Sygn. akt II W 2401/16
Dnia 7 czerwca 2017 roku
Sąd Rejonowy w Płocku Wydział II Karny Sekcja ds. wykroczeniowych w składzie:
Przewodniczący SSR Dariusz Kondzielewski
Protokolant st. sekr. sąd. Ewa Śródka
bez udziału oskarżyciela
po rozpoznaniu dnia 07.06.2017r. sprawy przeciwko K. K. synowi E. i T. z domu K. urodzonemu (...) w P. obwinionemu o to, że w okresie od godz. 18.00 dnia 04.10.2016 roku do godz. 09.00 dnia 05.10.2016 roku na granicy działek o nr. (...) w m. S. gm. B. dokonał kradzieży 4 szt. słupków betonowych o łącznej wartości 450 zł na szkodę P. R.
- tj. za wykroczenie z art. 119§1kw
ORZEKA:
1. Obwinionego K. K. uznaje za winnego tego, że w okresie od godz. 18.00 w dniu 04.10.2016 r. do godz. 09.00 w dniu 05.10.2016 r. na granicy działek o nr (...) w S. w gminie B. dokonał kradzieży 3 słupków betonowych stanowiących odpady budowlane o wartości nie przekraczającej 450 zł na szkodę P. R., co stanowi wykroczenie z art. 119§1 kw i za to obwinionego skazuje, zaś na podstawie art. 39§1 kw odstępuje od wymierzenia kary;
2. na podstawie art. 230§2 kpk w zw. z art. 44§5 kpw nakazuje obwinionemu K. K. zwrócić dowody rzeczowe w postaci trzech słupków betonowych pokrzywdzonej P. R..
3. zwalnia K. K. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowanych wydatków postępowania oraz opłaty w sprawach karnych.
POUCZENIE
1. Od wyroku sądu pierwszej instancji służy stronom apelacja (art. 103 § 2 k.p.w.).b)
2. Wyrok można zaskarżyć w całości lub części (art. 103 § 4 k.p.w.).
3. Apelację wnosi się na piśmie w zawitym terminie 7 (siedmiu) dni od daty otrzymania wyroku wraz z uzasadnieniem.b) W wypadku, gdy uzasadnienie wyroku zostało przedstawione wyłącznie w formie ustnej, apelację wnosi się na piśmie w terminie zawitym 7 (siedmiu) dni od daty otrzymania wyroku wraz z przekładem tego uzasadnienia. Wniesienie apelacji przed upływem terminu do złożenia wniosku o uzasadnienie wyroku albo wniosku o przekład uzasadnienia wyroku przedstawionego w formie ustnej wywołuje skutki wskazane odpowiednio w art. 35 § 1 k.p.w. albo art. 82 § 7 k.p.w. (wniosek o uzasadnienie wyroku bądź sporządzenie przekładu uzasadnienia wyroku przedstawionego w formie ustnej, sporządzenie uzasadnienia bądź przekładu uzasadnienia przez sąd, doręczenie uzasadnienia bądź przekładu uzasadnienia) i podlega rozpoznaniu; można ją uzupełnić w terminie 7 (siedmiu) dni (art. 105 § 1-2 k.p.w. i art. 122 § 2 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).
Czynność procesowa dokonana po upływie terminu zawitego jest bezskuteczna (art. 122 § 1 k.p.k.w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).
Do biegu terminu nie wlicza się dnia, od którego liczy się dany termin. Jeżeli koniec terminu przypada na dzień uznany przez ustawę za dzień wolny od pracy, czynność można wykonać następnego dnia (art. 123 § 1 i 3 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).
Termin jest zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w placówce podmiotu zajmującego się doręczaniem korespondencji na terenie Unii Europejskiej, w polskim urzędzie konsularnym lub złożone przez żołnierza w dowództwie jednostki wojskowej albo przez osobę pozbawioną wolności w administracji odpowiedniego zakładu, a przez członka załogi polskiego statku morskiego - kapitanowi statku (art. 124 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).
Jeżeli niedotrzymanie terminu zawitego nastąpiło z przyczyn od strony niezależnych, strona w zawitym terminie 7 (siedmiu) dni od daty ustania przeszkody może zgłosić wniosek o przywrócenie terminu, dopełniając jednocześnie czynności, która miała być w terminie wykonana; to samo stosuje się do osób nie będących stronami (art. 126 § 1 k.p.k. w zw. z art. 38 § 1 k.p.w.).
4. Apelację co do winy uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku (art. 447 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).
5. Apelację co do kary uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych (art. 447 § 2 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).
6. Apelację co do środka karnego uważa się za zwróconą przeciwko całości rozstrzygnięcia o środkach karnych. Zaskarżyć można również brak rozstrzygnięcia w przedmiocie środka karnego (art. 447 § 3 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).
7. W apelacji można podnosić zarzuty, które nie stanowiły lub nie mogły stanowić przedmiotu zażalenia (art. 447 § 4 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).
8. Podstawą apelacji nie może być błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia, oraz rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, związane z treścią zawartego porozumienia w sprawie wydania wyroku skazującego, wymierzenia określonej kary lub środka karnego lub rozstrzygnięcia w przedmiocie poniesienia kosztów procesu (art. 447 § 5 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).
9. Prezes sądu pierwszej instancji odmówi przyjęcia apelacji, jeżeli apelacja zostanie wniesiona po terminie lub przez osobę nieuprawnioną albo jest niedopuszczalna z mocy ustawy (art. 429 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.).
10. (inne informacje wskazane przez sąd, nieuwzględnione w pkt 1-9)c)
Wyjaśnienie:
W treści pouczenia, w nawiasach wskazano podstawę prawną danego twierdzenia; użyty skrót "k.p.k." oznacza ustawę z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego, której tekst został zamieszczony w Dzienniku Ustaw z 1997 r. Nr 89, poz. 555 i niektórych Dziennikach opublikowanych później; skrót "k.p.w." oznacza ustawę z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia, której tekst został zamieszczony w Dzienniku Ustaw z 2013 r. poz. 395 oraz niektórych Dziennikach opublikowanych później.
a) stosuje się w sprawach o wykroczenia, z wyłączeniem spraw o wykroczenia skarbowe
b) uwzględnia się, o ile ustawa nie stanowi inaczej
c) uwzględnia się, o ile sąd tak postanowi
Sygn. akt II W 2401/16
Na podstawie zgromadzonych w sprawie dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny.
We wrześniu 2016 roku P. R. umieściła trzy betonowe słupki w rejonie granicy między działką nr (...) (stanowiącą własność obwinionego K. K.) a działką nr (...) (stanowiącą własność P. R.), położonymi w S. w gminie B.. Między właścicielami tych działek trwa spór o przebieg granicy, w związku z czym pokrzywdzona P. R. umieściła wskazane słupy, aby obwiniony nie jeździł po jej polu. Z kolei obwiniony słupy te usunął i zabrał na swoją posesję, albowiem przeszkadzały mu w uprawie jego pola. Zabranie słupów przez obwinionego miało miejsce między godz. 18.00 w dniu 4 października a godz. 9.00 w dniu 5 października 2016 roku. Przedmiotowe słupy pochodziły z większego słupa energetycznego, wymienionego na nowy i uzyskane zostały poprzez pocięcie na mniejsze elementy, a zatem były odpadami budowlanymi i z pewnością ich wartość nie przekraczała 450 zł.
Obwiniony K. K. nie był karany przez tutejszy sąd za wykroczenia (vide k. 38), nie był też karany za przestępstwa (vide k. 33).
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił przede wszystkim w oparciu o zeznania pokrzywdzonej P. R. (vide k. 54), po części także na podstawie wyjaśnień obwinionego (vide k. 53-55) oraz na podstawie dokumentacji fotograficznej (vide k. 23, 27-29).
Obwiniony K. K. nie przyznał się do zarzucanej mu kradzieży i wskazał, że ujawnił słupki wkopane na swoim gruncie, a że przeszkadzały mu w uprawie pola, to usunął je i zabrał na swoją posesję. Obwiniony twierdził, że nie wiedział, kto słupki te umieścił na polu, wskazał jednak, że między nim a właścicielką sąsiedniej działki nr (...) istnieje spór o przebieg granicy między działkami nr (...).
Z kolei pokrzywdzona P. R. zeznała, że nie ma wiarygodnej granicy między działkami nr (...), więc po żniwach wraz z ojcem wkopała stare słupy energetyczne zgodnie z dokumentami z ostatniego rozgraniczenia. Uczyniła to po to, aby obwiniony nie miał możliwości zajęcia jej ziemi pod swoje uprawy.
W tym stanie rzeczy oczywiste jest, że między obwinionym a pokrzywdzoną istnieje spór o przebieg granicy między ich działkami gruntu. Pokrzywdzona próbowała zaznaczyć przebieg granicy zgodnie z tym, jak miałaby przebiegać granica według jej twierdzeń. W tym celu wykorzystując stary słup energetyczny pocięty na mniejsze elementy, wkopała na gruncie trzy słupki. Tymczasem obwiniony słupki te usunął, bo przeszkadzały mu w uprawie jego pola i złożył je na swojej posesji. Te fakty są oczywiste i wynikają wprost z twierdzeń obwinionego i pokrzywdzonej, zatem w tym zakresie tak zeznania pokrzywdzonej jak i wyjaśnienia obwinionego są wiarygodne.
Za niewiarygodne sąd uznał jedynie wyjaśnienia obwinionego w zakresie, w jakim twierdził, iż nie wiedział czyje są słupki, albowiem w ocenie sądu obwiniony doskonale zdawał sobie sprawę z tego czyje są słupki, które ujawnił w rejonie granicy między jego działką i działką obwinionej. Skoro istnieje spór między sąsiadami o przebieg granicy miedzy działkami nr (...), zaś obwiniony słupów tych we wskazanym miejscu nie umieścił, ani nie uczynił tego nikt inny na jego zlecenie, to oczywiste będzie dla każdej przeciętnej osoby, iż słupy te jako znaki graniczne umieściła właścicielka działki nr (...). Zatem obwiniony doskonale zdawał sobie sprawę z tego, czyje są te słupy.
Co do wartości przedmiotowych słupów, to sąd uznał, iż przedstawiają one wartość znikomą, z pewnością mniejszą niż deklarowane przez pokrzywdzoną 450 zł. A to z tej prostej przyczyny, że słupy te nie są pełnowartościowe i już pobieżne spojrzenie na fotografię (vide k. 23) prowadzi do wniosku, iż stanowią one odpady budowlane. Sama pokrzywdzona wskazywała, że uzyskane zostały przez pocięcie starego słupa energetycznego, a dokumentacja fotograficzna przedstawia po prostu zniszczone, pokruszone fragmenty słupa z wystającymi z nich, pogiętymi stalowymi prętami.
Dokumenty zgromadzone w aktach sprawy sąd uznał za rzetelne, albowiem żadna ze stron ich nie kwestionowała.
Sąd zważył co następuje:
Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił sądowi w sposób nie budzący wątpliwości ustalić, iż obwiniony K. K. dopuścił się zarzucanego mu czynu wyczerpującego znamiona wykroczenia kradzieży z art. 119 § 1 kw.
Naruszył obwiniony normę art. 119 § 1 kw, który stanowi, iż karze podlega ten, kto kradnie cudzą rzecz ruchomą, jeżeli jej wartość nie przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia. Zachowanie sprawcy musi, zatem polegać na wyjęciu mienia spod władztwa innej osoby, najczęściej właściciela i taka też sytuacja miała miejsce w przedmiotowej sprawie.
Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego, między godz. 18.00 w dniu 4 października a godz. 9.00 w dniu 5 października 2016 roku obwiniony wyjął z ziemi zakopane przez pokrzywdzoną słupy, a następnie zabrał je na swoją posesję. Obwiniony wiedział doskonale, że słupy te nie stanowią jego własności, wręcz - jak wskazał wcześniej sąd - doskonale zdawał sobie sprawę z tego, iż słupy te należą do właścicielki sąsiedniej działki P. R. i zostały przez nią umieszczone w celu zaznaczenia przebiegu spornej granicy. Mimo tego postąpił z tymi rzeczami jak ze swoimi, zabrał je z gruntu i złożył na swojej posesji. Nie można więc mieć wątpliwości, że obwiniony dokonał kradzieży. Nie umknęło uwadze sądu, iż tak naprawdę tłem tego zdarzenia jest spór obwinionego i pokrzywdzonej o przebieg granicy miedzy nieruchomościami. Mimo tego, nie wnikając nawet w stan faktyczny tego sporu, stwierdzić należy stanowczo, iż obwiniony nie miał prawa zabierać słupów, albowiem po prostu nie stanowiły jego własności. Obwiniony sam to przyznał, lecz słupy mimo to zabrał. Jedyne co obwiniony mógł w tej sytuacji zrobić, o ile oczywiście miałby pewność, że słupy nie stanowiły prawidłowych znaków granicznych i postawione zostały na jego gruncie w celu utrudnienia mu prac polowych, to winien był co najwyżej słupy te wyjąć z ziemi i pozostawić na miedzy. Tak jednak nie uczynił i słupy zabrał, dokonał więc kradzieży.
Z powyższych względów należało uznać obwinionego K. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu.
Orzekając co do kary - wziąwszy pod uwagę, iż obwiniony nie był dotąd karany, między nim a pokrzywdzoną trwa nierozstrzygnięte postępowanie rozgraniczeniowe i działanie pokrzywdzonej w ustawianiu znaków granicznych można uznać za złośliwe, a przede wszystkim wziąwszy pod uwagę znikomą wartość skradzionych rzeczy stanowiących w istocie odpady budowlane - Sąd uznał, iż zachodzą przesłanki do odstąpienia od wymierzenia kary na podstawie art. 39§1 kw. Zdaniem Sądu będzie ona wystarczająca i zapobiegnie podobnym zachowaniem obwinionego w przyszłości, a już w ustnych motywach wyroku sąd zwrócił uwagę tak obwinionemu jak i pokrzywdzonej, iż winni dbać o dobre stosunki sąsiedzkie, a nie pracować nad zaostrzeniem konfliktu, bowiem kolejna podobna sprawa w tak łagodny sposób z pewnością nie zostanie osądzona.
Przechowywane na nieruchomości obwinionego słupy, sąd nakazał obwinionemu zwrócić pokrzywdzonej, zgodnie z treścią art. 230§2kpk stosowanego w sprawach o wykroczenia z mocy art. 44§5 kpw, albowiem co do własności tych rzeczy przysługującej pokrzywdzonej nie ma sporu.
Ze względów słuszności obwinionego zwolniono z obowiązku poniesienia kosztów postępowania.