Sygnatura akt VI W 1505/16
Dnia 27-03-2017 r.
Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący SSR Paweł Chodkowski
Protokolant: Justyna Tsaykler
po rozpoznaniu w dniu 27-03-2017 r.
sprawy przeciwko S. Ł. synowi M. i A. z domu Z.
urodzonemu (...) we W.
obwinionemu o to, że
w dniu 02.12.2015 r. o godz. 20:42 we W. na ul. (...) kierując samochodem m-ki V. (...) o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa podczas zmiany pasa ruchu z prawego na lewy wskutek czego zderzył się z pojazdem m-ki F. (...) o nr rej. (...) powodując jego uszkodzenie i straty w mieniu na szkodę G. B. i M. Ł. oraz powodując u J. P. obrażenia w postaci otarcia naskórka głowy, urazu kręgosłupa szyjnego, a także ogólnych potłuczeń, które nie naruszyły czynności narządów ciała na czas powyżej dni 7, stwarzając zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.
tj. o czyn z art. 86 § 1 kw
******************
I. uznaje obwinionego S. Ł. za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 300 (trzystu) złotych;
II. na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciąża obwinionego kosztami postępowania w wysokości 1378,80 złotych oraz wymierza mu opłatę w kwocie 30 złotych.
Sygn. akt VI W 1505/16
W toku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:
W dniu 2 grudnia 2015 roku na ulicy (...) we W. doszło do kolizji drogowej samochodu marki V. (...) nr rej. (...), kierowanego przez S. Ł., z samochodem marki F. (...) nr rej. (...), którego kierującym był J. P..
Kierujący samochodem marki V. (...), jadąc prawym pasem ruchu, w kierunku Placu (...), podczas skrętu w lewo na skrzyżowaniu z ulicą (...), zderzył się z kierującym F. (...), który jechał w tym samym kierunku lewym pasem ruchu, po torowisku tramwajowym.
W następstwie kolizji oba pojazdy uległy uszkodzeniu.
J. P. doznał obrażeń ciała w postaci otarcia naskórka głowy, urazu kręgosłupa szyjnego oraz ogólnych potłuczeń, które nie naruszyły czynności narządów ciała na czas powyżej dni siedmiu.
dowód:
zeznania świadka P. K. - protokół rozprawy z 1 sierpnia 2016 r.;
zeznania świadka M. O. - protokół rozprawy z 1 sierpnia 2016 r.;
zeznania świadka J. P. - protokół rozprawy z 1 sierpnia 2016 r.;
zeznania świadka A. M. - protokół rozprawy z 1 sierpnia 2016 r.;
notatka urzędowa k.5 akt;
dokumentacja fotograficzna k.13,120-121 akt;
informacja (...) k. 170 akt;,
opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych k.82-96 akt;
zeznania biegłego Ł. G. k. 131-132, 173 akt.
S. Ł. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach podniósł, że jadąc ulicą (...) zamierzał wykonać manewr skrętu w lewo i wjechać w ulicę (...). W tym celu, przed sygnalizacja świetlną, włączył kierunkowskaz, zaś po jej minięciu, zbliżył się do lewej strony pasa, po którym jechał. W momencie wykonywania manewru skrętu w lewo jego samochód został uderzony przez kierującego F. (...), który jechał lewym pasem, po torowisku przeznaczonym wyłącznie dla ruchu tramwajów.
Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stwierdzić należy, ze opisany przez obwinionego przebieg kolizji w zasadniczy sposób pozostaje zgodny osobowymi źródłami dowodowymi ujawnionymi w toku postępowania jurysdykcyjnego. Bezspornym bowiem jest, co potwierdzają zeznania świadków, w tym pokrzywdzonego J. P., że przez zderzeniem pojazdów, V. (...) poruszał się prawym pasem ruchu ulicy (...), zaś do kolizji doszło w momencie, gdy wykonywał on manewr skrętu w lewo z zamiarem wjazdu w ulicę (...), na lewym pasie ruchu, po którym jechał F. (...).
Wbrew jednak stanowisku obwinionego, poruszanie się pojazdów kołowych lewym pasem ruchu, było dopuszczalne w dacie zdarzenia (w związku ze zmianą organizacji ruchu znak F-19 był wówczas zasłonięty), co kategorycznie wynika z pisma (...) (k.170), a zatem instytucji posiadającej pełną wiedzę w zakresie oznakowania ulicy (...) w dacie i miejscu zdarzenia.
Oznacza to, że wyłącznie nieprawidłowe zachowanie obwinionego, który wykonując manewr skrętu w lewo nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu poruszającemu się lewym pasem ruchu pojazdowi, doprowadziło do kolizji z tym samochodem. Zmieniając pas ruchu nie spostrzegł on bowiem jadącego po lewym pasie ruchu F. (...) i dokonał zmiany pasa z prawego na lewy, stwarzając tym samym zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a w konsekwencji doprowadzając do kolizji obu pojazdów. Zmieniając kierunek ruchu lub zajmowany pas, w myśl art. 22 Ustawy Prawo o ruchu drogowym, miał obowiązek zachowania szczególnej ostrożności i obowiązek ustąpienia pierwszeństwa kierującemu jadącemu po tym pasie. Nie czyniąc tego doprowadził do kolizji pojazdów, a tym samym zachowaniem swoim wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 86§1 kw.
Dokonując rekonstrukcji stanu faktycznego Sąd oparł się na opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji kolizji i wypadków drogowych.
Opinia ta jest bowiem rzetelna, jasna, pełna i zachowuje walor przydatności w niniejszym postępowaniu. Opinia ta nie zawiera wewnętrznych sprzeczności. Posługuje się logicznymi argumentami. Opinii nie można postawić zarzutu niejasności tzn. nie można uznać jej wniosków końcowych za nielogiczne, nieścisłe lub obwarowane takimi zastrzeżeniami, iż nie można ustalić, jaki ostatecznie pogląd przyjmuje biegły, a także, że sformułowana jest tak zawiłe, że jest niezrozumiała, względnie, że jej wnioski końcowe nie znajdują oparcia w badaniach opisanych przez biegłego. Opinia biegłego pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich. Dowód z tej opinii jest przekonujący i zrozumiały dla sądu. Opinii nie można postawić zarzutu niepełności - nie uwzględnienia, względnie pominięcia niezbędnych czynności badawczych, co miałoby wpływ na jej końcowe wnioski. Znajduje ona oparcie w zasadach wiedzy i doświadczenia życiowego. Biegły odniósł się do całości materiału dowodowego, istotnego dla wydania opinii (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 października 1980 r., sygn. II KR 317/80, LEX nr 21883). Sporządzona została przez biegłego z wieloletnim stażem, nie została skutecznie zakwestionowana przez żadną ze stron, zaś wszelkie zastrzeżenia do jej pisemnej treści zostały wszechstronnie wyjaśnione przez biegłego podczas rozprawy głównej (k.131-132). Z tego względu Sad kierował się jej treścią rekonstruując stan faktyczny sprawy.
Nagminność tego rodzaju wykroczeń na obszarze miasta, miejsce i czas jego popełnienia, rodzaj naruszonych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, to okoliczności które Sąd miał na względzie wymierzając S. Ł. karę grzywny. Kara ta nie jest nadmiernie surowa, a jednocześnie w pełni adekwatna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu, uwzględnia jego sytuację materialną i pozwoli na osiągnięcie celu kary w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego. Uzmysłowi również obwinionemu karygodność jego zachowania.
Uwzględniono ponadto społeczne oddziaływanie oraz cele zapobiegawcze orzeczonej kary, które mają stanowić adekwatną względem popełnionego czynu represję wobec sprawcy wykroczenia. Sąd wyraża jednocześnie przekonanie, iż orzeczona kara spełni swoje zadania w zakresie prewencji szczególnej i pomoże zrozumieć obwinionemu niewłaściwość jego zachowania.
Orzeczenie o kosztach postępowania oparto o przepis art. 118§ 1 k.p.w. i przepis art. 616§2 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w.