UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 03 września 2016 r funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w P. M. P. oraz M. B. patrolowali nieoznakowanym radiowozem S. (...) nr rej (...) wyposażonym w wideorejestrator trasę P. – J. . Około godziny 10:43 funkcjonariusze dostrzegli poruszający się ze znaczną prędkością w kierunku miejscowości J. samochód O. o nr rej. (...) . Samochodem tym poruszał się obwiniony L. W. . Policjant M. B. dokonał pomiaru prędkości samochodu O. jadącego poza obszarem zabudowanym z prędkością 122 km/h. Po zatrzymaniu w miejscowości J. i okazaniu obwinionemu nagrania z wideorejestratora odmówił on przyjęcia mandatu karnego za popełnione wykroczenie.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie:

- zeznań M. P. k. 9 oraz na rozprawie

- zeznań M. B. k. 7 oraz na rozprawie

- wyjaśnień obwinionego k. 13-15

- notatki urzędowej k.1, 16

- świadectwa legalizacji k.4

- nagrania popełnionego wykroczenia k.3

Obwiniony L. W. nie przyznał się do stawianego mu zarzutu. Składając wyjaśnienia podał ,że w dniu zdarzenia poruszał się z prędkości około 90 km/h. W pewnym momencie został wyprzedzony przez samochód S. , który jadąc z dużą prędkością stwarzając zagrożenie wyprzedził pojazd obwinionego. Po przejechaniu około 3 km został zatrzymany do kontroli . Mimo żądania policjanci nie okazali obwinionemu nagrania . W rozmowie przyznali ,że na filmie nagrana jest prędkość samochodu policyjnego. Na żądanie L. W. okazano mu urządzenie nagrywające , które nie było opisane więc nie można było stwierdzić czy okazane mu również świadectwo legalizacji dotyczyło tego właśnie urządzenia. (wyjaśnienia obwinionego k. 13-15).

Sąd zważył, co następuje:

Zdaniem sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wykazał, iż wina obwinionego w zakresie zarzuconego mu czynu nie budzi wątpliwości. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego , który zapewniał ,że poruszał się zgodnie z zasadami ruchu drogowego. Wyjaśnienia L. W. sprzeczne są z dowodami ,którym dano wiarę czyli zeznaniami funkcjonariuszy M. P. oraz M. B. . Sprzeczne są również z nagraniem utrwalonym przy użyciu wideorejestratora . Nie przekonały sądu twierdzenia obwinionego ,że prędkości nie przekroczył . Na dowodowym filmie utrwalono pomiar dokonany przez urządzenie zamontowane w pojeździe S. (...) nr rej. (...). Z kserokopii ważnego świadectwa legalizacji wynika jednoznacznie ,że urządzenie przyporządkowane jest do tego pojazdu. Niezrozumiałe są depozycje obwinionego, który utrzymuje ,że pomiar prędkości na filmie dotyczy samochodu policyjnego. Urządzenie funkcjonuje w celu dokonywania i utrwalania pomiarów prędkości innych pojazdów , nie zaś prędkości samochodu policyjnego. W ocenie sądu L. W. wyjaśniał nieszczerze chcąc uniknąć odpowiedzialności za popełnione przez siebie wykroczenie.

Sąd dał wiarę zeznaniom przesłuchanych świadków M. P. i M. B. . W ocenie sądu świadkowie zeznawali odnośnie okoliczności , które dostrzegli i zapamiętali. Policjant M. B. wykonując swe rutynowe obowiązki dokonał pomiaru prędkości pojazdu , którym jechał obwiniony . Pozbawione sensu byłoby mierzenie podczas służby prędkości własnego pojazdu. Policjanci dysponujący sprawnym urządzeniem pomiarowym nie mieli żadnej potrzeby aby pokrętnie i nieprawdziwie , jak opisał to obwiniony, oskarżać kierowców o popełnianie przez nich wykroczeń . Sąd dostrzegł , że zeznania świadków korespondują wzajemnie oraz korespondują z dowodowym nagraniem.

W obliczu zebranych dowodów sąd nie miał wątpliwości co do sprawstwa obwinionego w zakresie zarzuconego czynu. Zgodnie z treścią art.20 ust.3 pkt 1 d ustawy z dn. 20.06.1997r Prawo o ruchu drogowym (j.t.Dz.U. z 2012 r poz. 1137) prędkość dopuszczalna samochodu osobowego na drogach poza autostradami i drogami ekspresowymi wynosi 90 km/h. Swoim zachowaniem obwiniony naruszył dyspozycję przepisu art.92a kw . Przepis ten przewiduje karę grzywny w wysokości od 20 do 5000 zł za niestosowanie się przez prowadzącego pojazd do ograniczenia prędkości określonego ustawą.

Wymierzając obwinionemu L. W. karę sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 33 kw. Sąd dostrzegł ,że stopień jego winy jest znaczny. Poruszając się drogą krajową w czasie wzmożonego ruchu obwiniony zapewne spieszył się i dlatego zlekceważył obowiązujący poza obszarem zabudowanym limit prędkości. Zauważyć należy ,że obwiniony był już karany mandatem za przekroczenie prędkości (k.16). Sąd uznał, że orzeczona kara grzywny w wysokości 300 złotych jest karą adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego obwinionemu oraz do stopnia jego zawinienia. Kwota ta równoważna jest kwocie mandatu przewidzianego dla tego typu wykroczenia. Sąd uznał ,że kara w takim wymiarze zadziała wychowawczo na L. W. i skłoni go do respektowania zasad ruchu drogowego. Orzeczona kara grzywny nie jest wysoka i obwiniony będzie w stanie ją zapłacić mając na względzie jego sytuację majątkową .

O kosztach postępowania sąd orzekł w myśl art. 118 § 1 kpw w zw. z przepisami powołanymi w pkt. II wyroku i obciążył nimi obwinionego.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

-(...)

3.  (...)

(...)