Sygn. akt II K 376/16
Dnia 20 grudnia 2016 r.
Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący – SSR Tomasz Zieliński
Protokolant – st. sekr. sąd. Urszula Ekstowicz
w obecności Asesora Prokuratury Rejonowej w G.– Andrzej Zagraba i Asesora Prokuratury Rejonowej w G. Sebastiana Pilch
po rozpoznaniu w dniach 22 listopada 2016 roku i 20 grudnia 2016 roku sprawy
D. W.
urodz. (...) w G.
syna C. i B. zd. D.
oskarżonego o to, że:
I. W dniu 19 czerwca 2016 roku na Plaży Miejskiej w G. w trakcie odbywającego się festynu z okazji „Dni kultury Ukraińskiej 2016” naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza Straży Miejskiej G. st. ins. M. G. podczas pełnienia przez niego obowiązków służbowych w ten sposób, że uderzył go z pięści w twarz przy czym działał on publicznie oraz bez powodu, okazując rażące lekceważenie porządku prawnego a czynu tego dopuścił się będąc skazanym za podobne przestępstwo umyślne w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności
tj. o czyn z art. 222§1kk w zb. z art. 57a§1kk w zw. z art. 64§1kk
II. W dniu 19 czerwca 2016 roku na Plaży Miejskiej w G. w trakcie odbywającego się festynu z okazji „Dni kultury Ukraińskiej 2016” znieważył słowami wulgarnymi powszechnie uznanych za obelżywe funkcjonariuszy Straży Miejskiej G. st. insp. M. G. i st. insp. H. P. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych
tj. o czyn z art. 226§1kk
1. Oskarżonego D. W. uznaje za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu aktem oskarżenia i za to:
a/ za czyn zarzucany w pkt I wyczerpujący znamiona art. 222§1kk w zw. z art. 57a§1kk w zw. z art. 64§1kk , na podstawie art. 222§1kk w zw. z art. 57a§1kk skazuje go na karę 10 ( dziesięć ) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 46§1kk orzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego M. G. kwotę 500, 00 ( pięćset) złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;
b/ za czyn zarzucany w pkt II ustalając, iż dopuścił się go działając publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego i kwalifikując z art. 226§1kk w zw. z art. 57a§1kk, na podstawie wyżej powołanych przepisów skazuje go na karę 4 ( cztery) miesięcy pozbawienia wolności.
2. Na podstawie art. 85§1 i §2 kk, art. 85akk, art. 86§1kk łączy kary orzeczone w pkt 1 powyższego wyroku i wymierza oskarżonemu karę łączna 1 ( jeden) roku pozbawienia wolności.
3. Na podstawie art. 57a§2kk orzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych:
– M. G. nawiązkę w kwocie 200, 00 ( dwieście) złotych;
- H. P. nawiązkę w kwocie 200, 00 ( dwieście) złotych;
4. Zwalnia oskarżonego od uiszczenia opłaty i ponoszenia kosztów sadowych w pozostałym zakresie.
Sygn. akt II K 376/16
W związku z tym, że wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku złożony przez oskarżonego D. W. dotyczy rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, Sąd w oparciu o art. 423§1a kpk, ograniczył zakres uzasadnienia do tych części wyroku, których wniosek dotyczy.
Sąd wyrokiem z dnia 20 grudnia 2016r. w sprawie o sygn. akt II K 376/16 uznał oskarżonego D. W. za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt I czynu z art. 222§1kk w zw. z art. 57a§1kk w zw. z art. 64§1kk i na podstawie art. 222§1kk w zw. z art. 57a§1kk skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz w oparciu o art. 46§1kk tytułem środka kompensacyjnego orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego M. G. kwotę 500,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, a także za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt II czynu ustalając, iż dopuścił się go działając publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego i kwalifikując z art. 226§1kk w zw. z art. 57a§1kk, na podstawie wyżej powołanych przepisów skazał go na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.
W oparciu o art. 85§1 i §2 kk, art. 85akk i art. 86§1kk połączył orzeczone kary jednostkowe i wymierzył oskarżonemu karę łączną 1 roku pozbawienia wolności.
Nadto, na podstawie art. 57a§2kk orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych M. G. i H. P. nawiązki w kwocie po 200,00 złotych.
Orzekając powyższe kary jednostkowe Sąd miał na uwadze, jako okoliczności obciążające wysoki stopień zawinienia oskarżonego wynikający z popełnienia zarzucanych mu czynów z winy umyślnej z zamiarem bezpośrednim oraz ich społecznej szkodliwości wyrażającej się w rodzaju i charakterze naruszonych dóbr w postaci niezakłóconego funkcjonowania instytucji publicznych oraz godności funkcjonariuszy publicznych w trakcie pełnienia obowiązków służbowych, a także w sposobie i okolicznościach popełnienia tych czynów, których dopuścił działając publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego. Sąd miał na uwadze również wcześniejszą karalność oskarżonego ( odpisy wyroków k. 30-32, 33-151, 153, karta karna k. 21-23) konsekwencją której było popełnienie przestępstwa z art. 222§1 kk w warunkach recydywy z art. 64§1 kk.
Na korzyść oskarżonego Sąd uwzględnił natomiast jego przyznanie się do popełnienia zarzucanych mu czynów oraz przeproszenie pokrzywdzonych.
Na podstawie art. 46§1 kk tytułem środka kompensacyjnego Sąd zobowiązał oskarżonego do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego M. G. kwoty 500,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, uznając złożony przez niego wniosek za zasadny.
Nadto, w oparciu o art. 57a§2kk Sąd w związku ze skazaniem za czyn zarzucany w pkt II aktu oskarżenia orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych M. G. i H. P. nawiązki w kwocie po 200,00 złotych, do czego zgodnie z powołanym przepisem był zobowiązany. Zasądzone kwoty w ocenie sądu spełnią cele w zakresie kompensacji w związku z popełnionym na ich szkodę przestępstwem.
Zdaniem sądu tak orzeczone kary jednostkowe, środek kompensacyjny oraz nawiązki są współmierne do stopnia zawinienia oskarżonego, szkodliwości społecznej czynów, których dopuścił się, a nadto spełnią cele w zakresie wychowawczego i zapobiegawczego oddziaływania na jego osobę i szeroko rozumianej prewencji ogólnej.
Zgodnie z art. 86 § 1 kk dolną granicę kary łącznej wyznacza najwyższa z kar wymierzonych jednostkowo, co odpowiada systemowi absorpcji, zaś górną granicę tworzy suma wymierzonych kar jednostkowych, co odpowiada systemowi kumulacji oraz górna granica tego rodzaju kary przewidziana w tym przepisie. Stosownie zaś do art. 85a kk Sąd orzekając karę łączną bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Zarówno w orzecznictwie jak i w literaturze prawniczej zgodnie podkreśla się, że przepisy określające zasady orzekania kary łącznej nie mają kategorycznej wymowy w kwestii nakazu kierowania się wyłącznie dyrektywą pełnej absorpcji w odniesieniu do każdego oskarżonego. Niezależnie od możliwości zastosowania przy wymiarze kary łącznej zasady pełnej absorpcji, jak i zasady pełnej kumulacji, oparcie wymiaru kary na zasadzie absorpcji lub kumulacji traktować należy, jako rozwiązanie skrajne, stosowane wyjątkowo i wymagające szczególnego uzasadnienia. Na ogół nie ma powodu, by orzekać karę łączną w dolnych granicach tj. w wysokości najsurowszej ze zbiegających się kar. Popełnienie więcej niż jednego przestępstwa powinno również raczej skłaniać do odstąpienia od absorpcji kar, niż za nią przemawiać. Wymierzenie takiej kary prowadziłoby do premiowania sprawcy popełniającego nie jedno, a więcej przestępstw, zatem prowadziłoby do praktycznej bezkarności innych zachowań zabronionych. (zob. wyrok SA w Lublinie z dnia 16.03.2010r., II Aka 57/10, LEX nr 583690; wyrok SA w Lublinie z dnia 25.03.2010r., II Aka 59/10, LEX nr 658856; wyrok SA w Katowicach z dnia 20.05.2008r., II AKa 129/08, Biul.SAKa 2008/3/8; wyrok SN z dnia 19.03.2008 r., IV KK 45/08; wyrok SA w Łodzi z dnia 27.11. 2008r., II AKa 198/8; wyrok SA w Łodzi z dnia 18.11.2008r., II AKa 178/08; por. A. Marek, Komentarz, Kodeks karny , Warszawa 2004, s. 293).
Wymierzając wobec oskarżonego karę łączną 1 roku pozbawienia wolności, Sąd kierował się częściowo zasadą absorpcji (najsurowsza kara jednostkowa została wymierzona w wysokości 10 miesięcy pozbawienia wolności), a częściowo zasadą kumulacji (suma kar jednostkowych wynosiła 1 rok i 2 miesiące pozbawienia wolności). Stosując przy wymiarze kary łącznej pozbawienia wolności jednocześnie zasadę absorpcji i kumulacji, Sąd miał na uwadze ścisły związek podmiotowy i przedmiotowy zachodzący pomiędzy zarzucanymi oskarżonemu czynami oraz uwzględnił stopień jego zawinienia wynikający z tego, że przestępstw tych dopuścił się z winy umyślnej, a nadto wagę tych czynów i znaczny stopień ich społecznej szkodliwości.
Reasumując, Sąd doszedł do przekonania, że zastosowanie zasady mieszanej tj. częściowej absorpcji i częściowej kumulacji, jest w pełni uzasadnione, a wymierzona kara łączna spełnia cele w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej. Z uwagi na to, iż oskarżony był w czasie popełnienia zarzucanych mu przestępstw skazany na karę pozbawienia wolności sąd pomimo orzeczenia kary pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym roku nie mógł jej warunkowo zawiesić, co wynika z przepisu art. 69§1 kk.
Mając na uwadze ustalenia dotyczące aktualnej sytuacji materialnej oskarżonego Sąd zwolnił go od obowiązku uiszczenia opłaty i ponoszenia kosztów sądowych w pozostałym zakresie, uznając tym samym, że zachodzą przesłanki określone w art. 624§1 kpk.