UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 01 października 2014 r. (data wpływu) skierowanym do Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim pełnomocnik powódki A. G. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego S. U. (1) na rzecz powódki kwoty 92.689,39 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg złożonego zestawienia, a w braku zestawienia wg norm przepisanych. .

W uzasadnieniu zgłoszonych roszczeń strona powodowa wskazywała, że należności te stanowią zwrot wydatków poniesionych przez powódkę w ramach rozliczenia związku nieformalnego, w jakim pozostawały strony w okresie od sierpnia 2013 roku do czerwca 2014 roku.

W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanego S. U. (1) nie kwestionował faktu pozostawania przez strony w związku nieformalnym i oświadczył, że uznaje powództwo do kwoty 14.566 złotych, a w pozostałym zakresie wnosi o jego oddalenie. Należność objęta uznaniem powództwa dotyczyła kosztów zakupu mebli kuchennych ( 9.729 złotych ) i wydatków na ubezpieczenie samochodu powoda z tytułu OC i AC ( 4.837 złotych ). Ponadto pełnomocnik pozwanego wniósł o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego .

Postanowieniem z dnia 27 stycznia 2015 r. w sprawie o sygn. akt I C 2234/14 Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim stwierdził swą niewłaściwość miejscową i sprawę przekazał wg właściwości Sądowi Okręgowemu w Sieradzu, (postanowienie SO Gorzów Wlkp z dnia 27 stycznia 2015 r. w sprawie I C 2234/14 k. 235-236).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W 2007 r. pozwany S. U. (2) był uczestnikiem wypadku drogowego, w wyniku którego został osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym jeżdżącą na wózku inwalidzkim. Z tego tytułu pozwany otrzymał zadośćuczynienie w łącznej wysokości ponad 700.000 zł. Ponadto pozwany otrzymuje rentę w wysokości 3.900 zł miesięcznie wypłacaną przez (...) oraz rentę z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w wysokości 935,00 zł. Powódka A. G. (1) od 2010 r. jest funkcjonariuszem policji i jest zatrudniona w Komendzie Powiatowej Policji w S.. Uzyskuje z tego tytułu dochód w kwocie około 3.000 zł netto miesięcznie , (dowód: orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 183, częściowo zeznania powódki- protokół rozprawy z dnia 15 kwietnia 2016 r. 00:07:08-00:53:55 w zw. z k. 396v-397, zeznania pozwanego- protokół rozprawy z dnia 15 kwietnia 2016 r. 00:53:55-01:36:45 w zw. z k. 397-397v, częściowo zeznania powódki- protokół rozprawy z dnia 15 kwietnia 2016 r. 00:07:08-00:53:55 w zw. z k. 396v-397) .

Powódka A. G. (1) i pozwany S. U. (2) poznali się w maju 2013 r. Od sierpnia 2013 r. strony pozostawały ze sobą w nieformalnym związku. Od października- listopada 2013 r. strony zaczęły planować wspólne zamieszkanie ze sobą. W tym czasie pozwany zdecydował, że za swoje pieniądze które miał uzyskać z wyrównania odszkodowania za wypadek zakupi mieszkanie w S. oraz samochód osobowy, zaś powódka podjęła decyzję o zaciągnięciu kredytu na remont tego mieszkania oraz częściowo na jego wyposażenie, (dowód: zeznania powódki- protokół rozprawy z dnia 15 kwietnia 2016 r. 00:07:08-00:53:55 w zw. z k. 396v-397, zeznania pozwanego- protokół rozprawy z dnia 15 kwietnia 2016 r. 00:53:55-01:36:45 w zw. z k. 397-397v, zeznania świadka A. G. (2)- protokół rozprawy z dnia 04 sierpnia 2015 r. 00:08:13-00:45:21 w zw. z k. 308v-309, zeznania świadka A. G. (2)- protokół rozprawy z dnia 04 sierpnia 2015 r. 00:08:13-00:45:21 w zw. z k. 308v-309, zeznania świadka P. M.- protokół rozprawy z dnia 05 lutego 2016 r. k. 359v-360, zeznania świadka T. S.- protokół rozprawy z dnia 05 lutego 2016 r. k. 360, zeznania świadka I. U.- protokół rozprawy z dnia 05 lutego 2016 r. k. 360v, zeznania świadka J. U.- protokół rozprawy z dnia 05 lutego 2016 r. k. 361, zeznania świadka K. U.- protokół rozprawy z dnia 05 lutego 2016 r. k. 361v-362, zeznania świadka D. W.- protokół rozprawy z dnia 05 lutego 2016 r. k. 362).

W dniu 31 grudnia 2013 r. pozwany S. U. (2) otrzymał od (...) S.A. w W. przelew uznaniowy na swój rachunek oszczędnościowo- rozliczeniowy prowadzony przez Bank (...) S.A. w W. na kwotę 205.191,11 zł stanowiący wyrównanie odszkodowania za wypadek komunikacyjny. Bezpośrednio przed tą wpłatą saldo na tym rachunku bankowym wynosiło 313.17 złotych. W dniu 03 stycznia 2014 r. pozwany S. U. (2) wypłacił ze swojego rachunku oszczędnościowo- rozliczeniowego w Banku (...) S.A. w W. kwotę 50.000 zł z przeznaczeniem na sfinansowanie zakupu samochodu osobowego. W dniu 02 stycznia 2014 r. pozwany S. U. (2) zakupił bowiem w F. w Niemczech samochód osobowy marki A. (...) za kwotę 7.000 euro. Po wypłacie z konta bankowego kwoty 50.000 złotych saldo tego rachunku wynosiło 140.294,23 złote. W dniu 07 stycznia 2014 r. pozwany uiścił za pośrednictwem swego rachunku oszczędnościowo- rozliczeniowego w Banku (...) S.A. kwotę 5.929 złotych tytułem podatku akcyzowego za samochód osobowy marki A. (...). Wtedy saldo rachunku wskazywało na aktywa w wysokości 129.026,23 złotych. W dniu 13 stycznia 2014 roku na ów rachunek w ramach przelewu między kontami z rachunku o numerze (...) należącego także do powoda wpłynęła kwota 29.000 złotych .( dowód: zeznania świadka A. G. (2)- protokół rozprawy z dnia 04 sierpnia 2015 r. 00:08:13-00:45:21 w zw. z k. 308v-309, historia rachunku pozwanego w (...) k. 344-351, historia rachunku pozwanego w Banku (...) k.216-224, historia rachunku pozwanego w Banku (...) S.A. k. 225-226, kserokopia tłumaczenia dok. dot. pojazdu marki A. (...) k. 231, faktura VAT k. 232 ).

W dniu 08 stycznia 2014 r. powódka zaciągnęła kredyt gotówkowy (...) nr (...)- (...) w Banku (...) w kwocie 61.918,02 zł. W umowie kredytu powódka zobowiązała się do zapłaty w okresie od dnia 05 sierpnia 2014 r. do dnia 07 stycznia 2020 r. do piątego dnia każdego miesiąca miesięcznych rat w kwocie 1.286,50 zł. Łączny koszt kredytu wraz z odsetkami i prowizjami to kwota 92.689,39 zł. Kwota kredytu została powódce przekazana na jej rachunek oszczędnościowo-rozliczeniowy prowadzony w Banku (...) S.A. w dniu 09 stycznia 2014 r. W tym samym dniu powódka dokonała przelewu kwoty 9.000 zł z tego rachunku prowadzonego w Banku (...) S.A. na swój rachunek prowadzony w innym banku. W tytule przelewu wymienionej kwoty powódka umieściła adnotację „na kosmetyki”. ( dowód : umowa kredytu gotówkowego „Kredyt Raz, Dwa k. k. 22—27, pismo z Banku (...) k. 29,bezsporne).

W dniu 14 stycznia 2014 r. pozwany S. U. (2) na podstawie umowy kupna- sprzedaży sporządzonej w formie aktu notarialnego Rep A nr (...) przed notariuszem A. J. za kwotę 159.000 kupił mieszkanie o powierzchni 54,68 m^{(
2)} w stanie deweloperskim przy ulicy (...) w S.. W tym zakresie powód pobrał pieniądze z rachunku bankowego prowadzonego przez Bank (...) S.A. w W. w kwocie 157.000 złotych . Saldo na tym koncie po przedmiotowej transakcji wyniosło 224,64 złote, (dowód: kserokopia wypisu aktu notarialnego z dnia 15 stycznia 2014 r. Rep. A nr (...) k. 30-32, historia rachunku pozwanego w Banku (...) k.216-224).

Po zakupie mieszkania sytuacja finansowa pozwanego nie pozwalała mu na sfinansowanie remontu mieszkania ze środków zgromadzonych na rachunkach bankowych. Między dniem 17 stycznia 2014 r. a dniem 17 marca 2014 r. S. U. (2) posiadał zdeponowane na rachunku oszczędnościowo- rozliczeniowym w Banku (...) S.A. w W. środki finansowe, ale po dokonaniu przelewu w dniu 13 stycznia 2014 roku na wymieniony wyżej rachunek powoda w tym samym banku saldo na tym koncie wynosiło 1.091,46 złotych, (dowód: historia rachunku pozwanego w Banku (...) k.216-224).

W dniu 15 stycznia 2014 r. powódka dokonała za pośrednictwem bankomatu wypłaty ze swojego rachunku prowadzonego przez Bank (...) kwoty 2.000 zł. W dniu 17 stycznia 2014 r. powódka dokonała wypłaty ze swojego rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego prowadzonego przez Bank (...) kwoty 26.000 zł. Powódka wielokrotnie w okresie od dnia 17 stycznia 2014 r. do dnia 26 lutego 2014 r. wypłacała za pośrednictwem bankomatów znajdujących się w rozmaitych miejscach ze swojego rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowego prowadzonego przez Bank (...) różne kwoty pieniędzy. A. G. (1) dokonywała za pośrednictwem środków zgromadzonych na jej rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym prowadzonym przez Bank (...) również płatności za różnego rodzaju towary zakupione między innymi w sklepach spożywczych. W dniu 22 stycznia 2014 r. pozwany S. U. (2) zlecił firmie (...) w W. w zakupionym przez siebie pojeździe A. (...) nr rej. (...) montaż instalacji gazowej. Za wykonaną usługę pozwany zapłacił gotówką umówione wynagrodzenie w kwocie 4.000 zł, (dowód: historia rachunku powódki k. 121-135, faktura VAT k. 232).

Po zakupie mieszkania przez powoda strony zleciły wykonanie w nim prac remontowych znajomym powódki J. K. (1) oraz Z. Z. (1). Przedstawili oni kosztorys planowanych prac, który wstępnie opiewał na kwotę z malowaniem 7.070 złotych, następnie na 5965 złotych .Prace remontowe mieszkania trwały przez drugą połowę stycznia 2014 r. oraz pierwszą połowę lutego 2014 r. W lokalu zostały przeprowadzone roboty wykończeniowe oraz dostosowujące lokal do możliwości korzystania przez osobę niepełnosprawną. Wymieniono drzwi wewnętrzne do pokoju i łazienki. Łazienkę dostosowano do potrzeb osoby niepełnosprawnej. Pomieszczenie kuchni połączono z pokojem poprzez wyburzenie ścianki działowej z zamurowaniem otworu drzwiowego. Meble kuchenne łącznie z wyposażeniem dostosowano do wymiarów pomieszczenia. Powyższe spowodowało przeniesienie grzejnika umiejscowionego pierwotnie pod oknem na ścianę. Pod oknem zlokalizowano zlewozmywak. Ściany i sufity zostały wygipsowane i pomalowane na podłogach położono panele i płytki ceramiczne. Materiały budowlane wykorzystywane do remontu dostarczały strony postępowania. Materiały zamawiali razem powódka i pozwany. Część materiałów zamawiał także wykonawca J. K. (1) i rozliczał się z tego z powódką. Pierwszą ratę wynagrodzenia za prace remontowe pracownikom J. K. (1) oraz Z. Z. (1) wypłaciła osobiście powódka, zaś drugą ratę wynagrodzenia obie strony wspólnie przekazały wymienionym pracownikom. Wartość prac wykończeniowych przedmiotowego mieszkania wraz z kosztami materiałów wyniosła 20.486,71 zł. W tym wartość zakupionych materiałów to 13.506,69 złotych, zaś robocizny – 6.579,14 złotych wraz z kosztami pośrednimi w wysokości 2442,01 złotych i zyskiem – 781,07 złotych i zużycia sprzętu – 400,88 złotych, (dowód: zeznania pozwanego- protokół rozprawy z dnia 15 kwietnia 2016 r. 00:53:55-01:36:45 w zw. z k. 397-397v, częściowo zeznania powódki- protokół rozprawy z dnia 15 kwietnia 2016 r. 00:07:08-00:53:55 w zw. z k. 396v-397, zeznania świadka J. K. (1)- protokół rozprawy z dnia 04 sierpnia 2015 r. 00:45:21-00:57:23 w zw. z k. 309-309v, zeznania świadka Z. Z. (1)- protokół rozprawy z dnia 04 sierpnia 2015 r. 00:57:23-01:06:22 w zw. z k. 309v-310, kosztorys k. 299-302 i k. 305-307, faktury k. 36, 37, paragony k. 38, 39, WZ do paragonu k. 40-42, paragon k. 43, wz do paragonu k. 44, faktura Vat k. 45, faktura Vat k. 61, 63, wydruk wyceny remontu k. 299-307, opinia biegłego z zakresu budownictwa ogólnego k. 423-440).

Powódka do mieszkania w S. zakupionego przez pozwanego S. U. (1) nabyła meble do kuchni oraz zlewozmywak za kwotę łączną 9.729,00 zł. Powódka w dniu 03 lutego 2014 r. opłaciła ubezpieczenie OC i AC pojazdu marki A. (...) w kwocie łącznej 4.837 zł zakupionego przez powoda. W dniu 14 lutego 2014 r. strony zamieszkały wspólnie w lokalu mieszkalnym położonym w S. przy ulicy (...). W dniu 07 kwietnia 2014 r. pozwany S. U. (2) przelał na konto Urzędu Skarbowego w W. kwotę 51.000 złotych tytułem podatku dochodowego za 2013 r. W czerwcu 2014 r. strony rozstały się, (dowód: faktura VAT k. 37, częściowo zeznania powódki- protokół rozprawy z dnia 15 kwietnia 2016 r. 00:07:08-00:53:55 w zw. z k. 396v-397, zeznania pozwanego- protokół rozprawy z dnia 15 kwietnia 2016 r. 00:53:55-01:36:45 w zw. z k. 397-397v, zeznania świadka A. G. (2)- protokół rozprawy z dnia 04 sierpnia 2015 r. 00:08:13-00:45:21 w zw. z k. 308v-309, zeznania świadka P. M.- protokół rozprawy z dnia 05 lutego 2016 r. k. 359v-360, zeznania świadka T. S.- protokół rozprawy z dnia 05 lutego 2016 r. k. 360, zeznania świadka I. U.- protokół rozprawy z dnia 05 lutego 2016 r. k. 360v, zeznania świadka J. U.- protokół rozprawy z dnia 05 lutego 2016 r. k. 361, zeznania świadka K. U.- protokół rozprawy z dnia 05 lutego 2016 r. k. 361v-362, zeznania świadka D. W.- protokół rozprawy z dnia 05 lutego 2016 r. k. 362).

W dniu 26 czerwca 2014 r. pełnomocnik powódki przesłał pozwanemu wezwanie do zapłaty, w którym wezwał go do rozliczenia środków zainwestowanych przez powódkę w wykończenie i wyposażenie mieszkania położonego w S. przy ul. (...) poprzez zapłatę kwoty 92.689,39 zł w terminie 14 dni od daty otrzymania wezwania. W dniu 14 lipca 2014 r. powódka A. G. (1) protokolarnie przekazała mieszkanie położone przy ulicy (...) w S. pozwanemu S. U. (1). W dniu 31 lipca 2014 r. pełnomocnik powódki przesłał pozwanemu S. U. (1) ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, w którym zwrócił się o zapłatę w terminie 14 dni od daty otrzymania wezwania na rzecz A. G. (1) kwoty 92.689,39 zł tytułem zwrotu nakładów poczynionych przez powódkę na majątek odrębny pozwanego, (dowód: pismo pełnomocnika powódki z dnia 31 lipca 2014 r. k. 17, pismo pełnomocnika powódki z dnia 26 czerwca 2014 r. k. 18, kserokopia protokołu przekazania lokalu k 19).

Sąd ustalił powyższe fakty na podstawie dowodów wskazanych wyżej, dając wiarę załączonym dokumentom jako nie budzącym wątpliwości co do swojej autentyczności, a których treści w istocie nie kwestionowały strony.

W zakresie zeznań świadków nie zasługują na walor wiarygodności zeznania P. M., T. S., I. U. , J. U. , K. U. i D. W. w części dotyczącej twierdzeń wskazujących na to aby prace wykończeniowe w mieszkaniu pozwanego były w całości finansowane przez niego, twierdzeń co do uzyskiwanych zwrotów pożyczek w gotówce i braku jakiegokolwiek finansowania wydatków na te prace i samochód pozwanego ze strony powódki. W tej mierze zeznania świadków opierają się o informacje uzyskiwane od samego pozwanego, a co do zwrotów pożyczek gotówkowych pochodzą od członków jego najbliższej rodziny, co przy braku potwierdzenia innymi wiarygodnymi dowodami i sprzeczności z informacjami wynikającymi ze stanów rachunków bankowych pozwanego i dokumentów wskazujących na niezaprzeczalny fakt zaciągnięcia przez powódkę kredytu bankowego przy jednoczesnej zbieżności czasowej i jej zaangażowaniu w prace wykończeniowe, powoduje uznanie o braku wiarygodności.

Z tych samych zaś powodów a contrario sąd dał wiarę zeznaniom A. G. (2) w części w jakiej twierdziła o zaciągnięciu przez powódkę kredytu, zakupie mebli kuchennych i finansowaniu prac wykończeniowych w mieszkaniu pozwanego, odmawiając wiary w pozostałym zakresie. Sąd dał wiarę zeznaniom J. K. (1) i Z. Z. (1), skoro fakt przeprowadzenia remontu i uzyskania od stron zapłaty za niego był niesporny.

Jako rzeczową i logiczną są ocenił pisemną opinię biegłego rzeczoznawcy B. A., której ostatecznie nie kwestionowała którakolwiek ze stron.

Zeznania samych stron zasługiwały tym samym na wiarę jedynie co do okoliczności zgodnych z powyższym materiałem dowodowym uznanym za wiarygodny.

Sąd Okręgowy zważył :

Powództwo zasługuje na uwzględnienie jedynie w części.

Dochodząc roszczeń objętych pozwem w tej sprawie powódka wskazywała jako ich źródło łączący ją z pozwanym stosunek konkubinatu trwający od sierpnia 2013 roku do czerwca 2014 roku, czego pozwany nie kwestionował. Jednocześnie jako podstawę prawną swojego żądania wskazywała przede wszystkim przepisy o odszkodowaniu za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania z art. 471 k.c. Podnosiła, iż między stronami zawarte było porozumienie dotyczące tego, że powódka weźmie kredyt, który w całości przeznaczy na mieszkanie należące do pozwanego, a zobowiązanie kredytowe będzie spłacał pozwany. Pełnomocnik powódki w argumentacji zawartej w uzasadnieniu pozwu powoływał jednak również przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu. Konieczne jest więc w pierwszej kolejności ustalenie zasady rozliczeń między stronami w kontekście ustalenia przesłanek odpowiedzialności pozwanego. Analiza zaoferowanych w sprawie przez strony dowodów nie pozwala na przyjęcie założenia, iż pomiędzy stronami była umowa , choćby ustna, o partycypacji powódki w majątku należącym do pozwanego. Jedynym bowiem dowodem w tej mierze miały być zeznania matki powódki, które przy braku potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym , nie mają waloru wiarygodności. W tych okolicznościach trzeba więc wskazać, że aktualnie dominującym, jeśli nie jedynym do przyjęcia w tym stanie faktycznym, jest podejście zastosowania do rozliczenia byłych konkubentów , w zakresie rozliczenia nakładów czynionych przez jednego z nich na majątek drugiego, przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu, na które zresztą także pełnomocnik powódki powoływał się. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 października 2011 roku przyjął bowiem , iż do partnerów z konkubinatu nie mogą być stosowane przepisy kodeksu rodzinnego i opiekuńczego odnoszące się do osób pozostających w związku małżeńskim. Jednak nie można wykluczyć w konkretnych okolicznościach sprawy, że stosunki majątkowe pomiędzy konkubentami mogły być ukształtowane w ten sposób, że gospodarowali oni „ze wspólnego portfela”, nie rozliczając wnoszonych dochodów i ponoszonych wydatków, które traktowane były jako jednakowe. Jest to jednak wynik konkretnych ustaleń faktycznych. Nie mogą ich zastąpić funkcjonujące na gruncie prawa małżeńskiego domniemania równości udziałów w majątku lub też konsekwencje związane ze wspólnością majątkową. Takie ukształtowanie stosunków majątkowych pomiędzy konkubentami przekłada się na zakres i sposób dowodzenia w sprawie z powództwa konkubenta domagającego się zwrotu kwot wyłożonych na majątek drugiego, zwłaszcza w okresie długoletniego związku ( por. wyrok S.N. w sprawie IV CSK 11/11, Lex nr 1102539 ).

Zgodnie z treścią art. 405 k.c. kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Oznacza to więc, że konkubent domagający się zwrotu kwoty wyłożonej na majątek drugiego musi wykazać konkretnie : kiedy, jakie i jakiej wartości nakłady czynił na majątek partnera, bowiem samo wspólne zamieszkiwanie, mogące wskazywać na więź uczuciową, nie oznacza jeszcze więzi ekonomicznej między konkubentami. Stanowisko takie znajduje akceptację w szerszym orzecznictwie S.N. ( por. uchwała z dnia 30 stycznia 1986 r., III CZP 79/85, OSNCP 1987, nr 1, poz. 2, wyrok z dnia 16 maja 2000 r., IC CKN 32/00, OSNC 2000, nr 12, poz. 222 ).

W przedmiotowej sprawie powódka argumentowała, że zaciągnęła kredyt bankowy, który w całości spożytkowała na mienie należące do pozwanego. Tak więc kwota kredytu wyniosła 61.918,02 złotych, a łączny jego koszt - 92.689,39 złotych i z tych środków pokryła koszty wykończenia mieszkania zakupionego przez pozwanego , na co wydała z materiałami 35.178,48 złotych. Należało przyjąć w oparciu o zebrany materiał dowodowy, że istotnie A. G. (1) wydatkowała środki na ten cel, ale w innej niż wskazywała wysokości. Wynika to z analizy zarówno przedstawionych dokumentów, a także w zakresie zgodnym z wynikającymi z nich faktami, zeznaniami świadków i opinii biegłego. Najistotniejszym bowiem dla sądu było ustalenie, że w czasie kiedy podjęto prace remontowe w przedmiotowym mieszkaniu, pozwany, mimo iż twierdził, że to on finansował je w całości , nie miał na to środków pieniężnych. S. U. (2) uzyskał niewątpliwie dużą kwotę z tytułu świadczeń odszkodowawczych od firmy ubezpieczeniowej ( (...) S.A. ) i pieniądze miał zgromadzone na rachunkach bankowych. Wykazał fakt posiadania w tym czasie tj. na przełomie roku 2013 i 2014 ( mieszkanie zostało zakupione w dniu 15 stycznia 2014 r., a prace wykończeniowe prowadzono w styczniu i lutym 2014 r. ) dwóch rachunków bankowych prowadzonych przez Bank (...) S.A. w W.. Analiza tych kont wskazuje, iż po zakupie mieszkania w dniu 15 stycznia 2014 roku, na rachunku o numerze (...), z którego pobrano kwotę potrzebną na zapłacenie ceny nabycia mieszkania ( 157.000 złotych ) pozostała kwota 224,64 złote, mimo, że w dniu 31 grudnia 2013 roku na rachunek ten wpłynęła kwota 205.191,11 złotych. Aby uiścić pełna cenę za mieszkanie , powód w dniu 13 stycznia 2014 roku dokonał przelewu na ten rachunek z drugiego rachunku, jaki miał w tym samym banku w wysokości 29.000 złotych. Tym samym na rachunku o numerze (...) , pozostała wówczas jedynie kwota 1.091,46 złotych, a z załączonych do materiału dowodowego dokumentów nie wynika aby wpływały tam później inne należności. Tymczasem stan środków finansowych na rachunku powoda o numerze (...) prowadzonym przez Bank (...) S.A. w W. wskazywał najwyższy poziom w kwocie 2.265,07 złotych w okresie od 15 stycznia 2014 roku do 17 marca 2014 roku, kiedy to nastąpił wpływ środków od (...). Jednakże w tym czasie, jak wynikało z zeznań J. K. (1) - wykonawcy robót, prace te zostały zakończone. Uprawnia to do wniosku, że powód nie dysponował środkami finansowymi po zakupie mieszkania, aby jeszcze przeprowadzić jego remont. W kontekście posiadania rachunków bankowych i dokonywania transakcji finansowych za ich pośrednictwem ( pozwany miał wpływy jedynie z otrzymywanych świadczeń związanych z jego niepełnosprawnością) , wydaje się mało prawdopodobne, aby uzyskiwał jeszcze wpływy w gotówce z tytułu zwrotu pożyczek, zgodnie z twierdzeniami prezentowanymi przez wskazanych przez niego świadków, bo z historii tych rachunków nie wynikają fakty pobierania uprzednio jakichkolwiek dużych kwot na cele udzielnych pożyczek ( powód jest niepełnosprawny od 2007 roku ). Skoro więc nie miał zdolności kredytowej, to logiczne są twierdzenia powódki, iż w kontekście planów stron co do wspólnego zamieszkiwania, kredyt taki zaciągnęła powódka, będąca wówczas w stałym zatrudnieniu. Potwierdza to także okoliczność zbieżności czasowej zaciągnięcia kredytu ( 8 stycznia 2014 r. ) z czasem rozpoczęcia prac w mieszkaniu pozwanego. Jednakże fakt zaciągnięcia kredytu nie jest jednoznaczny z jego całkowitym wydatkowaniem na remont, zwłaszcza, że sama powódka wskazywała na niewielkie kwoty, które były wydatkowane na potrzeby osobiste . Brak zaś w sprawie dokumentów potwierdzających w sposób pewny kiedy i jakie wydatki z owego kredytu były przez powódkę czynione na mieszkanie pozwanego. Powódka twierdziła, że często podejmowała wypłaty z bankomatu, aby dokonać zakupów materiałów budowlanych, ale czy w istocie taki był cel owych wypłat nie jest pewne, zwłaszcza wobec braku zbieżności wielu wypłat bankomatowych z ponoszonymi wydatkami. W tych okolicznościach Sąd uznał, że skoro należało przyjąć jako udowodniony sam fakt wydatkowania przez powódkę na remont mieszkania pozwanego, przy braku środków finansowych po jego stronie w tym czasie, a ostatecznie doszło do rozstania stron i wyprowadzenia się powódki, to mieszkanie pozwanego zyskało na wartości o koszt przeprowadzonych prac. W tym zaś zakresie nie można przyjąć w oparciu o oferowane przez stronę powodową twierdzenia , że była to kwota 35.178,48 złotych. Przede wszystkim wątpliwy jest koszt robocizny. Zeznania świadków J. K. i Z. Z. wskazują na wypłatę łącznej kwoty około 10.000 złotych w dwóch transzach, w tym ostatnia 4500 złotych. Kosztorys sporządzony przez świadka J. K. opiewa w jednej wersji na kwotę 7070 złotych, a w drugiej na 5965 złotych, ( biegły oszacował robociznę na 6.579,14 złotych ). Przy tym, zeznania tych świadków nie pozwalają na precyzyjne określenie czy w wartościach tych były zawarte także częściowe rozliczenia za zakup materiałów budowlanych i jaka ostatecznie precyzyjnie określona kwota została wypłacona. Strony zgodnie wskazywały na całkowity koszt remontu na poziomie około 35.000 złotych. W tych okolicznościach, zdaniem sądu, należało przyjąć, że rozliczeniu podlega kwota, o jaką wzrosła wartość mieszkania pozwanego wskutek poczynienia tych wydatków. W tym względzie sąd oparł się na wnioskach opinii biegłego rzeczoznawcy, który oszacował w oparciu o dokonane oględziny zakres prac wykonanych i określił ich wartość , przy wyszczególnieniu wartości zużytych materiałów na podstawie znajdujących się w aktach dokumentów ich zakupu. Sąd uwzględnił w tej mierze pełne koszty co do robocizny, w tym także z tytułu kosztów pośrednich i zysku, mimo że prace były realizowane przez osobę nie prowadzącą w tym przedmiocie działalności gospodarczej, bo strony zgodnie twierdziły, że koszt poniesiony na rzecz wykonawcy był wyższy, niż wskazał to biegły, tak też twierdzili wykonawcy, choć nie wiadomo jaki konkretnie. Brak rachunku w tej mierze, a także brak możliwości weryfikacji przedstawionego kosztorysu, uniemożliwia zaś pełną weryfikację tych kosztów. Dlatego zasądzono tytułem zwrotu nakładów poczynionych przez powódkę na mieszkanie pozwanego kwotę 20.486,71 złotych.

Pozwany już w odpowiedzi na pozew przyznał fakt poniesienia przez powódkę kosztów zakupu mebli kuchennych ( 9.729 złotych ) i wydatków na ubezpieczenie OC i AC jego samochodu ( 4.837 złotych ) i twierdzenie w tym zakresie podtrzymywał do zamknięcia rozprawy. W tych okolicznościach zasądzono na rzecz powódki także te należności , wobec faktu związania sądu uznaniem powództwa i braku okoliczności wskazujących na to, aby uznanie to było sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa ( art. 213 § 2 k.p.c. ).

Powódka dochodziła także zwrotu należności w kwocie 179 złotych jako kosztów podatku od nieruchomości do Wspólnoty Mieszkaniowej w okresie od maja do czerwca 2014 r. Niespornym jest jednak, że są to koszty związane z utrzymaniem lokalu, z którego korzystały obie strony aż do ich rozstania w czerwcu 2014 r. i dlatego taki ich charakter nie zwiększa w żadnej mierze wartości majątku pozwanego.

Wreszcie A. G. (1) podnosiła, że poniosła wydatki na majątek ruchomy pozwanego. Twierdziła, że w dniu 17 stycznia 2014 r. wypłaciła ze swojego rachunku kwotę 26.000 złotych, pochodzącą z uzyskanego kredytu i przekazała ją pozwanemu w gotówce na opłaty związane z rejestracją pojazdu marki A. nr rej. (...) oraz na założenie w tym pojeździe instalacji gazowej. O ile fakt podjęcia wypłaty z rachunku powódki kwoty 26.000 złotych został wykazany, to brak jest dowodów na przekazanie tej gotówki pozwanemu, zwłaszcza że z historii rachunku bankowego pozwanego, opisywanego wyżej , wynika iż na zakup samochodu A. wypłacił on kwotę 50.000 złotych, a cena samochodu wynosiła 7000 Euro. Wskazuje to, iż pozwany nie musiał w tym zakresie korzystać z pieniędzy powódki.

A. G. (1) dochodziła także zwrotu kosztów opłaconych abonamentów telewizyjnych i telefonicznych, a także kosztów tankowania samochodu pozwanego w dniach od 6 marca 2014 r. do 22 kwietnia 2014 r. Charakter tych należności wskazuje na to, że należy je zaliczyć do kosztów codziennego życia i utrzymania. Zatem koszty takie, skoro były poniesione w okresie trwania związku stron i ich wspólnego zamieszkiwania, obciążały obojga partnerów Niezależnie jednak od tego na dowód uiszczenia dochodzonych z tego tytułu kwot powódka przedstawiła jedynie rachunki i paragony fiskalne, z których nie wynika, kto dokonywał zapłaty. Dlatego przy kwestionowaniu przez pozwanego, aby powódka dokonywała zapłaty w powyższym zakresie, roszczenie należy uznać za nieudowodnione.

Nie znajduje także podstaw w materiale dowodowym twierdzenie powódki o poniesieniu kosztów taksy notarialnej ( 1300 złotych ) w związku z kosztami zakupu przedmiotowego lokalu przez pozwanego. Jedynym bowiem dowodem w tej mierze jest wypis samego aktu notarialnego, z którego wynika, iż to kupujący ponosi koszty aktu.

Z tych wszystkich powodów sąd uwzględnił powództwo jedynie w zakresie kwoty łącznej 35.052,71 złotych ( 20.486,71 +9.729 +4.837 ), a w pozostałej części oddalił je jako pozbawione podstaw.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. i wzajemnie je zniesiono pomiędzy stronami.

Łączne koszty procesu wyniosły 10.419 złotych i składają się na nie wynagrodzenie pełnomocników w stawce po 3600 złotych wraz z opłatami od pełnomocnictw po 17 złotych, 2300 złotych jako opłaty sądowe uiszczone przez powódkę i kwota 885 złotych z tytułu kosztów dojazdu powódki do sądu w związku z wezwaniem do osobistego stawiennictwa. A. G. (1) wygrała sprawę w 37,8% ( 38%) i w takim zakresie łączne koszty procesu obciążają pozwanego. Zatem winien on ponieść koszty w wysokości 3.959,22 złotych, a poniósł 3617 złotych. Przy tej proporcji sąd uznał za słuszne wzajemne zniesienie kosztów pomiędzy stronami.

Kosztami wydatkowanymi w toku procesu z funduszy Skarbu Państwa Sad nie obciążał stron, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu, gdyż stosunkowo niewielki zakres uwzględnionego roszczenia, przy możliwości istnienia subiektywnego przekonania po stronie powodowej o przysługującej jej racji zmniejszałby jeszcze realną wartość zasądzonego świadczenia, zwłaszcza, że to powódka poniosła większe koszty tego procesu.

Na podstawie art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c. nadano wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie roszczenia uznanego przez pozwanego.

Z tych wszystkich powodów orzeczono jak w wyroku.

WYROK

UZASADNIENIE