UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Warszawie XII Wydział Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 20 października 2011 r. oddalił odwołanie P. P. od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. z dnia 1 grudnia 2009 r. przeliczającej jego emeryturę policyjną.

Zaskarżona decyzja wydana została na podstawie art. 15 b w zw. z
art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (tj. Dz. U. 2004 nr 8 poz. 67 ze zm.) oraz w oparciu o informację Instytutu Pamięci Narodowej nr (...) z dnia (...)sporządzoną z powołaniem na art. 2 ustawy z dnia
18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944 - 1990 oraz treści tych dokumentów
(Dz. U. 2007 nr 63, poz. 425 ze zm.) i wskazującą okres służby P. P. od dnia 1 października 1982 r. do dnia 31 lipca 1990 r. jako okres służby w tych organach.

Sąd Apelacyjny oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych:

Decyzją z dnia 13 września 2002 r. ustalono P. P. prawo do emerytury policyjnej (k. 11 a.r.). Emerytura z tytułu wysługi wynosiła 75,00% podstawy wymiaru.

Odwołujący się pełnił służbę w Milicji Obywatelskiej i w Policji w okresie od 16 grudnia 1976 r. do 15 września 2002 r.

W związku z wejściem w życie ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin organ rentowy otrzymał informację z Instytutu Pamięci Narodowej z dnia 28 maja 2009 r. o przebiegu służby ubezpieczonego w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 18 października
2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów, sporządzoną na podstawie posiadanych przez IPN akt osobowych.

Wynikało z niej, że odwołujący się w okresie od dnia 1 października 1982 r. do 31 lipca 1990 r. pełnił służbę w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 18 października
2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów.

Z uwagi na powyższe zaskarżoną decyzją z dnia 1 grudnia 2009 r. wysokość emerytury wnioskodawcy została ponownie ustalona od dnia
1 stycznia 2010 r.

Wskaźnik podstawy wymiaru emerytury odwołującego się za okres od dnia 1 października 1982 r. do 31 lipca 1990 r. obniżono z 2,6 % podstawy wymiana do 0,7 % podstawy wymiaru za każdy rok służby we wskazanym okresie. Ponownie ustalona wysokość emerytury z tytułu wysługi wraz z podwyższeniem, o którym mowa w art. 15 ust. 2, 3, 3a ustawy z dnia
18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin wyniosła od dnia 1 stycznia 2010 r. 65,94% podstawy wymiaru - łącznie wysokość emerytury z uwzględnieniem podwyższenia z art. 15 ust. 4 powołanej ustawy określono na 80,00% podstawy wymiaru, nie więcej niż 80% tej podstawy i wynosi kwotę 3.381,58 zł.

Dokładny przebieg służby odwołującego został przedstawiony przez Instytut Pamięci Narodowej w opracowanej na podstawie akt personalnych szczegółowej informacji, sporządzonej w formie poniższej tabeli:

OKRES SŁUŻBY	NAZWA ORGANU /JEDNOSTKI	STANOWISKO
01.10.1982-16.10.1983	Komenda Wojewódzka Milicji Obywatelskiej w B. Wydział (...) Służby Bezpieczeństwa	Młodszy inspektor umieszczony na wolnym etacie inspektora
16.10.1983-16.06.1989	Wojewódzki Urząd Spraw Wewnętrznych w B. Wydział (...) Służby Bezpieczeństwa	Młodszy inspektor
16.06.1989-31.07.1990	Wojewódzki Urząd Spraw Wewnętrznych w B. Wydział (...) Służby Bezpieczeństwa	Młodszy inspektor umieszczony na wolnym etacie inspektora

Odnosząc się do powyższej informacji, odwołujący podniósł, że Wydział W w którym pełnił służbę, został błędnie zakwalifikowany do organów bezpieczeństwa państwa.

Poza tym, odwołujący nie kwestionował wskazanego w powyższej informacji okresu pełnienia służby w organach bezpieczeństwa państwa.

Nie podnosił też argumentu o współpracy i czynnym wspieraniu osób lub organizacji prowadzących działalność niepodległościową.

Odpowiadając na wskazany wyżej zarzut odwołującego dotyczący Wydziału W, Instytut Pamięci Narodowej wyjaśnił, że Wydział W, Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w B., w którym odwołujący pełnił służbę, był jednostką Służby Bezpieczeństwa (Samodzielna Sekcja W powstała w WUdsBP w B. w dniu
1 stycznia 1956r., następnie Samodzielna Sekcja W SB w (...) w B., od kwietnia 1961r. Wydział W SB w (...) w B.).

Wydział ten był poprzednikiem „Grupy ds. obrotu w komunikacji" Wydziału(...)podlegającego rozwiązaniu z mocy prawa z momentem zorganizowania (...). Grupa ds. obrotu w komunikacji" powstała w momencie likwidacji Wydziału W dnia 16 czerwca 1989 r., realizowała zadania Wydziału W oraz przejęła sprzęt, wyposażenie, środki finansowe, pomieszczenia służbowe Wydziału W. Wynika to z Zarządzenia Organizacyjnego nr (...). z dnia 30 maja 1989 r. Ministra Spraw Wewnętrznych oraz z wypływających z powyższego Zarządzenia Rozkazów organizacyjnych szefów WUSW. Zatem kwalifikacja Wydziału W jako organu bezpieczeństwa państwa spełnia przesłanki art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji...

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Z dniem 16 marca 2009 r. weszła w życie ustawa z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 24, poz. 145), która wprowadziła do ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr 8, poz. 67 ze zm.) przepis art. 15 b, określający zasady obliczania wysokości emerytury dla osób, które pozostawały w służbie przed 2 stycznia 1999 r. i pełniły służbę w charakterze funkcjonariusza w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (Dz. U. Nr 63, poz. 425
ze zm.).

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem art. 2 ust. 1 ustawy z dnia
18 października 2006 r., organami bezpieczeństwa państwa, w rozumieniu ustawy, są:

1.Resort Bezpieczeństwa Publicznego Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego,

2.Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego,

3.Komitet do Spraw Bezpieczeństwa Publicznego,

4.Jednostki organizacyjne podległe organom, o których mowa w pkt 1-3, a w szczególności jednostki Milicji Obywatelskiej w okresie do dnia 14 grudnia 1954r.,

5.Instytucje centralne Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz podległe im jednostki terenowe w wojewódzkich, powiatowych i równorzędnych komendach Milicji Obywatelskiej oraz wojewódzkich, rejonowych i równorzędnych urzędach spraw wewnętrznych,

6.Akademia Spraw Wewnętrznych,

7.Zwiad Wojsk Ochrony Pogranicza,

8.Zarząd Główny Służby wewnętrznej jednostek wojskowych Ministerstwa spraw Wewnętrznych oraz podległe mu komórki,

9.Informacja Wojskowa,

10.Wojskowa Służba Wewnętrzna,

11.Zarząd II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego,

12.Inne służby Sił Zbrojnych prowadzące działania operacyjno- rozpoznawcze lub dochodzeniowo-śledcze, w tym w rodzajach broni oraz w okręgach wojskowych.

Zgodnie z art. 2 ust. 3, jednostkami Służby Bezpieczeństwa, w rozumieniu ustawy, są te jednostki Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, które z mocy prawa podlegały rozwiązaniu w chwili zorganizowania Urzędu Ochrony Państwa, oraz te jednostki, które były ich poprzedniczkami.

Zgodnie z brzmieniem art. 15b ust. 1ustawy zaopatrzeniowej, w przypadku osoby, która pełniła służbę w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów i która pozostawała w służbie przed dniem
2 stycznia 1999 r., emerytura wynosi:

1)0,7 % podstawy wymiaru - za każdy rok służby w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990;

2)2,6 % podstawy wymiaru - za każdy rok służby lub okresów równorzędnych ze służbą, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, 1a oraz pkt 2- 4.

Z kolei art. 15b ust. 2 stanowi, że przepisy art. 14 i 15 stosuje się odpowiednio.

Stosownie do treści art. 15 ust. 3, do okresów, o których mowa w
art. 13 ust. 1, na żądanie wnioskodawcy, mogą być doliczone w pełnym wymiarze okresy służby w latach 1944-1990 w organach bezpieczeństwa państwa, jeżeli funkcjonariusz udowodni, że przed rokiem 1990, bez wiedzy przełożonych, podjął współpracę i czynnie wspierał osoby lub organizacje działające na rzecz niepodległości Państwa Polskiego.

Przepisy art. 15 b ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych a także art. 15 b ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy były badane przez Trybunał Konstytucyjny pod kątem ich zgodności z ustawą zasadniczą. Trybunał Konstytucyjny w pkt. 4 wyroku z dnia 24 lutego 2010 r. uznał, iż art. 15 b ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego
1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. Nr. 8, poz. 67 ze zm.) jest zgodny z art. 2, art. 10, art. 30, art. 32 i art. 67 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 42 Konstytucji. W uzasadnieniu wyroku z dnia 24 lutego 2010 r. Trybunał Konstytucyjny podkreślił, iż z konstytucyjnej zasady zaufania do państwa i stanowionego przez niego prawa nie wynika w żaden sposób, że każdy, bez względu na cechujące go właściwości, może zakładać, że unormowanie jego praw socjalnych nie ulegnie nigdy w przyszłości zmianie na jego niekorzyść. Jego zdaniem ustawodawca był upoważniony mimo upływu 19 lat od zmiany ustrojowej do wprowadzenia regulacji obniżających w racjonalnie miarkowany sposób świadczenia emerytalnego za okres służby w organach bezpieczeństwa publicznego, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia
18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów. Trybunał Konstytucyjny podkreślił także, iż zasada ochrony praw nabytych zakazuje arbitralnego znoszenia lub ograniczenia praw podmiotowych przysługujących jednostce lub innym podmiotom prywatnym występującym w obrocie prawnym. Zaznaczył jednak, iż ochrona praw nabytych nie oznacza przy tym nienaruszalności tych praw i nie wyklucza stanowienia regulacji mniej korzystnych, jeżeli przemawiają za tym inne zasady, normy lub wartości konstytucyjne. Zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego zasada ochrony praw nabytych nie ma zastosowania do praw nabytych niesłusznie lub niegodziwie, a także praw nie mających oparcia w założeniach obowiązującego w dacie orzekania porządku konstytucyjnego (zob. np. orzeczenie z 11 lutego 1992 r., sygn. K 14/91, OTK w 1992 r. cz. I; wyrok z 23 listopada 1998 r., sygn. SK 7/98, OTK ZU nr 7/1997, poz. 114; wyrok z 22 czerwca 1999 r., sygn. K 5/99, OTK ZU nr 5/1999, poz. 100). Trybunał dodatkowo podkreślił, iż chroniąc prawa nabyte nie można przyjąć, iż każda zmiana istniejącej regulacji, która byłaby zmianą na niekorzyść pewnej grupy obywateli, jest ustawodawczo zakazana, w związku z czym nie ma też wystarczających podstaw, aby twierdzić, iż ustawodawca nie może ocenić negatywnie dokonanych wcześniej rozwiązań legislacyjnych. Ustawodawca ustanawiając kwestionowane przepisy dał wyraz negatywnej ocenie działalności organów bezpieczeństwa państwa komunistycznego, o czym świadczy zarówno przebieg prac legislacyjnych, jak też treść samej preambuły ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r.
W preambule tej ustawodawca stanowi wyraźnie, iż kierował się „zasadą sprawiedliwości społecznej wykluczającą tolerowanie i nagradzanie bezprawia". Zdaniem Trybunału w demokratycznym państwie prawnym jednym z kluczowych instrumentów ochrony jego podstawowych zasad jest odpowiedzialność, która obejmuje czyny wynikające z urzeczywistnienia celów źle wybranych i niezrealizowania celów wybranych dobrze. W tym sensie gwarancje bezkarności oraz przywilejów ekonomicznych pochodzących z budżetu państwa za służbę w instytucjach i organach stosujących w dyktaturze represje, nie mogą być traktowane jako element praw słusznie nabytych. Ustawodawca negatywnie ocenił sam fakt podjęcia służby w organach bezpieczeństwa Polski Ludowej, ze względu na jednoznacznie ujemną ocenę tych organów. Jednocześnie jednak w razie udzielenia przez funkcjonariusza w czasie służby w takiej policji pomocy osobie represjonowanej za działanie w opozycji demokratycznej i niepodległościowej ustawodawca przewidział utrzymanie uprzywilejowanych świadczeń emerytalnych na dotychczasowych zasadach (art. 15b ust. 3 i 4 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy, dodany przez art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r.). W opinii Trybunału prawa emerytalne nabyte przez adresatów kwestionowanych przepisów zostały nabyte niegodziwie. Nie można bowiem uznać celów i metod działania organów bezpieczeństwa Polski Ludowej za godziwe.

W związku z powyższym służba w instytucjach i organach państwa, które systemowo naruszały przyrodzone prawa człowieka i rządy prawa nie może w demokratycznym państwie prawnym uzasadniać roszczeń do utrzymania uzyskanych wcześniej przywilejów. Zdaniem Trybunału ustawodawca, ograniczając w zakwestionowanych przepisach niesłusznie nabyte przywileje emerytalne funkcjonariuszy organów bezpieczeństwa Polski Ludowej, sięgnął do środka adekwatnego dla uzyskania usprawiedliwionego celu, uczynił to zarazem w sposób możliwie najmniej uciążliwy dla adresatów zakwestionowanych norm.

Zdaniem Trybunału ustawodawca nie przekroczył również kompetencji władzy ustawodawczej przewidzianych w Konstytucji. Kwestionowane przepisy nie przewidują wymierzania zbiorowej kary funkcjonariuszom organów bezpieczeństwa Polski Ludowej, a jedynie obniżenie im uprzywilejowanych świadczeń emerytalnych do poziomu średniej emerytury powszechnej.

Ustawodawca nie naruszył też art. 32 Konstytucji (zasada równości). Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż z zasady tej wynika nakaz jednakowego traktowania podmiotów prawa w obrębie określonej kategorii, a zatem wszystkie podmioty prawa charakteryzujące się w równym stopniu daną cechą istotną powinny być traktowane równo, a więc według jednakowej miary. Jeżeli zatem prawodawca różnicuje podmioty prawa, które charakteryzują się wspólną cechą istotną, to wprowadza odstępstwo od zasady równości. Zdaniem Trybunału jednak takie odstępstwo nie musi oznaczać naruszenia art. 32 Konstytucji. W opinii Trybunału jest ono dopuszczalne, jeżeli kryterium różnicowania pozostaje w racjonalnym związku z celem i treścią danej regulacji, waga interesu, któremu różnicowanie ma służyć, pozostaje w odpowiedniej proporcji do wagi interesów, które zostaną naruszone w wyniku wprowadzonego różnicowania oraz dodatkowo kryterium różnicowania pozostaje w związku z innymi wartościami, zasadami czy normami konstytucyjnymi, uzasadniającymi odmienne traktowanie podmiotów podobnych. Wspólną cechą wszystkich funkcjonariuszy bezpieczeństwa Polski Ludowej jest ich służba w określonych w ustawie organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990. Ta cecha różni istotnie funkcjonariuszy od pozostałych funkcjonariuszy służb mundurowych przed 1990 r. Ustawodawca przyjąwszy wspólną cechę istotną, w sposób jednakowy potraktował funkcjonariuszy organów bezpieczeństwa Polski Ludowej.

