UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2015 roku powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka (...) akcyjna spółka jawna z siedzibą w W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanemu T. K. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 1.975,80 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika z braku zapłaty przez pozwanego kwoty z tytułu zawartej z pierwotnym wierzycielem (...) Sp. z o.o. umowy pożyczki. Przed zawarciem umowy pozwany dokonał rejestracji na stronie internetowej pożyczkodawcy, a następnie przelał na jego konto kwotę 0,01 zł celem weryfikacji. Złożony przez pozwanego wniosek został zaakceptowany i na jego konto została przelana kwota pożyczki w wysokości 1.400 zł, którą pozwany zobowiązał się spłacić do dnia 9 maja 2014 roku. Wraz z zawartą umową pożyczki została naliczona na rzecz pozwanego prowizja w wysokości 194,20 zł. W przypadku braku spłaty zaciągniętego zobowiązania pozwany zobowiązał się do zapłaty kosztów windykacyjnych w wysokości 135 zł oraz kosztów wezwań do zapłaty przesłanych drogą pocztową. Pozwany nie wywiązał się z zobowiązań wynikających z zawartej umowy pożyczki. Powód wskazał, że w dniu 30 czerwca 2015 roku (...) Sp. z o.o. dokonał cesji wierzytelności przysługujących mu jako pożyczkodawcy z tytułu zawartych umów pożyczek. (pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym k. 2-5)

W dniu 10 grudnia 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, który następnie utracił moc w całości na skutek wniesienia przez pozwanego sprzeciwu, zaś sprawa została przekazana do rozpoznania tutejszemu Sądowi. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, jednocześnie zaprzeczył zawarciu umowy z (...) Sp. z o.o., podnosząc że nigdy nie zawierał takiej umowy, więc musiało w tym przypadku dojść do oszustwa lub pomyłki. Pozwany nadto podniósł zarzut nieudowodnienia roszczenia powoda zarówno co do zasady, jak
i wysokości. (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 6, sprzeciw k. 15 v.- 16, postanowienie k. 17v.)

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2017 roku pełnomocnik powoda nie stawił się, natomiast pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. (protokół rozprawy k. 79-81)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Finanse Sp. z o.o. udzielił pożyczki gotówkowej osobie podającej się jako T. K. o nr PESEL (...), zamieszkałej
w miejscowości (...), (...)-(...) B.. Umowa pożyczki nr (...) została zawarta za pośrednictwem portalu internetowego „V..pl”, gdzie celem weryfikacji pożyczkobiorca dokonał przelewu w kwocie 0,01 zł z rachunku bankowego o nr (...) na konto pożyczkodawcy. W dniu 10 kwietnia 2014 r. pożyczkobiorca otrzymał kwotę 1.100 zł, a w dniu 17 kwietnia 2014 r. kwotę 300 zł. na wskazany nr rachunku bankowego. Pożyczkobiorca nie wywiązał się z zobowiązań wynikających z zawartej umowy pożyczki. Wobec niedokonania spłaty pożyczki w terminie, powód trzykrotnie w dniu 9 czerwca 2014 roku, 9 lipca 2014 roku oraz 8 sierpnia 2014 roku wystawił wezwania do zapłaty z tytułu zaciągniętej umowy pożyczki nr (...). Wskazane wyżej pisma został adresowane do osoby legitymującej się jako T. K., zamieszkałego
w miejscowości (...), (...)-(...) B.. Do wskazanych pism nie złączono potwierdzeń nadania, ani też zwrotnych poświadczeń odbioru. (potwierdzenia przelewu k. 36-38, warunki umowy pożyczki k. 26, wezwania do zapłaty k. 27, k. 34-35)

W dniu 10 lutego 2015 roku pomiędzy (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. a (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. oraz (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością spółką komandytowo-akcyjną z siedzibą
w W. zawarto umowę spółki jawnej, na mocy której ww. strony zawiązały spółkę – (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka (...) akcyjna spółka jawna z siedzibą w W..

Zgodnie z § 5 przedmiotowej umowy (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wniosła wkład niepieniężny w postaci pakietu wierzytelności o wartości nominalnej 59.549.603,79 zł. Lista wierzytelności wchodzących w skład wnoszonego wkładu, zawierająca indywidualny numer każdej z wierzytelności, jej wysokości oraz termin, w którym powinna zostać spłacona przez dłużnika stanowiła załącznik nr 4 do umowy (§5 ust. 1 umowy). Nadto w § 5a przedmiotowa spółka wniosła dodatkowy wkład niepieniężny w postaci pakietu wierzytelności o wartości nominalnej 17.214.021,18 zł. Lista wierzytelności wchodzących w skład wnoszonego wkładu, zawierająca indywidualny numer każdej z wierzytelności, jej wysokości oraz termin, w którym powinna zostać spłacona przez dłużnika stanowiła załącznik nr 4a do umowy (§5a ust. 1 umowy). W załączniku nr 4a do umowy, o której mowa wyżej, wskazano umowę pożyczki o nr (...). (dowód: kserokopia umowy spółki jawnej k. 44-47, kserokopia załącznika nr 4a k. 48-50, okoliczności bezsporne)

W dniu 30 czerwca 2015 roku zawarto między (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. a (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka (...) akcyjna spółka jawna z siedzibą w W. umowę sprzedaży, której przedmiot zgodnie z
§ 2 ust. 2 stanowiły wierzytelności w łącznej kwocie nominalnej 685.860,40 zł. Wykaz wierzytelności stanowił załącznik nr 1 do zawartej umowy (§ 2 ust. 3)
W załączniku nr 1 do umowy, o której mowa wyżej, wskazano umowę pożyczki o nr (...). (dowód: kserokopia umowy sprzedaży k. 51-52, kserokopia załącznika nr 1 k. 53-55, okoliczności bezsporne)

Pozwany T. K. legitymujący się dowodem osobistym nr (...) zamieszkuje w Ł., przy ulicy (...). Pozwany nigdy nie zamieszkiwał stale lub tymczasowo w miejscowości (...). Pozwany T. K. nie zawarł umowy pożyczki nr (...) za pośrednictwem portalu internetowego z (...) Sp. z o.o., będącej w sprawie pierwotnym wierzycielem. Pozwany nie jest posiadaczem rachunku bankowego o nr (...). Pozwany złożył w Prokuraturze Ł. w Ł. zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa w kontekście zawarcia umowy pożyczki z (...) Sp. z o.o. Z uwagi na niewykrycie sprawców postępowanie w tym zakresie zostało umorzone. (dowód: przesłuchanie pozwanego k. 80)

Do dnia wyrokowania pozwany nie uregulował wskazanego zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem. (okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z powołanych dokumentów, zgromadzonych w aktach sprawy, a także na podstawie zeznań pozwanego.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest niezasadne i podlega oddaleniu w całości wobec braku legitymacji biernej pozwanego.

W przedmiotowej sprawie powód nie wykazał, że łączy go z pozwanym T. K. jakikolwiek stosunek prawny, mogący uzasadniać żądanie pozwu. Zgodnie z twierdzeniami pozwu w celu zawarcia umowy pożyczkobiorca dokonał rejestracji na stronie internetowej pożyczkodawcy, a następnie przelał na jego konto kwotę 0,01 zł celem weryfikacji. Jednak z tytułu operacji z wydruku znajdującego się na karcie 36 wynika, że przelew z dnia 26 marca 2014 r. był dokonany również w celu potwierdzenia zawarcia umowy pożyczki V..pl nr (...), która nie jest przedmiotem postępowania. Natomiast strona powodowa nie przedstawiła dowodu dokonania przez pożyczkobiorcę przelewu na potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki nr (...). Poza tym strona powodowa nie wykazała, by pozwany była stroną umowy pożyczki, z której powód wywodzi roszczenie pozwu. Do akt sprawy nie została załączona umowa pożyczki, w treści której jako pożyczkobiorca zostałby oznaczony pozwany T. K., ale także jakikolwiek inny wiarygodny dokument, w którym pozwany figurowałaby jako pożyczkobiorca. Powód poprzestał wyłącznie na załączeniu ogólnych warunków umowy pożyczki, potwierdzeń przelewów oraz wezwań do zapłaty. Wspomniane wydruki nie zostały opatrzone zarówno podpisem osoby go sporządzającej, jak i samego pozwanego. Stąd wskazane dokumenty w ocenie Sądu nie mogą być postrzegane jako dowodzące zasadności dochodzonego roszczenia. Analiza przedłożonych dokumentów wskazuje, że warunki umowy pożyczki nr (...) zawierały w swojej treści oznaczenia pożyczkobiorcy legitymującego się w istocie takim samym nazwiskiem i imieniem jak pozwany, jednakże dane identyfikujące pożyczkobiorcę w postaci adresu zamieszkania oraz wskazanego numer rachunku bankowego, na który dokonano przelewu przedmiotowej kwoty pożyczki nie należały do T. K.. Pozwany konsekwentnie, zarówno w sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym złożonym na etapie elektronicznego postępowania upominawczego, jak i na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2017 roku zaprzeczył, aby zawarł z (...) Sp. z o.o. umowę pożyczki gotówkowej nr (...). Podniósł przy tym, że treść warunków umowy pożyczki oraz potwierdzenia przelewów kwoty pożyczki wskazują na numer rachunku bankowego, którego nie jest posiadaczem, a nadto adres pożyczkobiorcy, tj. (...), (...)-(...) B. – nie jest mu znany, bowiem nigdy tam nie zamieszkiwał. Na potwierdzenie swoich twierdzeń pozwany okazał na rozprawie zarówno dowód osobisty o nr (...), jak i prawo jazdy, które potwierdziły faktyczny adres zamieszkania pozwanego, czyli Ł., ul. (...).

W ocenie Sądu za przyjęciem twierdzeń pozwanego za wiarygodne przemawiała także okoliczność, iż podjął on działania zmierzające ku wyjaśnieniu okoliczności towarzyszących zawarciu przedmiotowej umowy pożyczki poprzez zawiadomienie organów ścigania. W świetle zasad logicznego rozumowania nieracjonalnym byłoby bowiem zachowanie pozwanego, który będąc rzeczywistą stroną omawianej umowy pożyczki nr (...) składałby fałszywe zawiadomienie w omawianym zakresie, zwłaszcza w kontekście odpowiedzialności karnej przewidzianej przez art. 238 kodeksu karnego.

Wyjaśnienia w tym miejscu wymaga, że powód, jako strona inicjująca proces, jest obowiązany do udowodnienia wszystkich twierdzeń pozwu, w oparciu o które sformułował swoje roszczenie. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, zadaniem sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy ( por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/ 6-7/76). Podkreślić jednak należy, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony ani materialnoprawnym, ani procesowym, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym i w konsekwencji sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu i tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw. W niniejszej sprawie powinnością powoda było wykazanie, że łączy go z T. K. umowa pożyczki gotówkowej, na mocy której, pozwany winien zwrócić powodowi kwotę 1.400 zł wraz z dodatkowymi opłatami. (to nie na pozwanym spoczywał ciężar udowodnienia tego, że umowy takiej nie zawierał i nie jest zadłużony). Stosownie bowiem do treści art. 232 k.p.c. to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Jak wyjaśniono wyżej, powyższemu obowiązkowi powód jednak nie sprostał.

Reasumując, powód będąc podmiotem, którego istotną działalnością jest skupowanie wierzytelności pieniężnych, z uwagi na zakres prowadzonej działalności winien w sposób bezsporny wykazać, że nabył ze skutkiem prawnym określoną, konkretną wierzytelność, wobec wskazanej osoby. Tym bardziej, że powód jest
w sprawie reprezentowany od początku przez zawodowego pełnomocnika, zaś strona pozwana od początku postępowania kwestionowała zasadność powództwa.

Z tych też względów, z uwagi na brak legitymacji biernej T. K., powództwo podlegało oddaleniu w całości, o czym orzeczono w sentencji wyroku.

O obowiązku zwrotu kosztów procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik sprawy, na podstawie art. 98 k.p.c. Jej zastosowanie jest uzasadnione faktem, że żądanie powoda zostało oddalone w całości. Powód przegrał spór w 100%, a pozwany wygrał w 100%. Powód winien zatem zwrócić pozwanemu koszty niezbędne poniesione w celu obrony jego słusznych praw (art. 98 § 3 k.p.c.).

Koszty poniesione przez pozwanego wyniosły łącznie 600 zł i obejmowały koszty zastępstwa adwokata w kwocie 600 zł (§ 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu).

Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził od powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki (...) akcyjnej spółki jawnej z siedzibą w W. na rzecz pozwanego T. K. kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE