UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 12 lutego 2016 roku Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli, w sprawie
o sygn. akt IV P 178/15, z powództwa W. C. przeciwko A. M. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą Firma (...)
(...)w Z. o ryczałty za noclegi, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.188,77 euro z odsetkami ustawowymi
do 7 października 2015 roku do dnia zapłaty (pkt. 1), oddalając powództwo w pozostałym zakresie (pkt. 2).

Ponadto Sąd Rejonowy zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 612 zł tytułem częściowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt. 3); nakazał pobrać
od pozwanego kwotę 712,14 zł tytułem częściowego zwrotu opłaty sądowej, od uiszczenia której powód był zwolniony i kwotę 422 zł tytułem częściowego zwrotu wydatków tymczasowo poniesionych z sum budżetowych (pkt. 4) oraz wyrokowi w pkt 1 nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 1.600 zł (pkt. 5).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne:

W. C. w okresie od 19 października 2012 roku do 31 grudnia 2013 roku zatrudniony był u pozwanego A. M. prowadzącego działalność pod nazwą Firma (...)w Z.
na stanowisku kierowcy pojazdu ciężarowego.

Jak stanowił regulamin wynagradzania, w brzmieniu obowiązującym w trakcie zatrudnienia powoda, należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowej będą wypłacane niezwłocznie po ustaleniu ich wysokości, nie później jednak niż z wynagrodzeniem
za miesiąc kalendarzowy następujący po miesiącu, w którym powstały.

Wynagrodzenie za pracę pracodawca zobowiązał się wypłacać w terminie do 10 dnia następnego miesiąca.

W. C. otrzymał od pracodawcy, tytułem świadczeń związanych
z podróżą służbową kwotę 23931 zł.

W oparciu o postanowienia rozporządzeń: Ministra Pracy i Polityki Społecznej: z dnia 19 grudnia 2002 roku w sprawie wysokości oraz warunków ustalania przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej
z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju i Ministra Pracy i Polityki Społecznej
z 29 stycznia 2013 roku w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, należności te stanowić winny kwotę 38057,26 zł.

Sąd Rejonowy wydając rozstrzygnięcie oparł się na art. 21a ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (Dz. U. Nr 92, poz. 879 ze zm.), obowiązującym
od 3 kwietnia 2010 roku, zgodnie z którym kierowcy w podróży służbowej przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem tego zadania służbowego, ustalane na zasadach określonych w przepisach art. 77⁵ § 3-5 kodeksu pracy.

Od tego wyroku apelację wywiódł pozwany , którą wyrokiem z dnia 12 maja 2016 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu, w sprawie o sygn. akt IV Pa 25/16, oddalił (pkt. 1) oraz zasądził
od pozwanego na rzecz powoda 1800 zł tytułem zwrotu kosztów procesu za drugą instancję (pkt. 2).

W uzasadnieniu swojego stanowiska Sąd Okręgowy stwierdził, że w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym przez Sąd Rejonowy oraz w świetle niebudzącej wątpliwości treści regulaminu wynagradzania wiążącego strony procesu w spornym okresie, regulacji Kodeksu pracy, regulacji ujętej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej
z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju oraz w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowe apelacja okazała się bezzasadna, zaś argumenty prawne rozstrzygnięcia i prezentowane poglądy, co do zasad rozliczania należności z tytułu podróży służbowych obowiązujących w firmie pozwanego przedstawione przez Sąd Rejonowy, zasługują na aprobatę.

Zdaniem Sądu Okręgowego obowiązujące przepisy stanowią, że warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy niż państwowa lub samorządowa jednostka sfery budżetowej określone w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, nie mogą ustalać diety za dobę podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju w wysokości niższej niż dieta z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju określona dla pracownika zatrudnionego w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej.

Sąd Odwoławczy zwrócił uwagę, że w okresie, za który powód dochodził swoich roszczeń z tytułu ryczałtów za noclegi obowiązywał u pozwanego regulamin wynagradzania,
który stanowił, że z tytułu podróży służbowej poza teren kraju pracownikowi należała się wyłącznie dieta i zwrot kosztów zaakceptowanego przez pracodawcę noclegu albo ryczałtu
za nocleg, za który pracownik nie przedłożył rachunku. Przy czym, istniał wówczas wyraźny
i zaakceptowany przez strony podział należności z tytułu podróży służbowej na dietę i zwrot kosztów zaakceptowanego przez pracodawcę noclegu albo ryczałtu za nocleg.

Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji słusznie doszedł do konkluzji,
że pracodawca nie zapewnił powodowi bezpłatnego noclegu, co A. M. nieprawidłowo zrównał z leżanką i w związku z tym pracownik powinien wówczas uzyskać rekompensatę, za która uważa się wysokość ryczałtową odpowiadającą kwocie kosztu noclegu, w razie nieprzedłożenia rachunku za nocleg.

Mając na uwadze poglądy powyższe, podniesiono za Sądem pierwszej instancji,
że pozwany nie zapewnił W. C. , do dyspozycji którego pozostawała leżanka w kabinie ciągnika siodłowego, bezpłatnego noclegu w czasie odbywania podróży służbowych. Powód, cały czas podróży spędzał w kabinie samochodu, w tym każdy dzienny
i nocny odpoczynek. Ponieważ pracownik nie korzystał w czasie podróży z noclegu
w hotelach i nie przedłożył rachunków hotelowych, zasadne stało się ustalenie należnego powodowi ryczałtu określonego w regulaminie wynagradzania oraz w powoływanych rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Zwrócono także uwagę, iż kwoty tegoż ryczałtu, jak również diet, były korzystniejsze niż w podstawowej regulacji w tym zakresie, w żadnym wypadku nie może stanowić nadużycia prawa kierowcy przy dochodzeniu umówionych należności wynikających
z regulaminu wynagradzania.

Ostatecznie Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację, a na podstawie art. 98 §1 i 3 k.p.c. obciążył pozwanego kosztami postępowania odwoławczego poniesionymi przez powoda. .

W dniu 14 lutego 2017 roku (data nadania na poczcie) pozwany A. M. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Firma (...)w Z. złożył skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 12 maja 2016 roku, sygn. akt: IV Pa 26/16 i poprzedzającym go wyrokiem Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli z 12 lutego 2016 r. IV P 178/15

Skarżący powołując się na art. 401¹, art. 407 § 2 oraz art. 409 Kodeksu postępowania cywilnego, a także art. 190 ust. 1, 2, 3 i 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wniósł
o wznowienie postępowania w sprawie z powództwa W. C. przeciwko A. M. o zapłatę, toczącego się w I instancji przed Sądem Rejonowym
w Zduńskiej Woli, IV Wydziałem Pracy i zakończonego prawomocnym Wyrokiem z dnia
12 lutego 2016 r. (sygn. akt: IVP /15), a następnie toczącego się w II instancji przed tutejszym Sądem i zakończonego prawomocnym Wyrokiem Sądu Okręgowego w Sieradzu IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 12 maja 2016 r., (sygn. akt: IV Pa 25/16).

Podniósł, że niniejszą skargą o wznowienie postępowania zaskarża oba wskazane wyżej orzeczenia, w części w jakiej uwzględniają powództwo.

Skarżący oświadczył, że podstawę skargi o wznowienie postępowania stanowi
art. 401¹ Kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 190 ust. 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i jest ona wnoszona w związku z wydaniem przez Trybunał Konstytucyjny Wyroku z dnia 24 listopada 2016 r., w sprawie o sygn. K 11/15.

Mając na uwadze treść rozstrzygnięcia zawartego w w/wym. wyroku TK skarżący wniósł o:

- zmianę wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 12 maja 2016 r., (sygn. akt: IV Pa /16) poprzez zmianę poprzedzającego
go wyroku Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli, IV Wydziału Pracy z dnia 12 lutego 2016 r. (sygn. akt: IV P 178/15) polegającą na oddaleniu powództwa w całości, przyznaniu od Powoda na rzecz Pozwanego kosztów procesowych za 1 instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, odstąpieniu od obciążenia Pozwanego kosztami postępowania poniesionymi przez Skarb Państwa - w zakresie opłaty od pozwu nieponiesionej przez Powoda oraz wynagrodzenia powołanego w sprawie biegłego;

- na podstawie art. 415 Kodeksu postępowania cywilnego - o orzeczenie zwrotu
od Powoda na rzecz Pozwanego świadczenia pieniężnego w kwocie 13808,14 zł, spełnionego przez Pozwanego na podstawie prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli, IV Wydziału Pracy z dnia 12 lutego 2016 r., wraz z odsetkami w wysokości ustawowej
za opóźnienie od daty złożenia skargi o wznowienie postępowania;

- przyznanie od Powoda na rzecz Pozwanego kosztów procesowych za postępowanie wywołane niniejszą skargą o wznowienie postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

- o orzeczenie o zwrocie kwoty 712,14 zł pobranej od Pozwanego - A. M. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli tytułem częściowego zwrotu opłaty sądowej od uiszczenia której Powód był zwolniony i kwoty 422 zł zasądzonej tytułem częściowego zwrotu wydatków tymczasowo poniesionych sum budżetowych na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli, IV Wydziału Pracy z dnia 12 lutego 2016 r.;

- o przeprowadzenie dowodów z dokumentów złożonych przez Pozwanego w toku postępowania przed sądem I instancji oraz z opinii biegłego z dziedziny rachunkowości złożonej w tym postępowaniu na okoliczność zasad wypłacania świadczeń z tytułu podróży służbowej w przedsiębiorstwie Pozwanego oraz rodzaju i wysokości świadczeń z tytułu podróży służbowej wypłaconych Powodowi w spornym okresie zatrudnienia.

W odpowiedzi na skargę powód wniósł o jej oddalenie w całości i zasądzenie
od pozwanego na jej rzecz kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych, a w razie uwzględnienia skargi o nieobciążanie powoda kosztami procesu, jak również rozłożenia należności do zwrotu na raty w stosunku miesięcznym.

Pozwany wniósł o nieuwzględnianie wniosku o zastosowanie w sprawie art. 102 kpc , natomiast odnoście żądania rozłożenia na raty wskazał, że należność winna zostać rozłożona na czas do roku.

Rozpoznając skargę o wznowienie pos tepowania Sąd Okręgowy zważył :

Skarga jest zasadna i skutkuje wznowieniem postepowania w granicach o które wnioskował skarżący.

Skarga o wznowienie postępowania została wniesiona w terminie (zgodnie z art. 407 §2 k.p.c. przed upływem 3 miesięcy od daty ogłoszenia wyroku TK), opiera się na ustawowej przesłance wznowienia – art. 401¹k.p.c., dotyczy prawomocnego orzeczenia (art. 399 §1 k.p.c.)

Zgodnie z treścią art. 401¹k.p.c. oparcie skargi o wznowienie postępowania na tej podstawie ma miejsce wtedy, gdy powoływany przez skarżącego wyrok Trybunału Konstytucyjnego stwierdza niezgodność z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą tego przepisu, który stanowił podstawę rozstrzygnięcia w prawomocnie zakończonej sprawie (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2014 r., II CZ 59/14, i z dnia 12 czerwca 2015 r., II CZ 36/15).

Wnoszący skargę wskazał jako podstawę wznowienia wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 24 listopada 2016 K 11/15, który orzekł, że 1. Art. 21a ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 1155, ze zm.) w związku z art. 77[5] § 2, 3 i 5 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1666, ze zm.) w związku z § 16 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U.167) w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do kierowców wykonujących przewozy w transporcie międzynarodowym, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

2. Art. 21a ustawy z 16 kwietnia 2004 r. powołanej w punkcie 1 w związku z art. 77[5] § 2, 3
i 5 ustawy z 26 czerwca 1974 r. powołanej w punkcie 1 w związku z § 9 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz.U.236.1991, ze zm.) w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do kierowców wykonujących przewozy w transporcie międzynarodowym, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji.

W rozpoznanej sprawie niewątpliwe wydanie wyroków przez sądy obu instancji opierało się na treści przepisów, które zostały uznane za niezgodne z Konstytucją.

W rozpoznawanej sprawie wyrok Trybunału Konstytucyjnego K 11/15, z racji redakcji sentencji rozstrzygnięcia „w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do kierowców wykonujących przewozy w transporcie międzynarodowym”, jest wyrokiem zakresowym.

Trybunał uznał, że wadliwa legislacyjnie konstrukcja zakwestionowanych przepisów, opierająca się na odesłaniu kaskadowym, spowodowała niejasność i nieprecyzyjność wywodzonych z nich treści normatywnych. Ponadto doprowadziła do nieadekwatności norm uregulowanych w tych przepisach do materii, w jakiej znajdują zastosowanie oraz nadmiernej swobody organów stosujących prawo przy ustalaniu ich zakresu normowania.

Cytowany wyrok został ogłoszony w Dzienniku Ustaw z dnia 29 grudnia 2016 r.,
poz. 2206, wobec tego art. 21a ustawy o czasie pracy kierowców utracił moc obowiązującą
z tym dniem (art. 190 ust. 2 i 3 Konstytucji RP).

Z uwagi na dominujący w judykaturze Sądu Najwyższego pogląd o skuteczności ex tunc wyroków Trybunału Konstytucyjnego (por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2006 r., III CZP 99/06, OSNC 2007 Nr 6, poz. 79; uchwała
z dnia 3 lipca 2003 r., III CZP 45/03, OSNC 2004 nr 9, poz. 136) w sprawie należało przyjąć, iż z dniem ogłoszenia wyroku art. 21a ustawy o czasie pracy kierowców stracił domniemanie zgodności z Konstytucją również w odniesieniu do stanów faktycznych sprzed tej daty.

Biorąc pod uwagę utratę domniemania zgodności z Konstytucją przepisów wskazanych w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 listopada 2016 r. w sprawie K 11/15 (OTK-A 2016, poz. 93), Sąd Okręgowy, rozpoznający obecną skargę o wznowienie postępowania, uznał, że do stanów faktycznych począwszy od 3 kwietnia 2010 r., do kierowców w transporcie międzynarodowym nie należy stosować przepisów rozporządzeń wykonawczych wydanych z upoważnienia art. 77⁵ § 5 k.p. lecz reguły z art. 77⁵ § 3 k.p., który ustanawia normatywną podstawę do uregulowania danej kwestii w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest zobowiązany do ustalenia regulaminu pracy.

W sprawie powinny mieć zatem zastosowanie przepisy zakładowe (regulaminy wynagradzania).

W rozpoznawanej sprawie z ustalonego przez Sąd Rejonowy stanu faktycznego, który Sąd Okręgowy - w składzie rozpoznającym skargę o wznowienie w całości podziela
i przyjmuje za własny - niespornym jest, że powód zatrudniony był przez pozwanego
od 19 października 2012 roku do 31 grudnia 2013 r. . W tym okresie u pozwanego obowiązywał regulamin wynagradzania, który regulował zasady zwrotu diet i kosztów zaakceptowanego przez pracodawcę noclegu albo ryczałtu za nocleg, za który pracownik nie przedłożył rachunku.

Niespornym jest też, że powód w okresie zatrudnienia należności z tytułu podróży służbowej otrzymywał w wysokościach wynikających z tego regulaminu.

U pozwanego pracodawcy były więc postanowienia, o których mowa w art. 77⁵ § 3 k.p.

Skarga zasługiwała na uwzględnienie, ponieważ jak to już podniesiono wyżej, niespornie orzeczenia obu Sądów opierały swoje rozstrzygniecie na uznanych za niezgodne
z Konstytucją przepisach i ich wykładni. Przy czym nie ma wątpliwości, że uchylone wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego przepisy mają zastosowanie do roszczeń sprzed wejścia w życie wyroku (por. uchwałę z dnia 23 stycznia 2001 r., III ZP 30/00, (OSNAPiUS 2001 nr 23, poz. 685). Zresztą w judykaturze Sądu Najwyższego dominuje pogląd o skuteczności ex tunc wyroków Trybunału Konstytucyjnego (por. uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2006 r., III CZP 99/06, OSNC 2007 nr 6, poz. 79; uchwała z dnia 3 lipca 2003 r., III CZP 45/03, OSNC 2004 nr 9, poz. 136).

Zgodnie z treścią art. 412 k.c. Sąd rozpoznaje sprawę, której skarga dotyczy na nowo w granicach jakie zakreśla podstawa wznowienia.

Skarżący w skardze wskazał, że obejmuje ona orzeczenia obu sadów, w części w jakiej uwzględniły one powództwa i rozliczenie kosztów procesu. Na skutek wznowienia postępowania Sąd Okręgowy zobowiązany był do oceny jaki wpływ na orzeczenia Sądów
i prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego ma wskazany w skardze wyrok Trybunału Konstytucyjnego.

Zdaniem Sadu Okręgowego rozpoznającego skargę na skutek wyeliminowania z obrotu art. 21 a ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 1155, ze zm.) w związku z art. 77[5] § 2, 3 i 5 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1666, ze zm.) w związku z § 16 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U.167), do stanów faktycznych począwszy od 3 kwietnia 2010 r do kierowców w transporcie międzynarodowym nie należy stosować przepisów rozporządzeń wydanych wykonawczych wydanych z upoważnienia art. 77 ⁵k.p., ale zakładowe regulaminy wynagradzania, które nie są korygowane przez przepisy powszechnie obowiązujące jako bardziej korzystne. (por. wyroki i uzasadnienia Sądu Najwyższego z 14 lutego 2017 r. I PK 77/16, z 9 marca 2017 r. I PK 309/15 i z 21 lutego 2017 r. I PK 300/15).

Podsumowując należy stwierdzić, że orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego eliminujące z obrotu prawnego przepis art. 21 a ustawy o czasie pracy kierowcy wraz
z przepisami z nim związanymi niewątpliwie miało wpływ na treść orzeczeń sądów objętych skargą, ponieważ oparły swoje rozstrzygnięcia na przepisach uznanych za niezgodne
z Konstytucją, co oznacza, że brak było podstawy prawnej do uwzględnienia żądania powoda.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 412 § 2 kpc uwzględnił skargę poprzez zmianę wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 12 maja 2016 roku, sygn. akt IV Pa 25/16 w całości w ten sposób, że zmienił w całości wyrok Sądu Rejonowego
w Zduńskiej Woli z 12 lutego 2016 roku, sygn.. akt IV P 178/15 poprzez oddalenie powództwa w całości.

Pozwanemu przysługiwało również uprawnienie do domagania się zwrotu wypłaconego świadczenia na podstawie art. 415 k.p.c. (pkt 4 wyroku).

Celem tej instytucji jest likwidacja ujemnych skutków wiążących się dla strony skarżącej prawomocny wyrok z jego wyegzekwowaniem (lub dobrowolnym spełnieniem świadczenia) w razie późniejszego uwzględnienia skargi. Sąd orzekł więc
o zwrocie od powoda wypłaconych mu na podstawie zaskarżonych orzeczeń świadczeń: głównego i odsetek w kwocie 13808,14 zł, oddalając wniosek restytucyjny w pozostałej części, tj. w zakresie żądania zwrotu odsetek (pkt 5 wyroku). Sąd Okręgowy uważa, iż w tej sprawie odsetki ustawowe za opóźnienie należne są od dnia następnego po dacie wydania wyroku, ponieważ dopiero od chwili uznania skargi o wznowienie za zasadną wypłacone powodowi świadczenie stawało się nienależne i powstawał obowiązek jego zwrotu. Wobec jednak uwzględnienia za zgodą pozwanego żądania powoda o zastosowanie w sprawie art. 320 k.p.c. odpadała potrzeba kapitalizowania odsetek, gdyż zastosowanie tej instytucji pozbawia uprawnionego możliwości ich dochodzenia za czas inny niż związany
z uchybieniem płatności poszczególnych rat, wynikających z takiego rozłożenia.

O kosztach procesu za pierwszą instancje Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. obciążając tylko częściowo powoda kosztami procesu, uznając, że w dacie wnoszenia pozwu mógł on pozostawać w uzasadnionym przekonaniu o zasadności swego roszczenia, mając na uwadze obowiązujące wówczas przepisy i ich wykładnię (pkt 1b i1c sentencji).

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 §1 i 2 k.p.c.
w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. obciążając powoda kosztami postępowania poniesionymi przez pozwanego, to jest opłatą od apelacji oraz wynagrodzeniem pełnomocnika. W kwocie tej mieści się podlegająca zwrotowi należność wypłacona już powodowi z tytułu kosztów procesu oraz koszty należne pozwanemu, ponieważ orzeczenie jest na jego korzyść Powód powinien zwrócić to co sam otrzymał już z wyroku, podlegającego w tym postępowaniu zmianie
i zapłacić należne pozwanemu jego własne koszty (pkt 2 wyroku).

Na tym etapie postępowania Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zastosowania dobrodziejstwa z art. 102 k.p.c. ponieważ powód posiadał wiedzę, o wniesieniu skargi konstytucyjnej, pozwany złożył nawet wniosek o zawieszenie postepowania, na co nie wyraził zgodny powód, powinien zatem liczyć się z możliwością wznowienia postępowania w sprawie i ewentualnym niekorzystnym dla niego rozstrzygnięciem

Z kolei w postępowaniu ze skargi o wznowienie Sąd Okręgowy ponownie zastosował art. 102 k.p.c i zobowiązał powoda do zwrotu pozwanemu całej opłaty od skargi i połowy stawki należnych pozwanemu kosztów zastępstwa (pkt 4 setnecji).

Z uwagi na treść rozstrzygnięcia orzeczono o zwrocie nienależnie pobranych
od pozwanego opłat sądowych i wydatków (pkt 1 d wyroku).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE