UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2016 r. G. M. S. złożyła pozew przeciwko J. H. (1) o zapłatę kwoty 1634,16 zł wraz z odsetkami opisanymi w pozwie oraz o zapłatę kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że należność wynika z umowy z dnia 18 lutego 2010 r. Podała, że pozwana nie uiszczała czynszu oraz innych opłat za korzystanie z lokalu. Podała, że świadczenie obejmuje okres od 1 marca 2015 r. do dnia 23 listopada 2015 r. oraz skapitalizowane na dzień 29 mara 2015 r. odsetki ustawowe. Podała, że najwcześniejsza należność stała się wymagalna w dniu 11 marca 2015 r. a ostatnia w dniu 11 listopada 2015 r.

W sprzeciwie w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Wskazała, że powódka pobierała opłaty za lokal bez posiadania do lokalu tytułu prawnego. Sytuacja prawna została uregulowana dopiero w 2015 r. po tym, jak pozwana w swoim piśmie zwróciła się do Prezydenta Miasta S. z prośbą zajęcie stanowiska. Podała, że powódce przez wiele lat należności nie przysługiwały i że jest ona bezpodstawnie wzbogacona kosztem pozwanej. Pozwana gromadziła środki i przez wiele lat podejmowała u powódki próby wykupienia lokalu, będąc przekonana, że powódka jest właścicielem. Procedura związana z wykupem trwała 16 lat. W ocenie pozwanej skoro powódka domagała dowiedziała się już w styczniu, że nie jest właścicielem lokalu powinna niezwłocznie zdjąć lokal z ewidencji lokali G. M. S., tymczasem powódka uczyniła to dopiero 12 czerwca 2015 r. Pozwana zakwestionowała roszczenie powódki również co do wysokości.

W piśmie z dnia 16 lutego 2017 r. powódka podtrzymała swoje stanowisko w sprawie. Wskazała, że dochodzi roszczenia na podstawie umowy najmu a nie prawa własności. Podała, że pozwaną zajmowała lokal w okresie którego dotyczy powództwo. Sprecyzowała, że należność za okres od marca 2015 r. do czerwca 2015 r., to czynsz do czasy przekazania lokalu wspólnocie, okres został określony do dnia 23 listopada 2015 r. albowiem tego dnia zostały dokonane rozliczenia mediów, wysokość dochodzonego roszczenia uwzględnia również noty księgowe z tytułu rozliczeń, zaksięgowane odpowiednio 12.2015 r., 2.2016 r., 3.2016 r. Wskazała, że pozwana nie kwestionowała do tej pory wysokość naliczanych opłat.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. H. (1) prowadziła z G. M. S. korespondencję w sprawie sprzedaży lokalu przy ul. (...)/U/2 w S. od 1999 r.

Dowód:

- pismo z dnia 25 sierpnia 1999 r., k. 66, akta 2592.

Pismem z dnia 23 lutego 2000 r. G. M. S. informowała J. H. (1) o możliwości sprzedaży lokalu po nowej zaktualizowanej cenie, o ile złoży Pani w tut. Wydziale pismo prośbą o wznowienie postępowania.

Dowód:

- pismo z dnia 23 lutego 2000 r., k. 67, akta 2592,

- pismo z dnia 2 lutego 2000 r., k. 82, akta 2592.

W dniu 18 lutego 2010 r. G. M. S. zawarła z J. H. (1) umowę najmu lokalu użytkowego położonego przy ul. (...) o łącznej powierzchni 23,95 m2. Najemca zobowiązał się płacić umówiony czynsz. Czynsz ustalono na kwotę 342,72 zł. Przyjęto krotną 5,40 stawki podstawowej wynikającej z uchwały Rady Miasta S. (§ 2). Najemca zobowiązany był ponosić opłąty związane z używanie przedmiotu najmu określone w załączniku nr 2 stanowiącym integralną cześcią umowy (§ 4 ust. 2). Umowę zawarto na czas nieoznaczony (§ 11 ust. 1). Umowa przewidywała, zapisy dotyczące jej rozwiązania za 3 miesięcznym wypowiedzeniem, bez zachowania okresu wypowiedzenia, za zgodą stron (§ 11 ust. 2, 3, § 12). W § 14 umowy mowa jest o odszkodowaniu za bezumowne korzystanie z lokalu. W § 15 ust. 1 ustalono wysokość kaucji na kwotę 1.028,16 zł. Z art. 15 ust. 2 wynika, że kaucja podlegała zwrotowi w terminie 30 dni od daty wydania przedmiotu najmu wynajmującemu po zakończeniu najmu. Zgodnie z § 5 ust. 1 umowy najemca miał obowiązek uiszczać czynsz z góry do dna 10-tego każdego miesiąca.

Umowa była zmienia w dniu 21 lutego 2011 r., gdzie podwyższono czynsz do kwoty 412,66 zł oraz krotną do 6,50.

Umowa była zmienia w dniu 9 sierpnia 2013 r. gdzie podwyższono czynsz do kwoty 447,53 zł oraz krotną do 6,50 oraz sprecyzowano, że najem dotyczy lokalu przy ul. (...)/U2 o łącznej powierzchni 22,95 m2.

Dowód:

- umowa z dnia 18 lutego 2010 r. z aneksami i załącznikiem, k. 25-29, akta 2592,

- zeznania świadka J. M., k. 139,

- zeznania świadka M. J., k. 140-141,

- przesłuchanie powódki, k. 142-144.

W dniu 27 września 2010 r. J. H. (1) złożyła do G. M. S. wniosek o sprzedaż lokalu użytkowego położonego przy ul. (...)/U/2 w S..

Dowód:

- pismo z dnia 25 września 2010 r., k. 68, akta 2592.

W dniu 14 marca 2012 r. J. H. (1) zwróciła się do G. M. S. o udzielenie informacji dotyczącej zaawansowania prac prowadzonych w sprawie realizacji złożonego wniosku z dnia 27 września 2010 r.

Dowód:

- pismo z dni a12 marca 2012 r., k. 69

- przesłuchanie powódki, k. 142-144.

Pismem z dnia 6 lutego 2013 r. J. H. (1) złożyła wniosek do zarządcy Wspólnoty Mieszkaniowej (...) o zawarcie umowy dzierżawy piwnicy o powierzchni 4,60 m2 przyległej do ul. (...)/U/2.

Dowód:

- podanie, k. 70,

- przesłuchanie powódki, k. 142-144.

W dniu 19 lutego 2013 r. G. M. S. poinformowała J. H. (1), że do czasu uregulowania stanu prawnego zaadaptowanego pomieszczenia piwnicznego przy ul. (...)/U2 wstrzymuje się proces sprzedaży ww. lokalu użytkowego.

Dowód:

- pismo z dnia 19 lutego 2013 r.

W dniu 17 listopada 2014 r J. H. (1) zwróciła się do Prezydenta Miasta S. z prośbą o indywidulane rozpatrzenie wniosku w sprawie sprzedaży lokalu użytkowego.

Dowód:

- pismo, k. 73-74,

- przesłuchanie powódki, k. 142-144.

Pismem z dnia 15 stycznia 2015 r. G. M. S. poinformowała J. H. (1), że właścicielem lokalu przy ul. (...)/U2 jest wspólnota mieszkaniowa przy ul. (...). W piśmie wskazano, że pierwsza sprzedaż lokalu miała miejsce w dniu 8 lipca 1980 r. W piśmie anulowano pismo z dnia 25 sierpnia 2014 r. oraz poinformowano o tym, że akta sprawy zostały zwrócone do Zarządu (...) celem uregulowania sanu prawnego poprzez jego przekazanie na rzecz wspólnoty mieszkaniowej przy ul. (...), która jest właściwym podmiotem do dokonania jego zbycia na rzecz J. H. (1).

Dowód:

- pismo z dnia 15 stycznia 2015 r., k. 75,

- pismo z dnia 8 stycznia 2015 r., k. 76,

- przesłuchanie powódki, k. 142-144.

W dniu 1 marca 2013 r. Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości przy ul. (...) w S. zawarła z J. i J. H. (2) umowę dzierżawy przedmiotem której było pomieszczenie o powierzchni 4,6 m2 położone w S. przy ul. (...).

Dowód:

- umowa z dnia 1 marca 2013 r., k. 80-81.

- przesłuchanie powódki, k. 142-144.

Pismem z dnia 18 marca 2015 r. G. M. S. wezwała J. H. (1) do zapłaty kwoty 1330, 78 zł.

Dowód:

- pismo z dnia 18 marca 2015 r. z dowodem nadania, k. 31.

Pismem z dnia 14 kwietnia 2015 r. J. H. (1) poinformowała G. M. S., że ostatnią wpłatę na poczet czynszu dokonała w styczniu 2015 r.

Dowód:

- pismo z dnia 14 kwietnia 2015 r., k. 77.

Pismem z dnia 22 kwietnia 2015 r. Zarząd (...) w S. poinformował J. H. (1) w związku z pismem z dnia 14 kwietnia 2015 r., że rozpoczęto procedurę przekazania na rzecz wspólnoty lokalu użytkowego położonego przy ul. (...). Jednocześnie poinformował, że wynajmujący nie musi być właścicielem przedmiotu wynajmu i może oddać rzecz w najem osobie trzeciej i pobierać z tego tytułu czynsz. W związku z powyższym do czasu przekazania lokalu na rzecz wspólnoty protokołem zdawczo –odbiorczym opłaty należy uiszczać na rachunek bankowy G. M. S. – zgodnie z zawartą umową.

Dowód

- pismo z dnia 22 kwietna 2015 r., k. 32.

Pismem z dna 10 czerwca 2015 r. G. M. S. poinformowała J. H. (1), że lokal przy ul, (...) 44/U2, który powstał w wyniku adaptacji pomieszczeń piwnic stanowi własność wspólnoty mieszkaniowej przy ul. (...). Wobec powyższego Gmina zaprzestaje naliczać opłaty czynszowe od dnia 1 lipca 2015 r. za zajmowany prze J. H. (1) lokal. W piśmie wskazano, że umowę najmu należy zawrzeć ze wspólnotą mieszkaniową ul. (...).

Dowód:

- pismo z dnia 10 czerwca 2015 r., k. 78

W dniu 12 czerwca 2015 r. sporządzono protokół przekazania lokalu użytkowego nr (...) przy ul. (...) Wspólnocie Mieszkaniowej (...) 44 przez G. M. S.. Wspólnotę Mieszkaniową reprezentował zarządca według oznaczenia na dokumencie: (...) s.c. – (...), w imieniu którego podpis złożyła M. B..

Dowód:

- protokół przekazania, k. 108 akta 2592.

Pismem z dnia 29 czerwca 2015 r. Zarząd (...) w S. poinformował J. H. (1) w związku z pismem z dnia 22 maja 2015 r., że opłaty komunalne za lokal użytkowy położony przy ul.(...)/U2 pobierana były w sposób prawidłowy na rzecz wynajmującego – Gminy, która była uprawniona do ich pobierania do dnia 12 czerwca 2015 r., tj. do daty przekazania lokalu na rzecz wspólnoty mieszkaniowej.

Dowód:

- pismo z dnia 29 czerwca 2015 r., k. 30 verte, k. 79.

Pismem z dnia 21 lipca 2015 r. G. M. S. dokonała potrącenia należności z wpłaconej kaucji w wysokości 1028,16 zł oraz wezwała J. H. (1) do uregulowania pozostałej zaległości która na dzień 20 lipca 2015 r. wynosiła 1890 zł.

Dowód:

- pismo z dnia 21 lipca 2015 r., k. 33.

Sporządzono wydruk z systemu komputerowego (...) kartotekę konta za okres od 1 stycznia 2013 r. do 29 marca 2016 r. Ż. S. podpisała wskazany wydruk. Zgodnie z danymi z systemu zaległość lokalu przy ul. (...)/U/2 wynosiła 1611,70 zł. Dopisano ręcznie dane (...),13 – 233,23 = (...),90 zaległość główna.

Dowód:

- wydruk, k. 35-37.

Odsetki za okres od dnia 2 września 2015 r. od kwoty 1565,90 zł do dnia 29 marca 2016 r. wynoszą 68,26 zł.

Dowód:

- kalkulator odsetek, k. 37 verte.

Kaucja wpłacona przez J. H. (1) na poczet należności z umowy z dnia 18 lutego 2010 r. wynosiła 1028,16 zł.

Dowód:

- pismo z dnia 21 lipca 2015 r., k. 33.

Pismem z dnia 5 stycznia 2016 r. G. M. S. wezwała J. H. (1) do zapłaty kwoty 1844,93 zł

Dowód:

- pismo z dnia 5 stycznia 2016 r. z dowodem nadania, k. 38.

G. M. S. wystawiała J. H. (1) faktury w 2015 r.

Dowód:

- faktury i pisma, k. 113-126,

J. G. od dnia 18 lutego 2010 r. do dnia 8 marca 2017 r. (dzień zamknięcia rozprawy) była w posiadaniu pomieszczenia przy ul. (...)/U/2 w S..

Dowód:

- zeznania świadka J. H. (2), k. 141-142.

- przesłuchanie powódki, k. 142-144.

Sąd zważył co następuje:

Powód dochodził należności z umowy najmu, Dochodził czynszu najmu, które to roszczenie znajduje potwierdzenie w treści art. 659 § 1 kc. Brak jakichkolwiek zdarzeń cywilnoprawnych które powodowałyby ustanie tego stosunku prawnego. Umowa nie została wypowiedziana, a była zawarta na czas nieoznaczony. Z powyższego wynika, że wiązała strony jeszcze na dzień zamknięcia rozprawy. Dalej w dniu 8 marca 2017 r . przedmiot najmu pozostawał w ciągłym władaniu pozwanej stąd wynika, że świadczenie z umowy z dnia 18 lutego 2010 r. zostało wykonane przez powódkę i powódka może domagać się zwrotu świadczenia wzajemnego za okres dochodzony w pozwie ale również za okres co najmniej do dnia rozprawy. Umowa najmu jest stosunkiem obligacyjnym, a wobec czego jest ważność czy skuteczność nie zależy od tego czy wynajmującym jest właściciel nieruchomości. W tym stanie rzeczy niezasadne są twierdzenia pozwanej, że powódka bezpodstawnie wzbogaciła się kosztem pozwanej, skoro pozwana płacąc czynsz wykonywała ważnie zawartą umowę najmu.

To stanowisko pozostaje w sprzeczności, że zgodnym oświadczeniem stron na rozprawie, że na dzień 8 marca 2017r . strony umową najmu związane już nie są. Stanowisko procesowe nie wywołuje jednak żadnych skutków materialnoprawnych w zakresie umowy najmu. Pełnomocnicy stron nie mają umocowania do podejmowania czynności materialnoprawnych leczy wyłącznie procesowe. Złożonego na potrzeby niniejszej sprawy stanowiska stron nie sposób traktować jako porozumienia stron w przedmiocie rozwiązania umowy najmu.

Powódka nie podała żadnego wywołującego skutki materialnoprawne zdarzenia, które powodowałoby ustanie stosunku prawnego – umowy najmu. Nie powołała się również na nie pozwana.

Powódka podaje, że fakt przekazania lokalu wspólnocie był momentem ustania stosunku prawnego. Po pierwsze nie ma takiej instytucji prawnej, która powoduje ustanie stosunku najmu, co również potwierdził pełnomocnik powoda na rozprawie w dniu 8 marca 2017 r. Po drugie w istocie żaden lokal wspólnocie nie został przekazany, albowiem wspólnota była jego właścicielem (w zasadzie właścicielem nieruchomości wspólnej, której część stanowiła piwnica będąca przedmiotem umowy najmu). Nie nastąpiło więc zbycie rzeczy najętej w trakcie trwania umowy najmu (art. 678 § 1 kc). Po trzecie czynność faktyczne czy też administracyjne pomiędzy powódką a wspólnotą mieszkaniową nie mogą wpływać na skuteczność umowy najmu zawartej pomiędzy powódką a pozwaną. Pozostaje również problem skuteczności tej czynności faktycznej jaką było: „przekazanie lokalu”, albowiem zostało dokonane pomiędzy gminą a podmiotem nie mającym zdolności sądowej, tj. spółką cywilną.

J. powódka powołuje się na ustanie stosunku najmu w związku z przekazaniem lokalu wspólnocie to równie możliwym jest stwierdzenie, że stosunek najmu ustał z momentem dowiedzenia się, że taki lokal powódce nie przysługuje, że powódka nie jest jego właścicielem, co nie uzasadnia uwzględnienia powództwa, albowiem okres za jaki powódka dochodzi zapłaty nastąpił już po uzyskaniu informacji, że powódka nie jest właścicielem lokalu. Pełnomocnik strony powodowej nie był w stanie uzasadnić dlaczego wykreślenie lokalu (tj. przekazanie wspólnocie) nastąpiło w dniu 12 czerwca 2015 r. a nie wcześniej. Z powyższego wynika, że od decyzji i szybkości pracy pracowników powódki, uzależniono to, czy od strony pozwanej powódka będzie żądać wynagrodzenia. Powyższe nie znajduje podstawy cywilnoprawnej opartej na kodeksie cywilnym.

Konkludując Sąd przyjął, że przekazanie lokalu wspólnocie nie jest zdarzeniem powodującym ustanie stosunku najmu. Strony są cały czas związane umową najmu, a były nią związane co najmniej do dnia zamknięcia rozprawy.

W ocenie Sądu dochodząc roszczenia za okres od 1 marca 2015 r. do dnia 23 listopada 2015 r. powódka narusza art. 5 kc. Powódka orientując się, że nie jest właścicielem lokalu nie podjęła, mając za sobą aparat urzędniczy żadnych działań zmierzających do wyjaśnienia z pozwaną spornych kwestii. Wręcz przeciwnie wcześniej pozwaną wprowadzała w błąd wskazując, ze jest właścicielem lokalu a pozwana przez wiele lat nieskutecznie prowadziła starania w celu wykupu tego lokalu, z czym również wiązały się ponoszonego przez nią koszty.

Powódka korzystając z wewnętrznych ewidencji dostosowuje zdarzenia cywilnoprawne do zdarzeń ewidencjonowanych w systemie. Podaje, że skoro skreślono z ewidencji pozwaną to stosunek prawny ustał. Skoro opłaty rozliczono w systemie dopiero w listopadzie to opłat żąda do listopada. Wnioskowanie powinno być odwrotne. To co wynika ze zdarzeń cywilnoprawnych powinno być naniesione do ewidencji. Przecież opłaty wynikają z § 4 ust. 2 umowy, co potwierdził pełnomocnik powoda. Już nawet twierdzenia powoda w tej części są sprzeczne. Skoro umowa ustała w momencie „przekazanie lokalu wspólnocie” to ustał też obowiązek uiszczenia opłat, bo on wynika z umowy.

W ocenie Sądu należy również ocenić tą sprawę z punktu widzenia pozwanej, która w kontakcie z G. M. S. otrzymuje pismo, że opłaty były pobierane należycie do 12 czerwca 2015 r. bo lokal w tym dniu został przekazany wspólnocie oraz pismo z dnia 22 kwietnia 2015 r. w którym podano, że „rozpoczęto procedurę przekazania na rzecz wspólnoty lokalu użytkowego”. Jak pozwana ma się przed takim stwierdzeniem bronić. Jak ma np. prowadzić dowód przeciwny, tj. że przekazanie nastąpiło w innym dniu, albo, że nie było w ogóle potrzebne, albo, że mogło nastąpić wcześniej. Ten ostatni zarzut został podniesiony w sprzeciwie w niniejszej sprawie (k. 53). Wszystkie te argumenty, dowody, byłyby prowadzone na rzecz wykazania instytucji prawnej, która nie istnieje, jakiegoś bliżej nie sprecyzowanego „przekazania lokalu”. Przy takim piśmie strona pozwana jest bezradna, albowiem nie może przeciwko instytucji prawnej która nie istnieje prowadzić jakiegokolwiek dowodu, twierdzeń, bo wszystkie byłyby tylko swoistymi domysłami. Znamienne, że pismo z dnia 29 czerwca 2015 r. nie zawiera jakiejkolwiek podstawy prawnej. Podobnie pismo z dnia 22 kwietnia 2015 r. W tym ostaniem podano: „rozpoczęto procedurę przekazania na rzecz wspólnoty lokalu”, czyli co dokładnie rozpoczęto? Tego powódka nawet na gruncie niniejszej sprawy nie wyjaśniła. Powód ma rację tak umowa najmu wiąże i zasada pacta sund servanda obowiązuje, ale są pewne granice dochodzenia roszczeń, wynikające z art. 5 kc. Mieć należy na uwadze, że zarówno pismo z dnia 22 kwietnia 2015 r. jak i z dnia 29 czerwca 2015 r. jest odpowiedzią na pisma pozwanej, w którym zgłasza wątpliwości co do zasadności naliczenia czynszu. Pismo będące odpowiedzią tych wątpliwości nie rozwiewa, wręcz przeciwnie powołuje się na nieuregulowaną ani w umowie ani w kodeksie cywilnym instytucję prawną.

Przyjęcie więc tego, że umowa nie została ani wypowiedzenia ani rozwiązana polubownie powoduje w konsekwencji stanowisko dla wszystkich, nawet dla powoda zaskakujące. Otóż takie, iż strony są nadal związane umową najmu. Powództwo co do zasady podlegało jednak oddaleniu w oparciu o treść art. 5 kc.

Pozwana co wynika z akt sprawy zawarła i utrzymywała umowę najmu też z uwagi na to, że chciała dokonać wykupu lokalu. Gdyby powódka już na etapie zawarcia umowy najmu informowała pozwaną o tym, że nie jest właścicielem lokalu wątpliwym jest aby pozwana taką umowę najmu zawarła.

Zachowanie powódki, dochodzącej roszczenia z umowy najmu za okres, po dniu w którym powódka dowiedziała się, że nie jest właścicielem lokalu Sąd ocenia więc jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (art. 5 kc).

Niezależnie od powyższego w ocenie Sądu powód nie wykazał wysokości roszczenia. Powód dochodzi roszczenia za okres od 1 marca 2015 r. do 23 listopada 2015 r. Przy czym jak sprecyzował w piśmie z dnia 16 lutego 2017 r. za okres od marca 2015 r. do czerwca 2015 r. dochodzi czynszu, a więc za okres 4 miesięcy. Proste wyliczenie wynikające z pomożenie kwoty 447,53 zł x 4 (cztery miesiące) daje wynik 1790,12 zł a więc przekraczający żądanie pozwu. Kwota 447,53 zł wynika z aneksu nr (...) z dnia 9 sierpnia 2013 r. wprowadzonego na podstawie uchwały nr XX/364/04 (k. 109) oraz zarządzenia nr 395/14 (k. 112). Niemniej powódka dokonała rozliczenia kaucji w kwocie 1028,16 zł (k. 33). Powódka wskazała, że pozwana nie kwestionowała do tej pory wysokość naliczanych opłat. W ocenie Sądu to stwierdzenie nie oznacza, że pozwana kwestionować wysokości opłat nie może. Oczywiście kwestionowanie wysokości żadnych kwot zawsze musi się wiązać z pewnym uzasadnieniem i podlega ocenie Sądu. Nie ma żadnego przepisu prawa mówiącego o tym, że skoro pozwana wcześniej wysokości opłat nie kwestionowała to kwestionować ich w procesie nie może, a Sąd za każdym razem ma stwierdzić, że opłaty są naliczone prawidłowo. Tak nie jest. W niniejszej sprawie powódka przez kilkanaście lat najmowała co prawda zgodnie z prawem lokal pozwanej, ale z dokumentów wynika, że bez wiedzy o tym, że nie jest właścicielem tego lokalu. Oczywiście nie wpływa to na ważność umowy, ale na wątpliwości pozwanej co do rzetelności kontrahenta wpływać jak najbardziej może. Zwłaszcza, że w sprawie powódka wielokrotnie wyzwała pozwaną do zapłaty i za każdym razem podawał inną kwotę. Dalej pozwana wpłaciła kaucję, a jej rozliczenie uzależnione jest od aktualnej kwoty zobowiązania. Ta skoro pozwana kwestionuje wysokość powinna być rozliczona od momentu zawarcia umowy. Sąd pominął dowód z opinii biegłego, albowiem był nieprzydatny. W istocie teza dowodowa składała się do stwierdzenia, czy system, którym posługuje się powód działa prawidłowo, a zarazem zakładałby przyjęcie pewnej daty początkowej. Złożono kartotekę konta od 1 stycznia 2013 r., a więc tą datę biegły przyjąłby za początkową, a tymczasem umowa była zawarta od 18 lutego 2010 r. Dalej podać należy, że faktury załączone do pisma z dnia 10 lutego 2017 r. obejmują jedynie okres 2015 r. Załączona kartoteka konta (k. 35-37) również sama w sobie wywołuje wątpliwości skoro wyliczenie komputerowe jest na inną kwotę: (...),70 a dopisek pod wyliczeniem od kwoty 1799,13 zł odejmuje kwotę 233,23 zł, co daje kwotę 1565,90 zł stanowiącą jedną z kwot dochodzonego pozwem roszczenia. Ten dokument dla sądu wiarygodny nie jest. Biegły miałby dokonać wyliczeń w oparciu o dowód – kartotekę konta, któremu Sąd wiary nie daje. Taka opinia i tak nie dowodziłaby stanowiska strony powodowej. Strona powodowa poza kartoteką konta nie przedłożyła dowodów księgowych w takiej ilości aby możliwym było stwierdzenie, że biegły jest w stanie wyliczyć aktualną zaległość pozwanej przy założeniu, że wyliczenia dokonywałby od dnia zawarcia umowy. W przeciwnym razie opinia biegłego opierać by się musiała na pewnych założenia, np. założeniu daty początkowej obliczeń 1 stycznia 2013 r. (co wynika z kartoteki konta). Taka opinia byłaby nieprzydatna. Tym samy powód nie wykazał zarówno wysokości żądania w kwocie 1565,90 zł jak i wyliczonych od tego żądania odsetek w kwocie 68,26 zł.

Sąd dał wiarę złożonym dowodom z dokumentów, za wyjątkiem kartoteki konta, w której z niewyjaśnionych powodów dokonano adnotacji pod wyliczeniem systemowym. Sąd dał wiarę świadkom, ale ich zeznania były ogólne i niewiele wnosiły do sprawy. Świadek M. O. nie miała wiedzy na temat niniejszej sprawy stąd została pominięta w stanie faktycznym. Pozostali świadkowie naprowadzeni przez stronę powodową mieli wiedzę bardzo ogólną. Sąd dał wiarę powódce, albowiem jej zeznania korespondują z pozostałym materiałem dowodowym.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w pkt I.

W pkt II orzeczono o kosztach procesu na podstawie art. 98 § 1 kpc. Na koszty składało się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w stawce minimalnej oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa.

SSR Andrzej Muzyka

Sygnatura akt XI GC 1065/16, dnia 24 marca 2017 r.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE