UZASADNIENIE

R. N. został oskarżony przez Prokuratora Rejonowego w Koninie o to, że:

1. w dniu 16 lipca 2009 r. w K., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił za pośrednictwem swojej matki, mężczyźnie o pseudonimie (...) substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 5 gram za kwotę co najmniej 100 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 64§1 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 9 stycznia 2008 r. w sprawie II K 410/07 na karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 2 miesięcy, którą odbywał w ramach zaliczenia tymczasowego aresztowania w okresie od 28 marca 2007 r. do 17 października 2007 r., to jest o przestępstwo z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64§1 k.k.,

2. w dniu 16 lipca 2009 r. w K. wbrew przepisom ustawy posiadał znaczne ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o wadze 10 gram wartości co najmniej 200 zł, celem dalszej odsprzedaży, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 64§1 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 9 stycznia 2008 r. w sprawie II K 410/07 na karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 2 miesięcy, którą odbywał w ramach zaliczenia tymczasowego aresztowania w okresie od 28 marca 2007 r. do 17 października 2007 r., to jest o przestępstwo z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64§1 k.k.,

3. w dniu 17 lipca 2009 r. w K., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił mężczyźnie o pseudonimie MAŁOLAT substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 5 gram za kwotę co najmniej 80 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 64§1 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 9 stycznia 2008 r. w sprawie II K 410/07 na karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 2 miesięcy, którą odbywał w ramach zaliczenia tymczasowego aresztowania w okresie od 28 marca 2007 r. do 17 października 2007 r., to jest o przestępstwo z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64§1 k.k.,

4. w dniu 17 lipca 2009 r. w K., udzielił mężczyźnie o pseudonimie SZAFIR substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 1 grama wartości 30 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 64§1 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 9 stycznia 2008 r. w sprawie II K 410/07 na karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 2 miesięcy, którą odbywał w ramach zaliczenia tymczasowego aresztowania w okresie od 28 marca 2007 r. do 17 października 2007 r., to jest o przestępstwo z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64§1 k.k.,

5. w dniu 26 lipca 2009 r. w K. wbrew przepisom ustawy posiadał znaczne ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o wadze 60 gram wartości co najmniej 250 zł, celem dalszej odsprzedaży, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 64§1 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 9 stycznia 2008 r. w sprawie II K 410/07 na karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 2 miesięcy, którą odbywał w ramach zaliczenia tymczasowego aresztowania w okresie od 28 marca 2007 r. do 17 października 2007 r., to jest o przestępstwo z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64§1 k.k.,

6. w dniu 28 lipca 2009 r. w K., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił za pośrednictwem swojej matki, nieustalonemu mężczyźnie substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 1 grama za kwotę 20 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 64§1 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 9 stycznia 2008 r. w sprawie II K 410/07 na karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 2 miesięcy, którą odbywał w ramach zaliczenia tymczasowego aresztowania w okresie od 28 marca 2007 r. do 17 października 2007 r., to jest o przestępstwo z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64§1 k.k.,

7. w dniu 15 sierpnia 2009 r. w K. wbrew przepisom ustawy posiadał znaczne ilości substancji psychotropowej w postaci tabletek ekstazy w ilości 100 sztuk o łącznej wartości 200 złotych, tj. 2 złote za sztukę, które nabył od nieustalonego mężczyzny celem dalszej odsprzedaży, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 64§1 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 9 stycznia 2008 r. w sprawie II K 410/07 na karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 2 miesięcy, którą odbywał w ramach zaliczenia tymczasowego aresztowania w okresie od 28 marca 2007 r. do 17 października 2007 r., to jest o przestępstwo z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64§1 k.k.,

8. w dniu 28 sierpnia 2009 roku w P. i w K. wbrew przepisom ustawy posiadał znaczne ilości środka odurzającego w postaci marihuany o wadze 100 gram wartości co najmniej 2.000 zł, tj. co najmniej 20 złotych za 1 gram, którą nabył od nieustalonego mężczyzny celem dalszej odsprzedaży, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 64§1 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 9 stycznia 2008 r. w sprawie II K 410/07 na karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 2 miesięcy, którą odbywał w ramach zaliczenia tymczasowego aresztowania w okresie od 28 marca 2007 r. do 17 października 2007 r., to jest o przestępstwo z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64§1 k.k.,

9. w dniu 12 października 2009 r. w K. wbrew przepisom ustawy posiadał substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o wadze 7 gram wartości co najmniej 140 zł, którą otrzymał od mężczyzny o pseudonimie ARBUZ, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 64§1 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 9 stycznia 2008 r. w sprawie II K 410/07 na karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 2 miesięcy, którą odbywał w ramach zaliczenia tymczasowego aresztowania w okresie od 28 marca 2007 r. do 17 października 2007 r., to jest o przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64§1 k.k.,

10. w dniu 11 października 2009 roku w K., wbrew przepisom ustawy uczestniczył w obrocie znacznej ilości środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 100 gram wartości 2.200 złotych, w ten sposób, że w/w środek odurzający, uprzednio odpłatnie nabył od mężczyzny o imieniu E. za kwotę 2.000 złotych, tj. 20 złotych za 1 gram, a następnie odpłatnie przekazał za kwotę 2.200 złotych, 22 złote za jeden gram mężczyźnie nie będącym konsumentem o imieniu M., uzyskując korzyść majątkową w wysokości 200 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 64§1 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 9 stycznia 2008 r. w sprawie II K 410/07 na karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 2 miesięcy, którą odbywał w ramach zaliczenia tymczasowego aresztowania w okresie od 28 marca 2007 r. do 17 października 2007 r., to jest o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64§1 k.k.,

11. w dniu 15 października 2009 roku w K. wbrew przepisom ustawy posiadał środek odurzający w postaci marihuany o wadze 10 gram wartości co najmniej 200 złotych, którą nabył od nieustalonego mężczyzny, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 64§1 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 9 stycznia 2008 r. w sprawie II K 410/07 na karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 2 miesięcy, którą odbywał w ramach zaliczenia tymczasowego aresztowania w okresie od 28 marca 2007 r. do 17 października 2007 r., to jest o przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64§1 k.k.,

12. w dniu 16 października 2009 roku, wbrew przepisom ustawy posiadał środek odurzający w postaci marihuany o wadze 0,5 grama wartości co najmniej 15 zł, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 64§1 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 9 stycznia 2008 r. w sprawie II K 410/07 na karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 2 miesięcy, którą odbywał w ramach zaliczenia tymczasowego aresztowania w okresie od 28 marca 2007 r. do 17 października 2007 r., to jest o przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64§1 k.k.

Wyrokiem z dnia 16 czerwca 2016 r. w sprawie o sygn. akt II K 220/10 Sąd Rejonowy w Koninie uznał oskarżonego R. N. za winnego:

przestępstwa z art. 59 ust. ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64§1 k.k. popełnionego w sposób opisany w punkcie 1 i za to na podstawie art. 59 ust. 1 cytowanej ustawy wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności;

ciągu trzech przestępstw z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym przed dniem 9 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. popełnionego w sposób opisany w punktach 2, 5 z tą zmianą, że ustalił wartość amfetaminy na co najmniej 1.200 zł i 8 z tą zmianą, że uzupełnił opis czynu dodając po słowach „od nieustalonego mężczyzny” stwierdzenie „w ten sposób, że przyjął narkotyk w częściowym rozliczeniu za samochód” i za to na podstawie art. 62 ust. 2 cytowanej ustawy w brzmieniu obowiązującym przed dniem 9 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4§1 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k. wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

przestępstwa z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64§1 k.k. popełnionego w sposób opisany w punkcie 4 z tą zmianą, że w miejsce twierdzenia „w postaci amfetaminy w ilości 1 grama wartości 30 zł” wpisał „w postaci co najmniej 1 tabletki ekstazy wartości około 2 zł” i za to na podstawie art. 58 ust. 1 cytowanej ustawy wymierzył mu karę 1 miesiąca pozbawienia wolności;

ciągu czterech przestępstw z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64§1 k.k.

⚫: popełnionego w ten sposób, że w dniu 28 lipca 2009 r. w K. wbrew przepisom posiadał substancję psychotropową w postaci 1 grama amfetaminy wartości około 20 zł, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i w zw. z art. 64§1 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 9 stycznia 2008 r. w sprawie II K 410/07 na karę pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 2 miesięcy, którą odbywał w ramach zaliczenia tymczasowego aresztowania w okresie od 28 marca 2007 r. do 17 października 2007 r.,
⚫: popełnionego w sposób opisany w punkcie 9 z tą zmianą, że w miejsce stwierdzenia „w postaci amfetaminy o wadze 7 gram” wpisał stwierdzenie „w postaci pokruszonych tabletek ekstazy o wadze 7 gram”,
⚫: popełnionego w sposób opisany w punkcie 11 z tą zmianą, że w miejsce stwierdzenia „w postaci marihuany o wadze 10 gram” wpisał stwierdzenie „w postaci 10 tabletek ekstazy”,
⚫: popełnionego w sposób opisany w punkcie 12

i za to na podstawie art. 62 ust. 1 cytowanej ustawy w zw. z art. 91§1 k.k. wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności;

przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym przed dniem 9 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. popełnionego w sposób opisany w punkcie 10 i za to na podstawie art. 56 ust. 3 cytowanej ustawy w brzmieniu obowiązującym przed dniem 9 grudnia 2011 r. w zw. z art. 4§1 k.k. w zw. z art. 33§1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności i 75 siedemdziesięciu pięciu stawek dziennych grzywny po 10 złotych jedna stawka.

Ponadto Sąd Rejonowy w punkcie VIII wyroku na podstawie art. 85 k.k. i art. 86§1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r. w zw. z art. 4§1 k.k. połączył wyżej wskazane kary pozbawienia wolności (orzeczone w punktach I, II, IV, V i VII) i wymierzył oskarżonemu R. N. karę łączną1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

W punkcie III wyroku Sąd Rejonowy uniewinnił oskarżonego R. N. od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64§1 k.k. opisanego w punkcie 3.

W punkcie VI wyroku uniewinnił oskarżonego R. N. od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64§1 k.k. opisanego w punkcie 7.

Dodatkowo w punkcie IX wyroku na podstawie art. 45§1 k.k. orzekł od oskarżonego R. N. przepadek na rzecz Skarbu Państwa kwoty 300 złotych tytułem zwrotu korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa.

Powyższy wyrok został zaskarżony apelacją obrońcy oskarżonego R. N. w części – to jest co do punktów I, II, IV, V, VII, VIII i IX na korzyść oskarżonego.

Obrońca zarzucił sądowi rejonowemu:

a) obrazę przepisów postępowania – art. 7 k.p.k. w zw. z art. 424§1 ust. 1 k.p.k. polegającą na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów, dokonaniu ich wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego i nie oparcie orzeczenia na wszystkich okolicznościach ujawnionych w toku postępowania, której wynikiem jest błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść polegający na uznaniu, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdził winę oskarżonego a nadto:

- w zakresie a jakim sąd uznał za całkowicie niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego jakoby nie znał osoby o pseudonimie (...) i (...) oraz mężczyzny o pseudonimie (...), nie znał mężczyzny o imieniu lub pseudonimie (...) jak również tego, iż pseudonim (...), (...), (...), (...) ani (...) nic mu nie mówi, a nadto jakoby nie wiedział, kto mógł jeździć O. (...),

- w zakresie w jakim sąd uznał, iż jako naiwne bądź niewiarygodne należało traktować wyjaśnienia oskarżonego, iż nie wiedział co oznacza sformułowanie „płytka”, „szkło”, czy „krzaczek”,

- w zakresie w jakim Sąd uznał za całkowicie niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, jakoby to nie on uczestniczył w nagranych rozmowach z dnia 16 lipca 2009 r., a tym samym, iż nie wiedział, że na amfetaminę mówiono (...) – opierając się w tym zakresie wyłącznie na opinii biegłej z zakresu fonoskopii G. Ł., która nie dawała pewności, iż jeden z głosów zarejestrowanych na nagraniach należał do oskarżonego, a która jednocześnie pozostawała w oczywistej sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego oraz świadków, którzy podobnie jak oskarżony nie kojarzyli osób o w/w pseudonimach, bądź nie znali znaczenia wyżej opisanych sformułowań,

- w zakresie w jakim sąd uznał za niewiarygodne zeznania świadka E. N. na okoliczność, iż nie uczestniczyła ona w przekazaniu narkotyków z uwagi na to, iż zeznając odmiennie narażałaby siebie na odpowiedzialność karną, a po drugie jej odmienne zeznania obciążałyby również oskarżonego, natomiast świadek jako osoba najbliższa dla oskarżonego była zainteresowana w tym, aby oskarżony nie poniósł odpowiedzialności karnej, zwłaszcza że zdaniem sądu stały w sprzeczności z nagraniami rozmów telefonicznych z dnia 16 lipca 2009 r. – podczas gdy na taką ocenę nie pozwalał zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności zeznania świadka, którym sąd dał wiarę w pozostałej części i które korespondowały nie tylko z wyjaśnieniami oskarżonego, ale również z zeznaniami innych świadków,

- w zakresie w jakim sąd ocenił jako małowartościowe zeznania świadków A. M. i E. M. na okoliczność, iż nie mieli nic wspólnego z narkotykami, a także iż nic nie wiedzieli na temat związków oskarżonego R. N. z narkotykami, błędnie uznając, iż świadkowie ci jako osoby bliskie oskarżonemu nie mieli żadnego interesu w tym, aby składać obciążające go zeznania – podczas gdy na taką ocenę nie pozwalał zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności zeznania świadków, którym sąd dał wiarę w pozostałej części i które korespondowały nie tylko z wyjaśnieniami oskarżonego, ale również z zeznaniami innych świadków,

- w zakresie w jakim sąd uznał, iż w pełni na wiarę zasługiwały zeznania świadka funkcjonariusz policji I. G. na okoliczność przeprowadzonych analiz, w tym także słownika jaki sporządziła, w związku z faktem, iż osoby zajmujące się rozprowadzaniem narkotyków wykazują się dużą samokontrolą, a podczas transakcji narkotykowych w nazewnictwie narkotyków posługują się slangiem – pomimo tego, iż sporządzona przez świadka analiza zawierała błędy i nieścisłości, które to świadek potwierdziła podczas przesłuchania na rozprawie, a nadto z uwagi na fakt, iż zeznaniom świadka brak stanowczości, albowiem świadek zeznając na rozprawie częstokroć nie potrafiła wyjaśnić dlaczego taka a nie inna wersja została przyjęta w sporządzonej przez nią analizie, a nadto z tą samą częstotliwością odpowiadając na pytania posługiwała się zwrotem „prawdopodobnie”, co wykluczało transparentność wydanej przez świadka opinii,

- w zakresie a jakim sąd uznał, iż kluczowe znaczenie w sprawie miała analiza podsłuchów rozmów telefonicznych, które prowadzili oskarżeni, błędnie uznając, że dowody te potwierdzały sprawstwo oskarżonych – mimo tego, iż analiza ta zawierała błędy i nieścisłości, co potwierdziła zeznająca w sprawie I. G., autorka analizy,

- poprzez oparcie ustaleń faktycznych jedynie na fragmentach materiału dowodowego i to świadczących wyłącznie na niekorzyść oskarżonego, w szczególności opinii wydanej na podstawie ekspertyzy fonoskopijnej, która wskazywała wyłącznie na duże prawdopodobieństwo, iż głos mężczyzny oznaczonego literą R pochodził od oskarżonego, nie przeprowadzenia wnikliwej i wszechstronnej analizy materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, która mogłaby zweryfikować wersję obciążającą oskarżonego;

b) obrazę art. 2§2 k.p.k. i art. 5§1 i 2 k.p.k. – w zakresie w jakim Sąd pomimo istniejących wątpliwości, co do bezbłędności i poprawności sporządzonej na potrzeby postępowania analizy podsłuchów rozmów telefonicznych, które to wątpliwości nie zostały w żaden sposób rozwiane przez zeznającą na rozprawie I. G., przypisał oskarżonemu sprawstwo w zakresie zarzucanych mu przestępstw, również w sytuacji, gdy istnieją uzasadnione wątpliwości, czy dokonana przez sąd ocena dowodów, w szczególności opinii fonoskopijnej i zeznań świadków, będących podstawą ustaleń faktycznych była przeprowadzona zgodnie z zasadą prawdy materialnej oraz domniemaniem niewinności;

c) obrazę art. 74§1 k.p.k. zgodnie, z którym oskarżony nie ma obowiązku dowodzenia swej niewinności ani obowiązku dostarczania dowodów na swoją niekorzyść, poprzez niezastosowanie się do w//w przepisu;

powołując się na powyższe zarzuty obrońca wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów,

ewentualnie

2. uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego R. N. okalała się niezasadna.

Przed przystąpieniem do analizy zarzutów zawartych w apelacji Sąd odwoławczy pragnie zauważyć, iż orzeczenie wydane w przedmiotowej sprawie jest oparte na całokształcie materiału dowodowego zebranego w sprawie, który został poddany wnikliwej analizie bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów. Analiza dowodów przeprowadzonych przez Sąd Rejonowy znajduje pełne odzwierciedlenie we wnioskach zawartych w pisemnym uzasadnieniu wyroku, które czyni zadość wymogom art. 424§1 i 2 k.p.k., co pozwala w pełni na przeprowadzenie kontroli instancyjnej.

Sąd Okręgowy pragnie również podkreślić, iż Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy oraz dokładny przeprowadził postępowanie dowodowe oraz wnikliwie i wszechstronnie rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych. Postępowanie w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone odpowiednio dokładnie i starannie. Ocena materiału dowodowego w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu przez Sąd Rejonowy dokonana została z uwzględnieniem reguł sformułowanych w przepisach art. 5 k.p.k. i art. 7 k.p.k. Co więcej, jest ona oceną wszechstronną i bezstronną i jest zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd Okręgowy nie stwierdził także błędów logicznych, jak i faktycznych w rozumowaniu Sądu Rejonowego. W związku z powyższym kontrola apelacyjna uzasadnia twierdzenie, że zaskarżony wyrok został, tak jak tego wymaga norma zawarta w art. 410 k.p.k., prawidłowo i w pełni oparty na poprawnie dokonanej ocenie materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku postępowania.

Przypomnieć w tym miejscu należy, że zgodnie z art. 7 k.p.k. organy postępowania, a więc także i Sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zgodnie z panującym w orzecznictwie poglądem, przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., wtedy gdy:

- jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2§2 k.p.k.),

- stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.),

- jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424§1 pkt 1 i 2 k.p.k.).

(vide: wyrok składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 roku, publ. OSNKW 1991/9/41).

Oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji nie mogły więc podważyć typowo polemiczne zarzuty obrońcy. Wbrew odmiennym twierdzeniom zawartym w apelacji, nie ma żadnych podstaw ani do skutecznego kwestionowania dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny zebranego materiału dowodowego, ani też poczynionych na podstawie tego materiału ustaleń faktycznych w sprawie. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, sporządzonego zgodnie z wymogami art. 424 k.p.k., Sąd I instancji przeprowadził wnikliwe postępowanie dowodowe, a ustalenia swoje oparł na konkretnie wskazanych dowodach, które poddał logicznej i zgodnej z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenie.

Obrońca oskarżonego w złożonej apelacji przyznaje prymat wyjaśnieniom oskarżonego i zeznaniom świadków E. N., matki oskarżonego oraz A. M. i E. M., domagając się odmiennej niż uczynił to Sąd Rejonowy oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, a na ich podstawie zupełnie innych ustaleń faktycznych, co jest niemożliwe.

Sąd I instancji wnikliwie i wszechstronnie rozważył bowiem wszystkie dowody, w szczególności te osobowe, tj. wyjaśnienia oskarżonego, a także zeznania wyżej wskazanych świadków.

Ocena całości zebranego w sprawie materiału dowodowego nie mogła pozwolić na inną niż uczynił to Sąd Rejonowy ocenę dowodów. Wbrew bowiem stanowisku skarżącego obrońcy opinia biegłej z zakresu fonoskopii G. Ł. w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu, których dotyczyły rozmowy z 16 lipca 2009 r. była jednoznaczna i kategoryczna (VIDE: k. 676-684 i 902-903). Skarżący w żaden sposób nie wyjaśnił z jakiego powodu opinia ta nie dawała pewności, iż jeden z głosów zarejestrowanych na nagraniach należał do oskarżonego R. N.. Generalnie na sprawstwo oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów wskazywały nagrania z podsłuchów rozmów telefonicznych, analiza tych rozmów i opinia z zakresu fonoskopii. Dowody te stanowią, zdaniem Sądu odwoławczego, obiektywny materiał dowodowy, który jest gołosłownie i naiwnie (jak słusznie wskazał sąd meriti) kwestionowany przez oskarżonego i jego obrońcę. Odnośnie osób o wskazanych w apelacji pseudonimach, Sąd odwoławczy w pełni podziela wywody sądu I instancji (k. 1174-1175, 712 i 1080), znajdujące potwierdzenie w w/w materiale dowodowym, podobnie należy odnieść się do zarzutu dot. samochodu marki O. (...) (k. 733) oraz sformułowań „płytka”, „szkło”, „krzaczki” (k. 715, 726). Treść zeznań świadka E. N. rzeczywiście stała w sprzeczności z treścią rozmów telefonicznych z 16 lipca 2009 r., co do których wydana została kategoryczna opinia z zakresu fonoskopii (k. 681 – 684). Wobec treści w/w dowodów w postaci utrwalonych rozmów telefonicznych i opinii z zakresu fonoskopii trafnie ocenione zostały jako mało wartościowe zeznania świadków A. M. i E. M..

Także ocena zeznań świadka I. G. dokonana została zgodnie z art. 7 k.p.k. Fakt, iż świadek potwierdziła podczas przesłuchania, iż w sporządzonej przez nią analizie znalazły się błędy (k. 1036) potwierdza jedynie wiarygodność tego świadka. Potrafiła ona bowiem przyznać się do omyłek i rzeczowo, przekonująco je wyjaśnić. Dodać jednocześnie trzeba, iż sąd meriti wydając wyrok poddał własnej analizie zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, co doprowadziło do uniewinnienia oskarżonego od dwóch zarzutów. Sąd odwoławczy w pełni podziela szczegółową, obszerną, wręcz drobiazgową analizę rozmów telefonicznych dokonaną w tym zakresie przez sąd I instancji (k. 1182-1189). Skarżący obrońca nie podjął nawet próby polemiki z tymi wywodami sądu rejonowego, stwierdził jedynie, że opinia fonoskopijna wskazywała na duże prawdopodobieństwo, iż głos mężczyzny oznaczonego literą R pochodził od oskarżonego. Stwierdzenie takie jest nieuprawnione, zawiera ono przekłamanie ekspertyzy fonoskopijnej, która nie wskazuje na duże prawdopodobieństwo, ale stwierdza, że dowodowe wypowiedzi mężczyzny oznaczonego literą R są wypowiedziami R. N. (k. 902). Jest to stwierdzenie jednoznaczne, kategoryczne i pewne. Nie sposób w sposób bardziej szczegółowy odnieść się do zarzutów apelacyjnych, skoro nie zostały one uargumentowane, a logiczny wywód sądu rejonowego nie został podważony.

W realiach niniejszej sprawy niezasadny jest więc również zarzut naruszenia art. 5 k.p.k. Nie można bowiem stawiać w sposób uzasadniony zarzutu naruszenia zasady in dubio pro reo powołując się na wątpliwości samej "strony" co do treści ustaleń faktycznych, wymowy dowodów, czy też sposobu interpretacji przepisów prawa. Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz z art. 5 § 2 k.p.k. nie są bowiem miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale tylko to, czy Sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości w tym zakresie i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego.

A zatem w sytuacji, gdy konkretne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo. Ewentualne zastrzeżenia, co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być tylko na płaszczyźnie dochowania przez sąd granic sędziowskiej swobody ocen z art. 7 k.p.k., co zostało uczynione już powyżej.

Sąd rejonowy w sposób przekonujący wykazał z jakich powodów uznał wyjaśnienia oskarżonego i zaznania świadków E. N., E. M. i A. M. za niewiarygodne i mało przydatne. Oceny tej w żaden sposób nie podważa apelacja obrońcy. W żądnym wypadku nie można stwierdzić, aby sąd meriti dopuścił się obrazy art. 424§1 i 2 k.p.k.

Stwierdzić wreszcie należy, że także zarzut obrazy art. 74§1 k.p.k. okazał się oczywiście bezzasadny. Oskarżony nie był zmuszony do dostarczania dowodów na swoją niekorzyść. Opinia z zakresu fonoskopii została bowiem wydana na jego i jego obrońcy wniosek, chociaż w rezultacie okazała się rzeczywiście dla niego niekorzystana.

Dodać jeszcze należy, że także w zakresie wymiaru oskarżonemu kary i przepadku Sąd Rejonowy zastosował się do wszystkich dyrektyw wskazanych w art. 53 § 1 i 2 k.k. Sąd Rejonowy uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskazaniami, co do wymiaru kary bacząc, aby granice swobodnego uznania sędziowskiego nie zostały przekroczone, czego dowodem jest treść pisemnych motywów wyroku. Wymierzona kara uwzględnia bowiem szereg ogólnych oraz szczególnych dyrektyw, do których należą m.in. stopień winy, społecznej szkodliwości czynu, cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do sprawcy, potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, a ponadto warunki osobiste sprawcy i sposób życia przed jego popełnieniem. Te wszystkie okoliczności zostały przez Sąd Rejonowy uwzględnione, a wymierzona kara jest prawidłową reakcją karną na zachowanie oskarżonego.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego orzeczenia.

Orzeczenia o kosztach sądowych zawarte w punkcie III wyroku Sądu odwoławczego znajduje uzasadnienie w przepisie art. 624§1 k.p.k., albowiem sytuacji majątkowa oskarżonego wskazuje, iż uiszczenie tych należności byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

W postępowaniu odwoławczym występował przed Sądem Okręgowym obrońca oskarżonego ustanowiony z urzędu i z uwagi na jego wniosek o zasądzenie kosztów nieopłaconej obrony za to postępowanie orzeczono o tych kosztach na podstawie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze (t.j.: Dz. U. z 2002 roku, Nr 123, poz. 1058 ze zm.) w zw. z § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 2 pkt 4 rozp. Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Marek Ziółkowski Agata Wilczewska Robert Rafał Kwieciński

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE