Sygn. akt I C 2869/16
W IMIENIU RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 31 marca 2017 roku
Sąd Rejonowy w Zgierzu I Wydział Cywilny w składzie następującym:
Przewodnicząca: Sędzia SR Małgorzata Nowak
Protokolant: st. sekr. sąd. Sylwia Domańska
po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2017 roku w Zgierzu na rozprawie sprawy
z powództwa Banku (...) S.A. w W.
przeciwko K. K.
o zapłatę
1. zasądza od K. K. na rzecz Banku (...) S.A. w W. :
a. kwotę 6.987,36 złotych ( sześć tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt siedem 36/100) ;
b. kwotę 885,94 złotych ( osiemset osiemdziesiąt pięć 94/100 ) odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych od kwoty 15.987,36 złotych ( piętnaście tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt siedem 36/100 ) od dnia 1 kwietnia 2016 roku do dnia 22 września 2016 roku , od kwoty 12.987,36 złotych ( dwanaście tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt siedem 36/100 ) od dnia 23 września 2016 roku do dnia 14 października 2016 roku , od kwoty 11.987,36 złotych ( jedenaście tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt siedem 36/100) od dnia 15 października 2016 roku do dnia 24 listopada 2016 roku , od kwoty 10.987,36 złotych ( dziesięć tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt siedem 36/100 ) od dnia 25 listopada 2016 roku do dnia 19 grudnia 2016 roku , od kwoty 9.987,36 złotych ( dziewięć tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt siedem 36/100 ) od dnia 20 grudnia 2016 roku do dnia 13 stycznia 2017 roku , od kwoty 8.987,36 złotych ( osiem tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt siedem 36/100 ) od dnia 14 stycznia 2017 roku do dnia 13 lutego 2017 roku , od kwoty 7.987,36 złotych ( siedem tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt siedem 36/100 ) od dnia 14 lutego 2017 roku do dnia 9 marca 2017 roku, od kwoty 6.987,36 złotych ( sześć tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt siedem 36/100 ) od dnia 10 marca 2017 roku do dnia 31 marca 2017 roku ;
1. zasądzoną w punkcie 1 kwotę 7.873,30 złotych ( siedem tysięcy osiemset siedemdziesiąt trzy 30/100 ) rozkłada na osiem miesięcznych rat , przy czym siedem rat w wysokości 1.000 złotych ( jeden tysiąc ) oraz ósma rata w wysokości 873,30 złotych ( osiemset siedemdziesiąt trzy 30/100 ) płatne do 15 każdego miesiąca, poczynając od kwietnia 2017 roku z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, przy czym uchybienie terminowi płatności dwóch kolejnych rat zarówno co do terminu jak i jej wysokości spowoduje wymagalność całego roszczenia ;
2. umarza postępowanie co do kwoty 8.000 złotych ( osiem tysięcy ) ;
3. oddala powództwo w pozostałym zakresie ;
4. nie obciąża pozwanej obowiązkiem zwrotu powodowi kosztów procesu.
Sygn. akt I C 2869/16
Pozwem z dnia 8 kwietnia 2016 r. wniesionym do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód
w (...) S.A. z siedzibą w W. wystąpił o zasądzenie
od K. K. kwoty 17.267 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwoty 15.987,36 zł od dnia 1 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.
W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że dochodzona wierzytelność wynika z niespłaconej należności kredytowej z umowy o kredyt gotówkowy z dnia 18 lipca 2014 r. Na dochodzoną kwotę składa się: 15.987,36 zł kapitału, 903,14 zł odsetek umownych liczonych od należności głównej (data wymagalności 8 lutego 2016 r.), 124,34 zł odsetek ustawowych od należności głównej, co do której dłużnik opóźnił się ze spełnieniem świadczenia, 252,16 zł naliczonych kosztów.
(pozew – k. 2-6)
W dniu 30 maja 2016 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał przeciwko pozwanej nakaz zapłaty.
(nakaz zapłaty – k. 8)
W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana podniosła, że zawarła w powodem ugodę, na mocy której ustalone zostały warunki spłaty zadłużenia.
(sprzeciw – k. 12)
Postanowieniem z dnia 26 września 2016 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał rozpoznanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Zgierzu.
(postanowienie – k. 24)
Pismem procesowym z dnia 13 marca 2017 r. powód ograniczył żądanie pozwu
o 8.000 zł wpłacone przez pozwaną po wytoczeniu powództwa, do której to kwoty cofnął powództwo. Wniósł o zasądzenie od pozwanej 7.987,36 zł kapitału, 903,14 zł odsetek umownych, 124,34 zł odsetek ustawowych oraz 252,16 zł kosztów.
(pismo procesowe – k. 72-74)
Pismem złożonym na rozprawie w dniu 29 marca 2017 r. pozwana wniosła
o nieobciążanie kosztami procesu, zwłaszcza , że w piśmie Banku skierowanej do niej mowa jest o częściowym umorzeniu długu.
(pismo – k. 81-82)
Na terminie rozprawy 29 marca 2017 r. pozwana uznała powództwo. Oświadczyła,
że jest w stanie spłacać zadłużenie jedynie w ratach.
(protokół rozprawy – k. 86)
Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 18 lipca 2014 r. K. K. zawarła z (...) Bank (...) S.A. umowę o kredyt gotówkowy numer (...)- (...) na kwotę 18.000 zł. Kredyt miał być spłacony w 60 ratach kapitałowo-odsetkowych. W przypadku powstania zadłużenia kredytobiorca został zobowiązany do zapłaty kosztów windykacyjnych, odsetek
od zadłużenia przeterminowanego, kosztów sądowych i egzekucyjnych w wysokości podanej w Taryfie Opłat i Prowizji.
(bezsporne, nadto poświadczona za zgodność kopia umowy – k. 44-47)
Pozwana zaciągnęła kredyt dla swojej córki, która zobowiązała się do jego spłaty. Korespondencja z banku wysyłana była zatem na adres zamieszkania córki pozwanej –
ul. (...) w Z.. Pozwana mieszka na ul. (...)
w Z..
(bezsporne)
W dniu 30 kwietnia 2015 r. doszło do połączenia Banku (...) S.A. z (...) Bank (...) S.A. w wyniku czego powstał (...) Bank (...) S.A.
(bezsporne, nadto poświadczona za zgodność kopia odpisu z KRS – k. 53-64)
Pismem z dnia 18 grudnia 2015 r. bank wypowiedział umowę z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia w związku z zaległościami w spłacie kredytu. Wypowiedzenie zostało wysłane na adres W. 11 m. 47 w Z..
(bezsporne, nadto poświadczona za zgodność kopia wypowiedzenia – k. 75)
Pismem z dnia 14 marca 2016 r. bank wezwał pozwaną do zapłaty. Wypowiedzenie zostało wysłane na adres W. (...) m. (...) w Z..
(bezsporne, nadto poświadczona za zgodność kopia wezwania – k. 49)
Pozwana nie wiedziała o powstaniu zadłużenia.
(bezsporne)
W dniu 31 marca 2016 r. powód wystawił wyciąg z ksiąg bankowych
nr (...), w którym wskazał, że na wymagalne zadłużenie pozwanej składa się: 15.987,36 zł kapitału z odsetkami ustawowymi od dnia 1 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty, 903,14 zł odsetek umownych liczonych od należności głównej w wysokości określonej umową, 124,34 zł odsetek ustawowych od należności głównej, co do której dłużnik opóźnił się ze spełnieniem świadczenia oraz 252,16 zł kosztów.
(bezsporne, nadto poświadczona za zgodność kopia wyciągu – k. 42)
Pismem z dnia 22 września 2016 r. wysłanym na adres zamieszkania pozwanej bank wyraził zgodę na spłatę zadłużenia w ratach w kwotach po 1000 zł miesięcznie
do ostatniego dnia każdego miesiąca począwszy od października 2016 r. z wpłatą inicjującą
w kwocie 3.000 zł.
(bezsporne, nadto kopia pisma – k. 83)
Pozwana wpłaciła na poczet zadłużenia następujące kwoty:
-3000 zł w dniu 22 września 2016 r.;
-1000 zł w dniu 14 października 2016 r.;
-1000 zł w dniu 24 listopada 2016 r.;
-1000 zł w dniu 19 grudnia 2016 r.;
-1000 zł w dniu 13 stycznia 2017 r.;
-1000 zł w dniu 13 lutego 2007 r.;
-1000 zł w dniu 9 marca 2017 r.
(bezsporne, nadto potwierdzenie transakcji – k. 84)
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych dowodów uznanych
za wiarygodne.
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Stosownie do art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U.2002.72.665 ze zm.), przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem
na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami
w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.
Pozwana uznała powództwo.
Stosownie do art. 213 § 2 k.p.c.
, sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba
że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza
do obejścia prawa.
Uznanie powództwa oznacza, iż strona pozwana uznała za zasadne samo roszczenie powoda jak i przyznała przytoczone przez niego okoliczności, w konsekwencji wyrażając zgodę na wydanie wyroku uwzględniającego powództwo. Sąd, co do zasady, jest związany uznaniem powództwa, zatem wydaje wyrok w zakresie uznania, bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Uznanie to jest jednakże poddawane kontroli Sądu.
W niniejszej sprawie pozwana nie spłacała kredytu zgodnie z umową, wobec czego bank wypowiedział umowę i całość zadłużenia stała się wymagalna. Pozwana zobowiązana była do spłaty zadłużenia wraz z kosztami związanymi z windykacją zadłużenia. Po wytoczeniu powództwa spłaciła w sumie 9000 zł. Pozwany cofnął powództwo w zakresie 8000 zł. Sąd umorzył zatem postępowanie w tym zakresie na podstawie art. 355 par. 1 k.p.c. Powód nie uwzględnił ostatniej wpłaty dokonanej przez pozwaną w dniu 9 marca 2017 r. W tym zakresie Sąd oddalił zatem powództwo. Sąd wydaje bowiem orzeczenie biorąc pod uwagę stan sprawy w chwili zamknięcia rozprawy. Skoro pozwana spłaciła zadłużenie w kwocie 1000 zł, a powód nie cofnął roszczenia w tym zakresie, powództwo należało zatem oddalić co do wskazanej kwoty. Na rzecz powoda należało zatem zasądzić pozostałe 6.987,36 zł.
Sąd uznał za zasadne rozłożenie spłaty zadłużenia pozwanej na raty stosownie
do art. 320 k.p.c. Jak stanowi art. 320 k.p.c. sąd może rozłożyć zasądzone świadczenie na raty w szczególnie uzasadnionych wypadkach. Pozwana wywiązywała się z ugody zawartej
z powodem, wobec czego jej sytuacja majątkowa pozwala na spłacenie zadłużenia w ratach. Jednocześnie nie dysponuje kwotą umożliwiającą spłatę całego zadłużenia jednorazowo.
Rozkładając zasądzone świadczenie na raty, Sąd miał na uwadze, że nie może -
na podstawie art. 320 k.p.c. - odmówić przyznania wierzycielowi żądanych odsetek za okres do dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie; rozłożenie zasądzonego świadczenia
na raty ma jednak ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat (uchwała Sądu Najwyższego 7 sędziów - zasada prawna z dnia 22 września 1970 r., III PZP 11/70, OSNC 1971/4/61, LEX nr 1158, zob. też uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2006 r.,
III CZP 126/06, OSNC 2007/10/147, OSP 2010/4/44, Biul. SN 2006/12/9, LEX nr 203857).
Sąd skapitalizował zatem odsetki za opóźnienie od należności głównej, uwzględniając kolejne wpłaty dokonane przez pozwaną, które wierzyciel zaliczył na poczet spłaty należności głównej i które zmniejszyły wobec tego zadłużenie z tytułu kapitału. Sąd wyliczył zatem odsetki za opóźnienie od kwoty 15.987,36 zł za okres od 1 kwietnia 2016 r. do daty zapłaty kwoty 3000 zł w dniu 22 września 2016 r., które wyniosły 533,50 zł. Odsetki od kwoty pomniejszonej o dokonaną wpłatę, tj. od kwoty 12.987,36 zł od dnia 23 września 2016 r.
do daty kolejnej wpłaty w kwocie 1000 zł w dniu 14 października 2016 r. wyniosły 52,31 zł. Odsetki od kwoty 11.987,36 zł od dnia 15 października 2016 r. do daty kolejnej wpłaty
w kwocie 1000 zł w dniu 24 listopada 2016 r. wyniosły 91,96 zł. Odsetki od kwoty 10.987,36 zł od dnia 25 listopada 2016 r. do kolejnej wpłaty w dniu 19 grudnia 2016 r. wyniosły 50,57 zł. Odsetki od kwoty 9.987,36 zł od dnia 20 grudnia 2016 r. do 13 stycznia 2017 r. wyniosły 45,97 zł. Odsetki od kwoty 8.987,36 zł od dnia 14 stycznia 2017 r. do dnia 13 lutego 2017 r. wyniosły 48,26 zł. Odsetki od kwoty 7.987,36 zł od dnia 14 lutego 2017 r. do 9 marca 2017 r. wyniosły 35,23 zł. Odsetki od kwoty 6.987,36 zł od dnia 10 marca 2017 r. do dnia 31 marca 2017 r. wyniosły 28,14 zł. Łącznie kwota odsetek za opóźnienie wyniosła 885,94 zł.
Sąd zasądził zatem na rzecz powoda łącznie kwotę 7873,30 zł, którą to kwotę rozłożył na osiem miesięcznych rat, przy czym, biorąc pod uwagę również interes wierzyciela, zastrzegł, iż uchybienie w płatności którejkolwiek z rat spowoduje konieczność zapłaty odsetek za opóźnienie stosownie do art. 481 § 1 i 2 k.c., zaś opóźnienie w zapłacie dwóch kolejnych rat co do wysokości jak i terminu spowoduje wymagalność całego zadłużenia.
O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. Zgodnie
z powołanym przepisem, w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić
od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.
Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 9 sierpnia 2012 r. (V CZ 26/12, LEX nr 1231638), przepis art. 102 k.p.c. wyraża zasadę słuszności w orzekaniu o kosztach, stanowiąc wyjątek od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Podstawę do jego zastosowania stanowią konkretne okoliczności danej sprawy, przekonujące o tym,
że w rozpoznawanym przypadku obciążenie strony przegrywającej kosztami procesu na rzecz przeciwnika byłoby niesłuszne, czy wręcz niesprawiedliwe. Art. 102 k.p.c. znajduje zastosowanie "w wypadkach szczególnie uzasadnionych", które nie zostały ustawowo zdefiniowane i są każdorazowo oceniane przez sąd orzekający na tle okoliczności konkretnej sprawy. Do okoliczności tych zalicza się m.in. sytuację majątkową i osobistą strony, powodującą, że obciążenie jej kosztami może pozostawać w kolizji z zasadami współżycia społecznego. Przy zastosowaniu art. 102 k.p.c. mogą być również brane pod uwagę okoliczności dotyczące charakteru sprawy (zob. też postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 września 2012 r., II CZ 95/12, LEX nr 1232771, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2012 r., I UZ 86/12, LEX nr 1228427).
W postanowieniu z dnia 26 września 2012 r. (II CZ 100/12, LEX nr 1232760) Sąd Najwyższy wskazał, iż ocena, czy w sprawie zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony należy do swobodnej decyzji sądu ze względu na konieczność zapewnienia poczucia sprawiedliwości oraz realizacji zasady słuszności.
W niniejszej sprawie pozwana nie korzystała z kredytu, który zaciągnęła dla córki. Wypowiedzenie umowy jak i wezwanie do zapłaty zostały wysłane na adres zamieszkania córki, która zobowiązała się do spłaty kredytu - ul. (...) w Z.. Pozwana nie miała zatem wiedzy o powstaniu zadłużenia. Kiedy dowiedziała się o zaległościach, podjęła działania mające na celu spłatę zadłużenia. Wywiązywała się warunków spłaty uzgodnionych z powodem, dokonując miesięcznych wpłat w wysokości i terminach określonych
przez powoda. Wskazuje to na fakt, że nie uchyla się od spłaty zobowiązania. Uznała również roszczenie powoda w niniejszej sprawie. W tej sytuacji obciążenie pozwanej kosztami procesu godziłoby w zasady słuszności i poczucie sprawiedliwości.