Sygnatura akt VI W 1800/13
Dnia 29 października 2013 roku
Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący SSR Paweł Chodkowski
Protokolant: Katarzyna Kraska
po rozpoznaniu w dniu 22 października 2013 roku
sprawy przeciwko M. J. synowi M. i J. z domu (...)
urodzonego (...) we W.
obwinionego o to, że
w dniu 10.10.2012r. we W. na ul. (...) dokonał przywłaszczenia komputerowego dysku twardego o poj. 80 Gb wartości 229 zł. na szkodę Z. B. (1)
tj. o czyn z art. 119 § 1 kw
******************
I. uznaje obwinionego M. J. za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 119 § 1 kw i za to na podstawie art. 119 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 (dwustu) złotych;
II. na podstawie art. 119 § 4 kw orzeka od M. J. na rzecz Z. B. (1) kwotę 229 złotych tytułem obowiązku zapłaty równowartości przywłaszczonego mienia;
III. na podstawie art. 44 § 1 kpsw w zw. z art. 230 § 2 kpk zarządza zwrot Z. B. (1) zabezpieczonych w sprawie dysków komputerowych;
IV. na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciąża obwinionego kosztami postępowania w wysokości 100 zł oraz wymierza mu opłatę w kwocie 30 zł.
W toku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:
Z. B. (1) jest właścicielem komputera, w skład którego wchodził dysk twardy Samsung o pojemności 80 GB nr seryjny (...) (...).
Kiedy komputer uległ awarii, Z. B. (1) skontaktował się telefonicznie, z ogłaszającym swoje usługi w prasie, M. J., z którym ustalił zasady naprawy urządzenia.
Wykonując usługę, M. J. wymontował z komputera znajdujący się w nim twardy dysk i w jego miejsce umieścił inny.
Kiedy Z. B. (1) zorientował się, że taka sytuacja miała miejsce, zażądał zwrotu oryginalnego dysku. W tym celu wielokrotnie telefonicznie kontaktował się z obwinionym. Z uwagi na fakt, że działania te nie doprowadziły do zwrotu przez M. J. dysku Z. B. (2) ten, w dniu 10 października 2012 roku zawiadomił o zdarzeniu dzielnicowego. W następstwie jego interwencji M. J. przesłał Z. B. (1) dwa twarde dyski, z których żaden nie był dyskiem marki S. o numerze seryjnym (...) (...).
dowód:
zeznania Z. B. (1) k.9 akt;
zawiadomienie o popełnieniu wykroczenia k. 5-6 akt;
faktura zakupu komputera k 36 akt;
potwierdzenie nadania przesyłki poleconej k.25 akt;
karta gwarancyjna sprzętu k. 35 akt.
M. J. nie był karany sądownie.
dowód:
dane o karalności k. 17 akt.
M. J. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach podniósł, że twardy dysk z naprawianego Z. B. (1) komputera zwrócił mu listem poleconym w grudniu 2012 roku.
Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego i ustalając stan faktyczny oparł się na zeznaniach Z. B. (1). Zeznania tego świadka są rzeczowe, konkretne, stanowią obiektywną relację przebiegu wydarzeń, które rzeczywiście miały miejsce. Zostały również udokumentowane w postaci faktury zakupu sprzętu komputerowego i jego karty gwarancyjnej. Na obu dokumentach widnieje numer seryjny oryginalnego dysku twardego, którego zakupu dokonał pokrzywdzony. Wystarczy proste porównanie tych numerów z dyskami, jakie przesłał mu M. J. w grudniu 2012 roku, by stwierdzić że żaden z nich nie jest oryginalnym twardym dyskiem zamontowanym w komputerze kupionym przez Z. B. (1). Obwiniony najpierw wbrew woli pokrzywdzonego i bez jego wiedzy wymontował znajdujący się w otrzymanym do naprawy komputerze twardy dysk, a następnie po interwencjach Z. B. (1) i dzielnicowego przesłał mu twarde dyski, inne aniżeli należący do pokrzywdzonego i zamontowany w komputerze (jak przy tym ten twierdzi-zepsute). Zatrzymując zatem należący do Z. B. twardy dysk komputera, który otrzymał od niego do naprawy, dokonał jego przywłaszczenia i tym samym dopuścił się wykroczenia z art. 119§1 kw.
Sposób działania obwinionego, wartość przedmiotu wykroczenia, jak również subiektywne poczucie krzywdy przez pokrzywdzonego, który najbardziej żałował utraconych (a zawartych na twardym dysku) informacji, to okoliczności, które Sąd miał na względzie wymierzając M. J. karę.
Orzeczona kara jest adekwatna do stopnia jego winy oraz społecznej szkodliwości dokonanego wykroczenia. Wymierzając ją uwzględniono ponadto społeczne oddziaływanie oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze orzeczonej kary, które mają stanowić proporcjonalną względem popełnionego czynu represję wobec sprawcy oraz wyrażać naganność jego zachowania. Orzeczona kara spełni również swoje zadania w zakresie prewencji szczególnej i pomoże zrozumieć M. J. karygodność jego zachowania. Przyczyni się do tego również nałożony na niego obowiązek zapłaty równowartości zagarniętego pokrzywdzonemu mienia. Pozbawi go to bezprawnie uzyskanej korzyści majątkowej i wdroży go do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości.
Orzeczenie o kosztach postępowania oparto o przepis art. 627§1 k.p.k. w związku z art. 119 kpw.