WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 kwietnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący:	SSO Ewa Rusin
Protokolant:	Magdalena Telesz

przy udziale oskarżyciela publicznego U. M. z (...) Urzędu Celno – Skarbowego we W..

po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2017 r.

sprawy K. N.

syna K. i M. z domu O.

urodzonego (...) w W.

oskarżonego z art. 56 § 2 kks

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 16 listopada 2016 r. sygnatura akt III K 64/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe związane z postępowaniem odwoławczym, w tym wymierza 480 złotych opłaty za to postępowanie.

  Sygn. akt IV Ka 130 /17

Oskarżyciel publiczny Urząd Skarbowy w W. oskarżył K. N. o to, że:

w dniu 26 kwietnia 2010 r. w W., będąc właścicielem firmy p.n. : Przedsiębiorstwo (...) K. N. zs. w D., z naruszeniem przepisów art. 14 ust. 1, art. 22 ust. 4 w zw. z art. 22 ust. 5, art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.), w złożonym właściwemu organowi podatkowemu - Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w W. zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu za 2009 r. (PIT-36L) podał nieprawdziwe dane o wysokości osiągniętego przez siebie dochodu z prowadzonej działalności gospodarczej p.n. : Przedsiębiorstwo (...) K. N. zs. w D. i uszczuplił należny od niego podatek dochodowy od osób fizycznych za 2009 r. w kwocie 83.942 zł, poprzez niewykazanie w tym zeznaniu przychodu w łącznej kwocie 391.800 zł osiągniętego w związku z realizacją robót budowlanych dotyczących inwestycji p.n. : Budowa stacji dealerskiej T. w W. według faktury nr (...) z dnia 19 marca 2009r. oraz w związku z otrzymaną od Spółdzielni (...) w B. przedpłatą według faktury zaliczkowej nr (...) z dnia 19 marca 2009 r., jak również poprzez zawyżenie w tym zeznaniu kosztów uzyskania przychodów o kwotę 50.000 zł poprzez zaliczenie do nich wydatku z tytułu zakupu, usługi budowlanej od firmy p.n. : Przedsiębiorstwo (...) H. N. zs. w D. według faktury nr (...) z dnia 31 grudnia 2009 r., który to wydatek nie przyczynił się jednak do osiągnięcia przychodu 2009 r. , tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 56 § 2 kks.

Sąd Rejonowy w Wałbrzychu wyrokiem z dnia 16 listopada 2016 roku, sygn. akt III K 64 /15:

I.  Oskarżonego K. N. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. przestępstwa skarbowego z art. 56 § 2 kks i za to na podstawie art. 56 § 2 kks wymierzył mu karę 60 (sześćdziesiąt) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na kwotę 80 (osiemdziesiąt) złotych,

II.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki powstałe od chwili wszczęcia postępowania i wymierzył mu opłatę w wysokości 480 złotych.

Z wyrokiem tym w całości nie pogodził się oskarżony, wnosząc apelację za pośrednictwem obrońcy z wyboru.

Apelujący na podstawie art. 427 § 1 i 2 kpk i art. 438 pkt. 1, 2 i 3 kpk, powyższemu orzeczeniu zarzucił:

1. obrazę przepisów prawa materialnego - art. 56 § 2 kks poprzez jego błędne zastosowanie i przyjęcie że:

- oskarżony podatnik miał zamiar dokonać oszustwa podatkowego tj. w jednym przypadku zawyżył koszty, a w drugim zaniżył przychód, w oderwaniu od stanów faktycznych (robót remontowo-budowlanych), które uznać należy za pierwotne wobec wtórnych zobowiązań podatkowych;

- oskarżony - podatnik wyczerpał ustawowe znamiona występku oszustwa podatkowego, sytuacji gdy wykonał wszystkie roboty budowlano-montażowe, na rzecz trzech podmiotów wymienionych w akcie oskarżenia bez rozważenia w części motywacyjnej wyroku ewentualnego zastosowania norm wymienionych we wniosku o umorzenie postępowania z dnia 3 kwietnia 2014 r.

2. naruszenie prawa procesowego mające wpływ na treść orzeczenia - art. 7 KPK w zw. z art. 410 KPK, polegające na uchybieniu zasadom towarzyszącym ocenie dowodów, na braku weryfikacji wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka K. R. w kontekście stawianych zarzutów a także dokumentów: zestawienia obrotów i sald analitycznych za rok obrotowy 2010 z treścią pisma Urzędu Skarbowego w W. z dnia 9 czerwca 2014 r., nadto nieuwzględnienie treści korzystnych dla oskarżonego zeznań przesłuchanych świadków wykonujących fizycznie roboty budowlane w salonie (...), w tym Inspektora Nadzoru, a przede wszystkim nieuwzględnienie pisemnej i ustnej, uzupełniającej opinii biegłego, który nie kwestionował prawidłowości rozliczeń oskarżonego co do podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r.

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się występku skarbowego z art. 56 § 2 kks wyłącznie na podstawie wyników kontroli w zakresie podatku dochodowego (PIT-5) za 2009 rok, w związku z wykonywaniem robót na rzecz trzech podmiotów, podczas gdy z uwagi na wąski przedmiotowy zakres kontroli nie można w sposób nie budzący wątpliwości ustalić okoliczności dotyczących sprawstwa i winy oskarżonego.

Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o uniewinnienie oskarżonego od stawianych mu zarzutów, ewentualnie umorzenie postępowania na podstawie art. 51 § 1 i 2 kks w zw. z art. 53 § 3 kks.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

.

Apelacja jest całkowicie bezzasadna.

Sąd I instancji procedując w niniejszej sprawie po raz wtóry wykonał wszystkie zalecenia Sądu Odwoławczego, zawarte w wyroku z dnia 23 grudnia 2014r. sygn.akt IV Ka 779/14, w tym z urzędu przeprowadził sugerowany dowód w postaci opinii biegłego z zakresu prawa podatkowego i finansów J. B.. Przeciwnie twierdzeniom apelacji poczynione ustalenia faktyczne są prawidłowe, bo zostały dokonane z poszanowaniem wszystkich norm postępowania karnego zawartych w art. 410 kpk i art. 7 kpk,. Całokształt przeprowadzonych dowodów, ocenionych przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego nie może prowadzić do innych ustaleń faktycznych i wniosków końcowych niż uznanie sprawstwa oraz zawinienia oskarżonego w przypisanym mu zakresie popełnienia występku karnoskarbowego oszustwa podatkowego z art. 56 § 2 kks.

Zawarte w apelacji zarzuty obrazy prawa procesowego art. 7 kpk i art. 410 kpk są całkowicie chybione, określone w nich zasady procedowania w żaden sposób nie zostały złamane.

Wymieniony w apelacji świadek K. R. w inkryminowanym okresie prowadziła biuro rachunkowe, obsługujące firmę oskarżonego. Z zeznań tego świadka jednoznacznie wynika, że biuro księgowało dokumenty finansowe przedstawiane przez oskarżonego, opisując faktury stosownie do jego wyjaśnień, w tym co do zakończenia i sprzedaży robót. Z uzasadnienia apelacji nie wynikają żadne zarzuty do sądowej oceny wiarygodności zeznań świadka.

Nie wykazał apelujący, nawet nie wymienił nazwisk innych świadków, których zeznania miały korzystny dla oskarżonego walor i w jakim zakresie.

Dalej ( w pkt. 2 zarzutów) apelujący podniósł zupełnie niezrozumiały i nietrafiony zarzut braku sądowej weryfikacji wyjaśnień oskarżonego w kontekście dokumentów zestawienia sald i obrotów za rok obrotowy 2010. Wszak przedmiotem procesu jest prawidłowość rozliczenia oskarżonego z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2009, a nie 2010. Apelujący zarzucił tu także brak odniesienia do treści pisma Urzędu Skarbowego w W. z dnia 9 czerwca 2014r., ale wedle tego pisma k. 235 akt, oskarżony nie wykazał zobowiązania podatkowego za rok 2009r. w kwocie 83.942zł, nie uregulował też ustalonej decyzją podatkową należności podatkowej w kwocie 116.137zł. Taka też zaległość podatkowa oskarżonego w podatku od osób fizycznych za 2009r. wynika z pisma Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. z dnia 13.09.2016r. k. 423 akt, zaś wedle zestawienia k. 424 akt za rok 2010r. oskarżony nie wykazał żadnego dochodu i nie zapłacił podatku od osób fizycznych.

Na niepowodzenie są skazane próby wykazania, że w 2009r. oskarżony nie osiągnął przychodu z tytułu realizacji prac budowlanych Budowy stacji dealerskiej T. w W. oraz z tytułu prac na rzecz Spółdzielni (...) w B.. Wszak obie te roboty zostały wykonane w 2009r., co zostało potwierdzone wystawionymi przez oskarżonego fakturami. I tak, w dniu 30.12.2009r. sporządzono protokół odbioru końcowego robót stacji dealerskiej T. z załączoną fakturą nr (...), na kwotę ryczałtową 7.100.00zł. Nawet jeżeli w 2010r. oskarżony wykonywał poprawki prac budowlanych, to przecież w niczym nie zmienia faktu rozliczenia całości zakontraktowanych prac w 2009r. i uzyskania z tego tytułu przychodu, udokumentowanego fakturą końcową. Skoro zatem oskarżony nie wykazał dla potrzeb podatkowych faktury VAT nr (...) na kwotę 372.000zł, zapłaconej zresztą przez inwestora 26.03.2009r., to oczywistym pozostaje przypisane mu oszustwo podatkowe.

Równie słusznie Sąd I instancji przeanalizował okoliczności wykonania prac na rzecz Spółdzielni (...) w B. i dokonanych rozliczeń podatkowych, wykazując ukrycie przez oskarżonego przychodu wynikającego z faktury zaliczkowej nr (...) z dnia 12 czerwca 2009r.( k. 457- 458 akt). Wszak skoro prace zostały zamówione, wykonane i sprzedane w czerwcu 2009r., to przychód z tej umowy należy podatkowo rozliczyć za rok 2009 a nie 2010,przez wystawienie faktury „0”, jak to uczynił oskarżony, chcąc uniknąć opodatkowania.

Nie wzbudza także żadnych wątpliwości, że oskarżony manipulując fakturą VAT nr (...) z dnia 31.12.2009r. na 50.000 zł, wystawioną na rzecz firmy jego żony (...) H. N., zawyżył koszty uzyskania przychodu. Mianowicie zlecone tej firmie prace nie zostały sprzedane inwestorowi, tj. nie były objęte fakturą sprzedaży, tzw. przychodową, wystawioną przez oskarżonego na rzecz firmy (...), zatem przedmiotowa faktura VAT nr (...) nie mogła być zaliczona jako wydatek obniżający przychód za rok 2009.

Z niezrozumiałych względów apelujący zarzucił, że opinia biegłego ( nie wskazał jaka) nie kwestionuje prawidłowości rozliczeń oskarżonego co do podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009r. Przecież opinia tak pisemna jak i ustna biegłego z zakresu prawa podatkowego i rachunkowości J. B. nie jest dla oskarżonego korzystna, apelujący najwyraźniej nie zrozumiał treści opinii. Wynika z niej wyjątkowo jednoznacznie, że objęte zarzutem pierwsze 2 faktury zostały przez oskarżonego nieprawidłowo księgowane jako faktury „0” w roku 2010 zaś trzecia nieprawidłowo zaksięgowana za rok 2009 po stronie kosztów uzyskania przychodu ( vide opinia k.377-394). Na bazie tej opinii Sąd I instancji czynił ustalenia faktyczne wyroku.

Tak więc słuszne pozostają konstatacje zaskarżonego wyroku co do celowego działania oskarżonego, polegającego na podawaniu nieprawdziwych danych w złożonym zeznaniu podatkowym o wysokości osiągniętego dochodu za 2009r. w zakresie prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, działania obliczonego na uszczuplenie należnej Skarbowi Państwa kwoty 83.492 zł, z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2009, które to działanie wyczerpuje ustawowe znamiona występku z art. 56 § 2 kks.

Wymierzona oskarżonemu kara grzywny jawi się spełniającą wymogi art. 12 § 1 i 2 kks oraz art. 13 § 1 kks, której wykonanie powinno wdrożyć oskarżonego do poszanowania porządku prawnego.

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art.636 § 1 kpk i art. 627 kpk oraz na podstawie art.8 w zw. z art.3 ust.1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r./tj. DZ. U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm./, obciążając nimi oskarżonego wobec przegrania apelacji.