Trybunał odniósł się również do zarzutu rażącej sprzeczności kwestionowanych przepisów ustawy z rezolucją Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy nr 1096 z dnia 27 czerwca 1996 r. oraz ze związanymi z tym dokumentem wytycznymi mającymi zapewnić zgodność ustaw lustracyjnych i podobnych środków administracyjnych z wymogami państwa opartego na rządach prawa. Trafnie Trybunał Konstytucyjny wskazał, iż brak w w/w dokumencie zalecenia by rozliczenia z okresem komunistycznym mogły odbywać się wyłącznie w ciągu 10 lat po obaleniu dyktatury. Rozliczenia te podejmowane są na różnych obszarach, w różnych latach w ciągu ostatnich dwóch dekad. Co więcej, jak stanowi pkt 14 rezolucji 1096, „w wyjątkowych przypadkach, gdy rządzące elity dawnego reżimu przyznały sobie wyższe emerytury niż pozostałej części społeczeństwa, emerytury te powinny być ograniczone do zwykłego.

W ocenie Sądu Okręgowego przepis art. 15 b o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji /.../ jest przepisem szczególnym w porównaniu do art. 15 w/w ustawy, zmienia zasady liczenia emerytury policyjnej dla określonej grupy osób. Treść art. 15b ust. 1 odnosi się do okresów służby w określonym charakterze, która w innej sytuacji (gdyby nie była to służba w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944-1990) stanowiłaby 40% podstawy wymiaru za 15 lat służby (przeciętnie 2,6% za każdy rok) i po 2,6 % podstawy wymiaru za każdy dalszy rok tej służby. Należy zwrócić uwagę, że ust. 2 tego przepisu mówi o odpowiednim stosowaniu przepisów art. 14 i 15. Oznacza to, że nie zmieniono zasad liczenia emerytur policyjnych w innych przypadkach, tj. np.: doliczania do wysługi emerytalnej okresów przypadających po zwolnieniu ze służby, uwzględniania okresów składkowych i nieskładkowych poprzedzających służbę itd.

Dodatkowo wskazać należy, iż Sąd Najwyższy w uchwale z dnia
3 marca 2011 roku (II UZP 2/11) stwierdził, iż „Za każdy rok pełnienia służby w latach 1944-1990 w organach bezpieczeństwa państwa, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów (jednolity tekst: Dz. U. z 2007 r. Nr 63, poz. 425 ze zm.), emerytura wynosi 0,7% podstawy jej wymiaru (art. 15b ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (jednolity tekst: Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67 ze zm.), co oznacza, że wysokość emerytury wyliczanej wyłącznie za okresy pełnienia takiej służby może być niższa od 40% podstawy wymiaru tego świadczenia."

Skarżący, poza okresem służby w Wydziale W WUSW w B., nie kwestionował faktu pełnienia służby w organach bezpieczeństwa. Ustawodawca nie przewidział różnicowania wysokości emerytury policyjnej w zależności od stanowiska i Wydziału, jakie dany funkcjonariusz organów bezpieczeństwa zajmował w czasie służby. Zgodnie ze strukturą organizacyjną Służby Bezpieczeństwa na poziomie centralnym istniały departamenty i biura MSW. Ich zadania w terenie realizowały odpowiednie wydziały (i inne jednostki) ulokowane w Komendach Wojewódzkich MO.

Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 477¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji wyroku.

W apelacji od powyższego wyroku P. P. wnosi o jego zmianę i uwzględnienie jego odwołania od decyzji organu emerytalnego w części dotyczącej braku podstaw do uznania jego służby w Wydziale W jako służby w organach bezpieczeństwa państwa .nadto podnosi, iż z dniem 1 października 1982 r. został przeniesiony do Wydziału(...)Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w B., a następnie pełnił służbę w Wydziale W i Wydziale (...) Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych. Był funkcjonariuszem państwa, uznanego podmiotu międzynarodowego. Każde państwo musi posiadać służby specjalne. Nie stosował represji, nie tolerował bezprawia. Pojęcie służba bezpieczeństwa to pojęcie ogólne. Niezgodnie z prawem mogą działać tylko konkretni ludzie i powinni być osądzeni indywidualnie. Wydział W został rozwiązany a funkcjonariusze kontynuowali służbę w innych Wydziałach. Wydział W nie został rozwiązany z chwilą powołania Urzędu Ochrony Państwa.

Odniesienie się w apelacji do odwołania oznacza, iż P. P. wnosi o przeliczenie jego emerytury z uwzględnieniem 40 % podstawy wymiaru za 15 lat służby.

Sąd Apelacyjny w Warszawie Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Apelacja odwołującego się nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił niesporny stan faktyczny. Dokonał bardzo szczegółowej analizy prawnej cytując obszerne fragmenty uzasadnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lutego 2010 r. Trybunał Konstytucyjny nie uznał zarzutów naruszenia zasad Konstytucyjnych w zastosowanym prze ustawodawcę sposobie prawnym wprowadzenia regulacji obniżających w racjonalnie umiarkowany sposób świadczenie emerytalne za okres służby w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944 – 1990.

Zgodnie z art. 190 ust. 1 Konstytucji RP orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne. Zarzuty zmierzające do podważenia mocy wyroku Trybunału Konstytucyjnego są niedopuszczalne. Argumentacja odwołującego się odnośnie Wydziału W obarczona jest błędem logicznym. Bezsporne jest (odwołujący tego nie kwestionuje), iż Wydziały W to były jednostki terenowe Biura W Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, które to Biuro było jednostką centralną służby bezpieczeństwa wyspecjalizowaną w realizacji zadań związanych z ochroną łączności pocztowej w sferze obrotu listowego i paczkowego – przed wykorzystaniem jej do prowadzenia wrogiej lub przestępczej działalności skierowanej przeciwko podstawowym interesom obronnym, gospodarczymi politycznym PRL. W ramach zadań operacyjno-technicznych komórki W typowały i pozyskiwały osoby do współpracy, które umożliwiały tajny dostęp do korespondencji. Biuro W zostało rozwiązane z dniem 30 maja 1989 r., a jego zadanie i kadry na poziomie centralnym przejął Departament II Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. W terenie w Wojewódzkich urzędach Spraw Wewnętrznych zniesiono Wydziały W a funkcjonariuszy z tych komórek po dokonaniu oceny ich przydatności, kierowano do Wydziałów II lub innych Wydziałów Służby Bezpieczeństwa. Odwołujący się P. P. został przeniesiony do Wydziału (...) prowadzącego całokształt działań obserwacyjnych. Przestawione powyżej przesunięcie w strukturze organizacyjnej Służby Bezpieczeństwa nie skutkują usunięciem Wydziałów W i Biura W z funkcjonujących do 30 maja 1989 r. struktur Służby Bezpieczeństwa. Jednostki te do wskazanej daty były organami Służby Bezpieczeństwa, a ich zadania zostały przejęte przez inne komórki. Na przestrzeni lat 1944 – 1990 Służba Bezpieczeństwa PRL przechodziła wiele reorganizacji. Z dniem utworzenia Urzędu Ochrony Państwa została zniesiona cała służba bezpieczeństwa państwa ludowego, a zatem i te komórki, które przejęły zadania Biura W i Wydziałów W.

Niezasadny jest wniosek apelacyjny utrzymania zasady 40 % podstawy wymiaru za pierwsze 15 lat służby z uwagi na jednoznaczny zapis art. 15 b ust. 1 ustawy zaopatrzeniowej funkcjonariuszy mundurowych:
0,7 % podstawy wymiaru - za każdy rok służby w organach bezpieczeństwa państwa w latach 1944 – 1990. Odwołujący się, który rozpoczął służbę w organach MO w 1976 r., od 1 października 1982 r. do 31 lipca 1990 r. pełnił służbę w tych organach i za ten okres zgodnie z prawem jest przeliczenie
0,7 % podstawy wymiaru.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny w Warszawie oddalił apelację P. P. na podstawie art. 385 k.p.c.

Sędziowie: PRZEWODNICZĄCY

M. D. A. S.

E. J.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE