Decyzją z dnia 13 lutego 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił Ł. K. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 6 lutego 2015 roku wnioskodawca nie został uznany za niezdolnego do pracy. (decyzja – k.37/38 plik I akt ZUS)
W dniu 10 marca 2015 roku Ł. K. złożył odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o uchylenie decyzji w całości oraz wydanie decyzji przyznającej mu prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, oraz o zwolnienie z kosztów sądowych w całości i ustanowienie adwokata lub radcy prawnego z urzędu. (odwołanie – k. 2-148)
Odpowiadając na odwołanie pismem z dnia 23 marca 2015 roku pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. (odpowiedź na odwołanie – k. 149)
Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:
Wnioskodawca Ł. K. urodził się (...). Ukończył technikum budowlane. Wykonuje zawód konserwatora zieleni. (okoliczności bezsporne)
W dniu 11 grudnia 2014 roku ubezpieczony złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. (wniosek – k.1-7 plik I akt ZUS)
W dniu 25 czerwca 2013 roku wnioskodawca doznał urazu klatki piersiowej, w wyniku którego doszło do złamania mostka, I żebra lewego, stłuczenia płuc i pojawienia się płynu w jamie opłucnej. Uraz ten został wyleczony bez pozostawienia zmian w płucach i opłucnej, a złamany mostek został operacyjnie ustabilizowany, nie powodując zmniejszenia pojemności życiowej płuc. Ze stanowiska pulmonologa zmiany pourazowe klatki piersiowej nie naruszają sprawności organizmu wnioskodawcy w stopniu powodującym długotrwałą niezdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. (opinia lekarza biegłego sądowego z zakresu chorób płuc dr n. med. A. M. – k. 177-179; opinia uzupełniająca – k. 219-220)
Opisany stan po stłuczeniu klatki piersiowej ze złamaniem mostka ustabilizowanym operacyjnie z dobrym wynikiem, przebyte stłuczenie obu płuc – bez niewydolności oddechowej ani krwiak śródpiersia i obustronny krwiak opłucnej leczony drenażem ssącym – bez istotnych następstw z chirurgicznego punktu widzenia nie kwalifikuje wnioskodawcy jako osoby niezdolnej do wykonywania dotychczasowego zatrudnienia. (opinia lekarza biegłego sądowego z zakresu chirurgii ogólnej, chirurgii naczyniowej i torakochirurgii em.prof.nadzw. dr hab.n.med. M. G. – k. 180; opinia uzupełniająca – k. 216)
Uraz ten spowodował także u wnioskodawcy stłuczenie serca, nie powodujące jednak trwałych następstw. Oprócz tego u wnioskodawcy występuje nadciśnienie tętnicze kontrolowane lekami. W chwili obecnej u wnioskodawcy brak jest dostępnych danych klinicznych, medycznych, które pozwalałyby na rozpoznanie innych schorzeń kardiologicznych niż nadciśnienie tętnicze ( okresowe skoki wartości ciśnienia tętniczego). Kontrola wartości ciśnienia tętniczego pozostaje u wnioskodawcy obecnie dość dobra, gdy bierze leki. Na chwilę obecną uzyskano optymalną jego (tj. nadciśnienia tętniczego) kontrolę. Fakt wystąpienia u Ł. K. omdlenia w dniu 31 grudnia 2013 roku, po którym był on hospitalizowany w Oddziale Kardiologii (od 3.01.14r. do 9.01.2014r.) – nie potwierdza istotnych odchyleń w wykonanych badaniach. Z punktu widzenia kariologicznego uznaje się wnioskodawcę za zdolnego do pracy zarobkowej. (opinia lekarza biegłego sądowego z zakresu chorób wewnętrznych, kardiologii dr n.med. R. G. – k. 189-192; opinia uzupełniająca – k.217-218)
W wyniku wypadku z dnia 25 czerwca 2013 roku u Ł. K. rozpoznano także stan po urazie wielomiejscowym, wygojone złamanie mostka, wygojone złamanie wyrostka rylcowatego kości promieniowej lewej (bez przemieszczenia), wygojone złamanie wyrostka kolczystego C5, wyrostka poprzecznego C6 oraz nadłamanie blaszki granicznej górnej C7, bez istotnego upośledzenia funkcji kręgosłupa szyjnego, z zespołem bólowym, przebyte skręcenie stawu skokowego lewego, bez upośledzenia funkcji z subiektywnym zespołem bólowym. Nie stwierdza się upośledzenia funkcji narządu ruchu w stopniu uzasadniającym uznanie wnioskodawcy za częściowo lub całkowicie niezdolnego do pracy. Wnioskodawca nie utracił w stopniu znacznym zdolności do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z punktu widzenia ortopedycznego uznaje się wnioskodawcę za zdolnego do pracy zarobkowej. (opinia lekarza biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowo - ortopedycznej, dr lek. med. M. S. – k. 193-196; opinia uzupełniająca – k. 214)
W wyniku opisywanego urazu u wnioskodawcy doszło nadto do złamania wyrostków kolczystych kręgów C5-7, stłuczenie lewego płuca z prawdopodobnymi objawami częściowego uszkodzenia lewego splotu ramiennego obecnie bez istotnego ograniczenia sprawności ruchowej. Doszło także do nadłamania blaszki granicznej górnej trzonu kręgu C7 bez zmian w kanale kręgowym. Nie wykonano badania przewodnictwa nerwowego. Obecnie w badaniu neurologicznym stwierdzono nieznaczny zanik mięśni międzykostnych w lewej dłoni po stronie promieniowej. Badany zgłasza osłabienie czucia na części łokciowej z ograniczeniami odwodzenia palców 4 i 5 tej dłoni, jednak nie stwierdzono objawów zaniku mięśnia kłębika. Z punktu widzenia neurologicznego uznaje się wnioskodawcę za zdolnego do pracy zarobkowej na stanowisku zgodnym z poziomem kwalifikacji - technika budowlanego, pracownika ochrony. (opinia lekarza biegłego sądowego z zakresu neurologii, dr n. med. J. Z. – k. 258-259; opinia uzupełniająca – k.287)
Powyżej opisywane schorzenia, biorąc pod uwagę dokumentację medyczną w kontekście poziomu wykształcenia i kwalifikacji zawodowych odwołującego wskazują, że stopień naruszenia sprawności organizmu nie czyni wnioskodawcy niezdolnym do pracy. Wnioskodawca od prawie 2 lat pracuje posiadając orzeczenie o braku przeciwwskazań do pracy i nie ma tych przeciwwskazań do pracy na stanowiskach zgodnych z posiadanym poziomem wykształcenia np. tzw. pracy biurowej. Stwierdza się istnienie pewnych ograniczeń w wykonywaniu niektórych prac, czynności, ale ich istnienie nie jest i nie było automatycznie podstawą orzeczenia niezdolności do pracy. Wnioskodawca w dacie zaskarżonej decyzji nie był niezdolny do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu. Z punktu widzenia lekarza medycyny pracy uznaje się wnioskodawcę za zdolnego do pracy zarobkowej.
(opinia lekarza biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy lek. med. P. a Rusiński ego – k. 302-314)
Powyższych ustaleń Sąd dokonał w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumenty oraz opinie biegłych kardiologa, neurologa, pulmonologa, chirurga, ortopedy oraz lekarza medycyny pracy, który wnikliwie zapoznał się z wcześniejszymi opiniami biegłych i przyjął tożsame stanowisko.
W ocenie Sądu opinie biegłych są w pełni wiarygodne. Zostały bowiem sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń wnioskodawcy w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej oraz wyniki przeprowadzonych badań własnych wnioskodawcy.
W ocenie Sądu brak jest podstaw by kwestionować opinie biegłych, gdyż są one rzetelne, a wynikające z nich wnioski logiczne i prawidłowo uzasadnione. Opinie nie zawierają braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.
Opinie biegłych w sposób wystarczający obrazują stan zdrowia wnioskodawcy. Wszelkie niejasności jakie mogłyby powstać w ocenie Sądu zostały wyjaśnione przez biegłych w sposób nie budzący wątpliwości interpretacyjnych w ich opiniach uzupełniających, w których odnieśli się szczegółowo do wszelkich zarzutów stawianych przez wnioskodawcę.
Biegły lekarz kardiolog w swej uzupełniającej opinii powołał się szczegółowo na wyniki badań USG serca wnioskodawcy ze stycznia 2014 roku, które wykazało prawidłowąfunkcję skurczową mięśnia lewej komory serca, nie wykazującej innych istotnych patologii układu krążenia oraz na zapis EKG. Stwierdził na tej podstawie, że ewentualne zaostrzenia chorobowe winny być realizowane w ramach czasowego zasiłku chorobowego.
Biegła pulmonolog w swej uzupełniającej opinii powołała ponownie wyniki badania spirometrycznego odwołującego, stwierdzając brak upośledzenia sprawności wentylacyjnej płuc badanego. Wyjaśniła, że powstały u wnioskodawcy płyn w jamach opłucnych stopniowo ustępował, co dokumentowały badania USG klatki piersiowej.
Biegły neurolg z kolei uzupełniając na zarzut wnioskodawcy swą opinię wprost wskazał na badania, na których oparł swe wnioski, nie negując wykonania badania przewodnictwa nerwowego, które to nie zostało mu jednak przez ubezpieczonego przedłożone. Mając na uwadze fakt, że wnioskodawca ostatecznie odstąpił od tego badania, zarzut ten pozostaje gołosłowny. Biegły wskazał nadto, że drżenie palców nie było przez wnioskodawcę wcześniej zgłaszane.
W szczególności na podkreślenie zasługuje zwłaszcza opinia biegłego sądowego specjalisty medycyny pracy, który w sposób wyjątkowo skrupulatny opisał i odniósł się do opinii wydanych w niniejszej sprawie przez pozostałych biegłych, jednoznacznie i stanowczo wykluczając niezdolność do pracy wnioskodawcy w dacie wydania spornej decyzji.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Odwołanie nie jest zasadne.
Zgodnie z art. 57 ust. 1 w/w ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:
1. jest niezdolny do pracy,
2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,
3. niezdolność do pracy powstała we wskazanych w ustawie okresach składkowych i nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.
W myśl art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu (...), niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się, stosownie do art. 13 ust. 1, stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.
Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, a także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 w/w ustawy). Ponadto zachowanie zdolności do pracy w warunkach określonych w przepisach o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie stanowi przeszkody do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy (art. 13 ust. 4).
W myśl zaś art. 14 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia m.in. daty powstania niezdolności do pracy, trwałości niezdolności do pracy, związku przyczynowego niezdolności do pracy z określonymi okolicznościami dokonuje lekarz orzecznik ZUS, od którego orzeczenia osobie zainteresowanej przysługuje sprzeciw do komisji lekarskiej ZUS.
Dokonując zaś oceny przewidywanego okresu niezdolności do pracy zarobkowej bierze się pod uwagę przesłanki wynikające z treści § 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz. U. nr 273, poz. 2711), czyli charakter i stopień naruszenia sprawności organizmu oraz rokowania odzyskania zdolności do pracy.
Treść powołanych przepisów obliguje do tego, aby niezdolność do pracy rozpatrywać indywidualnie w odniesieniu do konkretnej osoby, przy uwzględnieniu jej stanów chorobowych, wieku, kwalifikacji.
Wszyscy biegli powołani przez Sąd po przeprowadzeniu bezpośredniego badania odwołującego oraz zapoznaniu się z jego dokumentacją medyczną uznali zdolność do pracy ubezpieczonego zgodnie z jego kwalifikacjami.
Sąd uznał, że sporządzone opinie biegłych w sposób dostateczny wyjaśniły kwestię istnienia zdolności do pracy odwołującego. Sąd uznał, że należy oprzeć się na przytoczonych opiniach, uznał je bowiem za kompletne i spójne, a tym samym mogące stanowić podstawę merytorycznego rozstrzygnięcia. Z opinii tych jednoznacznie bowiem wynika, iż stan zdrowia odwołującego nie daje podstawy do przyjęcia, że jest on osobą niezdolną do pracy.
Podnieść w tym miejscu nadto należy, że Sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony, tak długo aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy (por. orzecz. Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 10.04.2013r. IIIAUa 47/13).
Wnioskodawca każdorazowo kwestionował opinie biegłych, jednak w ocenie Sądu opinie te były bardzo jednakie i spójne, pomimo, że powołanych zostało kilku biegłych.
Zaznaczyć w tym miejscu należy, że sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez Sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2000 roku, I CKN 1170/98, OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Podkreślić należy w tym miejscu, że przy ocenie biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (tak w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...)).
Skoro zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że wnioskodawca w dacie wydania decyzji był zdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami, to zaskarżona decyzja organu rentowego odpowiada prawu.
Mając zatem na względzie wymienione wyżej okoliczności Sąd Okręgowy w Łodzi na mocy art. 477 14 § 1 k.p.c. oddalił odwołanie uznając je za niezasadne.
A.L.