UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 grudnia 2016r. organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. Inspektorat w M., działając na podstawie art. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2016r., poz.372, z późn. zm.), odmówił ubezpieczonemu W. R. prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 17 października 2016r. do dnia 30 listopada 2016r. wskazując, że z dniem 13 sierpnia 2016r. ubezpieczony wykorzystał pełny okres zasiłkowy wynoszący 182 dni, przy czym niezdolność do pracy występowała od dnia 21 grudnia 2015r., a następnie występowały przerwy w niezdolności krótsze niż 60 dni i podlegające wliczeniu do jednego okresu zasiłkowego. Od dnia 17 października 2016r. ubezpieczony przedłożył kolejne zwolnienie lekarskie, z tym że od poprzedniej jego niezdolności do pracy, która zakończyła się z dniem 19 września 2016r. do dnia 17 października 2016r. nie upłynął okres 60 dni, zaś obie niezdolności były spowodowane tą samą chorobą.

Odwołanie od powyższej decyzji wywiódł ubezpieczony W. R., który w odwołaniu, jak i na rozprawie w dniu 12 maja 2017r., wskazał, że nie zgadza się z zaskarżoną decyzją, ponieważ przerwa między zakończeniem okresu zasiłkowego a kolejną niezdolnością do pracy (tj. od 14 sierpnia do 16 października 2016r.) wynosiła 63 dni, stąd od dnia 16 października 2016r. powinien rozpocząć się nowy okres zasiłkowy. Ubezpieczony nie podzielił stanowiska organu rentowego, iż okres 60 dni przerwy należy liczyć od momentu zakończenia poprzedniej niezdolności do pracy.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie w całości argumentując analogicznie jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W. R. prowadzi działalność gospodarczą i z tego tytułu podlega dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu.

Niesporne

W. R. korzystał ze zwolnień lekarskich w związku ze schorzeniem kręgosłupa w następujących okresach:

21.12.2015r. – 31.01.2016r.

2.02.2016r. – 1.03.2016r.

3.03.2016r. – 13.03.2016r.

15.03.2016r. – 13.09.2016r.

Niesporne, nadto dowód: wniosek o wydanie opinii z dnia 28.11.2016r. – k. 20 akt zasiłkowych, karta zasiłkowa – k. 23-25 akt zasiłkowych, przesłuchanie ubezpieczonego W. R. w charakterze strony – k. 19-20

Z dniem 13 sierpnia 2016r. W. R. wykorzystał pełny okres zasiłkowy, wynoszący 182 dni.

Niesporne, a nadto dowód: wniosek o wydanie opinii z dnia 28.11.2016r. – k. 20 akt zasiłkowych, karta zasiłkowa – k. 23-25 akt zasiłkowych, przesłuchanie ubezpieczonego W. R. w charakterze strony – k. 19-20

W okresie od dnia 17 października 2016r. do 30 listopada 2016r. W. R. był ponownie niezdolny do pracy z powodu schorzenia kręgosłupa.

Niesporne, a nadto dowód: wniosek o wydanie opinii z dnia 28.11.2016r. – k. 20 akt zasiłkowych, karta zasiłkowa – k. 23-25 akt zasiłkowych, zaświadczenia lekarskie – k. 8-9 akt zasiłkowych, przesłuchanie ubezpieczonego W. R. w charakterze strony – k. 19-20

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego okazało się nieuzasadnione.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2016 r., poz. 372), ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego, przysługuje zasiłek chorobowy.

W myśl art. 8 ww. ustawy - zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 - nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 i 2 zaś - do okresu, o którym mowa w art. 8, zwanego dalej "okresem zasiłkowym", wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2.

2. Do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni .

Poprzez określenie nieprzerwana niezdolność do pracy należy rozumieć jeden okres niezdolności do pracy, spowodowany tą samą chorobą lub różnymi chorobami, jeżeli nie występuje między nimi przerwa. Innymi słowy pracownik jest niezdolny do pracy i nie odzyskuje tej niezdolności, nawet na 1 dzień. Natomiast jeśli między poszczególnymi okresami niezdolności do pracy, spowodowanymi różnymi chorobami, wystąpi choćby jeden dzień przerwy, w którym ubezpieczony był zdolny do pracy, okres zasiłkowy liczy się od nowa. Jeśli niezdolność do pracy trwa bez żadnej przerwy to wszystkie dni tej niezdolności wlicza się w całości do jednego okresu zasiłkowego, bez względu na to, czy spowodowane zostały tą samą, czy inną chorobą. Okres zasiłkowy jest liczony na nowo tylko wówczas, gdy zachodzi jedna z okoliczności wskazanych okoliczności:

1)  niezdolność do pracy, która wystąpiła przy przerwie (minimum jednodniowej) zostanie spowodowana inną chorobą, niż poprzedni okres niezdolności do pracy,

2)  przerwa pomiędzy okresami niezdolności do pracy spowodowana tą samą chorobą przekroczy 60 dni.

Do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej, a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni (art. 9 ust 1 i 2 ustawy).

Przedmiot sporu w niniejszej sprawie stanowiło prawo W. R. do zasiłku chorobowego za okres od 17 października 30 listopada 2016 r.

Niespornym przy tym między stronami było, że okres zasiłkowy zapoczątkowany w dniu 21 grudnia 2015r. zakończył się z dniem 13 sierpnia 2016r.

Strony różniły się stanowiskami w zakresie tego czy przerwę 60 dni, o której mowa w przepisie art. 9 ust. 2 ww. ustawy należy liczyć od dnia ustania okresu zasiłkowego (tj. 13.08.2016r.) czy od dnia, w którym ustała poprzednia niezdolność do pracy (tj. 13.09.2016r.).

Stanowisko organu rentowego było słuszne. Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 2 ww. ustawy, należało ustalić zatem czy pomiędzy okresem poprzedniej niezdolności do pracy ubezpieczonego, trwającej do dnia 13.09.2016r. (niezależnie od tego, że w jej trakcie zakończył się okres zasiłkowy) do dnia kolejnej niezdolności do pracy (od 17.10.2016r.) upłynął okres dłuższy niż 60 dni. Wynika to z literalnego brzmienia powołanego przepisu i nie budzi ona żadnych wątpliwości Sądu. Pomiędzy ww. okresami nie upłynęło więcej niż 60 dni. Niezdolność do pracy w obu ww. okresach niespornie też spowodowana była tą samą chorobą (schorzeniem kręgosłupa). Stąd okres niezdolności do pracy od dnia 17 października do 30 listopada 2016r. powinien zostać wliczony do okresu zasiłkowego trwającego do dnia 13 sierpnia 2016r.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych w sprawie dokumentów, w tym zawartych w aktach organu rentowego, a ponadto na zeznaniach samego ubezpieczonego W. R.. Sąd zauważył, że żadna ze stron nie kwestionowała prawdziwości i rzetelności sporządzenia dokumentów, rrównież Sąd nie doszukał się okoliczności uniemożliwiających uznanie ich za miarodajne dla przyjęcia ustaleń faktycznych w sprawie.

Analiza materiału dowodowego zebranego w sprawie wskazuje, iż wbrew stanowisku ubezpieczonego, nie był on uprawniony do zasiłku chorobowego za okres sporny.

Mając na uwadze wszystko powyższe Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie jako nieuzasadnione.

ZARZĄDZENIE

1.  (...),

2.  (...),

3.  (...),

4.  (...).

29.05.2017r.