WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Magdalena Czaplińska

Protokolant Artur Pokojski

po rozpoznaniu w dniach 12.01.2017 r., 09.03.2017 r., 24.04.2017 r. sprawy:

K. W. , urodzonego (...) w G.,

syna S. i M. z domu B.

oskarżonego o to, że:

w dniu 10 czerwca 2016 roku w G. dokonał przywłaszczenia mienia w postaci telewizora marki S. wartości 2279 zł, głośników marki S. (...).CEL wartości 1099 zł, radia (...) wartości 839 zł, powodując w ten sposób straty na łączną kwotę 4.217 zł na szkodę M. K., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa po odbyciu od 20 października 2012 roku do dnia 19 sierpnia 2014 roku kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku sygn.. akt II K 1117/13,

tj. o przestępstwo z art. 284 § 1 k. k. w zw. z art. 64 § 1 k. k.

I.  oskarżonego K. W. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, z tym ustaleniem, że czynu tego dopuścił się w kwietniu 2016 roku oraz że czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia w okresie 20 października 2012 roku do dnia 19 sierpnia 2014 roku kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku sygn. akt II K 1117/13, którym połączono m. in. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 24 lutego 2011 r. w sprawie o sygnaturze akt II K 101/10 za przestępstwo z art. 284 § 2 k. k., czyn ten kwalifikuje z art. 284 § 1 k. k. w zw. z art. 64 § 1 k. k. i za to przy zastosowaniu art. 37 a k. k. na podstawie art. 284 § 1 k. k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k. k. skazuje go na karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych po 50 (pięćdziesiąt) złotych każda;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k. k. zobowiązuje oskarżonego K. W. do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej M. K. kwoty 4.217 (cztery tysiące dwieście siedemnaście) złotych;

III.  na podstawie art. 626 § 1 k. p. k., art. 627 k. p. k. oraz art. 1, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 978,72 złotych, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 500 złotych

Sygn. akt II K 1410/16

Z uwagi na treść wniosku Prokuratora o sporządzenie uzasadnienia wyroku, Sąd na podstawie art. 423 § 1 a k. p. k. ograniczył zakres uzasadnienia do części wyroku dotyczących rozstrzygnięcia o karze i konsekwencjach prawnych czynu.

UZASADNIENIE

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego wina i sprawstwo oskarżonego co do popełnienia zarzucanego mu czynu nie budziły wątpliwości. Zdaniem Sądu, pewnym jest, że w kwietniu 2016 roku w G. K. W. dokonał przywłaszczenia mienia w postaci telewizora marki S. o wartości 2279 zł, głośników marki S. (...).CEL o wartości 1099 zł, radia (...) o wartości 839 zł, powodując w ten sposób straty na łączną kwotę 4.217 zł, czym działał na szkodę M. K., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia w okresie od 20 października 2012 roku do dnia 19 sierpnia 2014 r. kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku, w sprawie o sygn. akt II K 1117/13, którym połączono m.in. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 24 lutego 2011 r. w sprawie o sygn. akt II K 101/10 za przestępstwo z art. 284 § 2 k. k., wyczerpując znamiona przestępstwa z art. 284 § 1 k. k. w zw. z art. 64 § 1 k. k.

Występku z art. 284 § 1 k. k. dopuszcza się sprawca, który przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą lub prawo majątkowe. Brak jest jakichkolwiek wątpliwości, że zachowanie oskarżonego odpowiada opisowi zawartemu w cytowanym wyżej przepisie. We władanie ww. sprzętu elektronicznego K. W. wszedł w legalny sposób, jego czyn pozbawiony był zatem elementu zaboru rzeczy, co odróżniało go od kradzieży (art. 278 § 1 k. k.). K. W. omówił jednak zwrotu należących do M. K. ww. rzeczy, które następnie objął w posiadanie samoistne. W ten sposób włączył je w skład swego majątku, a zatem potraktował jako swoje własne. Oskarżony postąpił z nimi jak właściciel, gdyż zatrzymał je dla siebie.

Analizując niniejszą sprawę, Sąd nie znalazł jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia, iż w czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu zachodziła jakakolwiek okoliczność wyłączająca jego kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonego. Nie był on w szczególności ograniczony w możliwości rozpoznania znaczenia i konsekwencji swojego czynu przez chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy lub czasowe zaburzenie czynności psychicznych. K. W. jest i już w trakcie popełniania czynu był osobą dorosłą. W inkryminowanym czasie nie zaszła także czasowa niepoczytalność oskarżonego. Sprawca naruszył przepisy obowiązującego prawa, zdając sobie sprawę z ich treści i zagrożenia karnego, jakie niesie jego zachowanie. K. W. jest całkowicie zdolny do poniesienia odpowiedzialności karnej za zachowanie, którego się dopuścił.

Przy wymiarze kary Sąd oparł się o dyrektywy z art. 53 k. k. Sąd miał przy tym na względzie stopień społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się oskarżony, stopień jego zawinienia. Sąd kierował się przy tym celami zapobiegawczymi i wychowawczymi przypisanymi karze, a także okolicznościami związanymi z kształtowaniem świadomości prawnej społeczeństwa, ale przede wszystkim naprawieniem szkody, jaką swoim czynem oskarżony wyrządził M. K..

Jako okoliczność obciążającą Sąd poczytał uprzednią trzykrotną karalność, w tym raz za przestępstwa podobne, co świadczy o niepoprawności sprawcy. Sąd miał na względzie także niemały stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu wyrażający się w szczególności w rodzaju dobra prawnego, przeciwko któremu czyn ten był wymierzony (tj. przeciwko mieniu) oraz w wartości przywłaszczonego mienia. Nie uszło również uwadze Sądu, iż oskarżony działał w warunkach powrotu do przestępstwa.

W punkcie I. wyroku Sąd na podstawie art. 284 § 1 k. k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k. k. przy zastosowaniu art. 37a k. k. skazał K. W. na karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 50 złotych każda. W ocenie Sądu, tylko wymierzenie oskarżonemu kary grzywny sprawi, że cele kary zostaną w najlepszy sposób osiągnięte. Podkreślić należy, że niniejsze postępowanie prowadzone było z inicjatywy M. K. i przy jej aktywnym udziale, przede wszystkim w celu rekompensaty jej strat. Zdaniem Sądu, orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia bądź ograniczenia wolności uniemożliwiłoby bądź znacznie utrudniło wykonywanie przez oskarżonego pracy zarobkowej, a tym samym pozyskanie środków pieniężnych niezbędnych do naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody.

W ocenie Sądu orzeczona w wobec oskarżonego grzywna, w wysokim wymiarze, stanowić będzie realną dolegliwość dla oskarżonego. Dolegliwość ta jest nie tylko ważna z punktu widzenia celów zapobiegawczych i wychowawczych, lecz także odgrywa istotną rolę z punktu widzenia kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, umacniania przekonania, że zaatakowane przestępstwem dobra są rzeczywiście chronione. Mając na uwadze sytuację majątkową oskarżonego, a także duże możliwości zarobkowe, Sąd ustalił wysokość jednej stawki na poziomie 50 zł. Ilość stawek dziennych (100) odpowiada zaś wadze popełnionego przestępstwa.

W punkcie II. sentencji wyroku, kierując się dyspozycją art. 46 § 1 k. k., Sąd zobowiązał oskarżonego K. W. do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej M. K. kwoty 4.217 zł, tj. wartości sprzętu elektronicznego, który oskarżony sobie przywłaszczył. W ocenie Sądu, rozstrzygnięcie to powinno jeszcze bardziej wzmocnić wychowawcze oddziaływanie orzeczonej kary i wyeksponować w świadomości oskarżonego naganny charakter popełnionego czynu, a nadto przyczynić się do zadośćuczynienia społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Mając na uwadze możliwe, deklarowane przez K. W. możliwości zarobkowe, Sąd uznał również, iż zasadne będzie zasądzenie od niego na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu związanych z jego sprawą, w tym wymierzenie mu opłaty (punkt III. wyroku), albowiem swoim zachowaniem przyczynił się on do ich powstania. Podkreślić należy, że łączna dolegliwość finansowa dla oskarżonego wynikająca z przedmiotowego wyroku (z tytułu orzeczonej kary grzywny, obowiązku naprawienia szkody oraz kosztów postępowania) przekracza 10.000 złotych, a zatem jest znaczna i nie sposób uznać, by taki wymiar kary wzbudził w nim poczucie bezkarności.