UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 1 kwietnia 2015 roku powódka J. W., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 9000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13 października 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 1190 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, a także o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, iż w dniu 29 lipca 2014 roku w G. miało miejsce zdarzenie drogowe z jej udziałem. Do zdarzenia doprowadził inny uczestnik ruchu kierujący pojazdem marki S., który w wyniku niezachowania szczególnej ostrożności, zbliżając się do przejścia dla pieszych, doprowadził do potrącenia powódki. W wyniku zdarzenia doszło do uszkodzenia i wywołania rozstroju zdrowia w postaci skręcenia prawego stawu kolanowego. Po wypadku powódkę przyjęto do (...) Centrum Medycznego w G. z zaleceniem dalszego leczenia. Ze względu na dolegliwości powódkę skierowano na zabiegi rehabilitacyjne oraz dalsze leczenie. Powódka zgłosiła roszczenie o wypłatę zadośćuczynienia pozwanemu, który w dniu wystąpienia zdarzenia ubezpieczał odpowiedzialność cywilną jego sprawcy. W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił powódce kwotę 3.000 zł tytułem zadośćuczynienia za ból i cierpienie. Następnie powódka wezwała pozwanego do dopłaty odszkodowania w wysokości 21190 zł tytułem zadośćuczynienia oraz zwrotu poniesionych kosztów z tytułu szkody. Wezwanie pozostało bezskuteczne

Pismem z dnia 16 lipca 2015 roku powódka rozszerzyła powództwo o kwotę 1100 zł tytułem zadośćuczynienia za ból i cierpienie, wskazując, iż wobec tego domaga się od pozwanego kwoty 10100 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 290 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia.

W odpowiedzi na pozew z dnia 3 sierpnia 2015 roku pozwany Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje żądanie, pozwany zakwestionował roszczenie powódki co do zasady i co do wysokości. Pozwany wskazał, iż po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, biorąc pod uwagę rodzaj i rozmiar obrażeń ciała, długotrwałość choroby, leczenia oraz rokowania na przyszłość, przyznał powódce kwotę 3.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Wobec kolejnego wezwania do zapłaty kwot: 20.000 zł tytułem dopłaty do odszkodowania, 290 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia, 900 zł tytułem kosztów postępowania likwidacyjnego prowadzonego przez poprzedniego pełnomocnika powódki, pozwany przyznał powódce odszkodowanie w kwocie 290 zł, uznając jednocześnie, iż nie odnajduje podstawy uznania roszczenia z tytułu kosztów pełnomocnika w postępowaniu likwidacyjnym. Nadto pozwany podkreślił, iż żądanie dalszej kwoty ponad przyznaną kwotę 3.000 zł tytułem zadośćuczynienia jest nieuzasadnione i rażąco wygórowane. Pozwany poddał także pod wątpliwość żądanie powódki w zakresie dochodzonych ustawowych odsetek od dnia 13 października 2014 roku.

Pismem z dnia 5 sierpnia 2015 roku pozwany wniósł o oddalenie rozszerzonego powództwa oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych, wskazując, iż powódka nie wskazała nowych okoliczności uzasadniających zwiększenie roszczenia.

Na rozprawie w dniu 30 sierpnia 2016 roku pełnomocnik powódki ostatecznie wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 10.100 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 290 zł tytułem odszkodowania, cofając roszczenie odnośnie kwoty 900 zł tytułem odszkodowania, z jednoczesnym zrzeczeniem się roszczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 lipca 2014 roku w G. przy ulicy (...) doszło do zdarzenia drogowego. Kierujący pojazdem marki S. M. Z. nie zachował szczególnej ostrożności zbliżając się do przejścia dla pieszych, doprowadził do potrącenia znajdującej się na tym przejściu J. W..

/okoliczności bezsporne, a nadto dowody: akta likwidacji szkody znajdujące się na płycie CD (k. 86), notatka urzędowa o wypadku z dn. 20.08.2014 r. (k.16), karta wypadku (k.19-20)/

Po wypadku J. W. udała się do zakładu pracy. W dniu 31 lipca 2014 roku z uwagi na dokuczliwy ból oraz opuchliznę kolana i kostki prawej nogi, powódka zgłosiła się do (...) Centrum Medycznego w G., gdzie poddała się badaniu lekarskiemu. Po stwierdzeniu skręcenia prawego stawu kolanowego powódka została zaopatrzona zgodnie ze standardami medycznymi w szynę gipsową, podano jej także leki. Skierowano powódkę do leczenia w (...). Wobec powyższego na skutek wypadku powódka poruszała się o kulach. Po trzech miesiącach powódka rozpoczęła rehabilitację nogi w postaci stosowania prądów, jonoferezy, gimnastyki. W okresie leczenia powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim.

