UZASADNIENIE

Powódka K. N. wystąpiła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 4 500 zł wraz odsetkami ustawowymi od dnia 20 grudnia 2014r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz o zasądzenie kwoty 293,81 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 grudnia 2014r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia, w związku z urazem odniesionym w zdarzeniu drogowym z dnia 26 sierpnia 2014r.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa.

Wyrokiem z dnia 22 listopada 2016r. Sąd Rejonowy w Krotoszynie zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2 293,81 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 grudnia 2014r. do dnia 31 grudnia 2015r. oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałym zakresie oraz orzekł o kosztach procesu i nadpłaconych kosztach sądowych.

Sąd Rejonowy ustalił, iż w dniu 26 sierpnia 2014r. około godziny 14.10 na ulicy (...) w K. kierujący pojazdem ciężarowym marki M. nr rej. (...) M. O. naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że nie zachował należytej odległości od pojazdu poprzedzającego, doprowadzając do uderzenia w tył samochodu marki V. (...) o nr rej. (...), którym kierowała powódka K. N.. Powódka została przewieziona do szpitala, gdzie miała zrobione badania. Na miejscu stwierdzono stłuczenie kręgosłupa wraz ze skręceniem. Po wypisie z szpitala powódka podjęła leczenie u chirurga, ortopedy oraz psychologa. Chirurg stwierdził ból barku 4 stopnia w skali (...), zaburzenia czucia, dotyku okolicy szyi i barku, ograniczenie ruchomości głowy. Psycholog stwierdził zaburzenia snu oraz pojawienie się znacznie podwyższonego napięcia emocjonalnego w trakcie jazdy samochodem. W związku z obrażeniami ciała powódka przez 18 dni, to jest od dnia 26 sierpnia 2014r. do 12 września 2014r. była niezdolna do pracy. Za lekarstwa i kołnierz ortopedyczny zapłaciła łącznie 157,97 zł. W dacie zdarzenia kierujący samochodem marki M. posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w pozwanej firmie ubezpieczeniowej. Przebyty przez powódkę uraz był urazem odcinka szyjnego typu „smagnięcie biczem” z pourazowym zespołem bólowym, bez długotrwałych powikłań neurologicznych. Jest to uraz tkanek miękkich szyi spowodowanych nagłym ruchem zgięciowo – odgięciowym głowy, wskutek którego dochodzi do naciągnięcia mięśni. Przy gwałtownym, uderzeniu w tył pojazdu zapięte pasy bezpieczeństwa stabilizują tułów, natomiast głowa ulega gwałtownemu zgięciu, a następnie szybkiemu odprostowaniu, co doprowadza do obrażeń tkanek miękkich. Powyższy uraz nie spowodował żadnych ubytkowych objawów neurologicznych. Na datę opiniowania stan powódki był dobry, nie wymagała dalszego leczenia wynikającego ze skutków wypadku z dnia 26 sierpnia 2014r. Sąd Rejonowy uznał za wiarygodną opinię biegłej w dziedzinie neurologii, gdyż powyższa opinia był jasna, logiczna, a nadto została sporządzona fachowo i rzetelnie. Wnioski wywiedzione z opinii są należycie uzasadnione i wolne od błędów logicznych oraz wewnętrznych sprzeczności. Z opinii tej wynika, że uraz pozostający w związku ze zdarzeniem spowodował u powódki uszczerbek na zdrowiu w wysokości 0%.

W oparciu o powyższe ustalenia Sąd I instancji uznał, iż w niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości odpowiedzialność pozwanego za skutki wypadku z dnia 26 sierpnia 2014r. w związku z zawartą umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Wobec powyższego Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2 000 zł tytułem zadośćuczynienia uregulowanego w art. 445 § k.c. oraz kwotę 293,81 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. Zdaniem Sądu Rejonowego, kwota przyznanego zadośćuczynienia jest adekwatna do rozmiaru krzywdy zaistniałej u powódki. Choć nie doznała ona uszczerbku na zdrowiu, to jednak powyższa okoliczność nie oznacza, by przedmiotowe zdarzenie nie było dla niej źródłem krzywdy i cierpienia psychicznego. Z uwagi na ból powódka była bowiem zmuszona do korzystania z wizyt lekarskich u lekarza chirurga i ortopedy. Wypadek był dla niej niewątpliwie także źródłem dodatkowych lęków, co spowodowało konieczność zasięgnięcia pomocy psychologa.

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka, zaskarżając wyrok w części oddalającej powództwo co do kwoty 1 000 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia 20 grudnia 2014r. do dnia 31 grudnia 2015r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty oraz w zakresie kosztów procesu. Powódka zarzuciła:

1. naruszenie przepisów postępowania, to jest art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego, a w konsekwencji w sposób niekorzystny dla powódki,

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, w szczególności art. 445 § 1 k.c. poprzez niewłaściwą wykładnię i zastosowanie, co skutkowało oddaleniem powództwa ponad zasądzoną kwotę 2 000 zł w zakresie zadośćuczynienia.

W oparciu o te zarzuty powódka wniosła o zmianę wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na jej rzecz tytułem zadośćuczynienia dalszej kwoty 1 000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 20 grudnia 2014r. do dnia 31 grudnia 2015r. oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem II instancji według norm przepisanych. W uzasadnieniu powódka wskazała, iż biegła sądowa w zakresie neurologii na podstawie przeprowadzonego badania rozpoznała stan po urazie odcinka szyjnego typu „smagnięcie biczem” z pourazowym zespołem bólowym. W trakcie badania przeprowadzonego 1,5 roku po zdarzeniu wskazała na występujące w odcinku szyjnym bolesne skrajne zakresy ruchów. W dniu przeprowadzenia badania przez biegłą, powódka wskazywała na okresowo występujące drętwienia barków i karku oraz przy dłuższym staniu dokuczające bóle lędźwiowe. Przed wypadkiem powódka nie skarżyła się na bóle kręgosłupa. Powódka podkreśliła dalej, iż w związku z wypadkiem drogowym zgodnie z zaleceniami podjęła leczenie u lekarza specjalisty chirurga, ortopedy oraz psychologa. Chirurg stwierdził ból barku na poziomie 4 stopnia w skali (...), zaburzenia czucia, dotyku okolicy szyi i barków oraz ograniczenie ruchomości głowy. Psycholog rozpoznał zaburzenia snu, jak również występowanie znacznie podwyższonego napięcia emocjonalnego w trakcie jazdy samochodem. Powódka pozostawała niezdolna do pracy i wypełniania obowiązków zawodowych przez okres 18 dni. Proces leczenia był dla powódki uciążliwy i negatywnie wpływał na samopoczucie. Przez około 3 tygodnie utrzymywała kołnierz ortopedyczny, który w znacznym stopniu ograniczał poszkodowaną w wykonywaniu codziennych obowiązków. W ocenie skarżącej, brak uszczerbku na zdrowiu w żaden sposób nie determinuje zakresu doznanej krzywdy, ani w sensie czasowym, ani rozmiaru doznawanych cierpień. Wobec powyższego zasądzona kwota 2 000 zł tytułem zadośćuczynienia jest rażąco niska.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

W pierwszej kolejności ocenić należy zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego, albowiem zarzut dotyczący prawa materialnego może być rozważany wyłącznie na kanwie prawidłowych ustaleń faktycznych.

Przepis art. 233 § 1 k.p.c. dotyczy oceny dowodów i stanowi, że sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Jego naruszenie może polegać na błędnym uznaniu, że przeprowadzony w sprawie dowód ma moc dowodową i jest wiarygodny albo że nie ma mocy dowodowej lub nie jest wiarygodny. Prawidłowe postawienie tego zarzutu wymaga wskazania konkretnych zasad lub przepisów, które naruszył sąd przy ocenie poszczególnych, określonych dowodów (por. wyrok SN z dnia 28 kwietnia 2004 roku, V CK 398/03, LEX nr 174215; wyrok SN z dnia 13 października 2004 roku, III CK 245/04, publ. LEX nr 174185). Tymczasem powódka nie wskazuje, które dowody i z naruszeniem jakich zasad zostały ocenione wadliwie, ograniczając się w petitum apelacji do ogólnikowego stwierdzenia o przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i dokonaniu oceny materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego, a w uzasadnieniu apelacji, do przytoczenia wpisów z dokumentacji medycznej oraz fragmentów opinii dotyczących zgłaszanych biegłej dolegliwości, a także wniosków końcowych opinii. Apelująca nie wykazała zatem, by Sąd I instancji wywiódł z zebranego w sprawie materiału procesowego wnioski sprzeczne z zasadami logiki lub doświadczenia życiowego, czy też nie uwzględnił w swojej ocenie istotnych dla rozstrzygnięcia wniosków wynikających z przeprowadzonych dowodów. W konsekwencji Sąd II instancji w pełni podziela wszelkie ustalenia Sądu I instancji i przyjmuje je za własne.

Przystępując do oceny zarzutu naruszenia prawa materialnego, to jest art. 445 § 1 k.c. należy w pierwszej kolejności podkreślić, iż ustalenie wysokości zadośćuczynienia ma charakter ocenny i należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego. Wobec powyższego, ingerencja Sądu II instancji w ustaloną wyrokiem wysokość zadośćuczynienia jest możliwa jedynie w wypadku, gdyby po uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, mających wpływ na jego rozmiary, okazało się ono niewspółmiernie nieodpowiednie, tj. albo rażąco wygórowane, albo rażąco niskie (por. wyroki SN z dnia 9 lipca 1970r. III PRN 39/70, publ. OSNC 1971/3/53, z dnia 26 lipca 2001r. II CKN 889/00, publ. LEX nr 52471 , z dnia 18 listopada 2004 roku, I CK 219/04, publ. Lex 146356).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, Sąd a quo wziął pod rozwagę wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia i należycie ocenił ich wpływ na wysokość należnej powódce kwoty zadośćuczynienia. Przede wszystkim uwzględnił fakt zaistnienia dolegliwości bólowych, konieczność korzystania z wizyt u lekarzy chirurga i ortopedy, a także ujawnienie się lęków skutkujących koniecznością zasięgnięcia pomocy psychologicznej. Z drugiej strony Sąd Rejonowy zasadnie miał na uwadze, kierując się wnioskami wypływającymi z opinii biegłej, że konsekwencje zdarzenia miały charakter krótkotrwały, w szczególności nie zaistniał długotrwały uszczerbek na zdrowiu, nie doszło również do żadnych zmian ubytkowych neurologicznych, czy też długotrwałego zespołu bólowego. Natomiast ból, który powódka odczuwała w związku z wypadkiem, miał w ocenie biegłej mierne nasilenie. Podnoszone zaś w apelacji aktualne okresowo odczuwane dolegliwości mają swoje podłoże w zmianach zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego, a nie w zdarzeniu objętym odpowiedzialnością pozwanego.

Z przytoczonych względów brak było podstaw do uznania zasądzonej kwoty za nieodpowiednią, tym bardziej w stopniu rażącym, wobec czego nie podlegała ona modyfikacji przez Sąd Okręgowy. Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 385 k.p.c. apelacja podlegała oddaleniu.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c. Na zasądzoną kwotę składa się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w wysokości 135 zł, ustalone na podstawie § 2 pkt 2 w związku § 10 ust 1 pkt 1 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. (Dz. U. poz. 1804), w brzmieniu obowiązującym po dacie zakończenia postępowania przed Sądem I instancji.

SSO Wojciech Tomalak SSO Henryk Haak SSR del. Mariusz Drygas

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE