UZASADNIENIE

wyroku z dnia 7 czerwca 2017 roku

Pozwem wniesionym w dniu 1 kwietnia 2016 roku strona powodowa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. domagała się zasądzenia od pozwanego Szpitala (...) Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej z siedzibą w W. kwoty 5.961,60 złotych powiększonej o odsetki za opóźnienie w transakcjach handlowych liczone od dnia 25 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenia od pozwanej zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż pozwany dokonał zakupu przedmiotów wymienionych w załączonych do pozwu fakturach VAT, za które jak dotąd nie zapłacił- mimo pisemnego wezwania go do zapłaty powyższych należności. ( pozew k. 1 - 2, koperta k. 25).

W dniu 24 maja 2016 roku Sąd Rejonowy dla W. M.w W. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu. Nakaz zapłaty wraz z odpisem pozwu został doręczony pozwanemu w dniu 9 sierpnia 2016 roku ( nakaz zapłaty k. 28, zwrotne potwierdzenie odbioru k. 29).

Pozwany złożył w ustawowym terminie sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa prawnego ( sprzeciw od nakazu zapłaty k. 31 – 33).

W piśmie z dnia 11 kwietnia 2017 roku powód wskazał, iż pozwany uiścił na jego rzecz kwotę 5.961,60 złotych i oświadczył, że ogranicza pozew o tę sumę ze zrzeczeniem się roszczenia. Jednocześnie powód podtrzymał żądanie pozwu w pozostałym zakresie, tj. co do odsetek w kwocie 664,11 złotych oraz żądanie zwrotu kosztów procesu w wysokości 2.400 złotych ( pismo procesowe k. 82 - 84).

S ą d Rejonowy ustali ł nast ę puj ą cy stan faktyczny:

W dniu 20 marca 2015 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zawarła ze Szpitalem (...) Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej w W. umowę nr (...) której przedmiotem była sprzedaż szczegółowo określonego sprzętu medycznego ( umowa k. 16 – 21). Na podstawie w/w umowy (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. sprzedał i dostarczył Szpitalowi (...) sprzęt medyczny wymieniony szczegółowo w fakturze VAT: nr (...) opiewającej na kwotę 5.961,60 złotych brutto, z terminem płatności wyznaczonym na dzień 24 stycznia 2016 roku ( faktura VAT k. 23).

Wobec nieuiszczenia przez Szpital (...) ZOZ powyższych należności w terminie oznaczonym w fakturze, sprzedawca wezwał Szpital do spłaty przedmiotowego zadłużenia wraz z należnymi odsetkami. W pismach wskazano ponadto, iż w przypadku braku zapłaty należności przeciwko Szpitalowi zostanie wytoczone przed sądem powództwo o zapłatę ( wezwania do zapłaty k. 15).

W dniu 29 marca 2017 roku Szpital (...) ZOZ wpłacił na rachunek bankowy (...) sp. z o.o. należności stwierdzone w/w fakturą, w łącznej kwocie 5.961,60 złotych. Nie uiścił natomiast na rzecz powoda odsetek za opóźnienie w zapłacie za okres od 25 stycznia 2016 roku do dnia 29 marca 2017 roku, tj. za 428 dni ( okoliczności bezsporne).

Powyższy stan faktyczny – bezsporny pomiędzy stronami - Sąd ustalił w oparciu o przytoczone w jego opisie wiarygodne dowody z dokumentów oraz zgodne oświadczenia stron.

S ą d Rejonowy zwa ż y ł , co nast ę puje:

Powództwo o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda odsetek za opóźnienie w transakcjach handlowych zasługuje na uwzględnienie.

Należy podkreślić, iż pozwany ostatecznie nie kwestionował wysokości należności wynikających z wystawionej przez powoda faktury nr (...). Zgodnie z przepisem art. 481 § 1 kc jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd uznał za zasadne żądanie pozwu dotyczące zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda odsetek za opóźnienie w zapłacie objętych w/w fakturami należności za okres od dnia 25 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty. Biorąc bowiem pod uwagę fakt, iż termin płatności wystawionej przez powoda w/w faktury VAT za sprzedane pozwanemu towary został określony na 24 stycznia 2016 roku, w tym dniu przedmiotowe roszczenie stało się wymagalne, a od dnia następnego pozwany pozostawał już w opóźnieniu w zapłacie należności z powyższego tytułu, co uzasadnia zasądzenie od niego od tej daty na rzecz powoda odsetek. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem, który Sąd w składzie niniejszym w pełni podziela, faktura, w której określony został termin jej płatności, jest wezwaniem do zapłaty w rozumieniu art. 455 kc ( vide: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 lipca 2005r. IV CK 28/05 Lex nr 180911).

Należy także wskazać, iż w świetle art. 2 ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (tj. Dz. U. z 2016 roku, poz. 684 ze zm., powoływana dalej w skrócie jako dalej utzth) przepisy tej ustawy stosuje się do transakcji handlowych, których wyłącznymi stronami są przedsiębiorcy i m.in. podmioty, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 roku - Prawo zamówień publicznych (tj. Dz. U. z 2015 roku, poz. 2164 ze zm.) – a więc m.in. jednostki sektora finansów publicznych. Art. 9 pkt 10 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku o finansach publicznych (tj. Dz. U. z 2016 roku, poz. 1870 ze zm.) wskazuje, iż są nimi m.in. samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej. W świetle powyższego przepisu nie ulegało wątpliwości, iż stosunki prawne pomiędzy stronami niniejszego procesu regulują także postanowienia w/w ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

Zgodnie z art. 8 w/w ustawy w transakcjach handlowych, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny, wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

1) wierzyciel spełnił swoje świadczenie;

2) wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie. Wysokość tych odsetek w okresie objętym pozwem wynosiła 9,5% (zgodnie z wydanymi na podstawie art. 11c w/w ustawy obwieszczeniem Ministra (...) z dnia 7 stycznia 2016 roku, (M.P. z 2016 roku, poz. 43), obwieszeniem Ministra (...) z dnia 29 czerwca 2016 roku (M.P. z 2016 roku, poz. 601) oraz Ministra (...) i Finansów z dnia 29 grudnia 2016 roku (M.P. z 2017 roku, poz. 10). Biorąc pod uwagę kwotę należności głównej (tj. 5.961,60 złotych), czas opóźnienia w zapłacie należności (tj. 428 dni), stopę odsetek (tj. 9,5% w stosunku rocznym) oraz stanowisko powoda zawarte w piśmie z dnia 11 kwietnia 2017 roku ( pismo k. 82 – 84) zasadne było zasadzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 664,11 złotych – co znalazło odzwierciedlenie w pkt I wyroku.

W pozostałym zakresie postępowanie w niniejszej sprawie podlegało umorzeniu, wobec cofnięcia powództwa ze zrzeczeniem się roszczenia. Stosownie do art. 203 § 1 kpc pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że czynność ta jest sprzeczna z prawem, z zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa (art. 203 § 4 kpc). W niniejszej sprawie, mając zwłaszcza na uwadze bezsporną pomiędzy stronami okoliczność, iż pozwany uregulował dochodzoną przez powoda w niniejszym postępowaniu należność, Sąd nie znalazł podstaw, by w sposób, o którym mowa w powołanym przepisie oceniać oświadczenie powoda o częściowym cofnięciu pozwu. Z uwagi na powyższe Sąd, na podstawie art. 203 kpc i art. 355 § 1 kpc orzekł jak w pkt. II sentencji wyroku.

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach postępowania (punkt III sentencji wyroku) stanowił art. 98 § 1 kpc i zawarta w nim zasada odpowiedzialności za wynik procesu. Na zasądzoną z powyższego tytułu kwotę 2.716 złotych składały się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 299 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2.400 złotych oraz opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych. Wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem ustalono na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800 ze zm.) – w brzmieniu obowiązującym w dacie wytoczenia powództwa.

Należy wskazać, iż w rozpoznawanej sprawie za stronę przegrywającą należy uznać pozwanego. Chociaż bowiem pozwany zaspokoił dochodzone od niego przez powoda roszczenie główne, to jednak miało to miejsce już po wytoczeniu powództwa przez powoda. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie stanowiskiem, które podziela także Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, zaspokojenie przez stronę pozwaną roszczenia w toku procesu należy uznać za jednoznaczne z przegraniem sprawy przez stronę pozwaną, a zatem pozwanemu należałyby się koszty procesu wtedy tylko, jeśliby nie dał powodu do wytoczenia procesu ( vide: orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 1951 roku, C 593/51, Lex nr 160169). Tymczasem nieuregulowanie przez pozwanego wynikających z wystawionej przez powoda faktury, mimo skierowania już na początku marca 2016 roku do pozwanego Szpitala wezwania do zapłaty (k. 15), jednoznacznie świadczy o tym, że strona pozwana dała powód do wytoczenia procesu, skoro ostatecznie spłaciła zadłużenie dopiero w dniu 29 marca 2017 roku.

Jednocześnie Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania art. 102 kpc, zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. W ocenie Sądu nie zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony. Sprzeczne z zasadą słuszności wyrażoną w powyższym przepisie byłoby nieobciążenie pozwanego kosztami procesu poniesionymi przez powoda w sytuacji, gdy pozwany swoim niesumiennym postępowaniem doprowadził do zainicjowania procesu. Takie działanie nie zasługuje na ochronę, szczególnie, że powoduje powstanie po stronie kontrahenta kosztów związanych z prowadzeniem procesu.

Mając na uwadze powyższe okoliczności oraz treść przepisów prawa, Sąd orzekł jak w sentencji.

Zarządzenie: (...).