/dowody: karta informacyjna leczenie szpitalnego (k. 17), historia choroby wraz z kartą zabiegową (k.26-30,32-33), skierowanie z dn. 13.10.2014 r. (k.34), zaświadczenia lekarskie (k.38-44), faktury VAT z: dn. 24.11.2014 r. (k. 46), z dn. 13.10.2014 r. (k. 47), zeznania powódki (k. 96-96v)/

Urazy odniesione przez J. W. w dniu 29 lipca 2014 roku miały charakter umiarkowanie ciężki, - spowodowały u niej obrażenia skutkujące naruszeniem prawidłowych czynności narządu ciała na okres powyżej siedmiu dni. Przed wypadkiem powódka była aktywna fizycznie. Wykonywała zawód inspektora nadzoru budowlanego, co wiązało się z wykonywaniem czynności poza zakładem pracy. Obecnie ze względu na odczuwany ból powódka nie może świadczyć takiej pracy. Powódka wymaga także pomocy przy wykonywaniu zwykłych czynności domowych.

/dowód: akta Sądu Rejonowego w Gliwicach, sygn. III K 1131/14, a w szczególności opinia biegłego R. H. z dn. 13.10.2015 (k. 94 akt)/

Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany przyznał powódce kwotę 3.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Następnie po wezwaniu pozwanego do zapłaty dalszych należności przyznano powódce kwotę 290 zł tytułem odszkodowania, jednocześnie wskazując, iż nie znaleziono podstaw do uznania roszczenia z tytułu kosztów pełnomocnika oraz zmiany stanowiska co do wysokości świadczenia przyznanego tytułem zadośćuczynienia.

/dowody: akta likwidacji szkody znajdujące się na płycie CD (k. 86), rozliczenia szkody (k.48), wezwanie do zapłaty z dn. 26.01.2015 r. (k.50-51)/

Powyższy stan faktyczny był między stronami częściowo bezsporny. W pozostałej natomiast części został ustalony przez Sąd na podstawie wymienionych powyżej dowodów
z dokumentów, a także zeznań powódki J. W. oraz opinii biegłych sądowych J. S. oraz R. H. (2) sporządzonych na okoliczność uszczerbku na zdrowiu powódki powstałego wskutek wypadku z dnia 29 lipca 2014 roku, rozmiaru cierpień fizycznych w związku z wypadkiem, rokowań odnośnie zdrowia powódki w przyszłości. Opinie odpowiadały na zadane biegłym pytania, były pełne oraz szczegółowe. Należy przy tym wskazać, że wiedza i doświadczenie biegłych nie budzą wątpliwości Sądu.

Za wiarygodne zostały uznane zebrane w sprawie dokumenty. Autentyczność oraz prawdziwość ich treści nie była podważana przez żadną ze stron, a i Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu. Ustalając stan faktyczny, Sąd oparł się również na zeznaniach powódki złożonych na okoliczność skutków zdarzenia drogowego z udziałem powódki, kosztów leczenia. Zeznania były jasne oraz logiczne i spójne, jak również korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części, tj. w zakresie kwoty 6.000 zł.

Pozwany Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W. kwestionował roszczenie powódki co do zasady i wysokości, jednak z uwagi na przyznanie J. W. kwoty 3.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną na skutek zdarzenia z dnia 29 lipca 2014 roku należy uznać, iż przyjął swoją odpowiedzialność za skutki tego zdarzenia co do zasady. Bezspornym zatem jest fakt, że odpowiedzialność pozwanej zasadza się na materialnoprawnej podstawie wynikającej z treści przepisu art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 415 k.c. Wobec tego do oceny Sądu pozostała wysokość należnego powódce odszkodowania.

Wedle treści przepisu art. 444 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Natomiast zgodnie z brzmieniem przepisu art. 445 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia należy mieć na uwadze, że jego celem jest złagodzenie doznanej przez powoda krzywdy, oraz kompensacyjny charakter tego świadczenia, przez co jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Z drugiej strony należy przyjąć, że wysokość zadośćuczynienia nie może być nadmierna w stosunku do doznanej przez powoda krzywdy oraz aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach. Nadto, zasądzenie zadośćuczynienia a zwłaszcza jego wysokość uzależnione są od stopnia winy sprawcy szkody i odczucia jej przez poszkodowanego, rozmiaru doznanych cierpień, ich intensywności oraz nieodwracalnego charakteru doznanych urazów. Przede wszystkim pod uwagę muszą być wzięte wysokość doznanego trwałego uszczerbku, długotrwałość rozstroju zdrowia, dolegliwości z tym związane, zarówno w sferze psychicznej, jak i uciążliwość w codziennym życiu, utracone perspektywy i szanse życiowe.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że na skutek wypadku z dnia 29 lipca 2014 roku powódka doznała urazu prawego kolana z uszkodzeniem więzadła pobocznego piszczelowego z podejrzeniem uszkodzenia łąkotki przyśrodkowej, które skutkowało naruszeniem prawidłowych czynności narządu ciała na okres powyżej siedmiu dni, - opinia biegłego sądowego R. H. (2). Zdaniem biegłego sądowego J. S., który sporządzał opinię niemal po dwóch latach od zdarzenia drogowego z udziałem powódki, doznała ona powierzchownego urazu, pod postacią potłuczenia ogólnego, w tym prawdopodobnie prawego stawu kolanowego. W przekonaniu Sądu, powódka skutecznie wykazała związek przyczynowy między doznanym przez nią urazem, a wypadkiem, do którego doszło w dniu 29 lipca 2014 roku – doznany uraz i jego następstwa wynikają ze skutków zdarzenia z dnia 29 lipca 2014 roku. Opinie biegłych sądowych wzajemnie się uzupełniają. Biegły R. H. (2) dokonał oceny urazu, który był następstwem zdarzenia z dnia 29 lipca 2014 roku, wskazując iż fakt przedłużającego się leczenia jest związany z brakiem dostępności wysokospecjalistycznych usług medycznych. Z kolei biegły J. S. dokonał oceny wpływu wypadku i doznanego urazu na schorzenie, na które powódka cierpi od kilku lat, wskazując we wnioskach końcowych, iż uraz kolana mógł nasilić objawy istniejącego stanu chorobowego. Należy także podkreślić, iż w związku z założeniem opatrunku gipsowego powódka musiała poruszać się o kulach. Nie bez znaczenia pozostaje także fakt, iż w związku z przedłużającym się leczeniem powódka utraciła pracę.

Mając zatem na uwadze powyższe oraz fakt, że zadośćuczynienie jest świadczeniem jednorazowym, uwzględniając całokształt okoliczności sprawy, w tym przede wszystkim zakres cierpień i przebieg rekonwalescencji powódki, wiek powódki – 64 lata, jak również charakter doznanego przez nią urazu i jego wpływ na życie powódki, Sąd doszedł do przekonania, że dostatecznym zaspokojeniem roszczeń powódki będzie kwota 9.290 zł. Uwzględniając kwotę wypłaconą powódce na etapie przedsądowym (3290 zł), zasądzeniu na jej rzecz podlegała reszta tej kwoty w wysokości 6.000 zł.

W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo jak w pkt 3 sentencji, uznając dalsze żądanie zapłaty zadośćuczynienia za bezzasadne w świetle argumentacji zaprezentowanej powyżej, a odnoszącej się do wysokości należnego zadośćuczynienia.

O odsetkach Sąd orzekł mając na uwadze fakt, że termin wymagalności świadczenia ubezpieczyciela wynika z art. 817 § 1 k.c., zgodnie z którym ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Najdalej, w dniu 13 października 2014 roku pozwany dokonał wpłaty 3.000 zł tytułem zadośćuczynienia na rachunek bankowy poprzedniego pełnomocnika powódki. Wobec tego należy uznać, iż od dnia 13 października 2014 roku pozostawał w zwłoce z zapłatą pozostałej należności przysługującej powódce i od tego dnia należało zasądzić odsetki za opóźnienie.

Wobec oświadczenia pełnomocnika powódki o cofnięciu roszczenia odnośnie kwoty 900 zł tytułem odszkodowania z jednoczesnym zrzeczeniem się roszczenia, Sąd umorzył postępowanie w tym zakresie.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie przepisu art. 100 zd. 1 k.p.c. Powódka utrzymała się ze swoim żądaniem w 54 %, a zatem winna on ponieść 46 % kosztów procesu. Na całościowe koszty procesu wygenerowane niniejszym postępowaniem składały się: opłata od pozwu w kwocie 55 zł, wynagrodzenie profesjonalnych pełnomocników powódki oraz pozwanej w łącznej kwocie 4.800 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa udzielonego pełnomocnikowi pozwanego w kwocie 17 zł. Łącznie koszty procesu wyniosły 5.172 zł. W wyniku dokonania stosunkowego rozliczenia kosztów procesu między stronami, pozwany zobowiązany był do zapłaty na rzecz powódki kwoty 331,41zł tytułem zwrotu kosztów procesu, o czym także orzeczono w punkcie 1. sentencji wyroku.

W punkcie 4 i 5 sentencji wyroku, stosując przyjętą zasadę rozliczenia kosztów procesu, na podstawie przepisu art. 113 ust. 1 u.k.s.c. orzeczono w przedmiocie nakazania pobrania od powódki oraz od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwot tymczasowo wydatkowanych z budżetu tej jednostki na pokrycie wynagrodzenia biegłego sądowego.

SSR Grzegorz Korfanty

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE