Sygn. akt VW 5400/16
Dnia 14 marca 2017 r.
Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący SSR Klaudia Miłek
Protokolant: Paulina Kowalczyk
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7.03.2017 roku sprawy, przeciwko M. P. c. W. i B. ur. (...) w B.
obwinionej o to że:
W dniu 23 grudnia 2015r. ok. godz. 10:35 w W. na ul. (...). Ł. z G. vis a vis nr (...), będąc kierowcą samochodu marki M. o numerze rejestracyjnym (...), nie zastosowała się do znaku drogowego (P-21) "powierzchnia wyłączona ", wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym.
tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 K.W. w związku z art. 5 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. Nr 108 poz. 908 z późn. zm. i § § 90 ust. 5 R.. Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31.07.2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych Dz. U. Nr 170 poz. 1393 z późn. zm.
orzeka
I. Obwinioną M. P. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 92 par 1 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 100 ( sto) złotych.
II. Zwalnia obwinioną od opłaty , koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.
Sygn. akt V W 5400/16
Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 23 grudnia 2015 r. około godz. 10:35 w W. na ul. (...). Ł. Z G. na wysokości nr(...) M. P. zaparkowała pojazd marki M. o nr rej. (...). W miejscu tym nie było dozwolone zatrzymywanie pojazdów, obowiązuje znak „P 21 – powierzchnia wyłączona z ruchu”. Tym samym M. P. nie zastosowała się do ww. znaku wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym, co zostało ujawnione przez funkcjonariusza Straży Miejskiej J. P..
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionej M. P. /k. 31/, a także dokumentów w postaci n/u /k. 1, 13/, dokumentacja fotograficzna /k. 3/, wezwanie /k. 4, 7, 10/, zpo /k. 5, 8, 11/, pismo /k. 6, 9, 12/ .
Obwiniona M. P. przyznała się do popełniania zarzucanego jej czynu. Obwiniona wyjaśniła, iż od początku wszczęcia postępowania nie kwestionowała swojego sprawstwa i złożyła oświadczenie woli o przyjęciu mandatu karnego jednak mandat karny nie został na nią nałożony.
Sąd zważył, co następuje:
Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionej, która przyznała, iż to ona dokonała zatrzymania swojego pojazdu w miejscu, w którym zostało to ujawnione przez
strażników miejskich. Powyższe nie było kwestią sporną i wynika z całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, a nie można też znaleźć żadnych podstaw, dla których obwiniona sama siebie miałaby fałszywie obciążać. Pozostałe zebrane w sprawie dowody w postaci dokumentów również stanowiły wiarygodny dowód w sprawie, bowiem ich autentyczność ani prawdziwość treści nie budziły wątpliwości ani nie były kwestionowane przez strony.
W konsekwencji Sąd uznał, że dowody w sprawie w sposób nie budzący wątpliwości wykazały winę i sprawstwo obwinionej w zakresie wyczerpania znamion wykroczenia z art. art. 92§1 kw, poprzez to, że w dniu 23 grudnia 2015 r. około godz. 10:35 w W. na ul. (...). Ł. Z G. na wysokości nr 3 zaparkowała pojazd marki M. o nr rej. (...) w miejscu obowiązywania znaku „ P 21 – powierzchnia wyłączona z ruchu” tym samym wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym.
Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis art. 92 § 1 kw. polega na nie stosowaniu się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. Zgodnie z § 90 ust. 5 rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31.07.2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych, znak P-21 "powierzchnia wyłączona z ruchu" oznacza powierzchnię drogi, na którą wjazd i zatrzymanie są zabronione. Tymczasem obwiniona nie zastosowała się do tego znaku i w dniu 23 grudnia 2015 roku zaparkowała swój samochód w miejscu, gdzie zakaz ten obowiązywał. Zachowanie to jednoznacznie wskazuje, że obwiniona nie zastosowała się do zakazu płynącego z umieszczonego na jezdni znaku, a więc popełniła zarzucane jej wykroczenie z art. 92§1 kw. Podkreślić przy tym należy, iż w ocenie Sądu obwiniona doskonale zdawała sobie sprawę z umieszczenia tam znaku i świadomie nie zastosowała się do niego. Wykroczenie z art. 92§1kw można przy tym popełnić zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie, np. przez nieuwagę - nie zauważywszy umieszczonego znaku. Skoro jednak ustalono bezsprzecznie, iż w dniu zdarzenia znak zakazu P-21 był umieszczony na jezdni i doskonale był widoczny - jak wskazuje dokumentacja fotograficzna, to zasadnym jest uznanie obwinionej za winną zarzucanego jej czynu. Mając na uwadze powyższe, należało uznać, że obwiniona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona wykroczenia określonego art. 92 §1 kw. gdyż nie zastosowała się do znaku drogowego, a o jego położeniu doskonale wiedziała i jako osoba dorosła posiadająca uprawienia do kierowania pojazdami, miała pełną świadomość jak winna się zachować zgodnie z zasadami ruchu drogowego, a zatem umyślnie naruszyła przepisy ustawy prawo o ruchu drogowym. Jednocześnie podkreślić należy, iż Sąd nie dopatrzył się także w niniejszej sprawie naruszenia przepisów postępowania, które miałyby wedle obwinionej skutkować koniecznością umorzenia postępowania z uwagi na brak skargi uprawnionego oskarżyciela. Oskarżyciel publiczny bowiem złożył wniosek o ukaranie nie w oparciu o art. 99 kpw dotyczący postępowania mandatowego, gdyż postępowanie to de facto w sprawie niniejszej się nie toczyło. Nie ma zatem znaczenia kwestia braku nałożenia mandatu na obwinioną, gdyż oskarżyciel publiczny nie skorzystał z możliwości nałożenia mandatu karnego na obwinioną i skierował wniosek o ukaranie w trybie zwyczajnym, nie mandatowym do czego był w pełni uprawniony.
Przy wymiarze kary w zakresie zarzuconego obwinionej czynu Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 33 kw oraz szczególnie w art. 24 § 1 i 3 kw, ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę. Sąd ocenił, iż czyn obwinionej był szkodliwy społecznie. Obwiniona zignorował znak, a parkowanie pojazdów winno odbywać się tak, jak to założył zarządca drogi i wyraził to stosownym oznakowaniem i każdy uczestnik ruchu bez względu na status społeczny i zawodowy winien do zasad tych dostosować się.
Sąd określając wymiar kary kierował się także wskazaniami dyrektyw prewencji generalnej i indywidualnej i za przypisane wykroczenie Sąd wymierzył obwinionej karę grzywny w wysokości 100 zł, uznając taką karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowych wykroczeń. W ocenie Sądu wymierzona kara pozwoli na osiągnięcie celów kary, tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinioną, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania. Sąd jednocześnie zwolnił obwinioną od opłaty i koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa.
Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji.