UZASADNIENIE

Sprawa rozpoznawana w postępowaniu zwykłym

Powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P. złożył pozew przeciwko (...) spółka akcyjna w W. o zasądzenie kwoty 5.169,37 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 4.726,57 złotych od dnia 30 maja 2016 roku do dnia zapłaty i od kwoty 442,80 złotych od dnia złożenia pozwu do dnia zapłaty.

Według twierdzeń pozwu w dniu 28 kwietnia 2016 roku miała miejsce kolizja, gdzie uszkodzony został pojazd P. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Pojazd sprawy kolizji posiadał ubezpieczenie OC w pozwanej spółce. Pozwana zaniżyła koszty naprawy pojazdu wypłacając poszkodowanemu kwotę 6.690,60 złotych. W ocenie powódki koszt naprawy pojazdu faktycznie zamyka się w kwocie 11.417,17 złotych. Druga z dochodzonych kwot, to jest 442,80 złotych stanowi koszt prywatnej ekspertyzy. Powód dodał, że nabył wierzytelność w drodze umowy cesji.

W sprawie wydano nakaz zapłaty (karta 41).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty (karta 52) pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz, od powoda, kosztów procesu. Pozwana zakwestionowała legitymację czynna powoda, wskazała również, że naprawa szkody powinna odbyć się w zakresie kosztów niższych aniżeli przedstawionych przez powoda.

W piśmie z dnia 25 stycznia 2017 roku (karta 130) powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Powód stanowisko swoje podtrzymał również w piśmie z dnia 9 maja 2017 roku (karta 161) argumentując potrzebę zastosowana części nowych – oryginalnych przy naprawie uszkodzonego pojazdu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na skutek zdarzenia drogowego z dnia 28 kwietnia 2016 roku uszkodzony został pojazd należący do P. R. marki P. o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca szkody posiadał ubezpieczenie w (...) spółka akcyjna w W..

niesporne

Likwidujący szkodę ubezpieczyciel (...) spółka akcyjna w W. wypłacił poszkodowanej tytułem likwidacji szkody kwotę 6.690,60 złotych. Przy wycenie szkody ubezpieczyciel zaniżył stawkę za roboczogodzinę przyjmując stawkę poniżej stawki rynkowej, przyjął części zamienne o wątpliwej jakości.

niesporne

a ponadto dowód:

- wycena, kara 19 – 21;

- kalkulacja kara 22;

- opinia biegłego, karta 145;

W dniu 5 sierpnia 2016 roku P. R. sprzedała na rzecz T. M.

wierzytelność wobec (...) spółka akcyjna w W. z tytułu odszkodowania ze zdarzenia z dnia 28 kwietnia 2016 roku z tytułu OC. W dniu 16 sierpnia 2016 roku T. M. sprzedał (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P. wyżej opisaną wierzytelność. Dłużnik został zawiadomiony o cesji.

Dowód:

- umowa cesji karta 32 – 33;

- umowa cesji, karta 34 – 35;

- zawiadomienia, karta 36 – 37 z dowodem nadania karta 38 – 39;

- aneksy, karta 133 – 134;

P. R. zleciła wykonanie prywatnej wyceny opisanej szkody. Koszt wyceny wyniósł 442,80 złotych.

Dowód:

- wycena, karta 23 – 30;

- faktura, karta 31;

Koszt naprawy uszkodzonego pojazdu P. przy zastosowaniu części nowych, oryginalnych wyniósłby 11.655,79 złotych, w przypadku zaś zastosowania części z grupy Q, P. PC, PT wyniósłby 9.707,85 złotych. Stawka z roboczogodzinę pracy warsztatu naprawczego zamyka się średnio w kwotach 124 złotych za 1 roboczogodzinę prac blacharskich i mechanicznych oraz 132 złote za 1 godzinę prac lakierniczych.

Dowód:

- opinia pisemna biegłego, karta 143-154;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione w całości.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych do akt sprawy, w tym znajdujących się w aktach szkody. Prawdziwość tychże nie była kwestionowana przez strony, zaś Sąd nie dopatrzył się przyczyn uniemożliwiających nadanie im mocy dowodowej.

Okoliczności faktyczne w istotnych dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy kwestiach Sąd ustalił głównie w oparciu o opinię biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej W. S.. Opinia była jasna i spójna. Do opinii nie złożono zarzutów. Do opinii ustosunkowała się wyłącznie powódka uzasadniając podstawy przyjęcia wyższej z alternatywnych wycen sporządzonych przez biegłego.

Biegły wskazał, że opinia prywatna przygotowana na zlecenie pozwanego (ubezpieczyciela – likwidatora szkody) nie odzwierciedla rzeczywistego kosztu przywrócenia stanu poprzedniego pojazdu albowiem uwzględniono w niej części o wątpliwej jakości oraz przyjęto zaniżone stawki roboczogodzin warsztatu naprawczego.

Koszt naprawy pojazdu po powyższej szkodzie i przywrócenie jego stanu sprzed szkody przy uwzględnieniu w procesie naprawczym części nowych i oryginalnych zamyka się w kwocie 11.655,79 złotych zaś przy użyciu elementów z grupy Q, P, PC, PT koszt ten zamyka się w kwocie 9.707,85 złotych.

Przedmiotowy samochód marki P. nie posiadał wcześniejszych, poza przedmiotowym, uszkodzeń, nie montowano w nim wcześniej części innych aniżeli oryginalne. Okoliczności przeciwnych, mogących przemawiać za naprawą przy użyciu części innych aniżeli niż oryginalne, nie wykazała pozwana.

Co do zakresu uszkodzeń w pojeździe, strony nie pozostawały w sporze. Stawka za roboczogodzinę przyjęta przez ubezpieczyciela na poziomie 51 złotych nie jest stawką rynkową stosowaną w warsztatach naprawczych. Stawki te dla prac blacharskich i mechanicznych wynoszą 124 złotych za 1 roboczogodzinę a dla prac lakierniczych 132 złotych.

O ile w istocie poszkodowany nie powinien zarobić na szkodzie, to jest uzyskać czegoś „ponad” zakres likwidacji szkody, to odszkodowanie powinno umożliwić przywrócenie stanu poprzedniego pojazdu. Pozwana nie wykazała, że samochód poszkodowanej uczestniczył w innych kolizjach, że do naprawy takich (ewentualnych wcześniejszych) uszkodzeń użyto części innych niż oryginalne. Nie może zejść z pola widzenia fakt, że przedmiotem postępowania jest zakres szkody określony umową cesji, dla rozpoznania sprawy nie miało zatem znaczenia, czy i jak poszkodowana naprawiła pojazd. Po szkodzie poszkodowana zbyła wierzytelność wobec pozwanej spółki.

Abstrahując od wyjaśnień powoda w zakresie przyjęcia do naprawy części wyłącznie oryginalnych, sąd wskazuje, że pozwana nie wykazała, że pojazd zawierał części inne aniżeli oryginalne, w tym zamienniki. Poszkodowana kupiła pojazd określonej marki, składający się z określonych elementów, za który zapłaciła określoną cenę. Przyjmując możliwość zakładaną przez ubezpieczyciela naprawy pojazdu przy użyciu części nieoryginalnych, w zasadzie po kilku kolizjach pojazd określonej marki przekształciłby się w pojazd nie posiadający żadnej marki.

Sąd zauważa, ze pozwany skandalicznie zaniżając koszty naprawy pojazdu nie zmierza do naprawy szkody. Pozwany zakład nie kwestionował ustaleń opinii biegłego a z tejże wynika, że pozwany zaniżył blisko trzykrotnie stawki za roboczogodzinę pracy zakładu naprawczego. Takie zachowanie nie zasługuje na aprobatę, tym bardziej, że pozwany występuje w obrocie gospodarczym i powinien znać (przynajmniej w aspekcie dotyczących go orzeczeń sądów) realia rynkowe w zakresie cen.

Sąd nie znajduje żadnych podstaw do zastosowania do naprawy części innych aniżeli nowe, sygnowane znakiem producenta, mając na uwadze wiek pojazdu oraz jego stan techniczny, brak wymiany części tego pojazdu na części inne niż oryginalne sygnowane znakiem producenta podczas jego dotychczasowej eksploatacji.

Podstawę prawną roszczenia powoda stanowi przepis art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie z § 4 art. 822 k.c., uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Dla przyjęcia odpowiedzialności ubezpieczyciela konieczne jest zaistnienie przesłanek odpowiedzialności, a więc zdarzenia, z którym umowa wiąże obowiązek odszkodowawczy, powstania szkody oraz związku przyczynowego między zdarzeniem sprawczym a faktem, z którego szkoda wynika, przy czym zgodnie z art. 361 k.c. powinien to być adekwatny związek przyczynowy.

W rozpoznawanej sprawie poza sporem pozostawało, iż spełnione zostały ww. przesłanki, a mianowicie pozwana nie kwestionowała, iż sprawcą szkody była osoba, której pojazd był w tym czasie ubezpieczony z tytułu odpowiedzialności cywilnej w pozwanej spółce ubezpieczeniowej.

Co za tym idzie pozwana jest legitymowana biernie do występowania w tym procesie. Pozwany kwestionował legitymację czynną po stronie powodowej. Powód powołał się na umowę przelewu wierzytelności. Przeniesienie wierzytelności w drodze umowy jest w świetle art. 509 i nast. k.c. dopuszczalne. Zdaniem sądu, w oparciu o obie umowy ustalić należy, że powód był legitymowana czynnie. Umowy cesji dostatecznie jasno precyzują przedmiot cesji a wszelkie wątpliwości rozwiewają złożone w toku postępowania aneksy do umowy.

Mając zatem na uwadze fakt, że koszt przywrócenia stanu poprzedniego pojazdu zamyka się w kwocie 11.655,79 złotych, zaś z tytułu odszkodowania wypłacono już kwotę 6.690,60 złotych, do zapłaty, tytułem odszkodowania, pozostaje kwota 4.965,19 złotych, zatem żądaniem przez powoda zapłaty kwoty niższej, bo 4.726,57 złotych, nie stoi w sprzeczności z powyższymi ustaleniami. Do kwoty tej należało doliczyć koszty prywatnej opinii biegłego w wysokości 442,80 złotych. Koszty te zmierzały do ustalenia zasadności złożenia pozwu a ich wysokość nie przekracza rażąco stawek rynkowych.

Odsetki przyznano na podstawie 817 k.c. oraz na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. i art. 100 k.p.c. Koszty poniesione przez powoda to opłata od pozwu 259 złotych, opłata od pełnomocnictwa 17 złotych, zaliczka na poczet opinii biegłego 340,37 złotych i wynagrodzenie pełnomocnika – radcy prawnego 2.400 (§2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych). Koszty te wyniosły 3.016,37 złotych

Koszt opinii biegłego wyniósł 1.140,37 złotych. Na poczet opinii strony uiściły zaliczki po 800 złotych, stąd nadpłaconą zaliczkę w myśl normy art. 84 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (pkt 2 wyroku).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE