Sygnatura akt II K 697/16
(...)
Dnia 27 kwietnia 2017 roku
Sąd Rejonowy w Nysie, Wydział II Karny w składzie:
Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Bartłomiej Madejczyk
Protokolant: sekretarz sądowy Beata Bilińska
Prokurator ------
Za Naczelnika (...) w O. stawiła się B. S.
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 marca oraz 19 i 27 kwietnia 2017r. sprawy karnej
G. B. (1) c. W. i A., ur. (...),
oskarżonej o to, że:
pełniąc funkcję prezesa (...) sp. z o.o. (...) Rezonansu Magnetycznego zs. w N., posłużyła się w okresie od grudnia 2008r. do stycznia 2013r. nierzetelnymi rachunkami za rzekome usługi doradztwa psychologiczno – naukowego poprzez spowodowanie ich zaewidencjonowanie w księgach rachunkowych podmiotowej spółki, na których to fakturach jako wystawca figuruje (...) Transfer D. G. B. zs. w B., a to rachunkami:
1) (...)-B z dnia 04.12.2008 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
2) (...)-B z dnia 22.12.2008 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
3) (...)-B z dnia 31.01.2009 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
4) (...)-B z dnia 02.03.2009 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
5) (...)-B z dnia 01.04.2009 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
6) (...)-B z dnia 01.05.2009 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
7) (...)-B z dnia 10.08.2009 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
8) (...)-B z dnia 14.10.2009 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
9) (...)-B z dnia 10.11.2009 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
10) (...)-B z dnia 04.01.2010 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
11) (...)-B z dnia 01.02.2010 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
12) (...)-B z dnia 26.02.2010 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
13) (...)-B z dnia 31.03.2010 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
14) (...)-B z dnia 30.04.2010 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
15) (...)-B z dnia 31.05.2010 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
16) (...)-B z dnia 30.06.2010 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
17) (...)-B z dnia 17.08.2010 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
18) (...)-B z dnia 10.09.2010 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
19) (...)-B z dnia 05.11.2010 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
20) (...)-B z dnia 03.12.2010 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
21) (...)-B z dnia 10.01.2011 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
22) (...)-B z dnia 30.01.2011 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
23) (...)-B z dnia 28.02.2011 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
24) (...)-B z dnia 30.03.2011 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
25) (...)-B z dnia 30.04.2011 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
26) (...)-B z dnia 30.05.2011 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
27) (...)-B z dnia 30.06.2011 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
28) (...)-B z dnia 29.07.2011 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
29) (...)-B z dnia 30.08.2011 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
30) (...)-B z dnia 26.09.2011 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
31) (...)-B z dnia 28.10.2011 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
32) (...)-B z dnia 28.11.2011 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
33) (...)-B z dnia 24.12.2011 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
34) (...)-B z dnia 28.02.2012 r. na kwotę 3.000,00 EURO;
35) (...)-B z dnia 29.03.2012 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
36) (...)-B z dnia 30.04.2012 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
37) (...)-B z dnia 20.08.2021 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
38) (...)-B z dnia 02.10.2011 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
39) (...)-B z dnia 02.11.2012 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
40) (...)-B z dnia 05.12.2012 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
41) (...)-B z dnia 30.01.2013 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
- stanowiących równowartość 232.564,75 zł
z naruszeniem art. 15 ust. 1 w zw. z art. 9 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (jednolity tekst ustawy Dz. U. z 2011 r. , nr 74, poz. 397 ze zm.) w zw. z art. 20 ust. 2 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości (jednolity tekst ustawy Dz. U. z 2013 r. poz. 330)
tj. o przestępstwo skarbowe z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 61 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. i art. 9 § 3 k.k.s.
1. uniewinnia oskarżoną G. B. (1),
2. na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami procesu obciąża Skarb Państwa, w tym zasądza na rzecz oskarżonej G. B. (1) kwotę 2 724 (dwóch tysięcy siedmiuset dwudziestu czterech) złotych z tytułu ustanowienia obrońcy w sprawie.
Sygnatura akt II K 697/16
W oparciu o dowody przeprowadzone w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Oskarżona była Prezesem Zarządu (...) sp. z o.o. z siedzibą w N.. Przedmiotem działalności spółki było przeprowadzanie pracowni (przychodni) rezonansu magnetycznego w N.. Za bieżącą działalność przychodni odpowiadała M. D., jako menadżer.
/ dowód: wyjaśnienia oskarżonej – k.430v/
W dniu 1 listopada 2008 r. G. B. (1) działając pod firmą mgr G. I. (...) Transfer zawarła ze spółką (...) „Umowę o doradztwo”. Z jej treści wynikało, że była to umowa zlecania. Na podstawie umowy oskarżona miała przygotowywać dla menadżera niezbędne decyzje i działania, i uzgadniać je z nim, doradzać i wspierać menadżera w zarządzaniu przychodnią, m.in. w sprawach personalnych, marketingu, modeli zarządzania, kooperacji. Doradztwo mogło być wykonywane pisemnie, telefonicznie lub na miejscu.
/ dowód: wyjaśnienia oskarżonej – k.430v; umowa wraz z tłumaczeniem – k.216/
W związku z realizacją umowy zlecenia oskarżona opracowała w porozumieniu z K.-H. S. oraz K. H. formularz przeznaczony do codziennego raportowania przeprowadzanych badań.
/ dowód: wyjaśnienia oskarżonej – k.430v; zeznania K.H. S. – k.508; zeznania K. H. – k.509/
Formularz ten był wypełniany przez pracowników spółki (...) po zakończeniu dnia roboczego i przekazywany oskarżonej za pośrednictwem poczty elektronicznej.
/ dowód: wyjaśnienia oskarżonej – k.430v; zeznania J. S. – k.433v/
Na podstawie otrzymywanych raportów oskarżona dokonywała analizy efektywności funkcjonowania pracowni rezonansu magnetycznego. Następnie oskarżona wyniki analiz przekazywała do spółki (...) w formie zaleceń lub zgłaszała potrzebę dodatkowych szkoleń dla pracowników w obszarach, gdzie dostrzegała możliwość poprawienia efektywności przeprowadzanych badań. Co do zasady oskarżona wykonywała czynności na terenie Niemiec, sporadycznie w N..
/ dowód: wyjaśnienia oskarżonej – k.430v; zeznania K.H. S. – k.508; zeznania K. H. – k.509/
Oskarżona pozostawała w stałym kontakcie telefonicznym, jak i za pośrednictwem poczty elektronicznej z M. D..
/ dowód: wyjaśnienia oskarżonej – k.430v; wiadomości z poczty elektronicznej wraz z tłumaczeniem – k.469-506/
Za czynności wykonane na podstawie umowy zlecenia oskarżona wystawiała na terenie Niemiec faktury VAT, które przekazywała do spółki (...). W okresie od grudnia 2008 r. do stycznia 2013 r. wystawiła ona następujące faktury:
1) (...)-B z dnia 04.12.2008 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
2) (...)-B z dnia 22.12.2008 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
3) (...)-B z dnia 31.01.2009 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
4) (...)-B z dnia 02.03.2009 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
5) (...)-B z dnia 01.04.2009 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
6) (...)-B z dnia 01.05.2009 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
7) (...)-B z dnia 10.08.2009 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
8) (...)-B z dnia 14.10.2009 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
9) (...)-B z dnia 10.11.2009 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
10) (...)-B z dnia 04.01.2010 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
11) (...)-B z dnia 01.02.2010 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
12) (...)-B z dnia 26.02.2010 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
13) (...)-B z dnia 31.03.2010 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
14) (...)-B z dnia 30.04.2010 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
15) (...)-B z dnia 31.05.2010 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
16) (...)-B z dnia 30.06.2010 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
17) (...)-B z dnia 17.08.2010 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
18) (...)-B z dnia 10.09.2010 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
19) (...)-B z dnia 05.11.2010 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
20) (...)-B z dnia 03.12.2010 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
21) (...)-B z dnia 10.01.2011 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
22) (...)-B z dnia 30.01.2011 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
23) (...)-B z dnia 28.02.2011 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
24) (...)-B z dnia 30.03.2011 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
25) (...)-B z dnia 30.04.2011 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
26) (...)-B z dnia 30.05.2011 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
27) (...)-B z dnia 30.06.2011 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
28) (...)-B z dnia 29.07.2011 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
29) (...)-B z dnia 30.08.2011 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
30) (...)-B z dnia 26.09.2011 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
31) (...)-B z dnia 28.10.2011 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
32) (...)-B z dnia 28.11.2011 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
33) (...)-B z dnia 24.12.2011 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
34) (...)-B z dnia 28.02.2012 r. na kwotę 3.000,00 EURO;
35) (...)-B z dnia 29.03.2012 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
36) (...)-B z dnia 30.04.2012 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
37) (...)-B z dnia 20.08.2012 r. na kwotę 1.000,00 EURO;
38) (...)-B z dnia 02.10.2012 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
39) (...)-B z dnia 02.11.2012 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
40) (...)-B z dnia 05.12.2012 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
41) (...)-B z dnia 30.01.2013 r. na kwotę 1.500,00 EURO;
/ dowód: faktury wraz z tłumaczeniem - k. 48-96, 216/
Oskarżona ma 47 lat, jest mężatką, ma dwoje dzieci, posiada wykształcenie wyższe, jest magistrem psychologii, prowadzi działalność gospodarczą pod firmą mgr G. I. (...) Transfer w zakresie doradztwa psychologicznego w przebiegu procesu pracy. Oskarżona nie była karana sądownie.
/ dowód: wyjaśnienia oskarżonej – k.430v; dane osobowe oskarżonej – k. 141; dane o karalności – k.404/
Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na wyjaśnieniach oskarżonej, które były konsekwentne, spójne i logiczne. Wyjaśniała ona, że umowę o doradztwo realizowała w oparciu o nadsyłane jej codzienne raporty, na podstawie których dokonywała analizy efektywności funkcjonowania pracowni rezonansu magnetycznego w N., po czym wyniki analiz przekazywała telefonicznie lub za pośrednictwem poczty elektronicznej do spółki (...), w celu poprawy istniejących rozwiązań. Oskarżona potwierdziła, iż zlecone je na podstawie umowy czynności wykonywała co do zasady w B., co wynikało z faktur, które wystawiane były w Niemczech.
Z zeznaniami oskarżonej korespondowały zeznania świadków K.H. S. i K. H., które w ocenie Sądu były wiarygodne. Również bezpośredni kontakt z tymi świadkami na rozprawie nie dawał podstaw do kwestionowania szczerości ich zeznań.
Sąd dał wiarę zeznaniom J. S. (2). Świadek ten przyznał, iż nie zajmował się fakturami kosztowymi w spółce (...), nic nie wiedział na temat umowy o doradztwo. Natomiast świadek ten potwierdził fakt codziennego raportowania oskarżonej z wykorzystaniem okazanego formularza.
Szczere były również zeznania A. J., który wskazał, że nic nie wiedział o umowie o doradztwo i nie miał styczności z fakturami będącymi przedmiotem postępowania. Jego zeznania w tej części nie wniosły niczego do istoty sprawy. Natomiast Sąd oceniając zeznania tego świadka w pozostałym zakresie, pominął wyrażane przez niego opinie natury ogólnej, gdyż nie odnosiły się one do faktów będących przedmiotem niniejszego postępowania, a tym samym nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.
Nadto Sąd oparł się na ujawnionych na rozprawie dowodach z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, które nie były kwestionowane przez strony, a ich prawdziwość i autentyczność nie budziły wątpliwości.
Co do zeznań M. D., w pierwszej kolejności podkreślić należy, że Sąd pominął przy rozstrzyganiu sprawy wszelkie wyrażane przez nią opinie dotyczące oskarżonej i jej działań, gdyż przedmiotem dowodzenia w postępowaniu karnym są fakty. Podobnie Sąd podszedł do przedstawianych przez tego świadka ocen prawnych dotyczących zachowań oskarżonej, gdyż nie jest to rolą świadka. Natomiast odnośnie istotnych okoliczności sprawy Sąd nie dał wiary zeznaniom dotyczącym częstotliwości wysyłania raportów oskarżonej, gdyż wbrew twierdzeniu świadka, nie tylko z wyjaśnień oskarżonej, ale również świadka J. S. wynikało, że raportowanie odbywało się co do zasady na koniec każdego dnia roboczego. Sąd również uznał za niewiarygodne twierdzenia świadka dotyczące tego, że oskarżona nie wykonywała żadnych czynności na rzecz pracowni w N., gdyż z relacji świadków P.-S., S., czy H. wynikało, że oskarżona przekazywała różne analizy, zalecenia lub informacje o potrzebie szkoleń. Również przedłożona przez tego świadka korespondencja prowadzona z oskarżoną za pośrednictwem poczty elektronicznej, choć tylko cząstkowa, to wskazuje jednak na aktywność oskarżonej w tym zakresie. Nadto niewiarygodne było twierdzenie świadka, że czynności wynikające z umowy miały być wykonywane w N., gdyż przeczyła temu sama treść umowy, jak i faktur przedkładanych przez oskarżoną. W ocenie Sądu negatywne przedstawienie oskarżonej w zeznaniach świadka było wynikiem konfliktu z G. B., w tym wypowiedzeniem świadkowi umowy o pracę, a następnie wezwaniem do zapłaty pieniędzy. Reasumując zeznania tego świadka były niewiarygodne, przy czym zasługiwały na wiarę jedynie w zakresie w jakim nie były sprzeczne z innymi dowodami, na których Sąd oparł się ustalają stan faktyczny w sprawie, tj. co do tego, że to świadek była osobą zarządzającą pracownią rezonansu w N., że to ona zajmowała się fakturami kosztowymi, w tym przedkładanymi przez oskarżoną.
Sąd zważył, co następuje.
G. B. (1) stanęła pod zarzutem popełnienia czynu z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 61 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. i art. 9 § 3 k.k.s.
Zgodnie z art. 61 § 1 k.k.s. kto nierzetelnie prowadzi księgę, podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych. Natomiast przepis art. 62 § 2 k.k.s. stanowi, że kto fakturę lub rachunek określone w § 1 tego artykułu wystawia w sposób nierzetelny lub takim dokumentem się posługuje podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych.
Definicja ustawowa przewidziana w art. 53 § 22 k.k.s. określa, że księga nierzetelna jest to księga prowadzona niezgodnie ze stanem rzeczywistym. Natomiast w drugim przypadku chodzi o wystawienie faktury (rachunku) w sposób nierzetelny. Przy czym pojęcie nierzetelności w obu przepisach jest tożsame. Należy więc przyjąć, że nierzetelność w obu wypadkach oznacza niezgodność treści dokumentu z rzeczywistością. Z nierzetelnością będziemy mieć do czynienia również, w przypadku zdarzenia gospodarczego, które w ogóle nie miało miejsca.
Przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadza zasadę, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
Natomiast zgodnie z przepisem art. 20 ust. 2 ustawy o rachunkowości podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej.
Mając na uwadze powyższe rozważania oraz poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne Sąd stwierdził, że miały miejsce operacje gospodarcze wskazane w fakturach wystawianych przez oskarżoną. Spełnione zostały więc wymogi przepisu art. 20 ust. 2 ustawy o rachunkowości , który stanowi, że podstawą zapisów w księgach rachunkowych są dowody księgowe stwierdzające dokonanie operacji gospodarczej. Skoro tak to koszty te zostały ujęte przez spółkę (...), jako koszty uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tym samym oskarżona swoim zachowaniem nie wyczerpała znamion zarzucanego jej czynu zabronionego.
Podkreślić należy, że istota niniejszego postępowania sprowadzała się do oceny, czy oskarżona zrealizowała jako zleceniobiorca zapisy „Umowy o doradztwo”, a tym samym czy miała podstawę do wystawienia stosownych faktur, ujętych następnie w księgach spółki.
Dla oceny, czy rachunki oraz księgi były rzetelne nie miało znaczenia to, jak usługa była określona na fakturze (doradztwo psychologiczno-naukowe) czy też przetłumaczona później na język polski (doradztwo psychologiczno-ekonomiczne). Istotne było natomiast to, czy faktycznie były wykonane czynności na podstawie umowy z 1 listopada 2008 r. W tej kwestii w pierwszej kolejności zauważyć należy, że ze względu na swoją treść umowa z 1 listopada 2008 r. była bardzo pojemna tzn. dopuszczała możliwość realizowania przez oskarżoną swojego zobowiązania wobec spółki (...) w różnoraki sposób. Dawała tym samym oskarżonej dużą swobodę działania, przy czym w granicach zakreślonych przez preambułę. W tym kontekście Sąd nie miał wątpliwości, że wskazywane przez oskarżoną a potwierdzone przez świadków działania, takie jak odbieranie codziennych raportów i dokonywanie na ich podstawie analiz efektywności funkcjonowania pracowni rezonansu magnetycznego w N. z wykorzystaniem własnej wiedzy specjalistycznej z zakresu psychologii oraz przekazywanie wyników tej pracy i doradzanie w celu poprawy istniejących rozwiązań oraz zgłaszanie potrzeby szkoleń w tym zakresie, znajdowały podstawę w umowie o doradztwo i mieściły się w jej granicach. Z umowy nie wynikała konieczność wykonywania czynności w N. w siedzibie spółki, czy też w pracowni rezonansu. W tej sytuacji umowa wprost przewidywała możliwość realizowania jej zapisów na odległość, tj. telefonicznie lub za pośrednictwem poczty elektronicznej.
Nie można nie zauważyć, że błędne było założenie leżące u podstaw oskarżenia, że faktury były nierzetelne, gdyż „z treści rachunków wynikało, że usługi zostały wykonane w N. w siedzibie spółki (...)”. Tymczasem z treści żadnej z nich nie wynikało, że usługi wykonywane były w Polsce. Skoro tak nie mogło być mowy o ich nierzetelności w tym aspekcie. Tym bardziej, że od początku zarówno oskarżona, jak i świadkowie wskazywali, że bywała ona rzadko w N. – był to co do zasady fakt bezsporny.
Inną kwestią, którą należy podkreślić jest to, że członek zarządu choć może przy prowadzeniu spraw spółki wykorzystywać swoją wiedzę specjalistyczną to nie ma jednak takiego obowiązku. Należy bowiem rozgraniczyć prowadzenie sprawy spółki od wykonywania usług na rzecz spółki w oparciu o swoją wiedzę i doświadczenie w innych dziedzinach niż prowadzenie spraw tejże spółki Okoliczność ta widoczna jest w praktyce gospodarczej spółek prawa handlowego, gdzie spotyka się umowy pomiędzy członkami zarządu, a spółką która to zleca świadczenie pewnych usług w oparciu ich wiedzę specjalną. W ocenie Sądu z taką właśnie sytuacją mieliśmy do czynienia w niniejszej sprawie. Wszakże oskarżona prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której zajmuje się analizą przebiegu procesu pracy, optymalizacją, wykonuje usługi doradczo-psychologiczne dla przedsiębiorców i innych organizacji, a głównym punktem jej zainteresowania jest człowiek na styku z maszynami. Przy czym nie można również rozpatrywać tej kwestii w kontekście uzyskania przez spółkę określonej korzyści z tytułu takiej umowy, skoro umowa zlecenia, jaką była wszakże „Umowa o doradztwo” nie jest umową rezultatu, lecz starannego działania.
Dodatkowo zauważyć należy, że takie kwestie jak forma zawarcia umowy, jej treść, czy skuteczność działań oskarżonej w ramach umowy, choć niewątpliwie bardzo ważkie, to jednak były irrelewantne z punktu widzenia odpowiedzialności karnej oskarżonej, gdyż istota stawianego jej zarzutu dotyczyła nierzetelności dokumentów, a nie innych ewentualnych uchybień.
Reasumując, skoro usługi objęte fakturami będącymi przedmiotem postępowania zostały wykonane i faktury odzwierciedlają rzeczywisty przebieg zdarzeń, to nie zostało wyczerpane znamię „nierzetelności” dokumentu w rozumieniu przepisów karnoskarbowych. Jednocześnie brak w zachowaniu sprawcy choćby jednego z elementów czynu zabronionego, powoduje zdekompletowanie jego znamion, a tym samym niemożność przypisania mu tego czynu. Tak więc skoro oskarżona zachowaniem swym nie wyczerpała wszystkich znamion zarzucanego jej czynu zabronionego z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 61 § 1 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. i art. 9 § 3 k.k.s., to zachodziła negatywna przesłanka procesowa z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. W tej sytuacji zgodnie z art. 414 § 1 k.p.k. Sąd wydał wyrok uniewinniający.
Zgodnie z przepisem art. 632 pkt 2 k.p.k., wobec uniewinnienia oskarżonej kosztami procesu obciążono Skarb Państwa, w tym zasądzono na jej rzecz zwrot poniesionych kosztów z tytułu ustanowienia obrońcy w sprawie.