UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 stycznia 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. M.. odmówił W. W. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskutek wypadku przy pracy.

Od powyższej decyzji odwołał się W. W., wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie mu żądane prawa, bowiem stan jego zdrowia uniemożliwia mu podjęcie pracy zarobkowej.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił, co następuje:

Wnioskodawca W. W. ukończył zasadniczą szkołę zawodową.
W okresie aktywności zawodowej pracował jako mechanik pojazdów samochodowych (26.07.1972 r. do 31.07.1975r.) i kierowca samochodowy (6.10.1975 r. do 30.05.1987 r.).

(dowód: okoliczności nieszporna, analiza akt rentowych, świadectwa pracy k. 5-7, 9-10 akt rentowych)

W dniu 2 grudnia 1986 roku W. W. uległ wypadkowi komunikacyjnemu w pracy, w którym doznał złamania kończyny dolnej prawej. Z powodu urazu leczony był operacyjnie. Następstwa tego wypadku spowodowały niezdolność do pracy w ramach podstawowego okresu zasiłkowego a następnie przez dwanaście miesięcy wnioskodawca pobierał świadczenie rehabilitacyjne. Po wyczerpaniu okresu pobierania zasiłku rehabilitacyjnego tj. od 25 maja 1988 roku wnioskodawca uprawniony był do renty inwalidzkiej i został zaliczony do drugiej grupy inwalidów. Następnie od lutego 1989 roku do listopada 1991 r. wnioskodawca uprawniony był do renty inwalidzkiej z tytułu wypadku przy pracy w związku z zaliczeniem do trzeciej grupy inwalidów.

(analiza akt rentowych i dokumentacji medycznej k. 14-19 akt rentowych plik II, decyzja z dnia 10.08.1988r. k. 17 (III tom) akt rentowych, decyzja z dnia 28.01.1989 r. k. 35 (tom III)akt rentowych,, decyzja z dnia 7.11.1991 - wstrzymująca rentę r. k. 65 (plik III) akt rentowych)

W dniu 8 czerwca 1995 roku wnioskodawca złożył kolejny wniosek o rentę inwalidzką. Decyzją z dnia 13 lipca 1995 r. organ rentowy odmówił W. W. prawa do renty w związku z wypadkiem przy pracy, natomiast decyzją z dnia 25 lipca 1995 roku wnioskodawcy przyznano od 2 lipca 1995 roku (tj. od zaprzestania pobierania zasiłku chorobowego) prawo do renty inwalidzkiej z ogólnego stanu zdrowia w związku z zaliczeniem do trzeciej grupy inwalidów, a następnie od 1 września 1998 roku do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy (również z ogólnego stanu zdrowia).

(dowód: decyzja z dnia 13.07.1995 r. k. 27 plik IV akt rentowych, decyzja z dnia 25.07.1995 r. k. 31 plik IV akt rentowych, decyzja z dnia 25.06.1998 r. k. 99-100 plik IV akt rentowych )

Wnioskodawca ponownie uprawniony był do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy w okresie od 1 lipca 1998 roku do dnia 31 stycznia 2010 roku.

(dowód: odpis wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi k. 127 plik IV akt rentowych, decyzja z dnia 4.07.2001 r. k. 188 plik IV akt rentowych, decyzja z dnia 27.06.2002 r. k. 192 plik IV akt rentowych, decyzja z dnia 5.07.2004r. k. 254 plik IV akt rentowych, decyzja z dnia z dnia 8.08.2006 r. k. 274 plik IV akt rentowych, decyzja z dnia 30.07.2007r. plik IV akt rentowych, decyzja z dnia 28.08.2008r. )

Decyzją z dnia 11 marca 2010 roku organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, bowiem Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 19 lutego 2010 roku orzekła, że wnioskodawca jest zdolny do pracy. Odwołanie wnioskodawcy od powyższej decyzji zostało przez Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z dnia 20 stycznia 2011 roku w sprawie VU 447/10 prawomocnie oddalone.

(dowód: decyzja z dnia 11.03.2010 r. k. 302 plik IV akt rentowych wraz z dokumentacją medyczną w aktach rentowych, odpis wyroku k. 309 plik IV akt rentowych)

W dniu 9 grudnia 2010 roku wnioskodawca złożył wniosek o przyznanie prawa do renty z ogólnego stanu zdrowia. Organ rentowy decyzją z dnia 10 marca 2011 roku odmówił przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, bowiem Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 1 marca 2011 roku orzekła, że wnioskodawca jest zdolny do pracy..

(dowód: wniosek k. 1-3 akt rentowych plik V, decyzja z dnia 10 marca 2011 roku k. 25 akt rentowych plik V)

W dniu 30 października 2012 roku wnioskodawca złożył wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu wypadku przy pracy.

(dowód: wniosek k. 1-3 akt rentowych plik VI)

Orzeczeniem z dnia 5 grudnia 2012 r. Lekarz Orzecznik ZUS nie uznał wnioskodawcy za niezdolnego do pracy.

(dowód: orzeczenie lekarza orzecznika k. 13 akt rentowych plik VI)

Od powyższego orzeczenia wnioskodawca wniósł sprzeciw w wyniku czego skierowano go na badania do Komisji Lekarskiej ZUS, która w dniu 18 stycznia 2013 roku po rozpoznaniu: okresowego zespołu bólowego kręgosłupa szyjnego u osoby z dyskopatią wielopoziomową obecnie bez zmian korzeniowych, przebytego złamania goleni prawej w 1987 roku bez istotnego upośledzenia sprawności oraz zaburzeń lękowych w wywiadzie, wydała orzeczenie zgodne z orzeczeniem Lekarza Orzecznika.

(dowód: orzeczenie Komisji Lekarskiej k. 19 akt rentowych plik VI wraz z dokumentacją medyczną)

Aktualnie u wnioskodawcy występują następujące schorzenia:

- zmiany zwyrodnieniowo — dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego z pjm na poziomie C5 z przewlekłym zespołem bólowym, bez objawów korzeniowych i ubytkowych, z ograniczeniem ruchomości kręgosłupa w tym odcinku,

- niewydolność krążenia w obszarze kręgowo — podstawnym,

- przebyty uraz głowy w 1986r. i w 2010r.,

- bóle i zawroty głowy oraz zaburzenia równowagi o mieszanej etiologii (w przebiegu w/w schorzeń),

- zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa piersiowego,

- stan po złamaniu podudzia prawego (1986r.), po leczeniu operacyjnym (1987r.),

- zespól bólowy stawów biodrowych i kolanowych w przebiegu zapoczątkowanych zmian zwyrodnieniowych,

- kamica nerkowa w wywiadzie,

- przerost gruczołu krokowego w wywiadzie,

- stan po cholecystektomii (2003r.),

- zaburzenia lękowe.

Wnioskodawca z powodu schorzeń neurologicznych jest częściowo niezdolny do pracy okresowo od 30 października 2012 roku do dnia 30 kwietnia 2014 roku. Częściowa niezdolność do pracy nie pozostaje w związku z wypadkiem z dnia 2 grudnia 1986 roku.

(dowód: opinia biegłego neurologa B. S. k. 13-16)

Wnioskodawca nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo, nie występują u niego również inne zakłócenia czynności psychicznych, które mogłyby skutkować orzeczeniem długotrwałej niezdolności do pracy. Z punktu widzenia psychiatrycznego brak jest podstaw do orzeczenia niezdolności do pracy.

(dowód: opinia biegłej psycholog A. R. (1) k. 22-23)

Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 6 ust 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r Nr 167, poz. 1322 ze zm.) ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy. Przepis art. 17 ust. 1 i ust. 4 tejże ustawy stanowi, że przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy do ustalenia wysokości tych świadczeń oraz ich wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Stosownie do treści art. 57 ustawy o rentach i emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt 10 lit. a), pkt 11-12, 13 lit. a), pkt 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (ust. 2).

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Z kolei przepisy art. 12 ust. 2 i 3 stanowią, że całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się po pierwsze stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz po drugie możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust.1).

Kwestią sporną, wymagającą ustalenia w niniejszej sprawie było to czy wnioskodawca jest niezdolny do pracy w rozumieniu art. 57 ust 1 pkt 1, albowiem przesłanka ta determinuje przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, gdzie dodatkowo należy ustalić, czy niezdolność do pracy pozostaje w związku z tym zdarzeniem.

Dla ustalenia tej okoliczności Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii pisemnej biegłych lekarzy neurologa B. S. i psychiatry A. R., biegłych z zakresu dziedzin medycyny, w ramach których mieszczą się rozpoznane u niego schorzenia.

Opinie te, opracowane przez biegłych z zakresu dziedzin medycyny, w ramach których mieszczą się schorzenia, na które cierpi skarżący, należy ocenić jako jasne, pełne, logiczne i należycie uzasadnione. Biegli sporządzili opinie po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną wnioskodawcy, jak również po przeprowadzeniu badania lekarskiego. Określili w opiniach, na jakie schorzenia wnioskodawca cierpi obecnie. Biegli ocenili przy tym zdolność wnioskodawcy do pracy, przy uwzględnieniu posiadanych przez niego kwalifikacji, w tym wykonywanej pracy na stanowisku mechanika samochodowego i kierowcy oraz ewentualnego związku niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy jakiemu wnioskodawca legł w dniu 2 grudnia 1986 roku.

Zdaniem Sądu, należy zgodzić się z opinią biegłej neurolog B. S., iż wnioskodawca jest częściowo okresowo niezdolny do pracy, ale niezdolność ta nie pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy. Biegła ta szczegółowo zapoznała się z historią choroby wnioskodawcy, wynikami przedstawionych jej badań, co znajduje odzwierciedlenie w treści sporządzonej w sprawie opinii. Zdiagnozowała ona u wnioskodawcy zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego z pjm na poziomie C5 z przewlekłym zespołem bólowym, bez objawów korzeniowych i ubytkowych, z ograniczeniem ruchomości kręgosłupa w tym odcinku, niewydolność krążenia w obszarze kręgowo- podstawnym, przebyty uraz głowy w 1986r. i w 2010r., bóle i zawroty głowy oraz zaburzenia równowagi o mieszanej etiologii (w przebiegu w/w schorzeń), zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa piersiowego, stan po złamaniu podudzia prawego (1986r.), po leczeniu operacyjnym (1987r.), zespól bólowy stawów biodrowych i kolanowych w przebiegu zapoczątkowanych zmian zwyrodnieniowych, kamica nerkowa w wywiadzie, przerost gruczołu krokowego w wywiadzie, stan po cholecystektomii (2003r.), zaburzenia lękowe.

W uzasadnieniu swojej opinii biegła podniosła, że wnioskodawcy–59letni mężczyzna, leczony neurologicznie od wielu lat z powodu bólów i zawrotów głowy w przebiegu nie wydolności krążenia kręgowo- podstawnego oraz zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego, u którego obecnie stwierdza się obustronną dysmetrię (opisywaną również przez Lekarza Orzecznika ZUS i uznaną za czynnościowa), zaburzenia równowagi (odnotowywane wielokrotnie w Por. Neurologicznej) oraz istotne ograniczenie ruchomości kręgosłupa (zwłaszcza szyjnego) — ma znacznie ograniczoną zdolność do pracy, szczególnie do pracy zgodnej z kwalifikacjami. W jej opinii wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy z ogólnego stanu zdrowia od daty złożenia wniosku tj. od 30.10.2012r. Stwierdzona częściowa niezdolność do pracy nie pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 2.12.1986r.

Również biegła psychiatra A. R. (1) nie uznała wnioskodawcy za niezdolnego do pracy. W uzasadnieniu swojej opinii wskazała, że W. W. nie jest chory psychicznie. Biegła nie stwierdziła u niego zaburzeń świadomości, psychotycznych zaburzeń treści i toku myślenia ani zaburzeń spostrzegania. Opiniowany nie jest upośledzony umysłowo, jego sprawność intelektualna oceniona badaniem klinicznym psychiatrycznym mieści się w granicach normy, posiada przeciętny zasób słownictwa i wiedzy ogólnej. Stwierdzana u opiniowanego drażliwość, stany lękowe, myślenie pesymistyczne, poczucie osłabienia pamięci i koncentracji, rozżalenie są zrozumiała reakcja na zaistniałą obecnie jego sytuację osobistą materialna co zauważa i o czym mówi sam opiniowany. Objawy psychiatryczne nie są jednak na tyle nasilone by wymagały stałego, intensywniejszego leczenia psychiatrycznego i skutkowały orzeczeniem długotrwałej niezdolności do pracy Opisywane objawy w nasileniu wymagających krótkotrwałego korzystania z pomocy psychologa (dwa spotkania) wystąpiły po pierwszym wypadku komunikacyjnym jakiemu opiniowany uległ w 1987r. Wyraźniejsze nasilenie objawów miało miejsce po drugim wypadku komunikacyjnym w 2010r. i skutkowało podjęciem leczenia psychiatrycznego. Nie jest to jednak leczenie intensywne, objawy osiągają nasilenie łagodne, okresowo umiarkowane i w ocenie biegłej brak podstaw do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy.

Ponadto biegła wskazała, że opiniowany skarży się na zaburzenia pamięci świeżej, nasilone po drugim wypadku komunikacyjnym w 2010r., lecz jednorazowe badanie psychiatryczne jak i dostępna dokumentacja psychiatryczna nie dostarczają dowodów na istotniejsze nasilenie osłabienia pamięci. Akta sprawy nie zawierają testów psychologicznych oceniających jego funkcje poznawcze, których osłabienie (w ocenie biegłej) nie osiąga jednak znaczenia istotnego orzeczniczo.

Podsumowując opinię biegła ponownie stwierdziła, że badanie psychiatryczne i dostępna dokumentacja nie dają podstaw do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji z powodów psychiatrycznych.

Należy przy tym wskazać, że dowód z opinii biegłych zarówno neurolog jak psychiatry nie został w sposób skuteczny zakwestionowany przez wnioskodawcę. Wnioskodawca bowiem na rozprawie w dniu 18 listopada 2013 r. nie zgłosił żadnych merytorycznych zarzutów odnośnie opinii sporządzonych przez biegłych. Ponadto pouczony o możliwości składania wniosków dowodowych wprost wskazał, że nie wnosi
o przeprowadzenie innych dowodów w sprawie.

Występujące więc u wnioskodawcy schorzenia neurologiczne mimo, iż powodują
u wnioskodawcy częściową okresową niezdolność do pracy, to jednak niezdolność ta nie pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy jakiemu wnioskodawca uległ w dniu 2 grudnia 1986 roku. Wnioskodawca w przedmiotowej sprawie wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa od renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.
W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot rozpoznania sprawy sądowej wyznacza decyzja organu rentowego, od której wniesiono odwołanie. Skoro stwierdzona
u W. W. niezdolność do pracy nie pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy, Sąd Okręgowy– Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE