UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. M. poznał D. M. w nieustalonym dniu, nie później niż w 2006 roku. Oskarżony był wówczas bezdomny. W tym czasie spożywał już alkohol, lecz w mniejszym stopniu niż w roku 2016. D. M. przyjęła oskarżonego do swojego mieszkania. Para zawarła związek małżeński w nieustalonym dniu, w okresie od 2013 r. do 2014 roku. A. M. i D. M. początkowo mieszkali w wynajmowanym mieszkaniu na terenie G.; następnie przeprowadzili się do lokalu przy ulicy (...) w G.. Oskarżony, w inkryminowanym czasie, regularnie spożywał alkohol. Taki stan rzeczy był powodem kłótni. Pokrzywdzona miała o to pretensje do oskarżonego. A. M. denerwował się zaś, że partnerka zwraca mu o to uwagę. W konsekwencji, pomiędzy w/w osobami dochodziło do awantur, w trakcie których oskarżony popychał D. M.; wyzywał ją między innymi od „k. (...)” i od „s. r.. Oskarżony uderzył pokrzywdzoną otwartą dłonią w twarz. A. M. niejednokrotnie groził pokrzywdzonej, że ją zabije; groził jej również uszkodzeniem ciała. Opisany stan rzeczy występował w okresie od 2012 r. do 18 marca 2016 r.

Pokrzywdzona, w dniu 18 marca 2016 r., udała się do swojej sąsiadki i z tego miejsca skontaktowała się z Policją. Zwróciła z prośbą o udzielenie jej pomocy w związku z zachowaniem oskarżonego. D. M. zwierzyła się wówczas swojej sąsiadce ze swoich problemów – wskazała na problem alkoholowy A. M., awantury i groźby pozbawienia życia.

Funkcjonariusze Policji, w dniu 18 marca 2016 r., z polecenia dyżurnego udali się do mieszkania przy ulicy (...) w G., gdzie na miejscu zastali zgłaszającą pomoc – D. M. oraz jej męża A. M.. Pokrzywdzona zrelacjonowała funkcjonariuszom zachowanie oskarżonego, który będąc pod wpływem alkoholu awanturował się, a następnie kierował w stosunku do niej groźby – krzycząc: „z. k. (1)”. Wskazała także, że sytuacja się powtarza od dłuższego czasu, że mąż się nad nią znęca fizycznie i psychicznie od co najmniej dwóch lat . W dniu 18 marca 2016 r oskarżony szarpał pokrzywdzoną oraz wyzywał ją. Podczas interwencji A. M. był agresywny, nie stosował się do wydawanych poleceń. W pewnym momencie ruszył energicznie w kierunku swojej małżonki; został wówczas obezwładniony przez policjantów przy użyciu siły fizycznej. Funkcjonariusze Policji wyczuli od niego woń alkoholu. Oskarżony został wezwany do zachowania zgodnego z prawem oraz został ostrzeżony o możliwości użycia wobec niego innych środków przymusu bezpośredniego. A. M. w dalszym ciągu nie reagował na polecenia; był agresywny, wyrywał się i szarpał. W związku z tym użyto wobec niego ręcznego miotacza gazu oraz założono mu kajdanki na ręce trzymane z tyłu. A. M. został zatrzymany i przewieziony do Komisariatu Policji I w G.. Oskarżony został poddany badaniu stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym. Pierwszy pomiar, wykonany o godzinie 11:10, dał wynik 1,14 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Dowód: protokół zatrzymania osoby (k. 16-16v), protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym (k. 19-19v), zeznania świadka L. G. (k. 23v, k. 178-179), zeznania świadka J. S. (k.47v-48v, k. 179-180), wyjaśnienia oskarżonego A. M. (k. 45-46, k. 54, k.134-135).

Małżonkowie A. i D. M., w trakcie trwania małżeństwa - w ramach ustroju małżeńskiej wspólności ustawowej, dokonali zakupu laptopa marki T. (...). Osobą, która jako jedyna korzystała z tego laptopa była D. M.. Oskarżony, w dniu 16 marca 2016 r., nie miał pieniędzy na zakup alkoholu. W związku z tym, wziął rzeczony laptop marki T. (...) wraz z zasilaczem i sprzedał go w lombardzie za cenę 320 złotych. Oskarżony działał bez zgody i wiedzy swojej małżonki. Otrzymane z tego tytułu pieniądze wydał na zaspokojenie swoich własnych potrzeb – zakup alkoholu. Nadto, A. M. chciał w ten sposób zrobić na złość D. M.. Faktyczna wartość tego laptopa wynosiła 1000 zł. Funkcjonariusze Policji, w dniu 18 marca 2016 r., dokonali zatrzymania w/w rzeczy oraz umowy lombardowej numer (...). Pokrzywdzona, w dniu 13 kwietnia 2016 r. odzyskała należący do niej laptop marki T. (...) wraz z zasilaczem.

Dowód: protokół zatrzymania rzeczy (k. 31-33), oświadczenie z dnia 13 kwietnia 2016 r. (k. 61), wyjaśnienia oskarżonego A. M. (k. 45-46, k. 54, k. 134-135).

A. M., w okresie od 1 stycznia 2012 r. do 4 grudnia 2016 r. trzykrotnie przebywał w Pogotowiu (...) dla osób nietrzeźwych Towarzystwie (...) w G..

Dowód: pismo Kierownika Pogotowia (...) z dnia 4 grudnia 2016 r. wraz z załącznikami (k. 150-165).

Biegli psychiatrzy, na podstawie materiału z akt sprawy oraz aktualnego badania sądowo-psychiatrycznego, zgodnie stwierdzili, że A. M. nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Biegli rozpoznali u niego: osobowość nieprawidłową z odchyleniami w sferze charakteru; w wywiadzie – zespół zależności alkoholowej. Materiał z akt sprawy karnej oraz przeprowadzone badanie sądowo-psychiatryczne nie dają podstaw do przyjęcia, że A. M. w inkryminowanym czasie znajdował się w stanie zaburzeń psychotycznych. Sprawność intelektualna oskarżonego kształtuje się w dolnych granicach normy, ale jest dostateczna do przewidywania skutków swoich działań, jakie są przedmiotem obecnej sprawy karnej. Oskarżony zna podstawowe normy etyczno-moralne i rozumie je prawidłowo. W odniesieniu do zarzucanych mu czynów, biegli zgodnie orzekli, że A. M. nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem. Zdaniem biegłych, w aktualnym stanie zdrowia psychicznego wskazane jest podjęcie przez A. M. leczenia odwykowego przeciwalkoholowego, które może być prowadzone w warunkach ambulatoryjnych. W aktualnym stanie zdrowia psychicznego A. M. może uczestniczyć w czynnościach procesowych i jego stan psychiczny pozwala na prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny.

Dowód: opinia sądowo-psychiatryczna z dnia 14 kwietnia 2016 r. (k. 69-70).

A. M., przesłuchany w charakterze podejrzanego, w dniu 19 marca 2016 r., przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów oraz złożył wyjaśnienia. Oskarżony wyraził wolę dobrowolnego poddania się karze. Przesłuchany ponownie, w dniu 19 marca 2016 r., przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów oraz złożył wyjaśnienia. Przesłuchany w toku postępowania sądowego, w dniu 3 listopada 2016 r., przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz złożył wyjaśnienia. Oskarżony podtrzymał swoje uprzednie twierdzenia. (w yjaśnienia A. M. k. 45-46, 54, 134-135).

D. M., w toku postępowania sądowego oświadczyła, że przebaczyła oskarżonemu jego czyny i odmówiła składania zeznań.

Vide: oświadczenie D. M. (k. 135).

A. M. nie był uprzednio karany sądownie.

Dowód: informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego (k. 149).

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił przede wszystkim w oparciu o wyjaśnienia oskarżonego oraz na podstawie zgromadzonej w aktach sprawy dokumentacji i wydanej opinii sądowo-psychiatrycznej. Pomocnicze znaczenie miały również zeznania świadków L. G. oraz J. S.. Należy podkreślić, iż w toku postępowania sądowego D. M., M. W. oraz W. B. skorzystały z przysługującego im prawa do odmowy składania zeznań.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka L. G., który ze szczegółami opisał przebieg interwencji w dniu 18 marca 2016 r. Zeznania świadka stanowiły w tym zakresie spójną relację i korespondowały ze zgromadzoną dokumentacją. Świadek jest osobą obcą dla oskarżonego; nie był zainteresowany wynikiem toczącego się postępowania. W związku z tym, zeznania funkcjonariusza Policji stanowiły obiektywny opis rzeczywistości.

Odnosząc się do zeznań świadka J. S., należało mieć na względzie, iż wymieniona osoba była sąsiadką A. i D. M.. Świadek podała, że nie słyszała żadnych kłótni w lokalu w/w osób, lecz było to spowodowane tym, iż ich mieszkania graniczą ze sobą łazienką i kuchnią; przy zamkniętych drzwiach hałas jest całkowicie stłumiony. Świadek widywała A. M., gdy ten znajdował się pod wpływem alkoholu. J. S. opisała przebieg dnia 18 marca 2016 r., gdy pokrzywdzona zwróciła się do niej o pomoc i jednocześnie zwierzyła się jej ze swoich problemów. Zeznania świadka stanowiły spójną relację. W związku z tym zasługiwały na uwzględnienie.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd wziął pod uwagę dokumenty zgromadzone w aktach sprawy i ujawnione na rozprawie. Nie budziły one wątpliwości co do autentyczności, nie były także kwestionowane przez strony.

Wątpliwości Sądu nie budziła opinia sądowo-psychiatryczna o oskarżonym. Została ona sporządzona przez doświadczonych biegłych. Wnioski z opinii są jasne i czytelne.

Mając na uwadze powyższe, Sąd, w przeważającej części, dał wiarę wyjaśnieniom A. M., który konsekwentnie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wyjaśnień oskarżonego co do okoliczności, w jakich doszło do nawiązania znajomości z D. M.. Oskarżony przyznał, iż z czasem pomiędzy partnerami zaczęło dochodzić do kłótni. Nie negował tego, że powodem tych awantur był fakt, iż D. M. nie tolerowała spożywania przez niego alkoholu. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego uznać należało za logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. A. M. wskazał, iż w trakcie tych awantur dochodził do zachowań w postaci używania słów powszechnie uznanych za obelżywe, bicia pokrzywdzonej, szarpania i grożenia jej pozbawieniem życia i uszkodzeniem ciała. W tej części wyjaśnienia oskarżonego korespondowały z relacją świadków L. G. oraz J. S., którzy pośrednio opisali ujawnione im przez pokrzywdzoną działania A. M.. W tym stanie rzeczy, następcze wyjaśnienia A. M., który starał się umniejszyć swoją odpowiedzialność, poprzez stwierdzenie, iż opis zarzucanego mu czynu jest zbyt rozbudowany, uznać należało za przyjętą linię obrony, która nie znalazła potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Okoliczność, iż A. M. ma problem z alkoholem została potwierdzona przez biegłych z zakresu psychiatrii. Co do czynu kwalifikowanego z art. 284 § 1 k.k., oskarżony podał ostatecznie, iż przedmiotowy laptop został nabyty w trakcie trwania maleństwa – w ramach ustroju małżeńskiej wspólności ustawowej. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, iż osobą, która wyłącznie korzystała z tego sprzętu, była D. M.. W tym zakresie niewiarygodne okazały się twierdzenia oskarżonego, jakoby laptop miał zostać kupiony dla niego (A. M.) – skoro z wyjaśnień oskarżonego wynikało, że korzystała z niego tylko pokrzywdzona. W tej części wyjaśnienia były sprzeczne i nie zasługiwały na uwzględnienie. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wyjaśnień oskarżonego, iż z powodu braku pieniędzy na zakup alkoholu, postanowił sprzedać ten laptop w lombardzie. Oskarżony dodał jednocześnie, iż chciał w ten sposób dokuczyć swojej partnerce; otrzymane z tego tytułu pieniądze przeznaczył na zaspokojenie swoich potrzeb. Powyższe znajduje bowiem oparcie w zasadach doświadczenia życiowego. Powszechnie wiadomo bowiem, iż osoba, która ma problem z alkoholem – w celu zdobycia środków pieniężnych – sprzedaje posiadany majątek. Oskarżony nie kwestionował faktycznej wartości tego komputera.

Odnosząc się do rozstrzygnięcia zawartego w punkcie I. sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 207 § 1 k.k., kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy albo nad małoletnim lub osobą nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny. Mając na względzie ustalony stan faktyczny Sąd doszedł do wniosku, że istnieją pełne podstawy do przypisania oskarżonemu zarzucanego mu przestępstwa.

Bez wątpienia zachowania oskarżonego w stosunku do D. M. stanowią o wypełnieniu przez niego znamion przestępstwa stypizowanego w art. 207 § 1 k.k. Wskazuje na to chociażby okres i pewna systematyczność tych zachowań, daleko wykraczających poza znamiona zwykłych naruszeń godności czy nietykalności cielesnej. Jest też oczywiste, biorąc pod uwagę zarówno sposób postępowania oskarżonego jak i zakres jego zachowań, że zachowania te były ukierunkowane na zadanie najbliższej osobie cierpień, a więc że cechował je zamiar bezpośredni. Nie budzi przy tym wątpliwości, iż przy uwzględnieniu kryteriów obiektywnych, wskazane wyżej zachowania oskarżonego polegały w istocie na zadawaniu bólu lub cierpień psychicznych. Podkreślenia wymaga, iż w inkryminowanym czasie pokrzywdzona była osobą słabszą. Powyższe prowadzi do wniosku, iż D. M. nie była w stanie przeciwstawić się znęcaniu lub mogła to uczynić tylko w niewielkim stopniu.

Czyn oskarżonego uznać należy za zawiniony. Jest on osobą dorosłą. Z opinii sądowo-psychiatrycznej wynika, że w zakresie inkryminowanego czynu jego poczytalność nie budziła wątpliwości. Powyższe pozwala uczynić mu zarzut, że dopuszczając się przedmiotowego czynu zachował się niewłaściwie. W przedmiotowej sprawie nie zachodziły okoliczności wyłączające winę oskarżonego, ani bezprawność jego zachowania. Sąd miał na względzie, iż kłótnie pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzoną były inicjowane również przez D. M.. Niemniej, wynikało to z zachowania oskarżonego – pozostawania pod wpływem alkoholu i braku akceptacji takiego stanu rzeczy przez pokrzywdzoną. W istocie zatem, to z winy oskarżonego dochodziło do tych awantur. Stopień zawinienia należało zatem uznać za znaczny.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, Sąd miał na uwadze okoliczności wymienione w art. 115 § 2 k.k. W ocenie Sądu społeczna szkodliwość czynu oskarżonego była znaczna. Przepis art. 207 § 1 k.k. zawiera przestępstwo o zróżnicowanym przedmiocie ochrony. Obok głównego przedmiotu ochrony, jakim jest rodzina i instytucja opieki, ubocznym przedmiotem ochrony może być życie, zdrowie, nietykalność cielesna, wolność i cześć człowieka. Oskarżony swoje zachowania podejmował przez okres kilku lat. Wiele z nich miało miejsce pod wpływem alkoholu. Zauważyć przy tym należy, że w sposób naturalny od partnera (męża), należy oczekiwać najdalej idącej troski oraz opieki. Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim. Negatywnie należało ocenić motywację sprawcy. Niewłaściwe było danie upustu swojej agresji w sposób, który doprowadził go do postawienia w stan oskarżenia. Podkreślić należy, iż to z winy A. M. dochodziło do przedmiotowych awantur. Negatywnie należało ocenić znęcanie w postaci używania słów oraz przemocy.

Ustalając wymiar kary, w ramach przewidzianego przez ustawodawcę zagrożenia, Sąd kierował się dyrektywami z art. 53 §1 i §2 k.k. Sąd miał na uwadze stopień winy i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, które ocenił jako znaczne. Sprawianie bólu fizycznego, cierpień fizycznych i psychicznych, każą oceniać zachowanie oskarżonego jako naganne i społecznie szkodliwe. Oskarżony swoim działaniem godził w nietykalność cielesną i godność pokrzywdzonej. Sąd uwzględnił jako okoliczność obciążającą fakt, iż oskarżony działał pod wpływem alkoholu. Sąd nie mógł także stracić z pola widzenia okoliczności, iż okres znęcania obejmował kilka lat. Należało również zważyć, iż oskarżony dopuścił się przestępstwa wobec swojej długoletniej partnerki. Na korzyść oskarżonego zaliczono brak uprzedniej karalności, przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz wyrażenie woli dobrowolnego poddania się karze. Sąd wziął również pod uwagę fakt, iż pokrzywdzona przebaczyła oskarżonemu ( vide oświadczenie k. 135).

Sąd uznał, że kara 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości, nie przekracza stopnia winy, a także czyni zadość celom w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Wymierzona kara niewątpliwie będzie akcentowała jej wychowawczą rolę. Kara ta winna uzmysłowić oskarżonemu nieopłacalność wchodzenia w konflikt z prawem. Zdaniem Sądu, spełnia ona także swoje cele w zakresie prewencji ogólnej, wskazując, że przestępstwo nie pozostaje bez odpowiedniej odpłaty karnoprawnej.

Odnosząc się do rozstrzygnięcia zawartego w punkcie II. sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 284 § 1 k.k., kto przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą lub prawo majątkowe, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Problem możliwości postawienia jednemu z małżonków zarzutu popełnienia przestępstwa przywłaszczenia w stosunku do mienia stanowiącego wspólność majątkową był dotychczas rozstrzygany w orzecznictwie Sądu Najwyższego i w piśmiennictwie prawnokarnym jednolicie (zob. R. A. S.: Odpowiedzialność karna za zabór mienia stanowiącego wspólność majątkową, Prok. i Pr. 1995, nr 10 oraz powołane tam orzecznictwo i literatura). Wskazywano na to, że mienie stanowiące wspólną własność małżonków nie jest w pełni mieniem własnym jednego z małżonków; jest ono dla każdego z małżonków częściowo mieniem cudzym. Jest to kluczowy element poglądu, że możliwe jest popełnienie przestępstwa przywłaszczenia przez jednego z małżonków w stosunku do mienia stanowiącego wspólność majątkową. Drugim istotnym elementem tego poglądu jest stwierdzenie odnoszące się do zamiaru sprawcy. Jest rzeczą jasną, że działanie małżonka nie ma charakteru przestępnego, nawet jeżeli działa on bez wymaganej zgody albo wręcz wbrew woli drugiego z małżonków, ale nie ma zamiaru powiększenia swego majątku kosztem jego (tj. drugiego z małżonków) majątku (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 1972 r., V KRN 421/72, OSNKW 1973, z. 5, poz. 61). Brak takiego zamiaru oznacza bowiem nic innego jak brak zamiaru przywłaszczenia mienia cudzego (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 2007 r., I KZP 18/07, OSNKW 2007/9/64; por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 10 kwietnia 2017 r., II AKa 30/17, LEX nr 2279521).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, z ustalonego stanu faktycznego wynika, że przedmiotowy laptop został nabyty w trakcie trwania małżeństwa - w ramach ustroju małżeńskiej wspólności ustawowej. Osobą, która jako jedyna korzystała z tego laptopa była D. M.. Oskarżony, wobec braku środków na zakup alkoholu, postanowił wziąć tą rzecz i sprzedał ją w lombardzie. W ocenie Sądu, doszło zatem do przywłaszczenia rzeczy na szkodę D. M.. Nie było bowiem wątpliwości co do tego, iż oskarżony działał wyłącznie w celu powiększenia swego majątku – kosztem majątku wspólnego. Nie bez znaczenia pozostaje w tym zakresie motywacja sprawcy, który przyznał, iż chciał w ten sposób dokuczyć swojej małżonce. Oskarżony działał bez zgody i wiedzy D. M.. Wiedział przy tym, iż takie rozporządzenie spotkałoby się z jej sprzeciwem – skoro źródłem ich konfliktu było nadużywanie alkoholu przez A. M..

Sąd nie znalazł podstaw do stwierdzenia, iż w czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu, zachodziła jakakolwiek okoliczność wyłączająca jego kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę A. M., co wynika wprost z treści opinii sądowo-psychiatrycznej. Sąd wziął pod uwagę, iż czyn został popełniony w związku z uzależnieniem od alkoholu. Stopień zawinienia był zatem średni.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, Sąd miał na uwadze okoliczności wymienione w art. 115 § 2 k.k. Przepis art. 284 § 1 k.k., chroni istotne prawa, to jest własność, posiadanie oraz inne prawa rzeczowe i obligacyjne przysługujące danemu podmiotowi do rzeczy ruchomej. Kolejnym kwantyfikatorem społecznej szkodliwości czynu są rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody. W przedmiotowej sprawie doszło do przywłaszczenia laptopa o wartości 1000 zł, co obiektywnie jest wartością małą. Należało wziąć pod uwagę, iż w toku postępowania pokrzywdzona odzyskała tą rzecz. Oskarżony działał na szkodę swojej małżonki, co należało ocenić negatywnie. Powyższe wpływa również na ocenę sposobu i okoliczności popełnienia czynu. Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim. Dążył do uzyskania korzyści majątkowej – pieniędzy na zakup alkoholu, co uznano za błahą motywację. Stopień społecznej szkodliwości czynu oceniono jako mały.

Ustalając wymiar kary, w ramach przewidzianego przez ustawodawcę zagrożenia, Sąd kierował się dyrektywami z art. 53 § 1 i § 2 k.k. Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował postać zamiaru oraz działanie na szkodę osoby najbliższej (małżonka). Na niekorzyść oskarżonego przemawiał fakt, iż działał on w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w błahej motywacji – chęci uzyskania pieniędzy na kupno alkoholu. Na korzyść oskarżonego zaliczono brak uprzedniej karalności, przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz wyrażenie woli dobrowolnego poddania się karze. Sąd wziął również pod uwagę fakt, iż pokrzywdzona przebaczyła oskarżonemu ( vide oświadczenie k. 135). Uwzględniono również, iż D. M. – w toku postępowania – odzyskała przedmiotowy komputer.

W ocenie Sądu orzeczona kara 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności spełni cele kary w zakresie prewencji indywidualnej, gdyż wpłynie na oskarżonego wychowawczo, wywołując u niego przekonanie o nieopłacalności popełniania tego rodzaju przestępstw w przyszłości. Nadto, można żywić nadzieję, że zastosowana kara uczyni zadość wymaganiom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Odnosząc się do rozstrzygnięcia zawartego w punkcie III. sentencji wyroku.

Na mocy art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. połączono wymierzone wobec oskarżonego jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierzono w ich miejsce karę łączną 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności, stosując zasadę asperacji. Pomiędzy przypisanymi oskarżonemu czynami istnieje słaby związek podmiotowo-przedmiotowy. Omawiane przestępstwa różnią się rodzajowo; przedmiot ich ochrony jest diametralnie różny. Należało wziąć jednak pod uwagę, iż oba czynu zostały popełnione umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Na ścisły związek wskazuje czas popełnienia tych przestępstw oraz tożsamość osoby pokrzywdzonej.

\Odnosząc się do rozstrzygnięcia zawartego w punkcie IV. sentencji wyroku.

Sąd uznał również, że istnieją przesłanki do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności. W ocenie Sądu, takie orzeczenie kary jest wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Oskarżony nie był uprzednio karany sądownie, przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i zasadniczo złożył szczere wyjaśnienia. W ocenie Sądu, fakt skazania na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, pozwoli A. M. na pozytywną refleksję dotyczącą tych przestępstw i zapobiegnie ponownemu naruszeniu porządku prawnego. Można mieć nadzieję, iż zagrożenie w postaci możliwości przerwania okresu próby i osadzenia oskarżonego w zakładzie karnym wzbudzi w nim postawę praworządną, zapobiegnie powrotowi do przestępstwa.

Ustalając okres próby Sąd kierował się pozytywnym stopniem prognozy kryminologicznej. Konieczne było jednak ustalenie okresu próby, który pozwoli na weryfikację postawionej wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej, a przede wszystkim na weryfikację stosunku sprawcy do obowiązującego porządku prawnego. W związku z tym, w oparciu o treść art. 70 § 2 k.k., wykonanie wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata. Podstawą tego rozstrzygnięcia było ustalenie, iż A. M. popełnił przestępstwo z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej.

Odnosząc się do rozstrzygnięcia zawartego w punkcie V. sentencji wyroku.

Mając na uwadze sytuację majątkową i rodzinną oskarżonego, na mocy art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono A. M. od obowiązku poniesienia kosztów sądowych w sprawie.

Na koniec należy wskazać, iż Sąd nie znalazł podstaw do orzeczenia wobec oskarżonego obowiązku przeproszenia pokrzywdzonej, albowiem w toku postępowania ustalono, iż D. M. przebaczyła A. M. (vide k. 135). Odnosząc się do wniosku o orzeczenie obowiązku powstrzymania się od nadużywania alkoholu oraz zobowiązania do uczestnictwa w oddziaływaniach korekcyjno-edukacyjnych, należy wskazać, iż z treści pisma oskarżonego z dnia 24 kwietnia 2017 r. (k. 174) wynika, że małżonkowie wyjechali na stałe za granicę i prowadzą wspólne gospodarstwo domowe. W świetle powyższego orzekanie wobec oskarżonego dozoru kuratora czy nakładanie na niego innych obowiązków wynikających z art. 72 kodeksu karnego związanych z poddaniem się przez oskarżonego terapii Sąd uznał za niecelowe i trudne do weryfikacji. W ocenie Sądu jedynym obowiązkiem jaki można było nałożyć na oskarżonego bez większych trudności z realizacją tego obowiązku to obowiązek informowania Sądu o przebiegu okresu próby, co Sąd przeoczył. Wyrok może zostać uzupełniony o powyższą kwestię przez Sąd Okręgowy.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE