Sygn. akt III Ca 255/17
Wyrokiem z dnia 24 marca 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej przy ul. (...) w O. o zapłatę: zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 167,94 zł z ustawowymi odsetkami za okres od dnia 23 stycznia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałej części, zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
Powyższe rozstrzygnięcie zostało oparte na ustaleniu, że Wspólnota Mieszkaniowa położona w O. przy ulicy (...) do dnia 17 lipca 2013 roku zarządzana był przez G. K., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo (...) G. K.. Zarząd powierzany był w umowach sprzedaży odrębnej własności poszczególnych lokali. Dodatkowo zastrzegano w nich, że przedsiębiorstwo (...). K. będzie wyłącznym dostawcą energii do ogrzania mieszkań, klimatyzacji i ciepłej wody użytkowej. Uchwałą nr 1/2008 z dnia 9 czerwca 2008 roku członkowie wspólnoty ustalili, że od dnia 1 czerwca 2008 roku, w sezonie grzewczym 2008/2009 będą obowiązywały następujące opłaty: - eksploatacja 0,80zł/m kw, opłata stała c.o. w częściach wspólnych budynku i za ciepłą wodę 1,74 zł/ m kw, za centralne ogrzewania według wskazań ciepłomierzy 42,26zł/GJ, klimatyzacja bez opłaty, ciepła woda użytkowa według liczników 22,20 zł /m 3, zimna woda według liczników 6,02 zł/ m 3, fundusz remontowy 0,59 zł/ m kw.
G. K. obciążał Wspólnotę opłatą stałą za c.o. od powierzchni całego budynku, w tym także poszczególnych lokali mieszkalnych tj, od powierzchni 1.483,62zł m kw. Powierzchnia wspólna natomiast nie przekracza 278 m kw. Wzrosła również wysokość opłaty stałej do kwoty 2,71zł m/kw.
G. K. jako zarządca podpisał dokument datowany na dzień 22 maja 2009 roku. Jako strony umowy, która miała być zawarta w tym dniu wskazano (...) przy ul. (...) w O. reprezentowaną przez G. K. oraz G. K. jako przedsiębiorcę prowadzącego Przedsiębiorstwo (...) – (...)” w O.. W umowie wskazano zakres usług i mediów dostarczanych na rzecz Wspólnoty. W § 3 wymieniono za co Wspólnota ma uiszczać opłaty. Między innymi w punkcie 1b) zamieszczono opłatę stałą – ryczałt za ogrzanie części wspólnych budynku i utrzymanie obiegu centralnego ogrzewania i cyrkulacji ciepłej wody (opłata stała). Umowa została podpisana w imieniu wspólnoty przez G. K. oraz pełnomocnika G. K. jako przedsiębiorcy – M. K.. Następnie wystawiony został dokument datowany na 03.12.2011 roku określony jako porozumienie z dnia 03.12.2011 roku między (...) przy ul. (...) w O. reprezentowaną przez G. K. oraz G. K. jako przedsiębiorcę prowadzącego Przedsiębiorstwo (...) – (...)” w O. i (...) Spółka z o.o. w O.. Jako podstawę zawarcia porozumienia wskazano między innymi potrzebę zabezpieczenia na rzecz Wspólnoty realizacji umowy o dostawie mediów i usług komunalnych.
W dniu17.07.2013 roku właściciele lokali tworzący wspólnotę podjęli uchwałę w sprawie wyboru Zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej. W dniu 7 sierpnia 2013 roku członkowie pozwanej wspólnoty podjęli uchwałę nr 1/2013, określającą nowe stawki opłat za media dostarczane do nieruchomości w następującej wysokości: eksploatacja 0,80 zł/m kw, centralne ogrzewanie 59,92 zł/GJ, ciepła woda i ścieki 27,48 zł/m 3, zimna woda i ścieki 7,46 zł/m 3, wywóz nieczystości od osoby 9zł, ogrzewanie części wspólnych w sezonie grzewczym 0,20 zł/m kw, fundusz remontowy 1,20 zł/m kw, zlikwidowano opłatę stałą za c.o.
Zarządca, występujący jednocześnie jako dostawca mediów, wystawiał nadal faktury VAT według stawek z uchwały z 2008 roku . Ponieważ wspólnota uiszczała opłaty zgodnie z podjętą uchwałą, G. K. wstrzymał dostawę ciepła w listopadzie i grudniu 2013 roku.
W dniu 09.02.2012 roku pomiędzy Wspólnotą Mieszkaniową, G. K., (...) Spółka z o.o (...) Spółka z o.o. zawarte zostało porozumienie, w którym odwołano się do porozumienia z dnia 03.12.2011 roku, w przedmiocie umowy o dostawie mediów i usług komunalnych z dnia 22.,05.2009 roku .
W imieniu wspólnoty umowę podpisał jako zarządca G. K.. W dokumencie zaznaczono, że strony potwierdzają, że warunki umowy o dostawie mediów i usług komunalnych z dnia 22 maja 2009 roku pozostają bez zmian. Celem porozumienia miało być „zabezpieczenie na rzecz Wspólnoty realizacji umowy z 22 maja 2009 roku m. in. poprzez przejęcie przez M. lub E. obowiązków i uprawnień (...) jako dostawcy w przypadku zaprzestania działalności przez (...) na rzecz Wspólnoty.
W styczniu 2014 roku energię dostarczała i produkowała dla nieruchomości w O. przy ulicy (...). z o.o.
Zawiadomienie o zmianie dostawcy mediów bez wskazanej w nim daty doręczone zostało najwcześniej w dniu 16 stycznia 2014 roku, natomiast pokwitowanie otrzymania dokumentu jest z datą 20.01.2014 roku Wskazano w nim, że z dniem 01.01.2014 roku dostawcą mediów dla Wspólnoty Mieszkaniowej jest firma (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł.. W piśmie podane został numer konta spółki, na który należy dokonywać opłat.
W dniu 9 października 2013 roku strona pozwana zawiadomiona została, że od dnia 8 października 2013 roku dostawcą mediów będzie spółka (...) Sp. z o.o. i na jej rzecz mają być uiszczane opłaty . Od tego czasu faktury za dostawę ciepła dla Wspólnoty wystawiane były przez M. E. Sp. o.o, w tym obejmowały również opłatę stałą. Ostatnia z faktur wystawionych przez (...) Sp. z o.o. to faktura nr (...) na kwotę 7.435,01zł z dnia 14 grudnia 2013 roku.
W dniu 9 stycznia 2014 roku Komornik przy Sądzie Rejonowym w Zgierzu M. G. dokonał zajęcia wierzytelności przypadającej (...) Sp. z o.o. od Wspólnoty z tytułu umowy o świadczenie usług w zakresie dostawy energii cieplnej w sprawie KM 145/13, w której spółka ta jest dłużnikiem E. i R. W.. W dniu 16 stycznia 2014 roku prokurent Spółki (...) Sp. z o.o. wręczył członkom zarządu wspólnoty fakturę VAT nr (...) datowaną na dzień 31.12.2013 roku, korygującą do 0zł należność z faktury VAT nr (...) wraz z zawiadomieniem o zmianie dostawcy mediów, zgodnie z którym na podstawie porozumień z dnia 03.12.2011 roku i z dnia 09.02.2012 roku, od dnia 1 stycznia 2014 roku dostawcą mediów dla Wspólnoty ma być (...) Sp. z o.o. Spółka ta wystawiła pozwanej Wspólnocie fakturę VAT według dotychczasowych stawek.
W dniu 9 stycznia 2014 roku pozwana Wspólnota Mieszkaniowa uiściła na rzecz (...) Spółka z o.o. ratę za miesiąc styczeń 2014 roku za włączenie ogrzewania w wysokości 1.350zł. W dniu 11 lutego 2014 roku Wspólnota uregulowała sporną fakturę w zakresie kwoty 2.671,52zł.
W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, że podstawę dochodzonego roszczenia stanowią przepisy art. 535 k.c. w zw. z art. 555 k.c.
Dokonywanie oceny skuteczność przelewu zobowiązań z tytułu dostaw ciepła na rzecz (...) Sp. z o.o. a później na powoda, w okolicznościach niniejszej sprawy nie ma znaczenia dla jej rozstrzygnięcia, z uwagi na to, że strona pozwana dokonywała częściowych zapłat wobec tych podmiotów kwestionując wysokość wystawianych faktur a nie sam obowiązek zapłaty za dostarczone ciepło na rzecz danego dostawcy. Częściowe wpłaty dają podstawę do przyjęcia, że w sposób dorozumiany wspólnota zaakceptowała zmiany w zakresie podmiotów dostarczających na jej rzecz ciepło i to niezależnie od twierdzeń o bezskuteczności zawartych porozumień. Ponadto wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność, że dokumenty te nie powstały w datach w nich wskazanych ostatecznie został cofnięty. Sąd Rejonowy podkreślił okoliczność, że zarówno po dojściu do Wspólnoty zawiadomienia z dnia 9 października 2013 roku jak i ze stycznia 2014 roku, ostatecznie Wspólnota kwestionując wysokość dochodzonego roszczenia dokonywała wpłat uznanych przez siebie kwot na rzecz kolejnych dostawców energii cieplnej. Uchwałą nr 1/2008 z dnia 9 czerwca 2008 roku członkowie Wspólnoty ustalili wysokość opłat, w tym opłatę stałą za c.o. w częściach wspólnych budynku i ciepłą wodę. Początkowo wynosiła ona 1,74 zł/ m kw, natomiast przed 2013 roku zaakceptowana była wysokość tej stawki na 2,71 zł/ m m kw, co wynika z uchwały nr 1/2013, gdzie w § 4 wyraźnie wskazano, że likwidowana jest opłata stała w wysokości 2,71 zł za m kw.
Stosownie do treści art. 3 ust. 2 ustawy o własności lokali część wspólną nieruchomości stanowią między innymi części budynku, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Strona pozwana zaprzeczyła, że część wspólna nieruchomości wynosi wskazaną w fakturze wartość 1.483,62 m kw. Powód nie przedstawił żadnej dokumentacji budowlanej, która by zasadność przyjęcia, powierzchni 1.483,62 m kw potwierdziła. Z zeznań prezesa zarządu Wspólnoty – J. T. wynika natomiast, że powierzchnia wspólna budynku wynosi maksymalnie 286 m kw. Ta okoliczność ma istotne znaczenie w odniesieniu do ustalenia wysokości dochodzonej należności, ponieważ uchwała z dnia 9 czerwca 2008 roku bez wątpienia odnosi się wyłącznie do części wspólnych budynku.
W ocenie Sądu Rejonowego nie było wątpliwości, że powołane umowy i porozumienia zawarte zostały przez G. K. jako zarządcę bez uchwały wymaganej na podstawie art. 22 ust. 3 pkt 8 ustawy o własności lokali. Jest to bowiem czynność przekraczająca zakres zwykłego zarządu. Wskazać należy, że ustalenie w wypadkach nieuregulowanych przepisami, części kosztów związanych z eksploatacją urządzeń lub części budynku służących zarówno do użytku poszczególnych właścicieli lokali jak i do wspólnego użytku właścicieli co najmniej dwóch lokali, które zaliczane będą do kosztów zarządu nieruchomością wspólną wymaga uchwały. Z tych względów porozumienia rozszerzające zakres opłat (bez stosownych uchwał Wspólnoty) należy uznać za bezskuteczne w tym zakresie w jakim mówią o ryczałcie nie tylko za ogrzanie części wspólnych budynku ale także za utrzymanie obiegu centralnego ogrzewania i cyrkulacji ciepłej wody. Biorąc pod uwagę, że z jednej strony w powoływanym przez powoda porozumieniu ( i to zarówno z 03.12.2011 roku jak i 09.02.2012 roku) występował G. K. jako zarządca Wspólnoty a z drugiej strony podpisywał to porozumienie jako przedsiębiorca (reprezentowany przez syna), a umowę zawierał mając świadomość braku uchwały, nie można przyjąć, że skutecznie doszło do zmiany treści uchwały nr 1/2008 z dnia 1 czerwca 2008 roku umową z dnia 22 maja 2009 roku.
Jednakże brak uchwały upoważniającej do zawarcia umowy z dnia 22 maja 2009 roku ostatecznie nie wpływa na zasadność roszczenia, ponieważ faktura stanowiąca podstawę dochodzonego roszczenia odnosi się do stawki już wcześniej obowiązującej tj. 2,71 zł /m kw, a sporna jest po pierwsze kwestia samego uprawnienia do żądania opłaty stałej, a po drugie jej żądanie od całej powierzchni budynku. Co do zmiany stawek uchwałą z dnia 7 sierpnia 2013 roku, w której zlikwidowano opłatę stałą, wskazać należy, że po 31 lipca 2013 roku G. K. zaprzestał pełnienia funkcji zarządu Wspólnoty. Dla zmiany zasad rozliczania z podmiotem zewnętrznym nie wystarczyła wewnętrzna uchwała Wspólnoty i w rezultacie powinno dojść do zmiany pierwotnych ustaleń z 2008 roku oraz podpisania stosownych warunków dostawy ciepła z podmiotem, który faktycznie takiej dostawy dokonywał. Nie można przyjąć, że wewnętrzne uchwały Wspólnoty narzucają jednostronnie zasady rozliczeń z podmiotem zewnętrznym. Mając to wszystko na uwadze Sąd Rejonowy przyjął, że faktura z dnia 20 stycznia 2014 roku podlega zapłacie w następującym zakresie: za centralne ogrzewanie – 2.396,80zł, za podgrzanie wody – 1.017,60zł oraz z tytułu opłaty stałej za części wspólne budynku – 775,06zł (286 m kw x 2,71zł). Razem należność strony pozwanej stanowi kwotę – 4.189,46zł. Wspólnota wpłaciła na rzecz powoda kwotę 2.671,52zł. Ponadto z uwagi na to, że o zmianie dostawcy strona pozwana zawiadomiona została najwcześniej w dniu 16 stycznia 2014 roku, a z pokwitowania wynika, że było to dopiero 20 stycznia 2014 roku, uznać należało zgodnie z treścią mającego zastosowanie przez analogię art. 512 k.c. spełnienie świadczenia na rzecz Spółki (...), bez zawiadomienia o przejściu praw i obowiązków na nowy podmiot ma skutek wobec nabywcy tych praw. Strona pozwana dokonując wpłaty w dniu 9 stycznia 2014 roku kwoty 1.350zł wskazała, że jest to rata za miesiąc styczeń za włączenie ogrzewania. W ocenie Sądu skoro usługi w styczniu były wykonywane przez stronę powodową, należność ta podlega rozliczeniu za styczeń 2014 roku, a Wspólnota w tym zakresie jest zwolniona od ponownych opłat za ten miesiąc.
Mając to na uwadze do zapłaty na rzecz powoda pozostaje kwota 167,94zł, stanowiąca różnicę pomiędzy pełną należnością wynoszącą 4.189,46zł a dokonanymi wpłatami w łącznej kwocie 4.021,52zł (2.671,52 + 1350). O ustawowych odsetkach i ustawowych odsetkach za opóźnienie Sąd orzekł zgodnie z treścią 481 § 2 k.p.c. z uwzględnieniem zmiany przepisu.
W pozostałej części powództwo podlegało oddaleniu.
O kosztach Sąd Rejonowy orzekł zgodnie z art. 98 k.p.c. przyjmując, że strona pozwana uległa tylko w nieznacznej części i należy uznać ją za wygrywającą proces. Na koszty te składa się wynagrodzeni pełnomocnika wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.
Od wskazanego wyroku apelację złożył powód zaskarżając orzeczenie w części tj. w zakresie kwoty 3.245,55 zł stanowiącej nieuznaną część roszczenia z tytułu opłaty stałej za dostawę energii cieplnej do pozwanej i zarzucając temu wyrokowi błędne przyjęcie, że opłata stała winna być liczona od pow. 286 m 2 a nie od powierzchni 1.483,62 m 2 .
Skarżący wniósł o zmianę wyroku poprzez zasądzenie dodatkowo (ponad kwotę zasądzoną) od pozwanej na rzecz powoda kwoty 3.245,55 zł i zasądzenie kosztów sądowych poniesionych przez powódkę (k. 253).
Apelację złożyła również pozwana zaskarżając orzeczenie w zakresie punktu 1. Zaskarżonemu orzeczeniu skarżąca zarzuciła naruszenie:
- art. 58 § 1 k.c. w związku z art. 22 ust. 2 i ust. 3 pkt. 3 i art. 14 pkt. 2 i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24 marca 1994 roku o własności lokali poprzez błędne przyjęcie, że pozwana zobowiązana była do zapłacenia za dostarczoną energię cieplną w stawkach wyższych od ustalonych uchwałą Wspólnoty nr 1/2008 z dnia 9 czerwca 2008 roku, bowiem faktura będąca przedmiotem sporu opiewa na takie wyższe stawki, a wspólnota do czasu powstania sporu płaciła według tych podwyższonych stawek w sytuacji, gdy czynnością przekraczającą zwykły zarząd nieruchomością wspólną, do której należy ustalenie stawek za zarząd tą nieruchomością, w tym wysokość opłat za energię cieplną, wspólnota mieszkaniowa określa w drodze uchwały, a w pozwanej wspólnocie uchwałą nr 1/2008 przyjęto stawki obowiązujące zarówno właścicieli poszczególnych lokali, jak i stawki za ogrzanie części wspólnych i stawki te nie zostały zmienione stosowną uchwałą wspólnoty do poziomu wynikającego z kwestionowanej w sprawie faktury vat, zatem określenie ich jednostronnie przez zarządcę nieruchomości i dostawcę energii cieplnej G. K. na poziomie wyższym od ustalonego powołaną uchwałą nie odnosi skutku prawnego i jest nieważne jako sprzeczne z ustawą o własności lokali,
- art. 60 k.c. w zw. z art. 22 ust. 2 i ust. 3 pkt. 3, art. 14 pkt. 2 i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24 marca 1994 r o własności lokali poprzez błędne przyjęcie, że pozwana wspólnota nie mogła uchwałą dokonać zmiany stawek za dostarczone do lokali i do części wspólnych usługi, w tym energię cieplną, ale musiała dla skuteczności takiej zmiany zawrzeć stosowne porozumienie z dostawcą określające nowe warunki w sytuacji, gdy stawki za dostarczane przez G. K. usługi, w tym energię cieplną, ustalone były pierwotnie w aktach notarialnych ustanowienia i sprzedaży odrębnej własności lokalu, a następnie uchwałą Wspólnoty nr 1/2008 z dnia 9 czerwca 2008 roku ustalono stawki za te usługi i obowiązywały one członków wspólnoty zarówno co do rozliczeń za usługi dostarczone do każdego odrębnego lokalu, jak i do części wspólnych, ich zmiana zatem również mogła zostać dokonana uchwałą wspólnoty.
W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt. 1 poprzez oddalenie powództwa także co do kwoty 167,94 zł wraz z odsetkami ustawowymi i odsetkami za opóźnienie. Zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu za II instancję według norm przepisanych.
Sąd Okręgowy zważył:
Apelacja pozwanej zasługuje na uwzględnienie. Apelacja powoda jest niezasadna.
Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że ustalenia i ocena dowodów zaprezentowana przez Sąd I instancji były prawidłowe, dlatego podziela je i przyjmuje za własne.
Przedstawione w apelacji pozwanej zarzuty dotyczące naruszenia prawa materialnego - art. 58 § 1 k.c. w związku z art. 22 ust. 2 i ust. 3 pkt. 3 i art. 14 pkt. 2 i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24 marca 1994 roku o własności lokali, art. 60 k.c. w zw. z art. 22 ust. 2 i ust. 3 pkt. 3, art. 14 pkt. 2 i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24 marca 1994 r o własności lokali w istocie sprowadzające się do zakwestionowania obciążenia pozwanej dochodzoną należnością z tytułu kosztów ogrzewania są zasadne.
Wobec tego, że w sprawie udowodnione zostało, że powód dostarczał pozwanej media, a pozwana częściowo zapłaciła za sporną fakturę trudno uznać, że strony nie zawarły umowy o dostarczenie mediów czy, że umowa ta jest nieważna w świetle art. 58 § 1 k.c. Pozwana nie udowodniła, by kwestionowała, to że powód dostarcza jej media. Można zatem przyjąć, że miała wolę zawarcia umowy z powodem. W realiach przedmiotowej sprawy powoda jako profesjonalistę, przedsiębiorcę obciąża brak precyzyjnego uregulowania tego stosunku umownego na piśmie i pisemnego określenia stawek. Zwłaszcza, że przepisy ustawy o własności lokali, traktują zmianę wysokości opłat za media jako czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu, wymagającą uchwały właścicieli lokali wyrażającej zgodę na dokonanie takiej zmiany (art. 22 ust. 2 i ust. 3 pkt. 3 i art. 14 pkt. 2 ustawy o własności lokali), czego powód powinien mieć świadomość.
Zdaniem Sądu Okręgowego powód nie udowodnił (art. 6 k.c.) dochodzonego roszczenia.
Ze zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie nie wynika, w jakiej ilości powód dostarczył media pozwanej w tym energię cieplną i za jakie stawki.
Wystawiona faktura nr (...) załączona do pozwu na kwotę 7.435,01 zł (k. 15) nie jest wystarczającym dowodem na tę okoliczność. Rachunek czy faktura, tak jak każdy dokument prywatny, stanowi jedynie dowód tego, że określona osoba złożyła oświadczenie zawarte w tym dokumencie. Dlatego też rachunek, o ile nie został podpisany przez dłużnika, należy uznawać za dokument obejmujący wyłącznie oświadczenie wierzyciela. Tylko w takim zakresie dokument ten nie budzi wątpliwości Sądu. Natomiast materialna moc dowodowa tego dokumentu bez poparcia go odpowiednimi dokumentami źródłowymi, jest nikła. Sąd Okręgowy podziela przy tym w pełni pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 listopada 2007 roku (II CNP 129/07, LEX nr 621237), iż nie sposób, w świetle art. 245 k.p.c. uznać, aby faktura VAT miała inną moc dowodową, niż inne dokumenty prywatne. Wyłącznie na podstawie faktury VAT nie sposób ustalić, że strony łączyła umowa określonej treści, jak i tego, czy i w jakim zakresie umowa ta została zrealizowana.
Odnośnie stawek obowiązujących strony postępowania w zakresie dostarczania mediów. Dowodu na tę okoliczność, nie może stanowić uchwała właścicieli lokali tworzących wspólnotę z 2013 roku podwyższająca stawki opłat (k. 67), albowiem obowiązuje ona jedynie członków wspólnoty a nie podmioty trzecie. Podjęcie takiej uchwały nie działa na zasadzie automatyzmu w zakresie umowy między dostawcą mediów a wspólnotą. Konieczne jest zawarcie nowej czy zmiana (aneks) umowy o dostarczenie mediów, by zmienić wysokość stawek obowiązujących w umowie. Zatem treść uchwał, wspólnoty nie wiązała bezpośrednio stron postępowania w zakresie stawek. Zawarte pisemne porozumienie z dnia 9 lutego 2012 roku (k. 10), którego stroną był obok innych dostawców powód także nie określało stawek.
Zauważyć należy, że stawki opłat wskazane na dochodzonej fakturze są różne od tych wskazanych w uchwałach właścicieli lokali z dnia 2008 czy 2013 roku. Przykładowo stawka za ciepłą wodę w uchwale z 2008 roku wynosiła 22,20 zł za m 2 , w uchwale z 2013 roku opłata za ciepłą wodę i ścieki wynosiła 27,48 zł za m 2 natomiast na fakturze opłata za podgrzanie wody wynosiła 25,44 zł za m 2 (k. 15), a w rozliczeniu tej faktury opłata za podgrzanie wody wynosiła 20,02 zł. Ponadto powód nie udowodnił ile dostarczył ciepła, faktura obejmowała szacunkowe ilości, a nie faktyczne.
Reasumując należy stwierdzić, że powód nie udowodnił co do jakiej wysokości stawek strony umówiły się w zakresie dostarczania mediów. Brak pisemnej umowy stron postępowania, zawartej ze zmienionym dostawcą mediów tj. powodem w zakresie dostawy i przyjętych stawek uniemożliwia weryfikację poprawności stawek przyjętych przez powoda na fakturze. Co przejawia się w uznaniu braku udowodnienia wysokości dochodzonego roszczenia.
Wobec powyższych rozważań niezasadny jest zarzut apelacji powoda, w świetle którego, powodowi należy się zapłata za całą sporną fakturę. Rację miał Sąd Rejonowy odnośnie tego, że powód nie przedstawił żadnej dokumentacji budowlanej, wskazującej na wartość powierzchni wspólnej wynoszącej wg powoda 1.483,63 m 2 . Stanowisko powoda, że opłata stała winna być liczona od pow. 1.483,63 m 2 a nie od powierzchni 286 m 2 nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia w świetle braku udowodnienia wysokości stawek i ilości dostarczonych mediów.
Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżone orzeczenie orzekając jak w pkt. I sentencji wyroku. Na podstawie art. 385 k.p.c. w pkt. II wyroku oddalił apelację powoda jako bezzasadną.
O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c., w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. mając na względzie wynik spawy. W sprawie były złożone dwie apelacje: powoda i pozwanej, apelacja pozwanej została uwzględniana w całości zaś powoda została oddalona w całości. Powód powinien więc ponieść koszty całości postępowania apelacyjnego z obu apelacji. Z apelacji pozwanej należy jej się zwrot kosztów w postaci zwrotu opłaty od apelacji w wysokości 30 zł i zwrotu wynagrodzenia jej pełnomocnika w kwocie 120 zł. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika pozwanej została ustalona w oparciu o § 10.1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokatów z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. 2015.1800) w brzmieniu obowiązującym od dnia 1.01.2016 r do 26.10.2016 r). Z apelacji powoda należy się pozwanej zwrot wynagrodzenia jej pełnomocnika w kwocie 600 zł ustalonego w oparciu o § 10.1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokatów z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. 2015.1800) w brzmieniu obowiązującym od dnia 1.01.2016 r do 26.10.2016 r).