UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. decyzją z dnia 20 kwietnia 2015 r. odmówił R. O. prawa do wypłaty odsetek w związku z przyznaniem wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 lutego 2015 r. renty z tytułu niezdolności do pracy z uwagi na to, że wyżej wymieniona decyzja organu rentowego została wydana w ustawowym terminie 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji.

W odwołaniu od powyższej decyzji R. O. wniósł o jej zmianę i przyznanie prawa do odsetek od 1 lipca 2011 r., albowiem już od tej daty spełniał on warunki do przyznania mu prawa do renty, a organ rentowy popadł w zwłokę w wypłacie świadczenia od tej daty i winien wypłacić odsetki od tego świadczenia.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie w całości podtrzymując argumentację przytoczoną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 8 grudnia 2015 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu R. O. prawo do odsetek ustawowych od 26 lipca 2011 r. do 15 kwietnia 2015 r.

Powyższe orzeczenie Sąd Okręgowy oparł o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Decyzją z dnia 2 marca 2000 r. organ rentowy przyznał R. O. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 15 marca 2000 r. do 28 lutego 2002 r. Prawo do świadczenia przedłużane było na kolejne okresy i przysługiwało ubezpieczonemu do dnia 30 czerwca 2011 r.

W dniu 27 maja 2011 r. ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres. W toku postępowania orzeczniczego przed organem rentowym, orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 30 września 2011 r. ubezpieczony został uznany za osobę zdolną do pracy. W następstwie powyższego orzeczenia, decyzją z dnia 6 października 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił R. O. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

W odwołaniu z dnia 2 listopada 2011 r. ubezpieczony zakwestionował trafność stanowiska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych podnosząc, że po wypadku, który miał miejsce w 1999 roku leczy się on przez cały czas neurologicznie i psychiatrycznie. Postępowanie w tej sprawie toczyło się przed Sądem Okręgowym w Szczecinie pod sygnaturą VII U 2181/11. W toku postępowania sądowego, postanowieniem z dnia 13 grudnia 2011 r. Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu psychologii, neurologii, ortopedii, psychiatrii i medycyny pracy na okoliczność czy stan zdrowia czyni ubezpieczonego całkowicie lub częściowo niezdolnym do pracy. Biegli z zakresu neurologii, ortopedii, kardiologii, psychiatrii i medycyny pracy w opinii z dnia 18 października 2011 r., po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną, aktami sprawy oraz po przeprowadzeniu badania przedmiotowego i podmiotowego ubezpieczonego stwierdzili, że ubezpieczany jest zdolny do wykonywania prostych prac fizycznych, natomiast w stosunku do ubezpieczonego przeciwskazana jest praca na wysokości i przy obsłudze urządzeń pozostających w ruchu. Biegła z zakresu medycyny pracy w opiniach uzupełniających wskazała, że ubezpieczony może wykonywać proste prace fizyczne, jak szatniarz, portier, pracownik magazynu, sprzątacz terenu, nie jest natomiast zdolny do wykonywania pracy jako stolarz, masarz, rzeźnik, na wysokościach, przy maszynach, pod napięciem oraz prowadzenia pojazdów mechanicznych. W końcowej opinii uzupełniającej biegła sądowa z zakresu medycyny pracy uznała, że ubezpieczony z uwagi na padaczkę pourazową jest niezdolny do pracy na stałe jako konwojent-ładowacz, stolarz, masarz-rzeźnik. Sąd Okręgowy w Szczecinie w sprawie VII U 2181/11 wyrokiem z dnia 18 października 2013 r. zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego z dnia 6 października 2011 r. i przyznał R. O. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 lipca 2011 r. na stałe. W wyniku wniesionej przez organ rentowy apelacji Sąd Apelacyjny w Szczecinie dopuścił dowód z opinii innej biegłej sądowej z zakresu medycyny pracy R. D., która w opinii z dnia 12 listopada 2011 r. podzieliła stanowisko Sądu Okręgowego w Szczecinie, że ubezpieczony R. O. jest częściowo niezdolny do pracy od 1 lipca 2011 r. Jednakże z uwagi na młody wiek, poprawę stanu neurologicznego, zdaniem biegłej celowe byłoby podjęcie próby przekwalifikowania zawodowego ubezpieczonego np. do zawodu tapicera lub innych prac fizycznych bez występowania narażeń zawodowych. Stąd biegła uznała, że występująca u ubezpieczonego częściowa niezdolność do pracy jest okresowa do 30 czerwca 2015 r. Wyrokiem z dnia 19 lutego 2015 r. Sąd Apelacyjny w Szczecinie zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 18 października 2013 r. i przyznał ubezpieczonemu R. O. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 lipca 2011 r. do 30 czerwca 2015 r.

Akta rentowe wraz z odpisem wydanego w sprawie prawomocnego orzeczenia wpłynęły do organu rentowego w dniu 16 marca 2015 r. Decyzja przyznająca prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy i wykonująca wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 lutego 2015 r. została wydana w dniu 8 kwietnia 2015 r., a wypłata świadczenia nastąpiła w dniu 16 kwietnia 2015 r. Termin płatności świadczenia został ustalony na dzień „25” każdego miesiąca. Wypłata należnej kwoty renty wraz z wyrównaniem za okres wsteczny nastąpiła w dniu 16 kwietnia 2015 r.

W sprawie o sygn. akt: VII U 2181/11 do sporządzenia opinii z dnia 12 listopada 2014 r. k.160-161 w przedmiocie niezdolności ubezpieczonego do pracy w okresie od 1 lipca 2011 r. do 30 czerwca 2015 r. wystarczająca była dokumentacja lekarska załączona do akt ZUS oraz wywiad przeprowadzony z ubezpieczonym.

Po ustaleniu powyższego stanu faktycznego oraz na podstawie art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (j. t. Dz. U. z 2015r., poz. 121 ze zm.; powoływana dalej jako: ustawa systemowa) w związku z art. 118 ust. 1 i 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd Okręgowy uznał odwołanie za uzasadnione w przeważającej części.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, że przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest prawo R. O. do odsetek od wypłaconych mu należnych rat renty z tytułu niezdolności do pracy za okres od 1 lipca 2011 r. do 30 czerwca 2015 r. Sąd ten podkreślił, że stan faktyczny w przedmiotowej sprawie był w zasadzie bezsporny. Ustalając stan faktyczny dla potrzeb niniejszego postępowania sąd meriti w całości oparł się na dokumentacji znajdującej się w aktach rentowych oraz w aktach spraw o sygn. akt VII U 2821/11. Istotą niniejszego postępowania było ustalenie, czy oraz kiedy organ rentowy posiadł wiedzę o spełnieniu przez R. O. wszystkich przesłanek przyznania mu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, nadal po 30 czerwca 2011 r.

Po szczegółowym omówieniu uregulowań zawartych w art. 118 ust. 1 i 1a ustawy emerytalnej oraz art. 85 ustawy systemowej w oparciu o orzecznictwo sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego, Sąd Okręgowy wskazał, że analiza postępowania prowadzonego przed organem rentowym oraz postępowania dowodowego przeprowadzonego w sprawie VII U 2181/11 prowadzi do wniosku, że niewydanie decyzji o prawie ubezpieczonego do renty z tytułu niezdolności do pracy na okres od 1 lipca 2011 r. do 30 czerwca 2015 r., nastąpiło na skutek nieprawidłowości działań organu rentowego. Sąd meriti wyjaśnił, że w toku niniejszego postępowania dopuścił dowód z opinii biegłej z medycyny pracy, wydającej opinię o stanie zdrowia ubezpieczonego w sprawie VII U 2181/11 na okoliczność, czy do sporządzenia opinii z dnia 12 listopada 2014 r. w sprawie VII U 2181/11, wystarczająca była dokumentacja lekarska ubezpieczonego załączona do akt ZUS oraz wywiad z nim przeprowadzony, czy też biegła sporządzając opinię dysponowała jeszcze inną dokumentacją medyczną, nieznaną organowi rentowemu. Z opinii tej biegłej wydanej dnia 14 września 2015 r. wynika, że organ rentowy dysponował wystarczającą dokumentacją medyczną, aby prawidłowo orzec stopień niezdolności R. O. do pracy. Sąd pierwszej instancji przyjął, że lekarze orzecznicy Zakładu Ubezpieczeń Społecznych dysponowali wystarczającym materiałem dowodowym pozwalającym trafnie ocenić stan zdrowia ubezpieczonego już podczas rozpoznawania jego wniosku z dnia 27 maja 2011 r. o dalsze po 30 czerwca 2011 r. prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy (w dniu badania przez lekarza orzecznika ZUS). Wbrew zarzutom zgłoszonym przez PKL w piśmie z dnia 16 listopada 2015 r., a co wynika z opinii biegłej z zakresu medycyny pracy R. D. z dnia 14 września 2015 r., dostarczona przez ubezpieczonego dokumentacja medyczna dołączona do akt ZUS wraz z wywiadem przeprowadzonym z ubezpieczonym była wystarczająca do sporządzenia opinii o częściowej niezdolności ubezpieczonego do pracy. Ponadto opinia biegłej z zakresu medycyny pracy R. D. była drugą opinią zgromadzoną w sprawie, ponieważ pierwsza opinia sporządzona była przez biegłą z zakresu medycyny pracy A. J., która również uznała ubezpieczonego za częściowo niezdolnego do pracy po 30 czerwca 2011 r., ale wskazała na stałe, a nie jak biegła R. D. okresowo do 30 czerwca 2015 r. A obie biegłe nie dysponowały inną dokumentacją medyczną niż orzecznicy ZUS. Wynika z tego, że wniosek o niezdolności do pracy ubezpieczonego nadal po dniu 30 czerwca 2011 r. lekarze orzecznicy ZUS powinni wysnuć w oparciu o dokumentację zgromadzoną w dacie wydawania przez nich orzeczeń. W ocenie sądu pierwszej instancji można zarzucić organowi rentowemu błąd przy ocenie stanu zdrowia ubezpieczonego, ponieważ w warunkach niniejszej sprawy istniały przesłanki, by prawidłowa ocena stanu zdrowia R. O. dokonana została już na etapie postępowania przed organem rentowym. W konsekwencji opóźnienie w przyznaniu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy jest następstwem okoliczności, za które odpowiedzialność ponosi organ rentowy. Reasumując Sąd Okręgowy uznał, że materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie, w szczególności zaś ustalenia poczynione przez Sąd Okręgowy w sprawie VII U 2181/11 wprost wskazują, iż pozytywne rozstrzygnięcie w przedmiocie przyznania prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy dla R. O. począwszy od 1 lipca 2011 r. do 30 czerwca 2015 r., możliwe było w następstwie prawidłowego rozpoznania wniosku ubezpieczonego. Przy tym, sąd ten zważył, że brak orzeczenia organu odwoławczego (w tym wypadku Sądu Okręgowego w Szczecinie) o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, o którym mowa w art. 118 ust. 1a ustawy emerytalnej nie pozbawia ubezpieczonego prawa do odsetek (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2011 r., I UZP 2/11, LEX nr 784338). Podsumowując, opóźnienie w przyznaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy ubezpieczonemu jest następstwem okoliczności, za które odpowiedzialność ponosi organ rentowy.

Następnie Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 1 lutego 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad wypłacania odsetek za opóźnienie w ustaleniu lub wypłacie świadczeń z ubezpieczeń społecznych (Dz. U. nr 12, poz. 104) odsetki wypłaca się za okres od dnia następującego po upływie terminu na ustalenie prawa do świadczeń lub ich wypłaty, przewidzianego w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń - do dnia wypłaty świadczeń, z uwzględnieniem ust. 2-5. W myśl § 2 ust. 4 tego rozporządzenia okres opóźnienia w wypłaceniu świadczeń okresowych liczy się od dnia następującego po ustalonym terminie ich płatności. Odsetki należą się bowiem za czas opóźnienia, tj. poczynając od dnia wymagalności długu, a kończąc na dniu jego zapłaty. Na ten zamknięty okres składają się poszczególne dni opóźnienia, a należność z tytułu odsetek narasta sukcesywnie, podwyższa się bowiem z każdym dniem o stosowną kwotę pieniężną. W prawie ubezpieczeń społecznych dniem zapłaty jest zaś dzień określony w § 2 ust. 6, tj. dzień przekazania należności na pocztę lub do banku. Ze względu na ustalony decyzją przyznającą ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy termin płatności renty - 25 dzień każdego miesiąca - organ rentowy winien wypłacić ubezpieczonemu odsetki za okres od 26 lipca 2011 r., tj. od dnia następnego po dniu, w którym powinna nastąpić wypłata pierwszej raty renty (lipiec 2011 r.) do dnia 15 kwietnia 2015 r., tj. do dnia poprzedzającego dzień, w którym należne świadczenie wraz z wyrównaniem zostało ubezpieczonemu wypłacone.

Z tego też względu sąd pierwszej instancji zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu na podstawie art. 477 ¹⁴§ 2 k.p.c. prawo do odsetek od należnych mu świadczeń rentowych za okres od 26 lipca 2011 r. do 15 kwietnia 2015 r.

Z powyższym wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie w całości nie zgodził się Zakład Ubezpieczeń Społecznych, który w wywiedzionej apelacji zarzucił mu:

- obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 85 ust. 1 ustawy systemowej zdanie pierwsze w związku z § 2 ust. 1 oraz 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 lutego 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad wypłacania odsetek za opóźnienie w ustaleniu lub wypłacie świadczeń z ubezpieczeń społecznych poprzez jego zastosowanie i przyjęcie, że organ rentowy zobowiązany jest do wypłaty odsetek ustawowych od 26 lipca 2006 r. do 15 kwietnia 2015 r, pomimo, iż nie ponosi on odpowiedzialności za swoje opóźnienie w działaniu, a także poprzez przyznanie odsetek za błędnie ustalony okres.

Wskazując na powyższe apelujący wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania

ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji

a nadto

- zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu skarżący między innymi podniósł, że wbrew stanowisku sądu pierwszej instancji w niniejszej sprawie nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w przyznaniu i wypłacie świadczeń ubezpieczonemu.

Apelujący podkreślił, że w decyzji z dnia 6 października 2011 r. nie ustalił prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, albowiem w jego ocenie materiał zebrany w sprawie nie był do tego wystarczający. Zdaniem organu rentowego sprawa ubezpieczonego nie była sprawą oczywistą, bowiem dopiero w uzupełniającej opinii biegłego z zakresu medycyny pracy w postępowaniu w pierwszej instancji uznano ubezpieczonego za niezdolnego do pracy. Początkowe opinie biegłych lekarzy nie były dla wnioskodawcy korzystne, co jednoznacznie wskazuje na trudności w ostatecznym przesądzeniu czy ubezpieczony był zdolny do pracy na dzień wydania decyzji czy też nie. Nadto według organu istotną jest w sprawie okoliczność, że apelujący wywiódł skuteczną w części apelację, która doprowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego, a zatem uznać należy, iż była ona działaniem ze wszech miar uzasadnionym. Skoro zatem zasadnym było wniesienie apelacji przez organ rentowy, nie można uznać, iż Zakład ponosi odpowiedzialność za opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczenia. Skarżący podkreślił przy tym, że w decyzji ZUS oprócz przyznania prawa do renty winno się znaleźć również określenie ram czasowych, na jakie przyznano świadczenie, ramy te zaś zostały ostatecznie i prawomocnie ustalone dopiero na etapie postępowania apelacyjnego (w wyniku powołania nowej opinii biegłej z zakresu medycyny pracy i nowej opinii), a nie w postępowaniu przed Sądem Okręgowym.

Dalej apelując zakwestionował także stanowisko biegłej wyrażone w opinii z dnia 14 września 2015 r., w której wskazała ona na to, że do sporządzenia swojej opinii wystarczająca była dokumentacja lekarska załączona do akt ZUS oraz wywiad przeprowadzony z ubezpieczonym. Biegła wskazała, że sporządzając opinię nie dysponowała inną dokumentacją medyczną, ani też ubezpieczony w czasie badania nie przedstawił dodatkowych dowodów leczenia. Takie stanowisko jest błędne, bowiem w trakcie trwającego postępowania przed sądem pierwszej instancji, wnioskodawca przedłożył nowy dowód w postaci karty leczenia informacyjnego na Oddziale Psychiatrycznym w styczniu 2012 r., zatem dokumentacja ta musiała również stanowić podstawę do wydania opinii przez tą biegłą w postępowaniu odwoławczym w Sądzie Apelacyjnym. Zdaniem skarżącego okoliczność ta ma ogromne znaczenie, albowiem to właśnie z powodu ogólnego stanu zdrowia ubezpieczonego zwłaszcza z powodu: przebytego urazu czaszkowo-mózgowego w 1999 r., padaczki pourazowej z rzadkimi napadami, zespołu psychoorganicznego neurasteniczno-charakteropatycznego pourazowego oraz mieszanych zaburzeń osobowości z uzależnieniem od benzodiazepin i narkotycznych leków przeciwbólowych (tramadol), biegła uznała ubezpieczonego za częściowo niezdolnego do pracy. W postępowaniu zaś przed Sądem Okręgowym został on uznany za niezdolnego do pracy jedynie z powodu padaczki pourazowej. Skoro zatem w postępowaniu odwoławczym wnioskodawca przedłożył dodatkową dokumentację (w oparciu, o którą sporządzono opinię lekarską uznająca go za niezdolnego do pracy), w której posiadaniu nie był ZUS na dzień wydania decyzji odmawiającej mu prawa do świadczenia, nie można mu przypisać błędu w swoim działaniu. Skoro zaś organ nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w przyznaniu i wypłacie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, nie ma podstaw do zasądzenia ubezpieczonemu odsetek ustawowych, a odwołanie winno ulec oddaleniu.

Jednocześnie abstrahując od kwestii samego przyznania prawa do odsetek apelujący wskazał, że odsetki te zostały przyznane w sposób nieprawidłowy, bowiem obejmują one okres sprzed wydania decyzji. Mając na uwadze, że świadczenie należne wnioskodawcy wypłacane jest 25 dnia każdego miesiąca, a organ rentowy, po dokonaniu prawidłowej oceny stanu zdrowia ubezpieczonego miał możliwość wydania decyzji przyznającej świadczenie najpóźniej w dniu 30 października 2011 r. (30 dni od wydania orzeczenia przez komisję lekarską ZUS), najbliższym terminem płatności renty był dzień 25 listopada 2011 r. Wobec powyższego, przy hipotetycznym uznaniu zasadności prawa do odsetek, organ rentowy pozostawał w zwłoce dopiero od dnia 26 listopada 2011 r., a nie od 26 lipca 2011 r.

Sąd Apelacyjny rozważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego okazała się nieuzasadniona.

Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się wadliwości postępowania przed sądem pierwszej instancji. Prawidłowo dokonane ustalenia faktyczne oraz należycie umotywowaną ocenę prawną sporu Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne, w pełni podzielając wywody zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Z tego też względu Sąd Apelacyjny nie dostrzega potrzeby ponownego szczegółowego przytaczania zawartych w nim argumentów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r., I PKN 339/98, OSNAP 1999/24/776; z dnia 22 lutego 2010 r., I UK 233/09, LEX nr 585720 i z dnia 24 września 2009 r., II PK 58/09, LEX nr 558303).

Organ rentowy zarzuca, że w sprawie nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w działaniu, które winno skutkować przyznaniem prawa do odsetek od wypłaconego R. O. świadczenia rentowego.

W odpowiedzi na powyższe trzeba wskazać, że ostatecznie prawo do świadczenia rentowego zostało przyznane ubezpieczonemu na kolejny okres od 1 lipca 2011 r. już wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 18 października 2013 r. Przy czym, u R. O. rozpoznano wówczas: przebyty uraz czaszkowo-mózgowy w 1999 r., padaczkę pourazową z rzadkimi napadami (monitorowaną w Poradni Neurologicznej), otyłość olbrzymią, nadciśnienie tętnicze w II okresie WHO kontrolowane farmakologicznie, mieszane zaburzenia osobowości oraz uzależnienie od benzodiazepin i narkotycznych leków przeciwbólowych. Sąd Apelacyjny w wyroku z dnia 19 lutego 2015 r. zmienił zaskarżony przez organ rentowy wyrok tylko o tyle, że świadczenie przyznał do dnia 30 czerwca 2015 r., w miejsce świadczenia stałego. Sąd odwoławczy oprał się wówczas na opinii biegłej specjalisty medycyny pracy, która uznała, że powyższe rozpoznanie powoduje częściową okresową niezdolność do pracy R. O. do dnia 30 czerwca 2015 r. Z kolei, wypowiadając się w niniejszej sprawie biegła sądowa wskazała, że organ rentowy już w postępowaniu wszczętym wnioskiem o przyznanie prawa do renty na dalszy okres z dnia 27 maja 2011 r. dysponował dokumentacją medyczną ubezpieczonego pozwalającą na pozytywne rozpoznanie tego wniosku.

Natomiast apelujący podnosi, że w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji w sprawie o sygn. akt VII U 2181/11 dopiero biegła specjalista medycyny pracy uznała ubezpieczonego za nadal niezdolnego do pracy, podczas gdy początkowe opinie nie było dla niego korzystne, zatem sprawa nie była oczywista, a nadto dopiero Sąd Apelacyjny oznaczył prawomocnie okres tego prawa. Zdaniem skarżącego w postępowaniu sądowym biegli dysponowali nową dokumentacją medyczną ubezpieczanego (karta informacyjna leczenia szpitalnego na Oddziale Psychiatrycznym w styczniu 2012 r.), która została uwzględniona przy wydaniu opinii.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny zwraca uwagę, że karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 7 lutego 2012 r. została złożona przez ubezpieczonego w dniu 27 kwietnia 2012 r. (k. 31-33 akt VII U 2181/11). W karcie tej jako rozpoznanie wskazano: zaburzenia osobowości i zachowania spowodowane chorobą, uszkodzeniem lub dysfunkcją mózgu – organiczne zaburzenia osobowości dekompensacyja z odczynem depresyjnym, zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania spowodowane naprzemiennym przyowaniem środków wymienionych i innych środków psychoaktywnych – zespół uzależnienia; uzależnienie od benzodiazepin i tramadolu, padaczka pourazowa oraz nadciśnienie. Powyższe rozpoznanie nie zawiera żadnych nowych ustaleń, a wszystkie ustalone w toku postępowania sądowego rozpoznania, łącznie z uzależnieniem od leków, wynikają z dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach organu rentowego. W tej sytacji słusznie sąd pierwszej intancji uznał, ze organ rrnetowy już w postepowaniu prowadzonym na sktuek wniosu ubezpieocznego z anid a27 maja 2011 r. mógł dokonać prawidłowej kwalifikacji o braku zdolności ubezpieczonego do pracy powodującej częściwoą niezdolność nadal po dniu 30 czerwca 2011 r.

Zatem skoro organ rentowy mimo dysponowania dokumetnacją medcyzną obrazującą stan zdrowia ubezpieocznego jalo częściowo niezdolnego do pracy błędie ocenił tę okoliczność ponosi za to odpowiedzialność, która sktukuje przyzanniem ubezpieoczonemu prawa do wypłaty odsetek za niewypłacone w terminie świadczenie.

Odnośnie zarzutu przyznania ubezpieczonemu prawa do odsetek już od dnia 26 lipca 2011 r. zamiast od 26 listopada 2011 r., bowiem organ rentowy prowadził postępowania wyjaśniające i decyzję mógł wydać do dnia 30 października 2011 r. (30 dni od wydania orzeczenia przez komisję lekarską ZUS) w ocenie sądu odwoławczego jest on również nieuzasadniony.

Organowi rentowemu umyka bowiem fakt, że w sprawie orzekano o prawie do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres, czyli renty, której wypłata kolejnej raty winna nastąpić 25 lipca 2011 r. Organ rentowy już przed wydaniem orzeczenia przez lekarza orzecznika ZUS w dniu 7 lipca 2011 r. dysponował całą dokumentacją medyczną obrazującą stan zdrowia ubezpieczonego, która dawała podstawy do przyznania dalszego prawa do świadczenia. Konsekwencją błędnego decyzji organu jest prawo ubezpieczonego do odsetek i to od dnia 26 lipca 2011 r.

Uwzględniając powyższe, sąd odwoławczy uznał zarzuty apelacji za nieuzasadnione i dlatego na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił ją w całości.

SSA Romana Mrotek SSA Urszula Iwanowska SSA Anna Polak

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE