UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29.11.2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. działając na podstawie art. 12 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2016r. poz. 372 ze zm.) odmówił A. P. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 27.06.2016r. do 30.11.2016r.

W uzasadnieniu decyzji wskazał, iż zgodnie z art. 12 ust. 2 pkt 3 ustawy zasiłek chorobowy nie przysługuje za okresy niezdolności do pracy przypadające w czasie trwania tymczasowego aresztowania lub odbywania kary pozbawienia wolności. Wobec A. P. zastosowano środek zapobiegawczy w postaci zawieszenia w czynnościach służbowych. Wprawdzie przepisy ustawy nie przewidują wprost możliwości pozbawienia prawa do zasiłku chorobowego z powodu zawieszenia pracownika w wykonywaniu czynności służbowych, jednakże jest to sytuacja zbliżona do zastosowania innego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania. W związku z powyższym, odwołującej nie przysługuje zasiłek chorobowy za wskazany okres. Na poparcie tegoż stanowiska organ rentowy przywołał wyrok SN z dnia 16.08.2015r. sygn. akt I PK 32/05.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła A. P., która wniosła o jej zmianę poprzez przyznanie jej prawa do zasiłku chorobowego wraz z odsetkami na podstawie art. 64 ust. 2 ustawy zasiłkowej w wysokości i na zasadach określonych w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych oraz o zasądzenie kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując inny przepis niż powołany w decyzji, a mianowicie art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25.06.1999r., zgodnie z którym zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. W ocenie organu rentowego, skoro wobec odwołującej zastosowano środek zapobiegawczy w postaci zawieszenia w czynnościach służbowych, to nie przysługiwało jej wynagrodzenie z tytułu stosunku pracy.

Wyrokiem z dnia 17.03.2017r. Sąd Rejonowy w Suwałkach zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującej prawo do zasiłku chorobowego za okres od 27.06.2016. do 30.11.2016r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01.12.2016 r. do dnia zapłaty (pkt I) oraz zasądził od organu rentowego na rzecz odwołującej kwotę 197zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Z ustaleń Sądu Rejonowego wynikało, że A. P. od 01.06.2007r. była zatrudniona w (...)w S.. Wynagrodzenie ubezpieczonej wypłacano i odprowadzano wypowiedzenia ze stanowiska(...) i pracodawca zwolnił ją z obowiązku świadczenia pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia, od którego potrącano wszystkie składki.

W dniu 18.02.2016r. dotychczasowy pracodawca zawarł z odwołującą umowę na inne stanowisko, wskazując jako dzień rozpoczęcia pracy 01.06.2016r. Odwołująca w z tym dniem podjęła pracę i za ten dzień wypłacono jej wynagrodzenie oraz odprowadzono składkę na ubezpieczenie społeczne i chorobowe. Organ rentowy nie zgłaszał jakichkolwiek wątpliwości co do podleganiu przez odwołującą ubezpieczeniu chorobowemu, wskazując wprost, iż podlega ona ubezpieczeniu chorobowemu jako pracownik u płatnika składek (...) od dnia 01.06.2007r.

Z dalszych ustaleń Sądu I instancji wynikało, że od dnia 02.06.2016r. odwołująca pozostawała niezdolna do pracy z powodu choroby. Za okres od dnia 02.06.2016r. do dnia 26.06.2016r. otrzymała od pracodawcy wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy. W okresie niezdolności do pracy odwołująca uzyskiwała najpierw wynagrodzenie chorobowe, a następnie zasiłek chorobowy.

Postanowieniem Prokuratury Rejonowej w A. z dnia 15.02.2016r. uzupełnionego i zmienionego postanowieniem z dnia 01.01.2016r. zastosowano wobec odwołującej środek zapobiegawczy w postaci zawieszenia w pełnieniu funkcji (...) (...) w S., a następnie od 1.06.2016r. zawieszenia w czynnościach służbowych pracownika (...) w S..

Sąd Rejonowy wskazał, iż zakresem orzekania w niniejszej sprawie objął jedynie kontrolę decyzji organu rentowego, a nie weryfikację rozbieżności pomiędzy ustaleniami zawartymi w decyzji a odpowiedzią na odwołanie. Dlatego wnioski dowodowe zgłoszone przez organ rentowy m.in. o przesłuchanie świadka T. N., dołączenie akt odwołującej z działu ubezpieczeń i składek, zgłoszone w odpowiedzi na odwołanie na okoliczność wyjaśnienia powyższych rozbieżności, zostały przez Sąd I instancji oddalone jako bezprzedmiotowe i zmierzające do przedłużenia postępowania. Natomiast odnosząc się do argumentów wskazanych w skarżonej decyzji podniósł, iż powołane orzeczenie Sądu Najwyższego sygn. I PK 32/05 nie ma dla przedmiotowej sprawy żadnego znaczenia, gdyż w tym orzeczeniu analizie poddane są przepisy dot. prawa do wynagrodzenia przestojowego biorąc za punkt wyjścia regułę określoną w art. 80 kp, zgodnie z którą wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną, a za czas niewykonania pracy pracownik zachowuje prawa do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa tak stanowią. Natomiast podstawą przyznania zasiłku chorobowego dla pracownika zawieszonego w czynnościach służbowych stanowią przepisy art. 4 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 6 i art. 12 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. W myśl tych regulacji przesłankami prawa do zasiłku chorobowego są: wymagany okres ubezpieczenia oraz powstanie niezdolności do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Zgodnie z poczynionymi ustaleniami odwołująca spełniła te warunki.

Sąd Rejonowy wskazując na art. 12 ustawy podkreślił, że określono w nim wyłączenia prawa do zasiłku chorobowego. Regulacja ta jest kompleksowa, a katalog wyłączeń prawa do zasiłku chorobowego jest katalogiem zamkniętym. Ustawodawca nie przewidział w tym zakresie interpretacji rozszerzającej i dowolności stwierdzania wyłączeń prawa do zasiłku na zasadzie analogii. Przyjęcie przez organ rentowy, iż zawieszenie w czynnościach służbowych jest podobne do tymczasowego aresztowania stanowi zbyt dowolną interpretację i stosowanie wykładni rozszerzającej w takiej sytuacji jest niedopuszczalne. Dlatego ze względu na fakt, iż powyższa ustawa w art. 12 nie przewiduje wykluczenia dla pracownika zawieszonego w czynnościach służbowych, a odwołująca spełniła warunki wskazane w art. 6 powyższej ustawy, Sąd Rejonowy zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał jej prawo do zasiłku chorobowego za spory okres tj. od 27.06.2016r. do 30.11.2016r.i jednocześnie orzekł o odsetkach ustawowych za opóźnienie liczonych od dnia 01.12.2016r. tj. dzień kolejny po ostatnim dniu, za który odwołującej przysługiwało prawo do zasiłku chorobowego.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 kpc w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1349).

Apelację od tego wyroku złożył organ rentowy, zaskarżając go w całości, zarzucając mu:

1. naruszenie przepisu art. 64 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa poprzez niewłaściwe jego zastosowanie i zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 01.12.2016r. do dnia zapłaty od kwot należnego zdaniem Sądu zasiłku chorobowego. Według dokumentów złożonych w organie rentowym oraz złożonych na rozprawie w dniu 17.03.2017r. wydruków zestawienia wypłaconych świadczeń i wynagrodzeń za czas absencji chorobowej za okres od I do XII 2016r. wynika, że pracodawca wypłacił odwołującej się wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy oraz zasiłek chorobowy za okres od 02.06.2016r. do 31.08.2016r. Na dzień zamknięcia rozprawy przez Sąd I instancji odwołująca się nie kwestionowała otrzymania świadczeń za ten okres w terminie, wręcz przeciwnie potwierdziła ten fakt. Skoro świadczenia zostały wypłacone i strona nie kwestionowała terminowego ich otrzymania, to brak było podstaw do zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od świadczeń należnych za okres od VI do VIII 2016r. Co do odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczeń za okres od IX do XI 2016r., to brak było podstaw do ich zasądzenia od dnia 01.12.2016r. Zgodnie bowiem z art. 64 ust. 1 ustawy zasiłkowej, świadczenia z tego ubezpieczenia powinny być wypłacone w terminie 30 dni od daty złożenia dokumentów niezbędnych do stwierdzenia uprawnień do zasiłków. Mając na uwadze, że wniosek o wypłatę zasiłku chorobowego wraz z niezbędnymi dokumentami wpłynął w dniu 14.11.2016r., termin do wypłaty zasiłku upływał w dniu 14.12.2016r., a nie 30.11.2016r., jak stwierdził Sąd;

2. mające wpływ na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie naruszenie przepisów postępowania w postaci art. 233 §1 kpc poprzez brak należytego rozważenia całokształtu zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, w szczególności złożonych na rozprawie w dniu 17.03.2017r. przez pełnomocnika odwołującej się dokumentów potwierdzających fakt wypłaty odwołującej się wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy oraz zasiłku chorobowego za okres od 02.06.2016r. do 31.08.2016r., a także wyjaśnień odwołującej się, która wskazywała na to, że otrzymała świadczenia za ten okres. Konsekwencją tego uchybienia było zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołującej się odsetek ustawowych za opóźnienie od zrealizowanych w terminie świadczeń;

3. naruszenie przepisu art. 4 ust. 1 pkt. 1, art. 6 ust. 1, art. 8, art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa w zw. z art. 80 kp poprzez ich niewłaściwą wykładnię oraz zastosowanie. Niewłaściwa wykładania w/w przepisów polegała na uznaniu, że mimo tego, iż zasiłek chorobowy jako świadczenie z ubezpieczeń społecznych ma rekompensować ubezpieczonemu szkodę w postaci niemożności uzyskiwania wynagrodzenia za pracę za okres, w którym ubezpieczony nie może świadczyć pracy z uwagi na swój stan zdrowia (niezdolność do pracy), świadczenie to przysługuje ubezpieczonemu, którego okres niezdolności do pracy pokrywa się z okresem niemożności wykonywania pracy z innego powodu niż niezdolność do pracy, a mianowicie z uwagi na orzeczony w stosunku do ubezpieczonej środek zapobiegawczy w postaci zakazu pełnienia funkcji. Taki ubezpieczony nie może wykonywać pracy (pełnić funkcji) na rzecz pracodawcy i w związku z tym, zgodnie z przepisem art. 80 zd. 2 k. p. oraz utrwalonym orzecznictwem sądowym za ten okres nie przysługuje mu wynagrodzenie za pracę. W sytuacji, gdy taki ubezpieczony stał się niezdolny do pracy, w okresie, za który nie przysługiwałoby mu wynagrodzenie za pracę, której nie mógł świadczyć z innego powodu niż niezdolność do pracy, nie istnieje szkoda, która powinna być rekompensowana z systemu ubezpieczeń społecznych. Ubezpieczony może zrekompensować sobie szkodę w postaci utraty prawa do wynagrodzenia za ten okres w ramach odszkodowania za niesłuszne zastosowanie wobec niego środka zapobiegawczego;

4. naruszenie przepisu art. 98 §1 i 3 kpc w zw. z art. 2 ust. 1 pkt. 1 lit. B ustawy z dnia 16.11.2006r. o opłacie skarbowej (t. j. Dz. U. z 2016r. poz. 1827 ze zm.) poprzez obciążenie organu rentowego kosztami postępowania w postaci opłaty skarbowej, które nie były kosztami celowymi do dochodzenia roszczenia w niniejszej sprawie. Niniejsza sprawa zalicza się do spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych. W tego typu sprawach zgodnie z w/w przepisem ustawy o opłacie skarbowej, złożenie pełnomocnictwa procesowego nie podlega opłacie skarbowej. Uiszczona przez pełnomocnika odwołującej się opłata skarbowa w kwocie 17,00 zł została uiszczona nienależnie i strona lub jej pełnomocnik mają prawo wystąpić z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty do Prezydenta Miasta S.. Opłata ta jako uiszczona nienależnie, nie może być uznana za koszt celowy, a zwrot niecelowego kosztu postępowania nie powinien być zasądzany od organu rentowego.

Wskazując na powyższe organ rentowy wniósł o:

zwrócenie się do Sądu Najwyższego z pytaniem prawnym następującej treści:

Czy osobie zatrudnionej na podstawie umowy o pracę przysługuje prawo do wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy oraz prawo do zasiłku chorobowego za okres niezdolności do pracy przypadający w okresie orzeczonego w stosunku do tej osoby środka zapobiegawczego w postaci zawieszenia w pełnieniu funkcji w kontekście tego, że wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy i zasiłek chorobowy mają stanowić rekompensatę utraconego uszczerbku w postaci wynagrodzenia za pracę, zaś zgodnie z art. 80 zd. 2 kp za czas niewykonywanie pracy, a takim jest okres zawieszenia w pełnieniu funkcji, wynagrodzenie za pracę nie przysługuje?

2. dopuszczenie dowodu z dołączonego do apelacji wykazu danych o pobieranych przez odwołującą się świadczeniach i przerwach w zatrudnieniu dotyczących odwołującej się za 2016r. Złożenie w/w dokumentu po zakończeniu postępowania przed Sądem I instancji stało się konieczne z uwagi na to, że mimo złożenia przez pełnomocnika odwołującej się na rozprawie w dniu 17.03.2017r. dokumentów w postaci wydruków zestawienia wypłaconych świadczeń i wynagrodzeń za czas absencji chorobowej za okres od I do XII 2016r., z którego wynika, że pracodawca wypłacił odwołującej się wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy za o okres 33 dni, a także zasiłek chorobowy za okres od 27.06.2016r. do 31.08.2016r. Sąd I instancji zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie w wypłacie świadczeń za okres, za który świadczenia zostały zrealizowane w terminie. w celu ustalenia, że zasądzenie odsetek ustawowych z tytułu opóźnienia za okres od 01.12.2016r. do dnia zapłaty było niezasadne;

3. zwrócenie się do pracodawcy odwołującej się o udzielenie informacji o wysokości oraz terminach wypłaty dla odwołującej się w roku 2016 wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy oraz zasiłku chorobowego w celu ustalenia, że zasądzenie odsetek ustawowych z tytułu opóźnienia za okres od 01.12.2016r. do dnia zapłaty było niezasadne.

4. zmianę wyroku Sądu Rejonowego poprzez oddalanie odwołania oraz zasądzenie od odwołującej się na rzecz organu rentowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie przed Sądem I i II instancji, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji z obowiązkiem rozstrzygnięcia o kosztach postępowania za I i II instancję.

W odpowiedzi na apelację odwołująca domagała się jej oddalenia i zasądzenia na jej rzecz zwrotu kosztów zastępstwa prawnego za II instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego jest bezzasadna.

Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał ustaleń stanu faktycznego oraz przeprowadził właściwą ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Wydając zaskarżony wyrok Sąd I instancji wyjaśnił wszystkie okoliczności istotne dla meritum sprawy, przeprowadził wystarczające postępowanie dowodowe. Zaskarżone rozstrzygnięcie, co do zasady jest trafne i tym samym nie ma podstaw do jego zmiany. Uwzględnione przez Sąd II instancji zarzuty skutkowały wyłącznie niewielką korektą rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego jedynie co do okresu, od którego odwołującej należały się odsetki oraz w zakresie wysokości wynagrodzenia pełnomocnika. Ponadto Sąd Okręgowy przyjął ustalenia faktyczne poczynione w pierwszej instancji za własne, w konsekwencji czego nie zachodzi potrzeba ich szczegółowego powtarzania (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5.11.1998r., sygn. I PKN 339/98).

Bardzo rozbudowane zarzuty apelacji generalnie sprowadzają się do odpowiedzi na pytanie, czy odwołująca w okresie zastosowania wobec niej środka zapobiegawczego w postaci zawieszenia w czynnościach służbowych pracownika (...) w S. była uprawniona do zasiłku chorobowego. Podjęta przez organ rentowy dość karkołomna próba uzasadnienia swojego stanowiska już z samego założenia była nieprawidłowa i sprzeczna z przepisami prawa.

W apelacji organ rentowy wskazywał na naruszenie następujących przepisów:

- art. 4 ust. 1. pkt 1 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. z 2014r. poz. 159 z późn. zm.), zgodnie z treścią którego ubezpieczony nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 30 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego - jeżeli podlega obowiązkowo temu ubezpieczeniu.

- art. 6 ust 1 ustawy, zgodnie z którym zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego;

- art. 8, który stanowi, iż zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 - nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni.

- art. 9 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym do okresu, o którym mowa w art. 8, zwanego dalej „okresem zasiłkowym”, wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2.

Ponadto zarzucał naruszenie art. 80 kp, zgodnie z treścią którego wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną. Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią.

Zestawie powyższych regulacji ze stanem faktycznym w niniejszej sprawie nie wskazuje na ich naruszenie. Żaden z powyższych przepisów nie wskazuje, aby w sytuacji spełnienia po stronie pracownika negatywnej przesłanki, w postaci zawieszenia w czynnościach służbowych pracownika, skutkowało pozbawieniem go prawa do zasiłku chorobowego. Nadmienić należy, iż apelujący nie wskazał też na „utrwalone orzecznictwo”, które w miałoby jakiekolwiek odniesienie do niniejszej sprawy. Nie ulega natomiast wątpliwości, że odwołująca spełniła warunki konieczne do uzyskania prawa do zasiłku chorobowego. Na te okoliczności wskazują również powyższe regulacje prawne, gdyż wskazują one zasadny związane z uzyskaniem prawa do tego świadczenia. Sąd Rejonowy trafnie zaakcentował, że organ rentowy nie kwestionował tytułu ubezpieczeniowego, który warunkuje uzyskanie prawa do świadczenia z ubezpieczenia chorobowego. Dlatego też argumenty wskazane przez organ rentowy należało uznać za nietrafione, gdyż ogólną zasadą ubezpieczeniową jest ekwiwalentność świadczeń w tym znaczeniu, że prawo do zasiłku przysługuje jedynie w sytuacji istnienia tytułu ubezpieczenia. Wnioskodawczyni taki tytuł posiadała.

Przechodząc natomiast do kwestii wskazanej powyżej, czyli odpowiedzi na zasadnicze pytanie wynikłe w niniejszej sprawie tj. czy odwołująca miała prawo do zasiłku chorobowego w związku z zawieszeniem w czynnościach służbowych pracownika, to zgodnie z art. 276 kpk, tytułem środka zapobiegawczego można zawiesić oskarżonego w czynnościach służbowych lub w wykonywaniu zawodu albo nakazać powstrzymanie się od określonej działalności lub od prowadzenia określonego rodzaju pojazdów. Zawieszenie w czynnościach służbowych należy rozumieć jako czasowe odsunięcie pracownika od wykonywania obowiązków składających się na uzgodniony rodzaj pracy (B. Wagner, Skutki zastosowania środków zapobiegawczych aresztu tymczasowego i zawieszenia w czynnościach służbowych w sferze stosunku pracy, „Praca i Zabezpieczenie Społeczne” 2008r. nr 12, s. 17). Przed odpowiedzią na to pytanie przytoczyć należy pełną treść art.12 ust. 1-3 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, zgodnie z którym zasiłek chorobowy nie przysługuje za okresy niezdolności do pracy, w których ubezpieczony na podstawie przepisów o wynagradzaniu zachowuje prawo do wynagrodzenia. Okresy te wlicza się do okresu zasiłkowego. Zasiłek chorobowy nie przysługuje również za okresy niezdolności do pracy przypadającej w czasie:

1) urlopu bezpłatnego;

2) urlopu wychowawczego;

3) tymczasowego aresztowania lub odbywania kary pozbawienia wolności, z wyjątkiem przypadków, w których prawo do zasiłku wynika z ubezpieczenia chorobowego osób wykonujących odpłatnie pracę na podstawie skierowania do pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania.

Okresów niezdolności do pracy, o których mowa w ust. 2, w których zasiłek nie przysługuje, nie wlicza się do okresu zasiłkowego.

Organ rentowy odmowę przyznania odwołującej prawa do zasiłku chorobowego uzasadniał treścią art. 12 ust. 2 pkt 3 czyli zrównując fakt zawieszenia w czynnościach służbowych z tymczasowym aresztowaniem lub odbywaniem kary pozbawienia wolności. Taka interpretacja przepisów ubezpieczeniowych jest niedopuszczalna i błędna. Przede wszystkim należy wskazać, że ten środek zapobiegawczy został zastosowany w stosunku do odwołującej w czasie trwania stosunku pracy, a co za tym idzie, w okresie opłacania składek na ubezpieczenie społeczne. W momencie zastosowania tego środku wypłata wynagrodzenia uległa również zawieszeniu (a co za tym idzie również regulowanie składek z tego tytułu), jednak, jak wynika z powyżej przytoczonego przepisu art. 12 ustawy zasiłkowej, w stosunku do odwołującej nie wystąpiła żadna z powyższych negatywnych przesłanek, która uprawniałaby organ rentowy do odmowy wypłaty jej zasiłku chorobowego. Zdaniem Sądu, co również podkreślał Sąd I instancji, organ rentowy dokonał interpretacji rozszerzającej powyższego przepisu. Było to niedopuszczane i skutkowało pozbawieniem odwołującej zasiłku chorobowego. Na marginesie należy jedynie nadmienić, iż postepowanie w niniejszej sprawie nie miało na celu ustalenia wysokości tego świadczenia, ale uprawnienia do zasiłku chorobowego. Wysokość tego świadczenia nie miała zatem wpływu na ustalenie uprawnień odwołującej w tym zakresie.

W tym miejscu należy również odnieść się do wniosku organu rentowego, który w apelacji domagał się wystąpienia do Sądu Najwyższego z pytaniem prawnym, formułując jednocześnie treść tego pytania. Sąd wniosek ten oddalił z uwagi na brak wątpliwości interpretacyjnych stanu faktycznego i prawnego w niniejszej sprawie. Za trafne należy uznać stwierdzenie, iż brak orzecznictwa sądów powszechnych czy też Sądu Najwyższego w zakresie tej regulacji prawnej, wskazuje na brak wątpliwości interpretacyjnych tego przepisu (art. 12 ust. 2 pkt 3 ustawy). W niniejszym przypadku organ rentowy zrównał sytuację procesową i prawną osób, wobec których zastosowano zawieszenia w czynnościach służbowych pracownika z tymczasowym aresztowaniem. Te środki zapobiegawcze w żadnym stopniu nie są równoznaczne, a w odniesieniu do niniejszego postepowania – nie zrównują sytuacji ubezpieczanych.

W związku z powyższym stanowisko Sądu Rejonowego należało uznać za prawidłowe, gdyż przepis ten nie może być poddawany interpretacji rozszerzającej i katalog osób podlegających wyłączeniu nie może być dowolnie ustalany i wydłużany.

Dodatkowo należy wskazać, że w ustawie o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa został uwzględniony szereg sytuacji, które wskazują na to, iż pomimo że stosunek pracy danej osoby ustał, a co za tym idzie składki na ubezpieczenie społeczne nie są opłacane, to nadal ma ona prawo do zasiłku chorobowego, mimo że nie świadczy pracy.

W odpowiedzi na dalsze zarzuty apelacji należy wskazać, iż Sąd nie dopatrzył się naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów postępowania, które miały wpływ na wynik sprawy. Ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd Rejonowy była należyta i obejmowała cały materiał dowodowy zgormadzony w sprawie. Przeprowadzona przez te Sąd ocena dowodów, jako odpowiadająca wymogom art. 233 kpc korzysta z ochrony tym przepisem przewidzianej i jest w pełni aprobowana przez Sąd Okręgowy.

Natomiast zasadne okazały się zarzuty związane z wysokością wynagrodzenia zasądzonego od organu rentowego na rzecz odwołującej z tytułu zastępstwa prawnego za I instancję oraz daty, od której należy zasądzić na jej rzez odsetki.

Odnośnie odsetek to Sąd Okręgowy podzielił stanowisko organu rentowego, iż świadczenie winno zostać wypłacone ubezpieczonej w terminie 30 dni od daty złożenia przez nią dokumentów niezbędnych do stwierdzenia uprawnień do zasiłku. Nie ulega wątpliwości, iż odwołująca taki wniosek złożyła w dniu 14.11.2016r. zatem po upływie przewidzianego w art. 64 ust 1 ustawy zasiłkowej 30-dniowego terminu, tj od dnia 14.12.2016r. należało zasądzić należne odsetki.

Zasadnym okazał się również zarzut obciążania organu rentowego kosztami postępowania tj kwotą 17zł stanowiącą opłatę skarbową za złożone przez pełnomocnika odwołującej pełnomocnictwo. Z uwagi na ubezpieczeniowy charakter niniejszego postępowania, zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ppkt b ustawy z dnia 16.11.2006r. o opłacie skarbowej (t.j. dz. U. z 2016r. poz. 1827 ze zm.) pełnomocnictwo to jest zwolnione z tej opłaty. Jej uiszczenie nie może obciążać organu rentowego. Tym samym wysokość kwoty zwrotu kosztów zastępstwa prawnego za I instancję, przy uwzględnieniu przepisów obowiązujących w momencie złożenia odwołania, ustalono na kwotę 180zł - zgodnie z §9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. poz. 1804 ze zm.).

Dlatego na podstawie art. 386 §1 kpc orzeczono, jak w punkcie 1.

Natomiast z uwagi na bezzasadność pozostałych zarzutów apelacji, na podstawie art. 385 kpc podlegała ona oddaleniu.

O kosztach procesu za II instancję orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z §10 ust. 1 pkt 1 i §9 ust. 2 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. poz. 1804).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE