UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 2 listopada 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa R. M. przeciwko J. W. o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności w punkcie pierwszym oddalił powództwo, w punkcie drugim zasądził od R. M. na rzecz J. W. kwotę 4.817 (cztery tysiące osiemset siedemnaście) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i w punkcie trzecim przyznał i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi na rzecz r. pr. D. D. kwotę 2.952 (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa) zł brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej R. M. z urzędu.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało oparte na ustaleniu, iż na podstawie umowy zawartej w dniu 11 stycznia 2007 r. pozwany pożyczył powodowi kwotę 14.000 zł na okres 2 miesięcy. Po przekazaniu mu kwoty udzielonej pożyczki powód zerwał kontakt z pozwanym i nie uregulował zadłużenia. Pismem z dnia 16 grudnia 2008 r. powód zwrócił się do adw. J. B. reprezentującego pozwanego o rozłożenie należności na raty. Powód przekazywał na rachunek bankowy odbiorcy (...) następujące kwoty:

- w dniu 17 marca 2009 r. – 1.000 zł;

- w dniu 20 marca 2009 r. – 1.000 zł;

- w dniu 15 kwietnia 2009 r. – 1.000 zł;

- w dniu 21 kwietnia 2009 r. – 3.000 zł;

- w dniu 18 maja 2009 r. – 3.000 zł;

- w dniu 14 czerwca 2009 r. – 1.500 zł;

- w dniu 5 lipca 2009 r. – 1.000 zł;

- w dniu 13 lipca 2009 r. – 500 zł;

- w dniu 13 września 2009 r. – 3.000 zł;

- w dniu 1 listopada 2009 r. – 1.000 zł.

Pozwany nie zna M. R. i nigdy nie zlecał mu inkasa, ani windykacji należności z tytułu pożyczki udzielonej powodowi.

Pozwany w dniu 17 lutego 2010 r. wystąpił do Sądu Rejonowego w Pabianicach z powództwem o zapłatę należności z tytułu pożyczki.

W nakazie zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym w dniu 3 marca 2010 r. przez Sąd Rejonowy w Pabianicach w sprawie o sygn. akt I Nc 578/10 nakazano R. M., aby zapłacił na rzecz J. W. kwotę 14.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 12 marca 2007 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 2.592 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Powód nie złożył zarzutów od nakazu zapłaty, w których mógł podnosić zarzut spełnienia świadczenia w całości lub w części.

Na wniosek powoda z dnia 16 kwietnia 2010 r. nakaz zapłaty został zaopatrzony w klauzulę wykonalności postanowieniem Sądu z dnia 8 czerwca 2010 r.

Na podstawie wymienionego wyżej tytułu wykonawczego przeciwko powodowi toczyło się postępowanie egzekucyjne z wniosku pozwanego jako wierzyciela prowadzone przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu J. S. w sprawie o sygn. akt Km 1332/10. Wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego w tej sprawie został złożony w dniu 25 czerwca 2010 r. Postępowanie zostało umorzone z uwagi na bezskuteczność egzekucji postanowieniem Komornika z dnia 22 czerwca 2011 r.

Obecnie przeciwko powodowi toczy się postępowanie egzekucyjne prowadzone z wniosku pozwanego przez Komornika Sądowego przy tutejszym Sądzie J. K. w sprawie o sygn. akt Km 1151/15. Wniosek o wszczęcie postępowania został złożony przez pozwanego jako wierzyciela w dniu 1 czerwca 2015 r.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództw za niezasadne. Podstawą prawną dochodzonego roszczenia był art. 840 §1 k.p.c. zdaniem Sadu Rejonowego nie zostały wykazane przesłanki pozbawienia wykonalności w oparciu o dyspozycję art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. Sąd I Instancji podkreślił, iż zarzut spełnienia świadczenia mógł zostać podniesiony przez powoda w drodze wniesienia zarzutów od nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Rejonowy w Pabianicach. Dowody uiszczenia należności – nawet zakładając, że zostały one przekazane pozwanemu – obejmują bowiem wpłaty dokonywane w okresie od marca do listopada 2009 r., a więc przed złożeniem pozwu i wydaniem nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym. W konsekwencji zaniechania powoda, który nie zaskarżył nakazu w ustawowym terminie, zarzut spełnienia świadczenia nie był przedmiotem rozpoznania w postępowaniu nakazowym. Z tej też przyczyny zarzut spełnienia świadczenia nie mógł również stanowić skutecznej podstawy uwzględnienia powództwa opozycyjnego.

Niezależnie od powyższego zdaniem Sądu Rejonowego, powód nie przedstawił dowodów na to, że wpłaty przekazane na rzecz osoby trzeciej, tj. M. R. miały w rzeczywistości służyć zaspokojeniu wierzytelności pozwanego. Pozwany zaprzeczył twierdzeniu, jakoby znał M. R. i zlecał mu czynności inkasa i windykacji należności z tytułu pożyczki. Należy wyeksponować, że powód co najmniej od grudnia 2008 r. wiedział, iż pozwany korzysta z zastępstwa prawnego udzielanego przez adw. J. B., na co wskazuje treść pisma z dnia 16 grudnia 2008 r., w którym powód zwrócił się do pełnomocnika pozwanego o rozłożenie należności na raty. Budzi zatem zasadnicze wątpliwości postępowanie powoda, który w kolejnych miesiącach przystąpił do rzekomego regulowania należności z tytułu pożyczki na rachunek osoby trzeciej, tj. M. R.. Z tego względu brak było podstaw do stwierdzenia, że wpłaty przekazane tej osobie winny zostać zarachowane na poczet wierzytelności przysługującej pozwanemu.

Bezzasadny okazał się również zarzut częściowego przedawnienia roszczenia o zapłatę odsetek ustawowych naliczonych po dniu 1 czerwca 2012 r. Analiza przebiegu postępowania nakazowego i toczących się następnie postępowań egzekucyjnych wskazuje na to, że termin przedawnienia określony zgodnie z art. 118 w zw. z art. 125 § 1 k.c. obejmujący także roszczenie o odsetki nie upłynął. Należy podkreślić, że należności z tytułu odsetek przypadające do zapłaty za okres do dnia uprawomocnienia się nakazu, tj. dnia 26 marca 2010 r., przedawniają się z upływem 10 lat. Roszczenie o odsetki przypadające do zapłaty po tej dacie przedawnia się z kolei z upływem lat 3 (art. 118 k.c.) z tym, że stosownie do treści art. 123 § 1 pkt 3 w zw. z art. 124 § 2 k.c. bieg przedawnienia został przerwany poprzez złożenie: wniosku o wszczęcie postępowania klauzulowego (dzień 16 kwietnia 2010 r.) oraz wniosków o wszczęcie postępowań egzekucyjnych (dzień 25 czerwca 2010 r. i 1 czerwca 2015 r.). Należy dodatkowo zauważyć, że przedawnienie po złożeniu wniosku w pierwszym postępowaniu egzekucyjnym nie biegło na nowo do czasu jego zakończenia (postanowienie o umorzeniu tego postępowania wydano w dniu 22 czerwca 2011 r.), zaś drugie postępowanie egzekucyjne nadal się toczy. Z tego też względu roszczenie o odsetki ustawowe stwierdzone prawomocnym nakazem zapłaty, jak również odsetki ustawowe naliczone po dniu jego uprawomocnienia się nie uległo przedawnieniu w żadnej części, w szczególności za okres po dniu 1 czerwca 2012 r.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 u.k.s.c.

Apelację od powyższego wyroku złożył powód zarzucając mu:

1.  naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy, w szczególności :

- art. 299 k.p.c. w zw. z art. 217 k.p.c. i art. 227 k.p.c. w zw. z art. 379 pkt 5 k.p.c. poprzez pominięcie dowodu z przesłuchania powoda, stanowiące uchybienie procesowe mające ostatecznie wpływ na pozbawienie powoda prawa do obrony, skutkujące oddaleniem powództwa w całości;

- art. 214 §1 k..c. poprzez uznanie przez Sąd, iż w postępowaniu powoda, który złożył wniosek o odroczenie rozprawy wyznaczonej na dzień 19 października 2016 roku jednoznacznie zmierzało do przewlekania procesu oraz pominięcie wobec powyższego przeprowadzenia dowodu z przesłuchania strony powodowej, tym samym zarzucam nieważność postępowania w zakresie objętym rozprawą z dnia 19 października 2016 roku, bowiem zaplanowany wcześniej urlop nie zmierzał do przedłużenia postępowania, strona powodowa złożyła wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z przesłuchania powoda, a ponadto powód we wniosku o odroczenie rozprawy wniósł o przesłuchania pozwanego w jego obecności m. in. z racji, iż pozwanemu zamierzał zadawać pytania realizując swoje uprawnienia i gwarancje procesowe,

- art. 233 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i wyprowadzenie niezgodnych z doświadczeniem życiowym i zasadami logiki wniosków w szczególności,

a. uznanie przez Sąd, iż wniosek o odroczenie rozprawy wyznaczonej w dniu 19 października 2016 roku powód złożył w celu przedłużenia postępowania,

b. uznanie przez Sąd, iż pozwany nie zna M. R. nigdy nie zlecał pozwanemu inkasa, ani windykacji należności z tytułu pożyczki udzielonej powodowi,

c. uznanie przez Sąd, iż fakt posiadania wiedzy o pełnomocniku pozwanego w osobie adw. J. B. w 2008 roku może uprawdopodabniać fakt braku zlecenia czynności inkasa i windykacji należności z tytułu pożyczki M. R.,

d. uznanie, iż brak było podstaw do stwierdzenia, że wpłaty przekazane przez powoda winny zostać zarachowane na poczet wierzytelności przysługującej pozwanemu,

co w konsekwencji prowadziło do naruszenia art. 840 §1 pkt 2 k.p.c. poprzez uznanie, iż w sprawie niniejszej przesłanki pozbawienia wykonalności w oparciu o dyspozycję nie zostały wykazane,

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 118 k.c. w zw. z art. 123 §1 pkt 3 w zw. z art. 124 §2 k.c. poprzez błędną wykładnię sprowadzającą się do odmowy uznania zarzutu przedawnienia zmierzającego do pozbawienia tytułu wykonawczego w zakresie odsetek

3.  art. 102 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i obciążenie powoda obowiązkiem zwrotu stronie przeciwnej kosztów postępowania, podczas, gdy okoliczności związane z przebiegiem procesu, przebiegiem zdarzenia uzasadniały na zasadzie słuszności o nieobciążaniu powoda kosztami procesu.

Mając na względzie powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku, zniesienia postępowania objętego rozprawą w dniu 19 października 2016 roku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji na podstawie art. 386 §2 k.p.c., ewentualnie zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez uwzględnienie powództwa w całości, o przyznanie wynagrodzenia pełnomocnikowi powoda za pomoc prawna udzieloną powodowi z urzędu oraz o nieobciążanie powoda kosztami sądowymi związanymi z apelacją.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja powoda okazała się być zasadna w części i skutkuje zmianą zaskarżonego wyroku.

W pierwszej kolejności koniecznym jest podkreślenie, że sąd drugiej instancji jest nie tylko sądem odwoławczym, ale także merytorycznym. Nie może zatem poprzestać jedynie na zbadaniu zarzutów apelacyjnych, lecz winien poczynić własne ustalenia i samodzielnie je ocenić z punktu widzenia prawa materialnego oraz prawa procesowego. Z tego też względu sąd II instancji jako sąd apelacyjny ma obowiązek rozważenia na nowo całokształtu okoliczności, istniejących w chwili zamknięcia rozprawy apelacyjnej oraz własnej ich swobodnej i samodzielnej oceny. Podstawowym, bowiem celem postępowania apelacyjnego jest merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy, zaś od obowiązku wydania w sprawie orzeczenia kończącego postępowanie co do meritum sąd apelacyjny może jedynie wyjątkowo się uchylić.

W rozpoznawanej sprawie zarzut apelacyjny naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów prawa materialnego art.124 §2 k.c. i art. 123 §1 pkt 3 k.c. i art. 118 k.c. okazał się być zasadny.

Sąd Rejonowy słusznie zauważył, iż zgodnie z art. 125 § 1 k.c. roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem Sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą przed sądem albo przed sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez Sąd przedawnia się z upływem lat 10 , chociażby termin przedawnienia roszczenia tego rodzaju był krótszy. Natomiast jeżeli stwierdzone w ten sposób roszczenie obejmuje świadczenia okresowe, roszczenie o świadczenia okresowe należne w przyszłości ulega przedawnieniu trzyletniemu.

Z analizy przytoczonego przepisu jednoznacznie wynika, iż roszczenie o odsetki od należności głównej, stwierdzone w tytule wykonawczym przedawniają się w okresie trzech lat. Dotyczy to świadczeń należnych w przyszłości, a zatem po wydaniu takiego orzeczenia.

Sąd I Instancji prawidłowo również ustalił, iż złożenie wniosku o nadanie nakazowi zapłaty klauzuli wykonalności oraz wszczęcie postępowania egzekucyjnego przerywa bieg terminu przedawnienia. Po każdym przerwania bieg ten biegnie na nowo. Jednakże nie można zgodzić się z poglądem Sądu I instancji, iż w niniejszej sprawie nie doszło do przedawnienia roszczenia o zapłatę odsetek.

Przyjmując za prawidłowe ustalenia stanu faktycznego poczynione przez Sąd I Instancji, należy stwierdzić, iż między datą zakończenia postępowania egzekucyjnego w sprawie o sygn.. akt Km 1332/10 tj. 22 czerwca 2011 rok, a datą ponownego wszczęcia postępowania egzekucyjnego w sprawie o sygn. akt Km 1151/15 tj. 1 czerwca 2015 roku upłynął okres trzech lat. Mianowicie po zakończeniu postępowania egzekucyjnego w wyniku jego umorzenia postanowieniem z dnia 22 czerwca 2011 roku, bieg terminu przedawnienia rozpoczął swój bieg. Po upływie trzech lat tj. z dniem 23 czerwca 2014 roku roszczenie o zapłatę odsetek stwierdzone w przedmiotowym tytule wykonawczym uległo przedawnieniu.

W okresie tym brak jest jakiegokolwiek zdarzenia, które przerwałoby bieg terminu przedawnienia. Oznacza to, iż wierzyciel nie może skutecznie żądać zapłaty odsetek ustawowych od należności głównej począwszy od 23 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty.

Stosownie do brzmienia art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia , jeżeli po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane.

Skoro zarzut przedawnienia roszczenia okazał się być zasadny w części, to również w tym zakresie powództwo podlegało uwzględnieniu. Należało zatem pozbawić wykonalności tytuł wykonawczy w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 3 marca 2010 roku w części w zakresie żądania zapłaty odsetek ustawowych od należności głównej liczonych od dnia 23 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty.

W pozostałym zakresie zarzuty skarżącego dotyczące głównie naruszenia przepisów prawa postępowania w tym zarzut nieważności postępowania przed Sądem I Instancji są niezasadne.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, jak również prawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, w tym również jego oceny prawnej. Ujawnione dowody zostały ocenione z uszanowaniem granic swobody przyznanej organowi orzekającemu, bez jakiegokolwiek naruszenia zasad logiki, czy doświadczenia życiowego. Ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd pierwszej instancji została dokonana w sposób wszechstronny, przy uwzględnieniu i rozważeniu wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu. Przedstawione przez Sąd Rejonowy w tej kwestii argumenty oraz tok myślowy zasługują na aprobatę i uznanie.

Wbrew twierdzeniom apelującego Sąd Rejonowy prawidłowo przeanalizował zgromadzony materiał dowodowy czyniąc to w granicach swobodnej oceny nie zaś dowolnej. Wymaga w tym miejscu zaznaczenia, iż Sąd Rejonowy nie naruszył żadnych przepisów prawa procesowego, pozbawiając w ten sposób powoda prawa możności obrony swoich praw.

W rozpoznawanej sprawie zostały wyznaczony przed Sądem I Instancji dwa terminy rozprawy. Pierwszy termin rozprawy został odroczony z uwagi na niezdolność do pracy z powodu choroby pełnomocnika powoda. Na rozprawie w dniu 19 sierpnia 2016 roku został wyznaczony nowy termin rozprawy na dzień 19 października 2016 roku, strony zostały wezwane do osobistego stawiennictwa celem przesłuchania pod rygorem pominięcia tego dowodu w dalszym toku postępowania, zaś pełnomocnicy zostali o nowym terminie powiadomieni. Wezwanie dla powoda zostało doręczone w dniu 25 sierpnia 2016 roku. Powód miał, zatem możliwość stawienia się na terminie rozprawy w dniu 19 października 2016 roku, co niewątpliwie skutkowałoby jego przesłuchaniem w charakterze strony oraz zapewniłoby mu możliwość zadawania pytań pozwanemu.

Złożenie wniosku o odroczenie rozprawy wyznaczonej na dzień 19 października 2016 roku w przeddzień tego terminu z informacją, iż powód przebywa zagranicą w wyniku realizacji zaplanowanego wcześniej urlopu, zdaniem Sądu Okręgowego nie mogło spowodować odroczenia rozprawy. Skoro powód miał zaplanowany urlop wypoczynkowy to nic nie stało na przeszkodzie, aby z odpowiednim wyprzedzeniem powiadomić o tym Sąd, wnosząc o zmianę wyznaczonego terminu. Jednakże poza sformułowaniem samego wniosku o odroczenie rozprawy o zaplanowanym urlopie, pełnomocnik powoda nie przedstawił żadnych innych dowodów potwierdzających nagłość tego wydarzenia, jego nadzwyczajność czy też konieczność.

Stosownie do treści art. 214 §1 k.p.c. rozprawa ulega odroczeniu, jeżeli sąd stwierdzi nieprawidłowość w doręczeniu wezwania albo jeżeli nieobecność strony jest wywołana nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną znaną sądowi przeszkodą, której nie można przezwyciężyć.

Sam fakt wejścia na pokład samolotu (co niewątpliwie świadczy o wyjeździe powoda) nie spełnia żadnej z przesłanek obligujących Sąd do odroczenia terminu rozprawy.

Powód zignorował osobiste stawiennictwo na terminie rozprawy nie usprawiedliwiając jednocześnie w sposób skuteczny tego niestawiennictwa.

Wobec powyższego brak było podstaw do odroczenia terminu rozprawy, zaś Sąd Rejonowy miał prawo skorzystać z rygoru pominięcia dowodu z przesłuchania powoda, którego niestawiennictwo było nieusprawiedliwione.

Reasumując Sąd Okręgowy uznał, że dokonana przez Sąd pierwszej instancji ocena dowodów i ocena prawna nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 § 1 k.p.c. i w konsekwencji przyjąć należy, że zarzuty apelującego dotyczące naruszenia wskazanych przepisów prawa procesowego stanowią jedynie polemikę z prawidłową wykładnią i prawidłowymi ustaleniami poczynionymi przez Sąd Rejonowy.

Jednocześnie Sąd Rejonowy prawidłowo podkreślił, iż powód w żaden sposób nie wykazał zasadności dochodzonego żądania. Wymaga w tym miejscu przywołania przepis art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. zgodnie z którymi określony jest w postępowaniu cywilnym ciężar dowodu. Ten ciężar spoczywa zawsze na tej stronie, która powołuje się na określone twierdzenia, kwestionowane przez stronę przeciwną. Takie twierdzenia wówczas wymagają stosownego procesu dowodzenia. W niniejszej sprawie strona powodowa nie uczyniła zadość temu obowiązkowi, nie przedstawiła ona bowiem żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń dotyczących zasadności swojego żądania mimo, iż miała zagwarantowane prawo do ich przedstawienia.

Bezzasadny jest również zarzut naruszenia przepisu art. 102 k.p.c. dotyczący rozliczeń kosztów procesu. Zasadą w postępowaniu cywilnym jest obowiązek ponoszenia kosztów procesu w zależności od stopnia wygranej bądź przegranej w procesie. Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował przepis art. 98 k.p.c. statuujący zasadę odpowiedzialności za wynik procesu przy rozliczaniu kosztów procesu. Powód przegrał proces w całości w zakresie żądania głównego – należności głównej, a zatem miał on obowiązek zwrócić poniesione przez pozwanego koszty procesu, które poprawnie zostały wyliczone przez Sąd Rejonowy. Przepis art. 102 k.p.c., dający prawo nie obciążania strony obowiązkiem zwrotu kosztów procesu przeciwnikowi ma charakter nadzwyczajny i tylko wyjątkowo może być stosowany. W niniejszej sprawie brak było podstaw do zastosowania tego wyjątku od zasady. Powód zdecydował się wytoczyć powództwo pozwanemu, które okazało się być niezasadne. Powód wytaczając takie powództwo powinien liczyć się z możliwością przegrania procesu i koniecznością poniesienia kosztów procesu.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił wyrok- – w ten sposób, że pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy w postaci nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanego przez Sąd Rejonowy w Pabianicach w dniu 3 marca 2010 roku w części dotyczącej żądania zapłaty odsetek ustawowych liczonych od kwoty 14.000 zł od dnia 23 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

W związku z tym apelacja w części, w której powództwo zasługiwało na uwzględnienie podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

W związku z tym, iż w postępowaniu apelacyjnym powód był reprezentowany przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu, którego wynagrodzenie nie zostało opłacone w całości ani w części, Sąd Okręgowy przyznał r. pr. D. D. kwotę 1.476 zł i nakazał wypłacić ją z funduszy Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi. Powyższa kwota wynika z § 4 ust. 3 w zw. z §8 pkt 5 w zw. z 16 ust.1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu z dnia 3 października 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1715)