UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony A. N. w 2003 roku prowadził działalność gospodarczą pod nazwą (...). Przedmiotem działalności było dostarczanie
i serwis urządzeń klimatyzacyjnych.

B. W. był prezesem zarządu (...) Spółki z o.o. z siedzibą
w J.. Spółka ta zawarła w dniu 28 sierpnia 2003 roku z Bankowym Funduszem Leasingowym z siedzibą w Ł. umowę leasingu kapitałowego nr (...), której przedmiotem umowy był system klimatyzacji. W skład systemu wchodziły urządzenia: klimatyzator ABY-36R3 – 2 sztuki, klimatyzator (...)25R – 2 sztuki, klimatyzator (...)18R – 1 sztuka, instalacja chłodnicza i elektryczna do klimatyzatorów, centrala wentylacyjna
z odzyskiem ciepła, nagrzewnicą i automatyką.

Również w dniu 28 sierpnia 2003 roku między Bankowym Funduszem Leasingowym a oskarżonym A. N. zawarta została umowa sprzedaży urządzeń będących przedmiotem leasingu kapitałowego B. W.. Umowa zobowiązywała A. N. do bezpłatnej dostawy urządzeń do siedziby (...) Sp. z o.o. oraz do ich zamontowania na własny koszt, jak również bezpłatnego uruchomienia urządzeń i przeszkolenia pracowników w zakresie ich obsługi.

Warunkiem dokonania zapłaty przez Bankowy Fundusz Leasingowy na rzecz firmy oskarżonego A. N. było dostarczenie faktury VAT za elementy systemu klimatyzacyjno-wentylacyjnego i sporządzenie protokołu zdawczo-odbiorczego.

W dniu 30 września 2003 roku sporządzony został protokół odbioru przedmiotu leasingu, w którym wyszczególniono urządzenia ujęte w umowie sprzedaży. Jako miejsce instalacji urządzeń wskazano ul. (...)-7 w G..

W dniu 1 października 2003 Roku oskarżony A. N. wystawił fakturę dla (...) S.A. na kwotę 94.896 zł 48 gr. brutto. W fakturze tej ujęto dostarczone w wykonaniu umowy sprzedaży urządzeń urządzenia
z wyszczególnieniem ich numerów seryjnych:

⚫: klimatyzator ABY-36R, nr seryjny (...)
⚫: klimatyzator ABY-36R, nr seryjny (...)
⚫: klimatyzator (...)25R, nr seryjny (...)
⚫: klimatyzator (...)25R, nr seryjny (...)
⚫: klimatyzator (...)18R, nr seryjny (...)
⚫: instalacja chłodnicza i elektryczna do klimatyzatorów
⚫: Centrala wentylacyjna z odzyskiem ciepła, nagrzewnicą i automatyką, nr seryjny (...)

Bankowy Fundusz Leasingowy dokonał płatności za fakturę wystawioną przez A. N. po dostarczeniu sprzętu, lecz przed jego zamontowaniem, po uzyskaniu oświadczenia B. W., że montaż opóźnia się z przyczyn niezależnych od sprzedawcy, gdyż w klubie (...), gdzie miały zostać zamontowany system, trwały prace remontowe.

(dowód: umowa leasingu z załącznikiem – k. 11-12

umowa sprzedaży – k. 7-8

protokół odbioru przedmiotu leasingu – k. 136

faktura – k. 137

wyjaśnienia oskarżonego A. N. – k. 58-63,

zeznania świadka B. W. – k. 66,

zeznania świadka P. S. – k. 2-3,361-362, 750-753, 996-998)

Oskarżony A. N. dostarczył urządzenia wymienione w fakturze do klubu (...) w G., gdzie miały zostać zamontowane. Zamontował również urządzenia w postaci pięciu klimatyzatorów:

⚫: ABY-36R3, nr seryjny (...)
⚫: ABY-36R3, nr seryjny (...)
⚫: (...)25R, nr seryjny (...)
⚫: (...)25R, nr seryjny (...)
⚫: (...)25R, nr seryjny (...)

Oskarżony A. N. zamontował również w klubie instalację chłodniczą i elektryczną do klimatyzatorów, zamontował także mniej więcej 75% kanałów wentylacyjnych. Nie zamontował natomiast centrali wentylacyjnej. Łączna wartość nie zamontowanych urządzeń – kanałów i centrali wyniosła 18.652 zł.

(dowód: opinia biegłego z zakresu wyceny ruchomości – k. 212-228, 466-467,

zeznania świadka G. M. – k. 182-183, 400-402, 775-776, 999-1000)

Po dostarczeniu elementów instalacji wentylacyjno-klimatyzacyjnej do klubu (...) okazało się, że przywieziona przez oskarżonego A. N. centrala klimatyzacyjna, za którą Bankowy Fundusz Leasingowy już zapłacił cenę zgodnie
z wystawioną fakturą, ma być zamontowana w pomieszczeniu, do którego prowadziły drzwi o świetle 70 cm. Centrala ta nie mieściła się w drzwiach. A. N. zażądał od B. W. pieniędzy na nową centralę, gdyż nie miał środków na zamówienie i zakup nowej centrali, na co jednak B. W. nie chciał się zgodzić. Oskarżony A. N. zabrał centralę na przełomie marca i kwietnia 2004 roku do swojej firmy i po przeróbkach sprzedał innemu klientowi. Oskarżony A. N. nie dokończył prac montażowych w klubie (...), nie dostarczył też nowej centrali.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego A. N. – k. 58-63,

zeznania świadka B. W. k. 16-17, 66-67, 238-239, 244-245, 255-256)

A. N. był od początku istnienia firmy, to jest grudnia 2003 roku, udziałowcem w firmie (...) mieszczącej się w G. przy ul. (...). Przedmiotem działalności firmy była produkcja central i elementów wentylacyjnych.

(dowód: zeznania świadka J. W. (1) – k. 192, 363-365, 835-837, 1071-1072

B. W. zaprzestał spłaty rat leasingowych w czerwcu 2004 roku.

(dowód: zeznania świadka P. S. – k.2-3,361-362, 750-753, 996-998)

A. N. , przesłuchany w charakterze podejrzanego w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że nie przypomina sobie, aby brał do naprawy urządzenia klimatyzacyjne i aby ich nie zwrócił. Centrala klimatyzacyjna nie zmieści się w pomieszczeniu, o czym, A. N. poinformował B. W. i oświadczył, iż potrzebuje dodatkowych środków finansowych by wykonać centralę. Centrala, która nie mieściła się, została z budowana za pieniądze uzyskane od Bankowego Funduszu Leasingowego, nie została zamontowana, A. N. zabrał ją, zdemontował i użył do zbudowania nowej centrali dla innego klienta. Za montaż urządzeń miał zapłacić B. W., czego nie uczynił, gdyż A. N. nie dokończył robót. Oskarżony wyjaśnił, iż zamierzał zakończyć całą sprawę, lecz zabrakło mu środków. Zaprzeczył, by przywłaszczył urządzenia klimatyzacyjne. Potwierdził, że umówił się z B. W., że zabierze centralę i dokona w niej przeróbek, lecz potrzebne były dodatkowe środki, których W. nie chciał dać. Nową centralę A. N. zamierzał zbudować za pieniądze otrzymane od B. W. jako zapłata za robociznę, lecz to nie nastąpiło. W roku konfrontacji z B. W., A. N. wyjaśnił, że nie dostarczył centrali wentylacyjnej.

A. N. przesłuchany na rozprawie głównej w charakterze oskarżonego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i oświadczył, że w prokuraturze składał wyjaśnienia w szczególnej sytuacji, będąc zatrzymanym w drodze na pogrzeb. Oświadczył, że w ogóle nie zakupił centrali do lokalu Alfabet. Podpisanie protokołu odbioru przedmiotu leasingu było warunkiem podpisania umów sprzedaży, a następnie umowy leasingu z Bankowym Funduszem Leasingowymi i B. W.. Centrala klimatyzacyjne nie została dostarczona, a klimatyzatory stały w magazynie dostawcy, na czas remontu pomieszczeń.

W toku ponownego rozpoznania sprawy, oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że protokół przekazania urządzeń został podpisany w siedzibie Bankowego Funduszu Leasingowego, bez daty, a przekazanie urządzeń nie było możliwe, gdyż firma (...) nie dysponowała pomieszczeniami, gdzie urządzenia można by było przechowywać. Urządzenia klimatyzacyjne pozostawały w magazynie dostawcy. Inna firma, które dokończyła instalację, dostarczyła centralę wentylacyjną, ale nie otrzymała zapłaty od B. W.. Oskarżony oświadczy, iż nie zwrócił pieniędzy za centralę wentylacyjna, obawiał się dalszych roszczeń ze strony Bankowego Funduszu Leasingowego. W zeznaniach złożonych w prokuraturze, z powodu stresującej sytuacji, groźby aresztu, A. N. wymyślił w jaki sposób zabrał od B. W. centralę wentylacyjną, chcąc zgodzić się na niewywiązanie się z dostarczenia centrali. Nie miał wówczas świadomości, jaka jest różnica między niewywiązaniem się z umowy a przyznaniem do popełnienia przestępstwa.

Podczas kolejnego przewodu sądowego, A. N. wyjaśnił, że centrala wentylacyjna nigdy do obiektu nie została przez niego dostarczona, ani wyprodukowana, a sprawa jest zmyślona przez świadka oskarżenia, B. W.. Z [powodu wielokrotnych przeróbek instalacji w klubie (...), których oczekiwał B. W., rosły koszty wykonania instalacji, a zamawiający nie płacił. O tym, ze A. N. nie kupił centrali, B. W. wiedział, gdyż oskarżony zastrzegł, że jeśli nie otrzymał zapłaty za roboty wykonane w klubie, nie będzie miał za co kupić centrali. A. N. był gotów zwrócić Bankowemu Funduszowi Leasingowemu równowartość niedostarczonej centrali wentylacyjnej, lecz zachowanie pracowników formy wzbudziło nieufność oskarżonego, obawiał się bowiem, że zbierają materiał na jego niekorzyść, domagali się oświadczeń.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego A. N. – k. 58-63, 244-245, 323-325, 531-532, 561-654, 685-690, 970-977)

Oskarżony A. N. nie był dotychczas karany sądownie.

(dowód: dane o karalności – k. 1242)

Sąd zważył, co następuje:

Orzekając w niniejszej sprawie Sąd oparł się przede wszystkim na licznych zebranych w sprawie dokumentach i protokołach, wnioskach opinii biegłego z zakresu wyceny ruchomości praz zeznaniach świadków – w szczególności B. W., P. S. i P. M., a nadto uwzględnił treść wyjaśnień A. N. złożonych w toku postepowania przygotowawczego. Taki materiał dowodowy jawi się jako spójny i logiczny, pozwalający w sposób wiążący określić podstawy oraz rozmiar odpowiedzialności karnej oskarżonego.

Brak jest podstaw do kwestionowania zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy relacji świadka B. W., jednocześnie Sąd miał na uwadze, iż świadek był kilkakrotnie przesłuchiwany w toku postępowania przygotowawczego, oraz w toku postępowania sądowego – 14 lat po zdarzeniach opisywanych w akcie oskarżenia. Oczywistym jest stopniowe zacieranie się w pamięci świadka szczegółów zdarzeń, w których brał udział, tym bardziej, że na rozprawie B. W. wspomniał, iż wielu okoliczności sprawy nie pamięta, a odpowiadając na pytania, precyzował drobne nieścisłości w poprzednich zeznaniach. Z relacji świadka nie można wywodzić, iż miałby on na celu niesłuszne obciążanie oskarżonego A. N., przeciwnie, miał o nim początkowo dobre zdanie jako o przedsiębiorcy. Nie można pominąć przy tym, iż zeznania B. W. dotyczące kwestii wykonania i dostarczenia do klubu (...) centrali klimatyzacyjnej, a następnie jej zabrania przez oskarżonego, są zbieżne z pierwszymi wyjaśnieniami A. N. złożonymi w toku śledztwa. Relację świadka potwierdza także przedłożona do akt sprawy dokumentacja, albowiem o faktycznym zakupieniu i dostarczeniu do klubu (...) przez A. N. nie tylko kompletu klimatyzatorów, ale również spornej centrali klimatyzacyjnej, świadczy fakt, że na fakturze wystawionej przez oskarżonego dla Bankowego Funduszu Leasingowego, będącej podstawą wypłaty należności z tytułu umowy sprzedaży, zostały ujęte numery seryjne urządzeń, z których część została następnie zamontowana w klubie (...), co z kolei wynika z zeznań świadków P. S., P. M. i opinii biegłego, a ostatecznie świadczy o rzeczywistym istnieniu tychże urządzeń w momencie wystawiania faktury.

Zdaniem Sądu, w pełni zasługują na wiarę zeznania świadków P. S.
i P. M., są bowiem konsekwentne, wyczerpujące i wzajemnie się uzupełniają. Świadkowie wykonywali czynności windykacyjne dla Bankowego Funduszu Leasingowego w związku z umową zawartą z B. W. i po zaprzestaniu przez tegoż wywiązywania się z umowy leasingu. Wprawdzie chociaż świadkowie nie brali udziału w zawieraniu umów leasingu i sprzedaży w 2003 roku i transakcji pomiędzy Bankowym Funduszem Leasingowym a spółką (...) Sp. z o.o. i oskarżonym A. N., to ich zeznania mają znaczenie dla poczynienia ustaleń co do zakresu pracy wykonanych przez oskarżonego w siedzibie klubu (...) i rodzaju dostarczonych
i zamontowanych urządzeń.

Podobnie Sąd uznał za wiarygodne spójne i konsekwentne zeznania świadka G. M., mającego z oskarżonym kontakt wyłącznie na gruncie zawodowym.

Z kolei depozycje J. W. (2) jedynie w części posłużyły za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie, a mianowicie w zakresie dotyczącym okoliczności potwierdzonych treścią obiektywnych dokumentów – dokumentacji bankowej i faktury. Oświadczenie, że firma (...) dokończyła prace rozpoczęte przez A. N., spowodowane możliwą pomyłką świadka, stoją w zasadniczej sprzeczności z wnioskami opinii biegłego, wydana po pożarze klubu (...),” w 2007 roku i po kilku latach od zdarzeń będących przedmiotem rozpoznania w sprawie. Z opinii biegłego, nie zakwestionowanej skutecznie w toku postępowania, jak również z relacji świadka J. S. wynika, że centrala klimatyzacyjna i część kanałów w ogóle w klubie nie została zamontowana, a zatem nie mogły mieć miejsca tego rodzaju prace ze strony firmy (...). Świadek S., z uwagi na upływ czasu, nie pamiętała wielu szczegółów dotyczących współpracy oskarżonego z B. W., w tym przebiegu prac montażowych w zakresie systemu klimatyzacyjno-wentylacyjnego w klubie w G..

Zeznania J. O. należy uznać za wiarygodne w części, a to w zakresie potwierdzenia, iż wykonywał na rzecz oskarżonego usługi związane z montażem systemu klimatyzacji w klubie (...). Wątpliwości – w świetle wyjaśnień A. N.
i zeznań B. W. – budzi ta część relacji świadka, w której podawał, iż oskarżony nie dostarczył centrali wentylacyjnej do klubu. Znamienne jest, ze świadek został przesłuchany na wniosek obrony, po wielu latach od zdarzenia i pomimo upływu czasu wykazał szeroką wiedzę o przedmiocie postępowania, co powoduje, iż należy przypuszczać, iż świadek przed przesłuchaniem kontaktował się z oskarżonym i uzyskał od niego informacje, a zeznania jakie złożył, miały przemawiać na korzyść A. N.. Twierdzenie świadka, że nie widział centrali w klubie (...) stoi w sprzeczności
z dokumentem w postaci faktury wystawionej przez oskarżonego, zeznaniami świadka B. W. i wyjaśnieniami A. N. z postępowania przygotowawczego, o czym wskazano powyżej.

Wyłączenie pierwsze wyjaśnienia oskarżonego A. N. złożone
w postępowaniu przygotowawczym stanowiły podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Wyjaśnienia te, jako spontaniczne, wyczerpujące, znajdują potwierdzenie w dokumencie
w postaci wystawionej przez oskarżonego faktury z wyszczególnionymi numerami seryjnymi klimatyzatorów i centrali, a przy tym są spójne z zeznaniami B. W.. Zdaniem Sądu argumentacja, iż z powodu stresującej sytuacji i w obawie przed aresztowaniem, oskarżony podał organom ścigania zmyśloną wersję zdarzeń, przypadkiem tylko zbieżną
z zeznaniami B. W., których treści oskarżony nie znał, nie polega na prawdzie
i stanowi realizację linii obrony oskarżonego, podobnie jak wyjaśnienia składane na późniejszym etapie postępowania. Z zebranego materiału dowodowego wynika, iż na fakturze z dnia 1 października 2003 roku wystawionej przez oskarżonego dla Bankowego Funduszu Leasingowego widniały numery fabryczne klimatyzatorów i centrali. Klimatyzatory o tych numerach zostały potem zamontowane w klubie (...)”, co zdaniem Sądu świadczy o tym, że były one wyprodukowane już w chwili wystawiania faktury. Nie może stanowić o prawdziwości wyjaśnień oskarżonego i być podstawą do uznania braku winy i sprawstwa co do zarzucanego czynu, iż centralę dla B. W. musiałby on zamówić w firmie (...), której był udziałowcem, a skoro firma ta takiego zamówienia nie zarejestrowała, to oskarżony centrali nie zakupił w ogóle. Przedmiotowa faktura została wystawiona w dniu 30 września 2003 roku, zaś firma (...) powstała w grudniu 2003 r. A zatem w dacie wystawiania faktury z ujętymi numerami fabrycznymi klimatyzatorów i centrali firma (...) jeszcze nie istniała, nie mogła zatem sprzedać oskarżonemu urządzeń ujętych w tej fakturze. Jeśli na fakturze ujęto numery seryjne urządzeń, musiały one zostać wyprodukowane przed wystawieniem faktury, a numery seryjne klimatyzatorów wpisane na fakturze są zbieżne z numerami zewnętrznymi klimatyzatorów zamontowanych w klubie (...). Można uznać, iż o dostarczeniu przez oskarżonego centrali klimatyzacyjnej świadczą również pisma Bankowego Funduszu Leasingowego co do faktu, że A. N. nie posiada żadnych zobowiązań wobec Funduszu. Oznacza to, że Fundusz uznał, iż oskarżony wywiązał się ze swoich zobowiązań
z umowy sprzedaży, za wyjątkiem montażu urządzeń i pozostałych składników systemu wentylacyjno-klimatyzacyjnego, który zgodnie z deklaracją B. W. opóźniał się z przyczyn niezależnych od oskarżonego i co zgłoszono leasingodawcy. Ewentualne roszczenia Bankowego Funduszu Leasingowego wobec oskarżonego musiałyby wynikać zatem z tytułu odnoszącego się do czynu niedozwolonego, nie zaś ze stosunków umownych. Oskarżony tłumaczył swoje niewywiązanie się z umowy wobec B. W. faktem, iż kontrahent generował znaczne koszty spowodowane zmianami aranżacyjnymi
i bezpodstawnie oczekiwał pokrycia wydatków z tym związanych, co z kolei miało być źródłem finansowania nowej centrali, zapominając, iż wedle zapisów umowy, urządzenia miał zamontować na własny koszt, a należność przekazania z tytułu sprzedaży przez Bankowy Fundusz Leasingowy pokrywała i koszty montażu.

Sąd uznał również za wiarygodne dokumenty urzędowe i protokoły zgromadzone
w aktach sprawy, dokumentację przekazaną przez Bankowy Fundusz Leasingowy oraz inne, gdyż ich treść koresponduje z wyjaśnieniami oskarżonego w zakresie w jakim stały się podstawą ustaleń faktycznych w sprawę i zeznaniami świadków oraz znajduje potwierdzenie w wyczerpującej, rzeczowej i należycie umotywowanej opinii biegłego z zakresu wyceny ruchomości. Opinia ta zawiera zgodne z wiedzą fachową i precyzyjne konkluzje, znajdujące oparcie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym.

Analizując ustalony stan faktyczny, Sąd uznał, że oskarżony A. N. na przełomie marca i kwietnia 2004 roku w G. dokonał przywłaszczenia powierzonych mu urządzeń systemu klimatyzacji o wartości 18.652 zł na szkodę (...) S.A. z siedzibą w Ł., które to zachowanie wypełniło znamiona występku
z art. 284 § 2 k.k.

Zgodnie z powołanym przepisem odpowiedzialności karnej podlega ten, kto przywłaszcza sobie powierzoną mu rzecz ruchomą. Przez przywłaszczenie rozumie się takie postępowanie z rzeczą przez sprawcę jak gdyby był jej właścicielem. Przy czym inaczej niż
w przypadku kradzieży sprawca nie wyjmuje rzeczy spod władztwa właściciela, gdyż w chwili czynu jest już w legalnym jej posiadaniu. Powierzenie bowiem oznacza, że właściciel przekazuje sprawcy władztwo nad rzeczą z zastrzeżeniem jej zwrotu. Przestępstwo sprzeniewierzenia może zostać popełnione wyłącznie umyślnie w zamiarze bezpośrednim, zatem dla realizacji jego znamion niezbędna jest po stronie sprawcy świadomość braku tytułu prawnego do cudzej rzeczy ruchomej oraz wola włączenia, mimo to, tej rzeczy do swojego majątku lub postąpienia z rzeczą jak własną w inny sposób.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należało dojść do wniosku,
że A. N. wszedł legalnie w posiadanie centrali sprzedanej (...), zabrał bowiem centralę klimatyzacyjną i nie zainstalował jej w miejscu przeznaczenia, w klubie (...) w G., gdyż nie mieściła się w pomieszczeniach, lecz czym miał ją przerobić bądź dostarczyć nową i zamontować, zgodnie z umową sprzedaży z (...). Oskarżony obdarzony zaufaniem B. W. i pokrzywdzonego, otrzymał rzecz w swoje władanie i miał w ten sposób ułatwiony do niej dostęp. Z racji braku środków, najpewniej nie chcąc ponosić dalszych kosztów, oskarżony centralę rozmontował i wykorzystał do budowy urządzenia dla innego klienta. Niewątpliwie oskarżony miał świadomość, że nie ma tytułu prawnego do posiadania centrali, jednakże sprawa priorytetową były dla niego straty finansowe i brak pieniędzy na dostarczenie nowej centrali, stąd nie dziwi, że liczył na finansowanie od B. W., co nie nastąpiło. W tych okolicznościach należy uznać, że znamiona przedmiotowe i podmiotowe czynu zostały wypełnione.

Jednocześnie, z uwagi na spełnienie przesłanek z art. 66 § 1 i § 2 k.k. Sąd po przeprowadzeniu rozprawy i zbadaniu wszelkich okoliczności sprawy, uznał, iż zasadne jest warunkowe umorzenie postępowania karnego toczącego się przeciwko oskarżonemu, przy wyznaczeniu średniego, 2-letniego okresu próby. Warunkowe umorzenie jest szczególnym środkiem odpowiedzialności karnej, polegającym na poddaniu próbie sprawcy przestępstwa, co zakłada stwierdzenie jego popełnienia, a więc i winy sprawcy. Niewątpliwie opisana instytucja w większym stopniu sprzyja likwidacji konfliktu wywołanego przestępstwem
i znajduje zastosowanie tam, gdzie nie ma potrzeby – ze względu na cele kary – jej wymierzania, a nawet kontynuowania postępowania karnego i doprowadzania do wyroku skazującego.

Wobec oskarżonego nie zachodzą żądne przesłanki wyłączające jego winę w zakresie czynu, jakiego się dopuścił. Zdaniem Sądu wina ta nie jest jednak znaczna. Oskarżony wprawdzie jest osobą dorosłą i dopuścił się czynu o charakterze umyślnym, jednakże jego zachowanie, choć nie znajdujące usprawiedliwienia, miało związek z trudnościami finansowymi w związku z realizacją umowy i opóźnieniami w klubie (...). Podobnie nie można uznać za znaczną społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu. Oskarżony swoim postępowaniem naruszył wprawdzie prawo posiadania rzeczy, a także wykazał się brakiem rozwagi jako przedsiębiorca, wyrządzając pokrzywdzonemu szkodę
w mieniu, jednak ostatecznie szkoda wyrządzona przestępstwem, nie była bardzo znaczna. Na zachowanie oskarżonego miał wpływ jego stosunkowo młody wiek i prawdopodobnie brak doświadczenia. Postawa oskarżonego wskazuje jednak, iż zdarzenie opisane w akcie oskarżenia było czymś jednorazowym w dotychczasowym życiu A. N., nie był nigdy karany za żadne przestępstwo, cieszy się pozytywną opinią środowiskową
w miejscu zamieszkania, prowadzi ustabilizowany tryb życia, zatem jego warunki osobiste oraz dotychczasowy nienaganny sposób postępowania uzasadniają przypuszczenie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego,
w szczególności nie popełni przestępstwa. Mając powyższe okoliczności na względzie, Sąd warunkowo umorzył postępowanie karne przeciwko oskarżonemu A. N., wyznaczając dłuższy okres próby, gdyż dla zweryfikowania prawidłowej prognozy kryminalistycznej wobec oskarżonego i okoliczności zdarzenia, będzie on adekwatny, tym bardziej wobec nałożenia obowiązku naprawienia szkody.

W punkcie II wyroku, Sąd zobowiązał oskarżonego A. N. do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w całości poprzez zapłatę na rzecz (...) S. A. z siedzibą w Ł. kwoty 18.652 zł w terminie roku od daty uprawomocnienia się wyroku. Zgodnie z art. 67 § 3 KK sąd ma obowiązek nałożenia obowiązek naprawienia szkody w całości lub części. W powiązaniu
z zastosowaniem warunkowego umorzenia postępowania jako szczególnej formy odpowiedzialności karnej, orzeczenie to nie narusza zakazu z art. 443 k.p.k.

Sąd wymierzył oskarżonemu na rzecz Skarbu Państwa stosowną opłatę oraz obciążył pozostałymi kosztami sądowymi, nie znajdując podstaw do zwolnienia go od tego obowiązku, kierując się nadto zasadą, że każdy, kto przez swoje zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów, tym bardziej, że wydatki Skarbu Państwa w niniejszej sprawie nie są wygórowane i ich uiszczenie leży w możliwościach płatniczych A. N..

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE