UZASADNIENIE

Zaskarżonym zarządzeniem Przewodniczący na podstawie art. 25 w zw. z art. 22 i 23 prawa upadłościowego i naprawczego zwrócił wniosek dłużnika P. G. o ogłoszenie upadłości z możliwością zawarcia układu.

W uzasadnieniu zarządzenia o zwrocie wniosku Przewodniczący wskazał m.in., że wniosek dłużnika nie został opłacony oraz zawiera braki formalne uniemożliwiające jego rozpoznanie. W szczególności podkreślił, iż zgodnie z art. 25 ust. 1 i 3 prawa upadłościowego i naprawczego, wraz z wnioskiem o ogłoszenie upadłości dłużnik jest obowiązany złożyć oświadczenie na piśmie co do prawdziwości danych zawartych we wniosku, w razie zaś niezłożenia takiego oświadczenia wniosek zwraca się bez wzywania dłużnika do jego uzupełnienia.

W związku z powyższym Przewodniczący zauważył, iż w niniejszej sprawie dłużnik nie złożył oświadczenia przewidzianego w cytowanych wyżej przepisach. Ponadto, jak wynika z dalszej części uzasadnienia zaskarżonego zarządzenia, wniosek dłużnika nie odpowiada wymogom określonym w art. 22 i 23 prawa upadłościowego i naprawczego. Brak dokumentów i informacji szczegółowo opisanych w art. 23 ust. 1 pkt 1-7 p.u.i n., których złożenie jest obowiązkowe, zdaniem Przewodniczącego uniemożliwia rozpoznanie wniosku.

W zażaleniu na powyższe zarządzenie wnioskodawca wniósł o rozpatrzenie wniosku o ogłoszenie upadłości oraz o wyznaczenie terminu dodatkowego do uzupełnienia brakujących dokumentów i braków formalnych niezbędnych do rozpatrzenia wniosku. W uzasadnieniu zażalenia skarżący podniósł m.in., że nie został wezwany przez Sąd Rejonowy do uzupełniania braków formalnych wniosku, w tym do uiszczenia opłaty sądowej, czy też do przedstawienia dokumentacji prowadzonych postępowań egzekucyjnych. Wyjaśnił ponadto, że składał wniosek samodzielnie, bez pomocy pełnomocnika, w związku z czym nie posiadał wiedzy na temat tego, jakie dokumenty winny znajdować się we wniosku. Dodał również, że dopełnił wszelkich starań w celu wskazania wszystkich wierzycieli, a jednocześnie podkreślił, iż nie jest w stanie w przeciągu kilku dni zgromadzić dokumentów informujących o aktualnej wysokości zobowiązania.

Niezależnie od powyższego, wnioskodawca oświadczył w treści zażalenia, iż wskazane we wniosku z dnia 11 sierpnia 2015 r. informacje o prowadzonych egzekucjach są zgodne z prawdą i ze stanem faktycznym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie podlegało oddaleniu jako bezzasadne.

Zgodnie z przepisem art. 35 prawa upadłościowego, w sprawach nieuregulowanych w ustawie do postępowania w przedmiocie ogłoszenia upadłości stosuje się odpowiednio przepisy księgi pierwszej Kodeksu postępowania cywilnego, z wyjątkiem przepisów o zawieszeniu i wznowieniu postępowania. Z kolei w myśl dyspozycji art. 28 ust. 1 prawa upadłościowego, wniosek o ogłoszenie upadłości nieodpowiadający wymogom określonym w ustawie lub nienależycie opłacony zwraca się bez wezwania o uzupełnienie lub opłacenie wniosku, jeżeli został on zgłoszony przez wnioskodawcę reprezentowanego przez adwokata lub radcę prawnego.

W konsekwencji powyższego, zasadą zatem jest, że w sytuacji, w której wniosek o ogłoszenie upadłości nie spełnia wymogów formalnych określonych w ustawie prawo upadłościowe, w tym m.in. w przepisach art. 22 i 23 prawa upadłościowego, wnioskodawca występujący w sprawie bez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata lub radcy prawnego powinien być w pierwszej kolejności wezwany do opłacenia wniosku oraz do uzupełnienia braków formalnych na podstawie art. 130 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. w zw. z art. 35 p.u., poprzez przedłożenie dokumentów oraz informacji określonych w art. 22 i 23 p.u. Stosownie bowiem do regulacji art. 130 § 1 k.p.c. w zw. z art. 35 p.u., jeżeli pismo procesowe nie może otrzymać prawidłowego biegu wskutek niezachowania warunków formalnych lub jeżeli od pisma nie uiszczono należnej opłaty, przewodniczący wzywa stronę, pod rygorem zwrócenia pisma, do poprawienia, uzupełnienia lub opłacenia go w terminie tygodniowym.

Od powyższej zasady ustawa prawo upadłościowe wprowadza jednak wyjątek, o którym mowa w art. 25 ust. 1 i 3 p.u. Zgodnie z powołanym przepisem, wraz z wnioskiem o ogłoszenie upadłości dłużnik jest obowiązany złożyć oświadczenie na piśmie co do prawdziwości danych zawartych we wniosku. W razie niezłożenia oświadczenia, o którym mowa w ust.1, wniosek zwraca się bez wzywania dłużnika do jego uzupełnienia (art. 25 ust. 3 p.u.). W literaturze przedmiotu na gruncie cytowanego przepisu jednoznacznie wskazuje się, iż niezłożenie przez dłużnika oświadczenia albo złożenie oświadczenia w nieodpowiedniej formie (np. w zwykłej formie pisemnej) jest brakiem formalnym wniosku, do którego nie stosuje się trybu postępowania określonego w art. 130 k.p.c., lecz który powoduje zwrot wniosku zarządzeniem przewodniczącego bez wzywania wnioskodawcy do uzupełnienia tego braku (Jakubecki A., Komentarz do art. 25 ustawy - Prawo upadłościowe i naprawcze, Lex 2010).

Sąd Okręgowy w pełni podziela przytoczony powyżej pogląd doktryny. Skoro bowiem kwestia braku oświadczenia, o którym mowa w art. 25 ust. 1 p.u. została wprost uregulowana w dyspozycji art. 25 ust. 3 p.u., to z mocy art. 35 p.u. a contrario nie znajduje w tej materii zastosowania procedura uzupełniania braków formalnych przewidziana w art. 130 § 1 k.p.c.

W tym stanie rzeczy, wobec nie przedłożenia przez wnioskodawcę wraz z wnioskiem o ogłoszenie upadłości oświadczenia na piśmie co do prawdziwości danych zawartych we wniosku, tj. zgodnie z obowiązkiem wynikającym z art. 25 ust. 1 prawa upadłościowego, jak również wobec jednoznacznego rygoru przewidzianego w art. 25 ust. 3 p.u. w postaci zwrotu wniosku w takiej sytuacji, (niezależnie od tego, czy wnioskodawca jest reprezentowany przez pełnomocnika profesjonalnego w osobie adwokata lub radcy prawnego), uruchamianie procedury z art. 130 § 1 k.p.c. w zw. z art. 35 p.u. co do pozostałych braków formalnych wniosku o upadłość byłoby rzeczą bezprzedmiotową.

Z powyższych względów, Sąd I instancji był zobligowany do zwrotu wniosku o ogłoszenie upadłości na podstawie art. 25 p.u. w zw. z art. 22 i art. 23 p.u., co też zasadnie uczynił. Natomiast zarzuty zażalenia okazały się chybione.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż zarządzenie o zwrocie wniosku o ogłoszenie upadłości nie korzysta z powagi rzeczy osądzonej, a tym samym skarżący może ponownie wystąpić z tego rodzaju wnioskiem, który w razie spełnienia wszystkich niezbędnych warunków formalnych określonych w przepisach prawa upadłościowego będzie mógł zostać poddany pod rozstrzygnięcie merytoryczne.

W konsekwencji zażalenie jako bezzasadne należało oddalić na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 zd. 1 k.p.c. i art. 35 p.u.

Zbigniew Krepski Małgorzata Bartczak – Sobierajska Joanna Rusińska

(...)

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE