UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. z/s w W. wniósł o wydanie nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i zasądzenie od pozwanego M. W. kwoty 11.561,14 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18.08.2015r. do dnia zapłaty. Powód podniósł, że pozwany zawarł z (...) Bank S.A. (nowa nazwa (...) S.A.) w dniu 20.03.2008r. umowę nr (...), z której warunków pozwany nie wywiązał się wobec czego powód wypowiedział umowę i wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych banku nr (...) z dnia 17.08.2015r..

Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 19.05.2016r. Referendarz sądowym w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie nakazał pozwanemu, aby zapłacił na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę wraz z odsetkami i kosztami postępowania.

Pozwany M. W. złożył sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym przyznał fakt podpisania z powodem umowy oraz brak należytego wywiązywania się ze zobowiązania począwszy od 2015r.. Jednakże pozwany zarzucił, że umowa zawierała elementy niekorzystne dla kredytobiorcy, tj. oświadczenie o poddaniu się dobrowolnej egzekucji. Ponadto pozwany wskazał, że wadą umowy był brak zabezpieczenia (ubezpieczenia) kredytu na wypadek zdarzeń losowych. Pozwany wskazał, że do 2015r. wywiązywał się ze zobowiązań ale z przyczyn od niego niezależnych w 2015r. otrzymał wypowiedzenie umowy o pracę i od tego czasu żyje z rodziną na granicy ubóstwa. Pozwany zakwestionował również wniosek o obciążenie go kosztami niniejszego postępowania.

Sąd ustalił, co następuje:

Umową o korzystanie z karty kredytowej zawartą w dniu 20.03.2008r. (...) Bank S.A. z/s w W. (obecnie funkcjonujący pod nazwą (...) S.A.) oddał do dyspozycji M. W. środki pieniężne w ramach limitu kredytowego do wysokości 10.000 zł. Oprocentowanie wykorzystanego kredytu było zmienne. Za wykonanie czynności związanych z kartą mBank pobiera opłaty i prowizje określone w Tabeli prowizji i opłat bankowych w mBanku. Zasady naliczania i zmiany oprocentowania określone zostały w Regulaminie wydawania i używania kart kredytowych w mBanku ( bezsporne).

M. W. zaprzestał spłaty zobowiązań ( bezsporne).

Pismem z dnia 12.01.2015r. (...) S.A. wezwał M. W. do spłaty zadłużenia w wysokości 1.378,48 zł, w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania, pod rygorem wypowiedzenia umowy, wskazując, że w przypadku braku spłaty należności w terminie, wezwanie należy traktować jako wypowiedzenie umowy z zachowaniem 60-dniowego okresu wypowiedzenia, całkowita zaś kwota zobowiązaniowa na dzień wezwania wynosi kwotę 10.555,96 zł ( bezsporne).

Wysokość zadłużenia z tytułu umowy nr (...) na dzień 17.08.2015r. wynosiła 11.561,14 zł ( bezsporne, vide: wyciąg z ksiąg rachunkowych mBanku nr (...) – k. 23).

Sąd zważył:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Przede wszystkim stwierdzić należy, że stan faktyczny nie był pomiędzy stronami sporny. Pozwany bowiem nie kwestionował ani tego, że do zawarcia umowy doszło, ani tego, że powód w sposób prawidłowy pod względem formalnym – zgodnie z umową – dokonał wyliczenia zaległości z tytułu zawartej umowy o kartę kredytową. Pozwany nie kwestionował wysokości ani sposobu wyliczenia należności głównej i należności odsetkowych oraz innych opłat. W ocenie pozwanego, powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie jedynie z tego powodu, że pozwany znajduje się w złej sytuacji finansowej, zaś Bank w momencie zawierania umowy o kartę kredytową nie zawarł jednocześnie z pozwanym umowy ubezpieczenia.

Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29.08.1997r. Prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Na tle zebranego materiału dowodowego nie budziło wątpliwości Sądu, iż strony łączyła umowa o kartę kredytową, z której warunków pozwany przestał się wywiązywać, wskutek czego po stronie powoda powstało uprawnienie do wypowiedzenia umowy i wystąpienia przeciwko pozwanemu z żądaniem spełnienia całego świadczenia pieniężnego.

Pozwany nie kwestionował wysokości wymagalnego zobowiązania ani w zakresie należności głównej, ani w zakresie należności ubocznych (skapitalizowane odsetki, koszty, opłaty i prowizje).

Wskazać przy tym należy, że zawarcie umowy ubezpieczenia nie jest obowiązkiem kredytodawcy. Możliwość taka nie wynika bowiem ani z umowy ani z regulaminu udzielania kredytów ani z przepisów prawa. Za powodem przy tym należy podnieść, iż bank nie jest instytucją ubezpieczeniową, tak więc to pozwany, w sytuacji, w której był zainteresowany uzyskaniem ubezpieczenia powinien się zwrócić z taki wnioskiem do ubezpieczyciela. Pozwany przy podpisywaniu umowy nie wyrażał woli zawarcia takiej umowy. Brak umowy ubezpieczenia nie uprawniał pozwanego do zaprzestania regulowania płatności. Podnoszony zaś przez pozwanego zarzut nie stanowił zarzutu niweczącego uprawnienie powoda ani zarzutu tamującego dochodzenie przez powoda roszczenia. Również zła sytuacja majątkowa strony umowy nie jest podstawą do oddalenia powództwa.

Zgodnie z art. 481 § 1 kc jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Ponieważ pozwany zaprzestał spłaty przedmiotowego zobowiązania, uznać należy, iż powodowi przysługuje roszczenie o odsetki za opóźnienie.

Wątpliwości Sądu nie budziła także wysokość dochodzonych przez powoda odsetek, opłat i prowizji, których wysokość wynika z Tabeli opłat i Prowizji stanowiącej załącznik do umowy, czego pozwany nie kwestionował.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że należało zasądzić, nie kwestionowaną co do wysokości, należność dochodzoną pozwem, o czym orzeczono w pkt I wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98, 99 kpc w zw. z art. 108 § 1 kpc, mając na uwadze to, że powód w całości sprawę wygrał i poniósł koszty opłaty sądowej w wysokości 145 zł, opłatę skarbową od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17 zł i kwotę 4.800 zł tytułem wynagrodzenia fachowego pełnomocnika (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, w brzmieniu obowiązującym w dniu wszczęcia niniejszego postępowania).

Brak było przy tym podstaw, w ocenie Sądu, do zastosowania w niniejszej sprawie art. 102 kpc. Przepis ten jest rozwiązaniem szczególnym, niepodlegającym wykładni rozszerzającej, wykluczającym stosowanie wszelkich uogólnień, wymagającym do swego zastosowania wystąpienia wyjątkowych okoliczności. Za trafny należy uznać pogląd wyrażony w doktrynie i orzecznictwie, zgodnie z którym sama sytuacja ekonomiczna strony przegrywającej, nawet tak niekorzystna, że strona bez uszczerbku dla utrzymania własnego i członków rodziny nie byłaby w stanie ponieść kosztów, nie stanowi podstawy zwolnienia – na podstawie art. 102 – z obowiązku zwrotu kosztów przeciwnikowi, chyba że na rzecz tej strony przemawiają dalsze szczególne okoliczności, które same mogłyby być niewystarczające, lecz łącznie z trudną sytuacją ekonomiczną wyczerpują znamiona wypadku szczególnie uzasadnionego (por. postanowienie SN z dnia 8 grudnia 2011 r., IV CZ 111/11, LEX nr 1119554). Pozwany oprócz swojej sytuacji majątkowej nie przedstawił żadnych szczególnych okoliczności, które mogłyby lec u podstaw zastosowania art. 102 kpc.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE