Sygn. akt V.2 Ka 116/17
Dnia 20 kwietnia 2017 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku
V Wydział Karny – Sekcja Odwoławcza
w składzie:
Przewodniczący: SSO Lucyna Pradelska-Staniczek
Protokolant: Justyna Napiórkowska
w obecności ---
po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2017 r.
sprawy:
S. S. /S./
syna J. i M.
ur. (...) w W.
obwinionego o wykroczenie z art 119 § 1 kw
na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego
od wyroku Sądu Rejonowego w Żorach
z dnia 22 grudnia 2016 r. sygn. akt II W 1080/15
I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;
II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego A. J. kwotę
420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych
(dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;
III.zwalnia obwinionego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego obciążając nimi Skarb Państwa.
SSO Lucyna Pradelska-Staniczek
Sygn. akt. V 2 Ka 116/17
Sąd Rejonowy w Żorach wyrokiem z dnia 22 grudnia 2016 r. sygn. akt II W 1080/15 uznał obwinionego S. S. za winnego tego, że:
w dniu 15 października2015r. około godz. 04.25 w Ż. na ul. (...) na stacji paliw (...) kierując samochodem marki F. (...) o nr. rej. (...) dokonał kradzieży paliwa o wartości 100,12 złotych na szkodę (...) Sp. z o. o. tj. wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 119 § 1 k.w. wymierzył mu karę grzywny w kwocie 500 złotych.
Na podstawie art. 119 § 4 k.w. orzeczono wobec obwinionego obowiązek zapłaty kwoty 100,12 złotych na rzecz (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. tytułem zapłaty równowartości skradzionego paliwa.
Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz r. pr. A. J. kwotę 442,80 złotych zwrotu wynagrodzenia za obronę udzieloną obwinionemu z urzędu.
Zwolniono obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych, obciążając nimi w całości Skarb Państwa.
Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca z urzędu obwinionego, zaskarżając ten wyrok w całości i wyrokowi temu zarzucił:
1. błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na treść wyroku poprzez przyjęcie, iż to obwiniony S. S. dokonał zarzucanego mu czynu kradzieży paliwa, jako że został rozpoznany przez świadków, którym pokazywano wizerunek obwinionego;
2. naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 173 k.p.k. w związku z art. 39 § 1 i 2 k.p.w. poprzez okazanie świadkowi R. P. i A. K. wizerunku obwinionego bez zachowania reguł z art. 173 § 1 k.p.k. i rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawach warunków technicznych przeprowadzenia okazania (Dz. U. z 2003 r. Nr 104, poz. 981).
Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sadowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
apelacja obrońcy obwinionego okazała się niezasadna, a zarzuty w niej stawiane pozbawione są słuszności. Podnoszone w apelacji zarzuty nie znajdują żadnego merytorycznego uzasadnienia. Nie dają one podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku, ani nie podważają zasadności oraz prawidłowości merytorycznego rozstrzygnięcia o winie obwinionego, będącego przedmiotem tegoż orzeczenia. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd I instancji w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności sprawy i dowody ujawnione w toku rozprawy, dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych.
Przeprowadzona przez Sąd odwoławczy kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie dała żadnych podstaw do uznania, że w niniejszej sprawie Sąd I instancji, mógł dopuścić się błędnych ustaleń faktycznych lub obrazy prawa procesowego.
Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, nie może sprowadzać się wyłącznie do
kwestionowania stanowiska Sądu I instancji, lecz powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu Sądu co do oceny okoliczności sprawy. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu odmiennego poglądu nie uzasadnia wniosku o popełnieniu przez Sąd I instancji błędu w ustaleniach faktycznych (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 marca 2007 r. sygn. akt WA 8/07). Aby zarzut błędu w ustaleniach faktycznych był skuteczny, niezbędne jest nie tylko wskazanie na wadliwość ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd, ale także wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego, jakich Sąd I instancji miał się dopuścić, czego skarżący nie uczynił. Sąd I instancji nie popełnił błędów przy ocenie dowodów, a zatem także ustalenia faktyczne nie są dotknięte błędem.
To, że Sąd swoje ustalenia oparł na całokształcie zgromadzonego materiału dowodowego, a nie wyłącznie na wyjaśnieniach obwinionego, który nie przyznaje się do winy, w żaden sposób nie narusza reguł procedowania. Sąd I instancji zasadnie odmówił przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego i potraktował te wyjaśnienia jako przyjętą linię obrony mającą doprowadzić do uniknięcia przez niego odpowiedzialności. Za zupełnie niewiarygodne uznać bowiem należy twierdzenia obwinionego, iż „ poprzednia właścicielka dała mu tylko jeden klucz do samochodu, nie wie gdzie jest drugi i czy ktoś inny nie jechał jego samochodem, gdy on spał”.
Sąd I instancji precyzyjnie ustalił przebieg zdarzenia i szczegółowo opisał wszelkie dowody, wskazując jakie okoliczności znajdują oparcie w poszczególnych dowodach. Nie zachodzi więc konieczność ponownego przytaczania argumentacji Sądu I instancji. Warto jednakże jeszcze raz podkreślić, iż przebieg i charakter zdarzenia został ustalony na podstawie spójnych i logicznych i wzajemnie uzupełniających się zeznaniach świadków a to A. K. i R. P., które to zeznania znajdują potwierdzenie w zgromadzonej w sprawie dokumentacji, w tym umowie sprzedaży obwinionemu samochód marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) (k. 22). Wskazać bowiem należy, iż Sąd I instancji ustalając stan faktyczny nie oparł się wyłącznie na źródłach osobowych ale również na pozostałym materiale dowodowym takim jak raport straty za niezapłacone paliwo (k.5), płyta CD z nagraniem monitoringu (k.8), dokumentacja fotograficzna (k.10, k.103-105) czy chociażby wcześniej wskazana umowa sprzedaży.
Świadek R. P. nie kojarzyła osoby widniejącej na okazanych jej zdjęciach, co nie może dziwić. Przecież świadek nie zna osobiście obwinionego. Jest pracownikiem stacji paliw, na której każdego dnia zakupów dokonuje wielu klientów. Zdjęcie z wizerunkiem obwinionego okazano jej w dniu 20 grudnia 2016 roku, a więc ponad rok po zdarzeniu. Z faktu tego nie sposób zatem zasadnie wywodzić tezy o braku winy S. S.. Jeśli natomiast chodzi o zeznania świadka A. K., to w toku rozprawy głównej dnia 21 listopada 2016 roku podała ona, iż mężczyzna na zdjęciu „przypomina S.”. W świetle pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, użycie przez świadka słowa „przypomina” w żadnej mierze nie może skutkować postulowaną przez skarżącego zmianą wyroku.
Zarzut naruszenia art. 173 k.p.k. w związku z art. 39 § 1 i 2 k.p.w. oraz przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 czerwca 2003 r. w sprawach warunków technicznych przeprowadzenia okazania (Dz. U. z 2003 r. Nr 104, poz. 981) także jest niezasadny. Z akt sprawy nie wynika, by okazanie zdjęcia, stanowiącego wydruk z płyty CD, która w istocie stanowi dowód rzeczowy w sprawie, było sugestywne. Z kolei uchybienie polegające na nieokazaniu wizerunku w warunkach paragrafu 3 art. 173 k.p.k., nie miało wpływu na treść rozstrzygnięcia. W kontekście pozostałego zgromadzonego w aktach materiału dowodowego, w tym umowy kupna-sprzedaży z dnia 21 września 2015 roku oraz zupełnie niewiarygodnych wyjaśnień obwinionego, nie być wątpliwości co do jego winy i sprawstwa. Już chociażby proste porównanie dokumentacji fotograficznej znajdującej się w aktach z wizerunkiem mężczyzny uwidocznionym na k-10 wskazuje, iż to właśnie S. S. w dniu 15 października 2015 roku dokonał kradzieży paliwa na stacji S..
Sąd I instancji zasadnie orzekł wobec obwinionego obowiązek zapłaty kwoty 100,12 złotych na rzecz (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. tytułem zapłaty równowartości skradzionego paliwa, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz r. pr. A. J. kwotę 442,80 złotych zwrotu wynagrodzenia za obronę udzieloną obwinionemu z urzędu oraz zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych, obciążając nimi w całości Skarb Państwa.
Mając na uwadze powyższe wskazać należy, iż brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku czy też do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, o co wnosi skarżący. Z tych względów Sąd Okręgowy, nie podzielając zarzutów stawianych w apelacji, utrzymał wyrok w mocy.
Mając na względzie sytuację osobistą i finansową obwinionego, zwolniono go od kosztów postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.
W związku z korzystaniem przez obwinionego z pomocy obrońcy z urzędu, zasądzono na rzecz wyznaczonego radcy prawnego zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej w postępowaniu odwoławczym, których wysokość ustalono stosownie do przepisu § 4 i § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu.
SSO Lucyna Pradelska-Staniczek