążeniową nr (...)-MP na kwotę 2.442,03 zł z tytułu kary umownej.

dowód: pismo z dnia 27.05.2014r. /k.68 akt/, nota obciążeniowa nr (...)-MP z 27.05.2014r. /k. 69/.

Po uzyskaniu informacji o istniejących zaległościach pozwany dokonał wpłaty kwoty 150,- zł, a następnie kolejnych wpłat kilkuset złotych. Próbował wyjaśnić sytuację, ale otrzymał informację, że ma uiścić całość kary umownej.

dowód: zeznania pozwanego S. Ł. /k. 103-104 akt/.

W dniu 29.07.2015 r. pomiędzy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., a (...) Luxembourg S. A. z siedzibą w Luksemburgu zawarta została umowa sprzedaży wierzytelności, której przedmiotem było przeniesienie na rzecz nabywcy wierzytelności pieniężnych przysługujących Cedentowi. Do umowy sporządzono częściowy wykaz wierzytelności, obejmujących wierzytelność wobec S. Ł. w kwocie 1.792,03 zł. Do S. Ł. cedent wystosował pismo, w którego treści zawarto zawiadomienie o dokonanej cesji wierzytelności. Następnie powód wystosował do pozwanego w dniu 1.10.2015 r. wezwanie do zapłaty.

dowód: - umowa sprzedaży wierzytelności z 29.07.2015 r. na k. 21 - 22akt,

- częściowy wykaz wierzytelności na k. 23 - 26akt,

- zawiadomienie o cesji wierzytelności na k.32 akt,

- wezwanie do zapłaty na k. 33-34 akt.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Nie było w niniejszej sprawie spornym, ani wątpliwym, że pomiędzy pozwanym S. Ł. a (...) Sp. z o.o. doszło do zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, której integralną część stanowiły postanowienia Regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych przez (...) Sp. z o.o. dla Abonentów (...). Sąd zważył, iż strona powodowa opierała roszczenie dochodzone pozwem na postanowieniu § 6 pkt 11 Regulaminu, zgodnie z którym (...) Sp. z o.o. mógł żądać od pozwanego zapłaty kary umownej w wysokości określonej w umowie, pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania w przypadku rozwiązania umowy przed upływem czasu oznaczonego umowy z powodu niedotrzymania przez Abonenta (...) zobowiązania do utrzymania konta w okresie ważności dla usług wychodzących lub innego działania lub zaniechania Abonenta (...).

Jednocześnie § 6 pkt 10 omawianego regulaminu przewidywał podstawy i tryb rozwiązania umowy, przyznając uprawnienie dla POLKOMTEL do rozwiązania umowy, jeżeli abonent nie dotrzyma zobowiązania do utrzymywania konta w okresie ważności. POLKOMTEL jest uprawniony do rozwiązania Umowy, chyba że Abonent (...) na wezwanie Polkomtel zasili konto zgodnie z Umową.

Z treści tego postanowienia wynikało zatem, że rozwiązanie umowy winno zostać poprzedzone wezwaniem dłużnika do zasilenia konta. Zasilenie przez dłużnika konta po wezwaniu pozbawiało Polkomtel uprawnienia do rozwiązania umowy.

Sąd zważył, że nie zostało w niniejszej sprawie skutecznie zakwestionowanym twierdzenie powoda, iż pozwany nie wywiązywał się ze zobowiązania zasilania konta.

W ocenie Sądu strona powodowa nie zaoferowała jednak dowodu dla wykazania ziszczenia się przesłanki uzasadniającej wypowiedzenie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 27.03.2014 r. przez (...) Sp. z o.o., o której mowa w § 6 pkt 10 Regulaminu, a tym samym nie wykazała podstaw do naliczenia kary umownej związanej z przedterminowym rozwiązaniem powyższej umowy zgodnie z § 6 pkt 11 Regulaminu.

Powód nie przeprowadził żadnego dowodu zmierzającego do wykazania, że przed rozwiązaniem umowy i nałożeniem kary umownej wezwał pozwanego do zasilenia konta. Bezspornym było jednocześnie w niniejszej sprawie, że pozwany dokonywał wpłat po powzięciu informacji o zaległościach. Z zeznań pozwanego złożonych na rozprawie w dniu 15.02.2017 r. wynikało, że po uzyskaniu informacji telefonicznej z (...) Sp. z o.o., iż powstała zaległość w wysokości 150,00 zł, uiścił ją w całości. Pozwany dokonywał jeszcze dalszych wpłat na rzecz (...) Sp. z o.o. w wysokości 150,00 zł, 200,00 zł oraz 250,00 zł. Okoliczność dokonywania wpłat potwierdzała strona powodowa wskazując, że rozbieżność pomiędzy kwotą wskazaną w nocie obciążeniowej a kwotą dochodzonego roszczenia wynikała z dokonywanych przez pozwanego wpłat. W konsekwencji przedmiotem cesji była mniejsza należność (1.792,03 zł) aniżeli ujęta w nocie obciążeniowej (2.442,03 zł).

Skoro zatem pozwany zasilił konto po powzięciu informacji o zaległościach, nie powstało uprawnienie operatora do rozwiązania umowy, a następnie naliczenia kary umownej. Powód nie zaoferował żadnego dowodu dla wykazania, że dokonana wpłata nie czyniła zadość wezwaniu, o jakim mowa w § 6 pkt 10 Regulaminu.

Stosownie do art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Stosownie zaś do art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, stąd też to powód powinien udowodnić istnienie dochodzonej wierzytelności, okoliczności jej powstania oraz wysokość. Zgodnie natomiast z art. 3 k.p.c. obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (wyrok Sądu Najwyższego z 22 listopada 2001r., I PKN 660/00, Wokanda 2002, nr 7-8, poz. 44). Sąd zaś zgodnie z zasadą kontradyktoryjności procesu, nie ma obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla

rozstrzygnięcia sprawy.

Spostrzeżenie powyższe miało w niniejszej sprawie takie znaczenie, że to na stronie powodowej spoczywał ciężar wykazania istnienia wierzytelności, wobec kwestionowania jej w całości przez pozwanego.

Pozwany S. Ł. w sprzeciwie od nakazu zapłaty kwestionował także przedłożoną przez powoda umowę cesji, zarzucając, iż podpisy figurujące na dokumencie cesji nie pochodzą od osób w nim wskazanych, jednakże nie złożył w tym przedmiocie żadnych wniosków dowodowych – mimo spoczywającego na nim w myśl art. 6 k.c. ciężaru dowodzenia. W konsekwencji uprawnionym stało się uznanie, iż nie zaoferowano przeciwdowodu pozwalającego na skuteczne podważenie wiarygodności dokumentów potwierdzających dokonanie cesji wierzytelności. Powód wykazał za pomocą umowy cesji, załączonych częściowych wykazów wierzytelności oraz zawiadomień, że doszło do zawarcia umowy przeniesienia wierzytelności. Fakt zawarcia takiej umowy nie mógł jednak przesądzać o udowodnieniu, iż objęte nim wierzytelności rzeczywiście istniały i były wymagalne.

W konkluzji Sąd uznał, iż strona powodowa nie wykazała, że cedentowi wierzytelności przysługiwała wobec pozwanego wierzytelność z tytułu obliczonej na podstawie § 6 pkt 11 Regulaminu kary umownej. W tej sytuacji nie było celowym ani potrzebnym badanie zasadności zarzutu przedawnienia wierzytelności.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w pkt I sentencji.

O kosztach procesu jak w pkt II wyroku orzeczono na podstawie art. 98 § 1 kpc, art. 99 kpc w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r.), bowiem powód przegrał sprawę w całości. Koszty poniesione przez stronę pozwaną wyniosły łącznie 1.217,00 zł, na które składały się wynagrodzenie należnego radcy prawnemu w wysokości 1.200,00 zł i kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE