WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu VIII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:	SSR Izabela Skórzyńska
Protokolant:	Stażysta Izabela Tarkowska

przy udziale Oskarżyciela Jarosława Płonki

po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2016 r.

sprawy oskarżonego P. O. s. J. i J. z domu K., ur. (...) w Ł.

oskarżonego o to, że:

uchylił się od opodatkowania poprzez niezłożenie Naczelnikowi Urzędu Celnego w T. deklaracji uproszczonej z tytułu sprzedaży wyrobów akcyzowych w postaci tytoniu do palenia w ilości 10 kg, nie później niż do dnia 25 lipca 2011 roku, tytoniu do palenia w ilości 10 kg, nie później niż do 25 czerwca 2011 roku oraz tytoniu do palenia w ilości 30 kg, nie później niż do 25 maja 2011 roku, zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym z dnia 6 grudnia 2008 roku (Dz.U. 2009.3.11 ze zm.) przez co uszczuplono podatek akcyzowy w kwocie 18 453,00zł

tj. o popełnienie przestępstwa skarbowego określonego w art. 54 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks

ORZEKA:

I. Uznaje oskarżonego P. O. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, to jest przestępstwa skarbowego z art. 54 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks i za to na podstawie art. 54§2 kks wymierza mu karę 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych grzywny, przyjmując jedną stawkę w wysokości 50 (pięćdziesięciu) złotych;

II. Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 400 zł (czterysta złotych) tytułem opłaty karnej i obciąża go wydatkami w kwocie 70 zł (siedemdziesiąt złotych).

Sygn. akt VIII K 447/16

UZASADNIENIE

Na podstawie art. 423 § 1a k.p.k. zakres uzasadnienia został ograniczony do zawartych w wyroku rozstrzygnięć o karze i innych konsekwencjach prawnych przypisanego w nim czynu.

Wydanym w niniejszej sprawie wyrokiem z dnia 02 czerwca 2016 roku, Sąd uznał oskarżonego P. O. winnym tego, iż uchylił się od opodatkowania poprzez niezłożenie Naczelnikowi Urzędu Celnego w T. deklaracji uproszczonej z tytułu sprzedaży wyrobów akcyzowych w postaci tytoniu do palenia w ilości 10 kg, nie później niż do dnia 25 lipca 2011 roku, tytoniu do palenia w ilości 10 kg, nie później niż do 25 czerwca 2011 roku oraz tytoniu do palenia w ilości 30 kg, nie później niż do 25 maja 2011 roku, zgodnie z art.21 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym z dnia 6 grudnia 2008 roku (Dz.U. 2009.3.11 ze zm.) przez co uszczuplono podatek akcyzowy w kwocie 18 453,00 złotych.

Sąd uznał oskarżonego winnym popełnienia przestępstwa skarbowego określonego w art.54 §2 k.k.s. w zw. z art.6 §2 k.k.s. i wymierzył 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych grzywny, przyjmując jedną stawkę w wysokości 50 (pięćdziesięciu) złotych.

Wymierzając karę grzywny, Sąd określa liczbę stawek oraz wysokość jednej stawki dziennej; jeżeli kodeks nie stanowi inaczej, najniższa liczba stawek wynosi 10, najwyższa – 720 (art.23 §1 k.k.s.). Ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe; stawka dzienna nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia ani też przekraczać jej czterystukrotności (art.23 §3 k.k.s.).

Sąd wymierzając wskazaną karę miał na względzie fakt dotychczasowej niekaralności oskarżonej oraz jego szczere przyznanie się do popełnienia przestępstwa skarbowego oraz aktualną sytuację życiową i majątkową.

Skoro zgodnie z treścią przepisu art.23 §3 k.k.s. wymierzając karę grzywny uwzględnia się stosunki majątkowe i rodzinne sprawcy oraz jego dochody i możliwości zarobkowe to osiągana przez oskarżonego emerytura w kwocie 2500 złotych miesięcznie stanowiąca źródło utrzymania trzyosobowej rodziny uzasadniała orzeczenie kary grzywny na najniższym możliwym poziomie.

W okresie od 1 stycznia 2011r. do 1 stycznia 2012r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 1386 zł (Dz.U. z 2010r. Nr 194, poz.1288). Zatem stawka dzienna nie mogła być niższa od kwoty 46,20 złotych.

Zgodnie z art.2 §2 k.k.s. jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego , stosuje się ustawę nową – jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Zgodnie z art.2 §1 k.k.s. czyn zabroniony uważa się za popełniony w czasie, w którym nastąpiło zachowanie sprawcy (chyba, że kodeks stanowi inaczej). Zatem skoro P. O. uchylił się od opodatkowania w 2011 roku, to należy przyjąć, że w tym czasie dopuścił się popełnienia przestępstwa skarbowego.

Sąd przychyla się do poglądów doktryny wskazujących, iż zasada lex mitior znajduje również zastosowanie w sytuacji, kiedy pomiędzy czasem popełnienia czynu zabronionego a czasem orzekania dochodzi do zmiany wysokości minimalnego wynagrodzenia stanowiącego podstawę ustalenia wysokości stawki dziennej grzywny za przestępstwo skarbowe (art.23 §3 zdanie drugie k.k.s.) oraz wysokości zagrożenia karą grzywny za wykroczenie skarbowe (art.48 §1-3 k.k.s.). W praktyce chodzi o sytuację podwyższenia minimalnego wynagrodzenia w przestrzeni czasowej od popełnienia czynu do orzekania: wówczas, przy ustalaniu wysokości stawki dziennej ( resp. kary grzywny za wykroczenie skarbowe), należy brać minimalne wynagrodzenie obowiązujące na czas popełnienia czynu (por. szerzej J. Raglewski, Zasady karania za przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe - próba oceny i kierunki zmian (w:) Kodeks karny skarbowy po dziesięciu latach obowiązywania - ocena i perspektywy zmian. Materiały z ogólnopolskiej konferencji naukowo-szkoleniowej zorganizowanej przez Katedrę Kryminologii i Prawa Karnego Gospodarczego Uniwersytetu Wrocławskiego 17 grudnia 2010 roku, pod red. Z. Siwika, Wrocław 2010, s. 68-69) (vide: Piotr Kardas, Grzegorz Łabuda, Tomasz Razowski, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, wyd. II).

W ocenie Sądu orzeczona kara będzie wystarczająca do osiągnięcia zasadniczego celu tj. zapobieżenia powrotowi P. O. do podobnych zachowań w przyszłości i będąc adekwatną do okoliczności czynu, spełni także swe cele w zakresie prewencji ogólnej.

Uwzględniając, sytuację majątkową oskarżonego, wysokość osiąganych dochodów Sąd uznał, iż uiszczenie przez oskarżonego kosztów sądowych nie będzie dla niego nadmiernie uciążliwe i dlatego na podstawie z art.113 § 3 kks w zw. z art.3 ust.1 z dnia 23 czerwca 1973 o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. 1973 Nr 27 poz. 152) zasądził od oskarżonego opłatę w wysokości 400 złotych oraz obciążył go wydatkami w kwocie 70 złotych.