Sygn. akt IX W 928/17
Dnia 29 maja 2017 r.
Sąd Rejonowy w Olsztynie Wydział IX Karny
w składzie:
Przewodniczący: SSR Aneta Żołnowska
Protokolant: sekretarz sądowy Anna Ostromecka
w obecności oskarżyciela publicznego D. K.
po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2017 r. i 29 maja 2017 r. sprawy
S. D.
s. S. i D. z domu K.
ur. (...) w B.
obwinionego o to, że:
w dniu 19 lipca 2016 r. około godziny 20:40 na drodze (...) 64 km 7 hm kierując samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) przed manewrem wyprzedzania pojazdu marki V. (...) nie upewnił się, czy ma odpowiednia widoczność i dostateczne miejsce do wyprzedzania tego pojazdu, podjął manewr jego wyprzedzania w miejscu niedozwolonym i oznakowanym linia podwójnie ciągłą P-4, przy dojeżdżaniu do wierzchołka wzniesienia, na zakręcie oznaczonym znakami ostrzegawczymi oraz w rejonie skrzyżowania przez co doprowadził do zderzenia z pojazdem T. (...) o nr rej. (...) i spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.
- tj. za wykroczenie z art. 92§1 Kodeksu Wykroczeń w związku z § 86 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31.07.2002 r. w spr. Znaków i sygnałów drogowych i art. 86§1 Kodeksu Wykroczeń w związku z art. 24 ust.1 pkt.1 i art.24 ust. 7 pkt ust. 7 pkt. 1,2 i 3 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o Ruchu Drogowym
ORZEKA:
I. obwinionego S. D. uznaje za winnego tego, że w dniu 19 lipca 2016 r. około godziny 20:40 na drodze (...) 64 km 7 hm kierując samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) wykonał manewr wyprzedzania pojazdu marki V. (...) przy dojeżdżaniu do wierzchołka wzniesienia, na zakręcie oznaczonym znakami ostrzegawczymi, nie stosując się linii pojedynczej ciągłej P – 3, a kończąc manewr do linii podwójnej ciągłej P - 4 co wyczerpuje znamiona wykroczenia z art. 92§1 kw w zw z § 86 ust 4 i 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31.07.2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych i art. 97 kw w związku z art.24 ust. 7 pkt ust. 7 pkt. 1 i 2 i za to z mocy art. 92 § 1 kw w zw. z art. 9 § 1 kw skazuje go na karę 300,- (trzysta) złotych grzywny;
II. uniewinnia obwinionego od popełnienia czynu z art. 86§1 kw;
III. na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych obciąża obwinionego zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100,- (sto) złotych i opłatą w kwocie 30,- (trzydzieści) złotych, w części uniewinniającej koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.
Sygn. akt IX W 928/17
Sąd ustalił następujący stan faktyczny w sprawie:
W dniu 19 lipca 2016r. około godz. 20.40 S. D. kierował samochodem m – ki A. (...) o nr rej. (...). Poruszał się za samochodem m – ki V. (...) kierowanym przez B. S. (1). Obaj poruszali się drogą nr (...) od strony D. w kierunku S., na odcinku przed skrzyżowaniem z drogą prowadzącą do miejscowości T. z lewej strony i dojazdem do ogródków działkowych z prawej strony.
Na tym odcinku z kierunku D. od 64 km 444 hm przez 162 metry obowiązuje znak poziomy P – 3 „linia jednostronnie przekraczalna” z linią ciągłą od strony pasa w kierunku S.. Następnie od 64 km 606 hm do wyżej opisanego skrzyżowania przez 72 metry obowiązuje znak P – 4 „linia podwójna ciągła”. Dodatkowo 178 metrów przed skrzyżowaniem znajduje się znak A- 6c ostrzegający o skrzyżowaniu z drogą podporządkowaną oraz B – 33 z ograniczeniem prędkości do 70 km/h. Wcześniej - w odległości 62 metrów od tego miejsca usytuowany jest znak ostrzegawczy A – 1 „niebezpieczny zakręt w prawo”. Łuk drogi, bezpośrednio przed skrzyżowaniem k – 51 z drogami podporządkowanymi, znajduje się na wierzchołku wzniesienia.
Na wyżej opisanym odcinku, około 100 -150 metrów przed skrzyżowaniem, na odcinku gdzie obowiązuje znak P -3 i A -6c, S. D., poruszając się z prędkością nie mniejszą niż 96km/h, podjął manewr wyprzedzania pojazdu V. (...). W tym czasie z drogi dojazdowej do ogródków działkowych w kierunku D. zamierzał włączyć się do ruchu G. J. (1) kierujący samochodem m – ki T. o nr rej. (...). Około 20 metrów przed skrzyżowaniem, przejeżdżając prze linię podwójną ciągłą, S. D. powrócił na prawy pas ruchu. W tym momencie kierujący V. (...) był już w trakcie manewru włączania się do ruchu, który rozpoczął, mimo, iż winien być dla niego obiektywnie widoczne po lewej stronie dwa pojazdy – wyprzedzany i wyprzedzający. Gdy znajdował się w poprzek prawego pasa, przednią częścią pojazdu na pasie dla przeciwnego kierunku ruchu, doszło do zderzenia z pojazdem A., którego kierujący próbował bezpośrednio przed momentem kolizyjnym hamować i wykonać manewr obronny gwałtownej zmiany kierunku jazdy w lewo. Pomimo tego doszło do najechania pojazdu A. przednią prawą stroną, a po przemieszczeniu także bokiem prawym na bok lewy samochodu T.. W wyniku zderzenia doszło do przemieszczenia pojazdów - samochodu T. (...) po obrocie na prawy pas jezdni, a samochodu A. na drogę do miejscowości T.. Oba pojazdy zostały uszkodzone w znacznym zakresie – T. w zakresie elementów boku lewego, zaś A. elementów prawej strony przodu pojazdu oraz elementów boku prawego.
W czasie zdarzenia warunku drogowe i widoczność były dobre, nawierzchnia drogi sucha, a natężenie ruchu średnie. Obaj kierujący pojazdami uczestniczącymi w zdarzeniu byli trzeźwi.
(dowody: zeznania świadków B. S. k.80v, 24, K. K. k. 80v – 81, 22, G. J. k. 81 – w części w jakiej Sąd dał wiarę ww dowodom osobowym, zeznania świadków M. S. k. 81 – 81v, P. R. k. 81v, J. L. k. 81v , opinia biegłego k. 93 – 113, 119, notatka urzędowa k. 1, karta zdarzenia drogowego k. 2, szkic miejsca zdarzenia k,. 4, protokół badania na zawartość alkoholu k. 5, 11, protokoły oględzin pojazdów k. 6 – 9, szkic oznakowania k. 85-89, zdjęcia k. 54 )
S. D. został obwiniony o to, że w dniu 19 lipca 2016 r. około godziny 20:40 na drodze(...) 64 km 7 hm kierując samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) przed manewrem wyprzedzania pojazdu marki V. (...) nie upewnił się, czy ma odpowiednia widoczność i dostateczne miejsce do wyprzedzania tego pojazdu, podjął manewr jego wyprzedzania w miejscu niedozwolonym i oznakowanym linia podwójnie ciągłą P-4, przy dojeżdżaniu do wierzchołka wzniesienia, na zakręcie oznaczonym znakami ostrzegawczymi oraz w rejonie skrzyżowania przez co doprowadził do zderzenia z pojazdem T. (...) o nr rej. (...) i spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.
Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż wyprzedził pojazd V. (...) w miejscu gdzie obowiązuje linia przerywana, jeszcze przed łukiem drogi. Jednocześnie stwierdził, iż powrócił na prawy pas ruchu około 15 – 20 metrów przed skrzyżowaniem. Zadeklarował prędkość około 70 km/h.
Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, choć jak wykazała opinia biegłego nie on spowodował zdarzenie drogowe. Biegły wyliczył prędkość pojazdu A. przed zdarzeniem na nie mniejszą niż 96km/h. Obwiniony nie mógł również wykonać manewru wyprzedzania w miejscu dozwolonym, bowiem musiałby go zakończyć na 234 metry przed skrzyżowaniem. W takiej sytuacji mężczyźni podróżujący samochodem V. nie mogliby widzieć zdarzenia.
Świadek B. S. (1) zeznał, iż był wyprzedzany przez obwinionego na łuku drogi. Zaznaczył, iż w tym samym momencie zauważył samochód, który wyjeżdżał z drogi dojazdowej do ogródków działkowych, dlatego zdjął nogę z gazu, by umożliwić mu wjazd. W ocenie świadka do momentu zdarzenia, kierujący A. nie zakończył manewru wyprzedzania i to on był sprawcą zdarzenia.
Świadek K. K. (2) zeznał, iż przed zderzeniem nie widział pojazdu wyjeżdżającego na drogę nr (...). W jego ocenie do wyprzedzania doszło na łuku drogi, a do zderzenia na środku jedni, choć świadek nie wykluczał, że obwiniony chciał „odbić” w lewo. Podając odległości, świadek zastrzegł, iż trudno mu je ocenić. Jego zdaniem obaj kierujący przyczynili się do zdarzenia.
Świadek G. J. (1) zeznał, iż wyjeżdżając z drogi podporządkowanej nie widział żadnych pojazdów. Samochód A. zauważył bezpośrednio przed zdarzeniem, gdy był już prawie na pasie ruchu w kierunku D.. Zeznał, iż wcześniej gdy „rozglądał się” widział V. (...) na wzniesieniu, nie wykluczył, ze widział także A. na lewym pasie.
Sąd z dużą ostrożnością zmuszony był podejść do zeznań wyżej wymienionych świadków, albowiem zdarzenie było dynamiczne, każdy z nich występował w innej roli i z racji chociażby tego inaczej postrzegali zdarzenie i na inne jego fragmenty zwracali uwagę. Częściowo zeznania te wykluczyła opinia biegłego, która została sporządzona w oparciu o ślady materialne oraz warunki drogowe, które determinowane są ukształtowaniem terenu i samej drogi. Z zeznań świadków bezspornie wynika jedynie, iż do manewru wyprzedzanie doszło na łuku drogi i w pewnym momencie dwa inne pojazdy były jednocześnie widoczne dla kierującego trzecim.
Świadkowie M. S. (2), P. R. i J. L. zeznawali na okoliczność czynności jakie wykonywali na miejscu zdarzenia w ramach swoich czynności służbowych. Opisali usytuowanie pojazdów, ślady pozostałe na miejsc kolizji. Potwierdzili, iż ślady na jezdni wskazywały na nieustąpienie pierwszeństwa przy włączaniu się do ruchu, bowiem ślady pozostałe po manewrach obronnych kierującego m – k A. wskazywały, iż rozpoczął je, znajdując się już na prawym pasie ruchu.
Sad dał wiarę zeznaniom wyżej wymienionych świadków bowiem są one jasne, spójne, wzajemnie się uzupełniają i znajdują potwierdzenie w dokumentacji sporządzonej na miejscu zdarzenia.
Wobec rozbieżnych wersji zdarzenia, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego na okoliczność rekonstrukcji czasowo przestrzennej zdarzenia. Biegły w oparciu o materiał dowodowy, a w szczególności uszkodzenia pojazdów, ich pozycje pokolizyjne oraz ślady na miejscu zderzenia stwierdził iż stosowaną techniką i taktyką jazdy do zdarzenia przyczynił się kierujący samochodem T. (...), który wykonał manewr włączania się do ruchu bez zachowania szczególnej ostrożności, wnikliwej obserwacji drogi i upewnienia się czy manewr ten będzie bezpieczny i nie spowoduje zagrożenia dla innych uczestników ruchu. W ocenie biegłego kierujący ten miał niczym nieograniczoną możliwość postrzegania nadjeżdżających z lewej strony pojazdów na odległość 72 metrów. Mając powyższe na względzie oraz uwzględniając ustalenia dotyczące prędkości pojazdu A. i czasu potrzebnego do wjazdu na drogę (...), miał możliwość zaprzestania manewru i uniknięcia zdarzenia. W ocenie biegłego obwiniony nie przyczynił się do zaistnienia zdarzenia, znajdował się na drodze z pierwszeństwem przejazdu, bezpośrednio przed zderzeniem na prawym pasie ruchu. Bezspornym jest, iż obwiniony przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy, poruszając się z prędkością nie mniejszą niż 96 km/h, na odcinku obowiązywania ograniczenia do 70 km/h i przekroczył linię ciągłą wykonując manewr wyprzedzania, ale nie nie miało to bezpośredniego związku ze zdarzeniem.
Sąd dał wiarę opinii biegłego albowiem jest ona jasna i spójna, biegły w wyczerpujący odpowiedział na stawiane mu pytania, a swoje stanowisko przekonywująco uzasadnił. Prędkość pojazdu, którym kierował obwiniony została obliczona z uwzględnieniem prędkości utraconej na skutek hamowania, odkształceń powypadkowych obu pojazdów oraz przemieszczenia się pojazdów po zdarzeniu. Sąd uwzględniając ustalenia biegłego dotyczące długości i czasu trwania manewru wyprzedzania oraz wyjaśnienia obwinionego, który stwierdził, iż po powrocie na prawy pas ruchu, przejechał nim około 20 metrów, na podstawie oznakowania obowiązującego na przedmiotowym odcinku (...), stwierdził z całą pewnością, iż obwiniony wykonując rzeczony manewr nie stosował się do znaków poziomych P – 3 – rozpoczynając manewr, a P – 4 kończąc go, wykonywał ten manewr przy dojeżdżaniu do wierzchołka wzniesienia oraz na zakręcie oznaczonym znakiem ostrzegawczym A- 1. Takie ustalenia wynikają z porównania odległości szczegółowo omówionych w stanie faktycznym.
Wobec powyższego, w ocenie Sądu, nie mógł ostać się w stosunku do obwinionego zarzut doprowadzenia do zderzenia z pojazdem T. o nr rej. (...), spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym oraz wykonywania manewru wyprzedzania w rejonie skrzyżowania. W tym zakresie obwiniony został uniewinniony. Ustalenia poczynione w sprawie pozwoliły na uznanie obwinionego winnym , tego że w dniu 19 lipca 2016 r. około godziny 20:40 na drodze(...) 64 km 7 hm kierując samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) wykonał manewr wyprzedzania pojazdu marki V. (...) przy dojeżdżaniu do wierzchołka wzniesienia, na zakręcie oznaczonym znakami ostrzegawczymi, nie stosując się linii pojedynczej ciągłej P – 3, a kończąc manewr do linii podwójnej ciągłej P - 4 co wyczerpuje znamiona wykroczenia z art. 92§1 kw w zw z § 86 ust 4 i 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31.07.2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych i art. 97 kw w zw z art. 24 ust 7 pkt 1 i 2 Prawa o ruchu drogowym.
Przepis § 86 ust 4 stanowi, iż znak P- 3 oznacza zakaz przejeżdżania przez tę linię od strony linii ciągłej i najeżdżania na nią, z wyjątkiem powrotu po wyprzedzaniu na zajmowany przez wyprzedzaniem pas. § 5 tegoż przepisu stanowi, iż znak P - 4 rozdziela pasy ruchu i oznacza zakaz przejeżdżania przez te linię i najeżdżania na nią. Analizując oznakowanie poziome obwiązujące w okolicach miejsca zdarzenia, należy stwierdzić, iż wyprzedzanie w kierunku S. możliwe jest jedynie na odcinku kończącym się około 260 metrów przed miejscem zdarzenia.
Przepis art. 24 ust 7 pkt 1 i 2 Prawa o ruchu drogowym zabrania wyprzedzania przy dojeżdżaniu do wierzchołka wzniesienia i na zakręcie oznaczonym znakami ostrzegawczymi. Stawiany obwinionemu zarzut zawierał w swojej kwalifikacji wymienione przepisy, ale błędnie w związku z art. 92§1kw, a nie art. 97kw, o który to przepis, po uprzednim pouczeniu o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej został uzupełniona kwalifikacja prawna przypisanego obwinionemu czynu.
Wobec powyższego obwiniony, został uznany winnym czynu wyczerpującego znamiona wykroczeń art. 92§1kw i art. 97kw, zaś z mocy art. 92§1kw przy zastosowaniu art. 9§1kw została mu wymierzona kara 300 zł grzywny.
Wymierzając obwinionemu karę Sąd miał na uwadze dotychczasową niekaralność obwinionego po stronie okoliczności łagodzących, zaś naruszenie całego szeregu przepisów dotyczących wykonywania manewru wyprzedzania oraz przekroczenie dopuszczalnej prędkości po stronie okoliczności obciążających. W tym miejscu należy stwierdzić, iż w ocenie Sądu wyjściem poza granice zarzucanego czynu byłoby przypisanie obwinionemu przekroczenia prędkości, stąd fakt ten miał jedynie wpływ na wymiar kary.
W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu kara wymierzona obwinionemu jest adekwatna do stopnia jego zawinienia i społecznej szkodliwości jego czynu. Tak ukształtowana wpłynie na jego zachowanie na drodze oraz spełni swe zadania w zakresie prewencji ogólnej.
Wobec skazania obwiniony został obciążony kosztami postępowania i opłatą , w części uniewinniającej koszty, w tym koszty opinii biegłego zostały przejęte na rachunek Skarbu Państwa.