UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 30 września 2014r. (...) Bank (...) S.A wniosła o wniosła przeciwko pozwanej A. Ś. o zapłatę na rzecz powódki kwoty 6.584,97 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 1 października 2014r. do dnia zapłaty. Ponadto o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu żądania powódka wskazała, iż roszczenie wynika z umowy pożyczki w koncie, w ramach której pozwana otrzymała limit w wysokości 5000 zł i zobowiązała się do dokonywania comiesięcznych wpłat w wysokości 2500 zł. Pozwana nie wywiązała się z obowiązku comiesięcznego zasilania rachunku i spłaty pożyczki pomimo wezwań i monitów. Wskazano, iż na dochodzoną kwotę składają się: kwota 6.584,97 zł stanowiąca należność główną oraz odsetki umowne od dnia 1 października do dnia zapłaty (k. 1-4 pozew, k. 10-11 uzupełniony pozew).

W dniu 10 marca 2015r. Sąd Rejonowy w Legionowie wydał wyrok zaoczny uwzględniając roszczenie powoda (k.33 wyrok zaoczny).

Pozwana A. Ś. złożyła sprzeciw, w którym wniosła o oddalenie powództwa w całości podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia. Argumentowała, że roszczenie powoda wynika ze stosunku rachunku bankowego, do którego znajduje zastosowanie dwuletni termin przedawnienia z art. 731 k.c., nadto wniosła o odrzucenie pozwu z uwagi na brak właściwego umocowania peł. powoda (k. 39 sprzeciw, k.54-55 uzupełniony sprzeciw, k.50 pełnomocnictw).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 stycznia 2008r. pozwana A. Ś. zawarła z (...) Bankiem SA we W. (obecnie (...) Bank SA) umowę pożyczki w uprzednio posiadanym przez pozwaną rachunku o nr (...). Zgodnie z umową pozwana otrzymała od powódki limit w wysokości 5000 zł na okres do dnia 1 stycznia 2009r. Zgodnie z umową, pozwana zobowiązana była do comiesięcznego zasilania konta w wysokości 2500 zł. Roczna stopa oprocentowania zgodnie z umową pożyczki w dniu jej zawarcia wynosiła 14.80000 %, jednak bieżąca wysokość oprocentowania nie mogła być wyższa niż czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP. Zgodnie z § 9 pkt 1 umowy pożyczki, po upływie okresu na jaki umowa została zawarta tj. po 1 stycznia 2009r. bank automatycznie przedłużył umowę na kolejne okresy dwunastomiesięczne, zachowując aktualną wysokość przyznanego limitu pożyczki. Każdorazowe przedłużenie umowy na kolejne 12 miesięcy nie wymagało podpisania aneksu do umowy. Bankowi przysługiwało prawo do nieprzedłużenia umowy w przypadku gdyby pozwana naruszyła istotne postanowienia umowy - § 9 pkt 2 umowy (k.66-68 umowa pożyczki).

Pozwana początkowo wywiązywała się z umowy dokonując wpłat. Jednocześnie Bank naliczał opłaty i prowizje związane z obsługą rachunku w ramach udzielonej pożyczki, co spowodowało zwiększenie kwoty wykorzystanego limitu do 5.255,00 zł. Z czasem pozwana przestała zasilać rachunek kwotami w wysokości 2500 zł, wprawdzie dokonywała obrotów na rachunku, jednak nie były one wstanie pokryć zobowiązania, ponieważ poza pobranymi przez pozwaną kwotami, rachunek obciążały odsetki od wykorzystanego limitu oraz opłaty i prowizje wynikające z Tabeli Opłat i prowizji. Ostatniej wpłaty pozwana dokonała w dniu 9 stycznia 2013r. w kwocie 838,46 zł (k.91 zestawienie transakcji na rachunku). W związku z brakiem wpłat po 9 stycznia 2013r. Bank z końcem tego roku nie przedłużył umowy, wobec czego zakończyła się ona w dniu 1 stycznia 2014r.

W okresie poprzedzającym tę datę ani Bank ani pozwana nie wypowiedzieli umowy pożyczki w rachunku o nr (...) – okoliczności bezsporne. Powód pismem z dnia 31 maja 2014r. wysłał do pozwanej wezwanie do zapłaty. Wobec braku spłaty zadłużenia Bank wystawił W. z Ksiąg Banku, w którym wskazano, iż na dzień wystawienia wyciągu należność z tytułu umowy pożyczki w koncie zawartej w dniu 2 stycznia 2008r. wynosi 6.584,97 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 1 października 2014r. do dnia zapłaty

( k.22 wyciąg z ksiąg banku, k.24 potwierdzenie odbioru wezwania do zapłaty).

Sąd zważył, co następuje :

W pierwszej kolejności wskazać należy, że nie było podstaw do odrzucenia pozwu zgodnie z twierdzeniami pozwanej, ponieważ poza pełnomocnictwem udzielonym pełnomocnikowi powoda do dnia 23 września 2014r., w aktach znajdowało się również kolejne pełnomocnictwo udzielone mu na okres dalszy obejmujący datę wniesienia pozwu (k. 12 i 13)

Powództwo zasługiwało w ocenie Sądu na uwzględnienie. Bezspornie strony łączyła umowa rachunku bankowego, w ramach którego pozwanej udzielona została na jej wniosek pożyczka. Zgodnie z zapisami umowy pozwana w zamian za udzielenie jej limitu pożyczkowego w koncie zobowiązała się wnosić na rachunek bankowy comiesięczne wpłaty określonej wysokości. Jak wynika wprost z umowy w razie braku wypowiedzenia tej umowy przez którąkolwiek ze stron ulegała ona automatycznemu przedłużeniu na kolejny okres 12 miesięcy z zachowaniem aktualnej wysokości przyznanego limitu. Zapis ten nie budzi zastrzeżeń Sądu albowiem z uwagi na charakter umowy, służył on tez ochronie praw kredytobiorcy, który miał zagwarantowane dzięki niemu (przy wywiązywaniu się ze swoich obowiązków) nieprzerwane korzystanie ze środków banku. Jak wynika z dokumentacji przedstawionej przez powoda, pozwana dokonywała operacji na koncie w postaci wpłat jeszcze w 2013r., uzasadniony jest zatem pogląd strony powodowej, że dopiero z końcem tego roku zaistniały podstawy do nieprzedłużenia pozwanej umowy limitu pożyczkowego zgodnie z zapisami ww. umowy (zaś w latach wcześniejszych umowa ulegała automatycznemu przedłużeniu zgodnie z zapisem par. 9.1 umowy). Tym samym przyjąć należało, że dopiero wskutek tego doszło do wymagalności przedmiotowego roszczenia powoda.

Zgodnie z art. 117 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienie ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Stosownie do art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Do roszczeń wynikających z tytułu umowy pożyczki, gdzie udzielenie pożyczki związane było z prowadzeniem działalności gospodarczej powoda znajdzie zastosowanie termin przedawnienia z art. 118 k.c. Ustawowym skutkiem przedawnienia jest powstanie po upływie terminu przedawnienia po stronie tego, przeciwko komu przysługuje roszczenie, uprawnienia do uchylenia się od jego zaspokojenia. Wykonanie tego uprawnienia powoduje, że roszczenie już nie może być skutecznie dochodzone. Dotyczy to nie tylko roszczenia głównego, ale i odsetek za opóźnienie. Skorzystanie przez dłużnika z przysługującego mu prawa i uchylenie się od zaspokojenia roszczenia obliguje sąd do oddalenia żądania pozwu obejmującego przedawnione roszczenie.

W ocenie Sądu zarzut przedawnienia podniesiony w niniejszej sprawie przez pozwaną nie mógł być skuteczny. Sąd podziela pogląd wyrażony przez Sad Najwyższy, w orzeczeniu z dnia 2 października 2008r. w sprawie o sygn. akt II CSK 212/2008 zgodnie z którym, roszczenia banku z umowy kredytu odnawialnego udzielonego w rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym przedawniają się w terminie trzech lat (art. 118 k.c.). Skoro zatem roszczenie powoda stało się wymagalne najwcześniej 1 stycznia 2014r. to dopiero od tej daty rozpoczął bieg termin przedawnienia. Zważywszy na datę wniesienia pozwu stwierdzić należało, że z pewnością nie doszło do przedawnienia tego roszczenia, a zatem roszczenie to mogło być skutecznie dochodzone.

Pozwana nie kwestionowała kwot dochodzonych pozwem, przyznawała również że wcześniej sama nie rozwiązywała umowy. Mając to na uwadze Sąd uwzględnił w całości żądanie pozwu.

Mając powyższe na uwadze Sąd po przeprowadzeniu rozprawy orzekł o utrzymaniu wyroku zaocznego w mocy w całości.

Przewodniczący:	SSR Elżbieta Zimnicka
Protokolant:	Paweł Łagodzki

Przewodniczący:	SSR Elżbieta Zimnicka
Protokolant:	Konrad Stanilewicz

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE