UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 31 października 2013 roku powód S. K. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W. kwoty 1.476 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 18 sierpnia 2012 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. Powód uzasadniając powództwo wskazał, iż dochodzona kwota stanowi odszkodowanie należne mu na podstawie umów cesji wierzytelności od pozwanego jako ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody, obejmujące koszt wynajmu pojazdu zastępczego.

Dnia 26 listopada 2013 roku tutejszy Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt XV GNc 8368/13, którym zasądził zgodnie z żądaniem pozwu.

W dniu 16 grudnia 2013 roku pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, którym zaskarżył nakaz zapłaty w całości i wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany nie kwestionował co do zasady swojej odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną wskutek zdarzenia z dnia 14 maja 2012 roku. Sporną kwestia natomiast był okres najmu pojazdu zastępczego oraz wysokość stawki czynszu najmu. Pozwany wskazał, iż poszkodowany zobowiązany jest również do minimalizowania powstałej szkody.

Postanowieniem z dnia 4 stycznia 2016 roku zawieszono postępowanie z uwagi na utratę zdolności sądowej pozwanego i podjęto z udziałem ogólnego następcy prawnego – (...) spółka akcyjna V. (...) w W..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 maja 2012 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został pojazd marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) będący przedmiotem współwłasności małżonków H. C. i B. C.. Sprawca kolizji M. S. kierujący pojazdem marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W..

(dowód: okoliczność niesporna)

W dniu 17 maja 2012 roku zlecono naprawę uszkodzonego pojazdu serwisowi (...) spółka jawna przy ul. (...) w P.. Tego samego dnia nastąpiły oględziny podstawowe pojazdu. W dniu 18 maja 2012 roku serwis otrzymał ocenę techniczną naprawy pojazdu od ubezpieczyciela. 23 maja 2012 roku dokonano wyceny części zamiennych. W dniu 21 czerwca 2012 roku serwis otrzymał zaakceptowany kosztorys naprawy. Tego samego dnia serwis złożył zamówienie na potrzebne do naprawy części. W dniu 26 czerwca 2012 roku przyjęto uszkodzony pojazd do naprawy. Naprawa pojazdu zakończyła się w dniu 2 lipca 2012 roku i tego samego dnia pojazd wydano poszkodowanym.

(dowód: poświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia oświadczenia poszkodowanego i serwisu naprawczego – k. 29, informacja k. 87, opinia biegłego sądowego P. H. – k. 117-125).

W okresie od dnia 26 czerwca 2012 roku do dnia 2 lipca 2012 roku poszkodowana H. C. użytkowała pojazd zastępczy marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) najęty od A. L. prowadzącej działalność gospodarcza pod firmą PHU (...) na podstawie umowy najmu (...) nr INS 82/2012/06/26 (...). Wysokość czynszu ustalono na kwotę 240 złotych netto za 1 dobę (przy najmie do 7 dni).

(dowód: umowa usługi (...)/2012/06/26 (...) k. 16-17, ogólne warunki usługi (...) obowiązujące w (...) k. 19-20, pełnomocnictwa – k. 21, 22, protokół zdawczo – odbiorczy – k. 30)

Na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 26 czerwca 2012 roku H. C. przelała na rzecz A. L. – prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu od A. L. pojazdu zastępczego, przysługującej jej w związku z wyżej opisaną szkodą komunikacyjną.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności – k. 18, pełnomocnictwa – k. 21, 22)

W dniu 12 lipca 2012 roku A. L. wystawiła fakturę VAT nr INS 1068/07/12 tytułem wynajmu pojazdu zastępczego marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w okresie od dnia 26 czerwca 2012 roku do dnia 2 lipca 2012 roku (6 dni) na kwotę 1 680,00 złotych netto (2 066,40 złotych brutto).

(dowód: faktura VAT nr (...) k. 23 )

Pismem z dnia 12 lipca 2012 roku A. L. prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą PHU (...) zgłosiła (...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W. roszczenie dotyczące zwrotu kosztów najmu w okresie likwidowanej szkody oraz wniosła o wypłatę kwoty 2 066,40 złotych brutto. Pismo to zostało doręczone w dniu 17 lipca 2012 roku.

(dowód: zgłoszenie roszczenia – k. 41-42, zwrotne potwierdzenie odbioru – 39)

(...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W. przyznała i wypłaciła kwotę 590,40 złotych.

(dowód: okoliczność niesporna)

Na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 31 grudnia 2012 roku A. L. prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą PHU (...) przelała na rzecz S. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) wierzytelnością przysługującą A. L. przeciwko (...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W. nabytą na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 26 czerwca 2012 roku, zawartej pomiędzy poszkodowaną H. C. i A. L. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą PHU (...). Strony ustaliły, iż przedmiotem umowy przelewu jest kwota 1 476,00 złotych, wynikająca z faktury wystawionej tytułem czynszu najmu samochodu zastępczego nr INS 1068/07/12.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 31 grudnia 2012 roku – k. 50-51).

H. C. musiała korzystać z pojazdu zastępczego do dojazdu do pracy oraz celem wożenia chorej matki do szpitala i lekarza. Nie dysponowała innym pojazdem, którym mogłaby zaspokoić te potrzeby.

(dowód: zeznania świadka H. C. – k. 230-231 akt IX GCps 214/14)

Uzasadniony, niezbędny i konieczny czas naprawy uszkodzonego pojazdu marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w związku z kolizją drogową z dnia 14 maja 2012 roku w realiach powyższej sprawy oraz biorąc pod uwagę zakres uszkodzeń w pojeździe powstałych w związku z przedmiotowym zdarzeniem nie powinien przekraczać 5 dni roboczych. Stawki dzienne najmu pojazdu zastępczego z segmentu C na okres 6 dni, biorąc pod uwagę również firmy zajmujące się wynajmem pojazdów z odwleczoną płatnością, tj. działających na tych samym zasadach co wynajmujący w przedmiotowej sprawie, kształtowały się od 150 zł do 350 zł złotych brutto za dobę.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego mgr. inż. P. H. – k. 117-125, pisemna uzupełniająca opinia biegłego sądowego mgr. inż. P. H. – k. 238)

Z dniem 30 października 2015 roku nastąpiło połączenie spółek (...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W. i (...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W. przez przeniesienie całego majątku spółki (...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W. na (...) spółka akcyjna V. (...) z siedzibą w W. w trybie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h. na mocy uchwał nadzwyczajnych walnych zgromadzeń obu spółek z dnia 11 września 2015 roku.

(dowód: informacja z KRS – k. 250-256)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zebranych w aktach sprawy dokumentów, poświadczonych za zgodność z oryginałem kserokopii dokumentów oraz kserokopii dokumentów, którym dał wiarę w pełni wobec braku podstaw do zakwestionowania ich prawdziwości przez Sąd z urzędu, oraz nie kwestionowania ich przez strony.

Ustaleń w zakresie uzasadnionego czasu naprawy uszkodzonego pojazdu marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...) oraz ustaleń w zakresie stawki dziennej wynajęcia podobnego pojazdu, Sąd dokonał w oparciu o wnioski opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego, mgr. inż. P. H.. Opinia sporządzona przez biegłego na użytek przedmiotowego postępowania jest spójna i pozbawiona wewnętrznych sprzeczności. Opinia biegłego sądowego, uzupełniona zgodnie z żądaniem powoda, w ocenie Sądu nie budziła zastrzeżeń i stanowiła wiarygodny materiał dowodowy.

W procesie ustalania stanu faktycznego Sąd oparł się także na zeznaniach świadka H. C.. Zeznania były spójne i logiczne, korespondowały ze zgromadzonymi w materiale dowodowym dokumentami. Z tego względu Sąd nie widział podstaw, aby odmówić zeznaniom wiarygodności.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie pozwany nie kwestionował okoliczności faktycznych zdarzenia (kolizji drogowej) oraz swojej odpowiedzialności (co do zasady) za wyrządzoną szkodę.

Pozwany zakwestionował natomiast konieczność najmu pojazdu zastępczego, czas najmu pojazdu zastępczego oraz stawkę czynszu najmu.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Z kolei, zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Zatem w sytuacji zaistnienia szkody ubezpieczycie odpowiadający z tytułu ubezpieczenia OC z sprawcę szkody obowiązany jest do jej naprawienia w całości. Ta zasada odnosi się również do kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, oczywiście w zakresie, w jakim pozostają one w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę, w tym wypadku z kolizją drogową.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Treścią umowy przelewu jest przeniesienie przez wierzyciela swojej wierzytelności na osobę trzecią, a skutkiem tej umowy jest wyłączenie dotychczasowego wierzyciela ze stosunku zobowiązaniowego i zajęcie jego miejsca przez nabywcę wierzytelności. Sam stosunek zobowiązaniowy zmianie nie ulega, zmieniają się jedynie jego uczestnicy - wierzyciela dotychczasowego, który wyzbył się swojej wierzytelności, zastępuje nabywca, który staje się wierzycielem w stosunku do tego samego dłużnika. Przelew wywołuje bezpośrednie skutki wobec dłużnika, po stronie którego powstaje obowiązek świadczenia w stosunku do nabywcy wierzytelności.

Zgodnie z uchwałą składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 roku (sygn. akt III CZP 5/11) odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki za najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej. Pozbawienie poszkodowanego możliwości korzystania z pojazdu uszkodzonego w trakcie kolizji skutkuje tym, że ma on prawo wynająć pojazd zastępczy i pozostaje to w związku przyczynowym z kolizją w rozumieniu powyższego przepisu. Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej uszkodzenia stanowi szkodę majątkową bez względu na rodzaj działalności lub cel, dla którego poszkodowany wykorzystuje pojazd. Jeżeli więc poszkodowany poniósł koszty wynajmu pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków zdarzenia podlegającego wyrównaniu.

W ocenie Sądu szkoda, którą poszkodowany poniósł w wyniku kolizji obejmowała również koszty najmu pojazdu zastępczego. Oczywistym jest bowiem, że przez okres, kiedy samochód przebywał w warsztacie naprawczym nie mógł korzystać z własnego samochodu, musiał zatem wynająć samochód zastępczy i ponieść koszty tego wynajmu. Jak wynika z zeznań świadka H. C., musiała ona korzystać z pojazdu zastępczego do dojazdu do pracy oraz celem wożenia chorej matki do szpitala i lekarza. Nie dysponowała innym pojazdem, którym mogłaby zaspokoić te potrzeby.

Pozwany zakwestionował także zgłoszone w pozwie roszczenie co do wysokości, w szczególności zakwestionował długość okresu naprawy uszkodzonego pojazdu i będący jego odpowiednikiem czas korzystania przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego oraz przyjętą stawkę czynszu.

Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c. w zw. z art. 223 k.p.c.), w konsekwencji, to na pozwanym spoczywał ciężar wykazania podnoszonych przez niego twierdzeń, że uzasadniony czas naprawy uszkodzeń powstałych w pojeździe poszkodowanego był krótszy niż faktyczny czas naprawy tego pojazdu, a stawka czynszu przyjęta przez strony przekracza stawki rynkowe.

Pozwany celem wykazania powyższego zgłosił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego. Jak wynika z opinii biegłego sądowego P. H., uzasadniony czas naprawy pojazdu w okolicznościach niniejszej sprawy powinien wynosić maksymalnie 5 dni roboczych. Ponieważ pojazd został oddany do warsztatu w dniu 26 czerwca 2012 roku (wtorek), naprawa powinna zakończyć się w dniu 2 lipca 2012 roku (poniedziałek), tj. po 5 dniach roboczych (7 dniach kalendarzowych). W konsekwencji cały czas naprawy, a tym samym czas najmu pojazdu zastępczego, okazał się uzasadniony.

Przyjęta przez strony stawka czynszu najmu tak długo pozostaje w adekwatnym związku przyczynowo – skutkowym ze szkodą, jak długo nie przekracza stawek występujących na rynku lokalnym. Z opinii biegłego wynika, że stawki dzienne najmu pojazdu zastępczego z segmentu C na okres 6 dni, biorą pod uwagę również firmy zajmujące się wynajmem pojazdów z odwleczoną płatnością, tj. działających na tych samym zasadach co wynajmujący w przedmiotowej sprawie, kształtowały się od 150 zł do 350 zł złotych brutto za dobę. W konsekwencji stawka 240 złotych netto (295,20 złotych brutto) nie przekraczała stawek rynkowych.

Mając na uwadze powyższe rozważania należało przyjąć, że całe dochodzone pozwem roszczenie było uzasadnione.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Mając na uwadze fakt, że zgłoszono szkodę w dniu 17 lipca 2012 roku (k. 39v), uzasadnione było żądanie odsetek ustawowych od dnia 18 sierpnia 2012 roku.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie powołanych wyżej przepisów, orzeczono jak w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie II sentencji wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. statuującym zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, oraz § 6 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Ponieważ powód wygrał niniejszą sprawę w całości pozwany powinien zwrócić powodowi poniesione w niniejszej sprawie koszty procesu. Koszty poniesione przez powoda wyniosły łącznie 271 złotych (74 zł opłaty sądowej od pozwu, 17 zł opłaty od pełnomocnictwa, 180 zł kosztów zastępstwa procesowego).

O zwrocie pozwanemu niewykorzystanej części zaliczki w wysokości 490,40 zł Sąd orzekł w punkcie III sentencji wyroku, na podstawie art. 84 ust. 2 w zw. z art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2014, poz.1025 tekst jedn.). Pozwany uiścił zaliczkę w kwocie 1.000 zł, z której wypłacono kwotę 509,60 zł tytułem wynagrodzenia biegłego sądowego, pozwanemu należało zatem zwrócić niewykorzystaną część zaliczki wynoszącą 490,40 zł.

Sygn. akt XV GC 107/16

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE