Sygn. akt II K. 179/16
Dnia 20 września 2016 roku.
Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Izabela Bejger
Protokolant: st.sekr.sądowy Barbara Dera
w obecności oskarżyciela Prok. Rej. ---
po rozpoznaniu w dniu 20 września 2016 roku
sprawy M. C. (1)
s. A. i D. z domu B.
ur. (...) w G.-D.
sprawy J. J. (1)
s. A. i A. z domu S.
ur. (...) w G.-D.
oskarżonych o to, że:
w dniu 29 kwietnia 2016 roku w G.-D. działając wspólnie i w porozumieniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po uprzednim użyciu przemocy na osobie P. M. (1) polegającej na biciu pokrzywdzonego po głowie i twarzy w skutek czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia oka prawego, stłuczenia głowy, rany palca IV ręki prawej z wtórną ropowicą reki prawej, powodujących naruszenie czynności narządu ruchu jakim jest prawa ręka na czas powyżej 7 dni, dokonał zaboru mienia w postaci portfela wartości 50 złotych z zawartością pieniędzy w kwocie 50 złotych, dowodu osobistego, prawa jazdy, czterech kart bankomatowych, a także dokonali zaboru telefonu komórkowego marki N. wartości 50 złotych, tj. mienia łącznej wartości 150 złotych na szkodę P. M. (1)
tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 kk i art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk
a nadto oskarżonego J. J. (1) o to, że:
w nocy z 6/7 maja 2016 roku w G.-D. w rozmowie telefonicznej z W. K. (1) w celu wywarcia wpływu na świadków W. K. (1) i M. K. (1) użył groźby bezprawnej pod adresem W. K. (1) i M. K. (1) grożąc wymienionym pobiciem
tj. o przestępstwo z art. 245 kk
ORZEKA:
I. uznaje oskarżonego M. C. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu z tym ustaleniem, iż stanowi on wypadek mniejszej wagi, tj. przestępstwo z art. 283 kk w zw. z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to w myśl art. 11 § 3 kk na mocy art. 283 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;
II. na mocy art. 46 § 1 kk zobowiązuje oskarżonego M. C. (1) do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz P. M. (1) kwoty 25 (dwadzieścia pięć) złotych;
III. na mocy art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania od dnia 6 maja 2016 roku godz. 13.45 do dnia 29 czerwca 2016 roku, godz. 13.45;
IV. uznaje oskarżonego J. J. (1) za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia z tym ustaleniem, iż stanowi on wypadek mniejszej wagi, tj. przestępstwo z art. 283 kk w zw. z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to w myśl art. 11 § 3 kk na mocy art. 283 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;
V. na mocy art. 46 § 1 kk zobowiązuje oskarżonego M. C. (1) do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz P. M. (1) kwoty 25 (dwadzieścia pięć) złotych;
VI. uznaje oskarżonego J. J. (1) za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia, tj. przestępstwo z art. 245 kk i za to na mocy art. 245 kk wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;
VII. na mocy art. 85 § 1 i 2 kk i art. 86 § 1 kk w miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności orzeczonych w pkt IV i VI wyroku wymierza oskarżonemu J. J. (1) karę łączną w wymiarze 1 (jednego) roku i 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności;
VIII. na mocy art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej wobec J. J. (1) kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania od dnia 9 maja 2016 roku, godz. 12.00 do dnia 1 lipca 2016 roku, godz. 15.50;
IX. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego M. R. kwotę 1.771,20 zł (jeden tysiąc siedemset siedemdziesiąt jeden złotych dwadzieścia groszy) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu;
X. zwalnia oskarżonych z obowiązku uiszczenia opłaty sądowej, zaś wydatkami poniesionymi w sprawie obciąża Skarb Państwa.
Sygn. akt IIK 179/16
W dniu 29 kwietnia 2016 roku w G. P. M. przebywał w kompleksie leśnym przy ul. (...). W pewnym momencie podeszło do niego dwóch mężczyzn, a byli to M. C. (2) i J. J. (1). Zażądali od P. M. (1) piwa a gdy ten odmówił pobili go. Oboje zadawali mu ciosy bijąc go po głowie i twarzy. Następnie dokonali zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci portfela wartości 50 złotych z zawartością pieniędzy w kwocie 50 złotych, dowodu osobistego, czterech kart bankomatowych, a także telefonu komórkowego m-ki N. wartości 50 złotych tj. mienia o łącznej wartości 150 złotych. Po zdarzeniu P. M. (1) zgłosił się do KPP w G.- D. . Wówczas posiadał widoczne obrażenia rąk i głowy na skutek czego został przewieziony do miejscowego szpitala. Jego telefon komórkowy został odzyskany w wyniku przeszukania, które miało miejsce u M. K. (1).
P. M. (1) w wyniku zdarzenia doznał następujących obrażeń ciała: stłuczenia oka prawego, stłuczenia głowy, rany palca IV reki prawej z wtórną ropowicą ręki prawej co powodowało naruszenie czynność narządu ciała na okres powyżej 7 dni
J. J. (1) jest kawalerem, ma na utrzymaniu jedno dziecko w wieku 8 lat, utrzymuje się z zasiłku dla bezrobotnych w kwocie 317 złotych. Był już w przeszłości karany sądownie, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu .
Dowód :
- zeznania świadka P. M. k 2-3, 26-27,30-31 zbioru C
- wyjaśnienia oskarżonego J. k 241-244.
- zeznania świadka M. K. k 34 zbioru C
- zeznania świadka W. K. k 26-27 zbioru C
- dokumentacja fotograficzna odzieży P. M. k 124-131
- dokumentacja lekarska k 150-187
- opinia biegłego co do charakteru obrażeń k 217
- protokół przeszukania k 30-32
- dane o karalności J. J. k 51-52,110-111
- odpisy wyroków k 139-140, 193-194, 195196, 197-201, 202
- dane osobowopoznawcze k 122
Nadto jak zostało ustalone J. J. (1) w nocy z 6/7 maja 2016 roku dzwonił do W. K. (1) i podczas rozmowy telefonicznej groził mu, że go pobije, gdyż to przez niego M. C. (1) i on mają problemy z policją. Z obawy o siebie i brata W. K. (1) o tym fakcie powiadomił policję.
Dowód:
- zeznania świadka W K. k 26-27 zbioru C
W toku postępowania przygotowawczego ( k 89-90) początkowo J. J. (1) nie przyznał się do popełnienia przestępstwa z art. 280§1 kk.W wyjaśnieniach złożonych podczas posiedzenia w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania stwierdził że owszem tego dnia spotkał się z M. C. (1), ale nie ma nic wspólnego z napadem na P. (...). M.. Co do rozmowy z W. K. (1) również zaprzeczył aby mu groził . Stwierdził, że dzwonił do niego po to, by zapytać co się dzieje. Zaprzeczył, aby mu groził. Następnie w toku postępowania przygotowawczego oskarżony wystąpił z inicjatywą uzgodnienia kary z prokuratorem (pismo oskarżonego k 221). Podczas przesłuchania (k 243 akt) przyznał się do popełnienia rozboju, stwierdził, że on i M. C. (2) byli wówczas pijani, nie wie kto wpadł na pomysł, by okraść M.. Stwierdził, że nie kwestionuje okoliczności wskazanych w zarzucie, że oboje z M. C. (1) bili P. M. (1). Stwierdził również, że nie kwestionuje treści zarzutu II. Doszło do uzgodnienia kary z prokuratorem na skutek czego do sądu został skierowany wniosek w trybie art. 335§1 kpk i w wyniku uwzględnienia wniosku zapadł wyrok. Należy wyraźnie podkreślić i zaznaczyć, że na posiedzeniu w przedmiocie rozpoznania wniosku sąd pytał zarówno oskarżonego jak i jego obrońcę, czy podtrzymują swoje stanowisko i uzgodnienia poczynione z Prokuratorem. Zostało to potwierdzone i sąd wydał wyrok po jego uwzględnieniu.
Sąd nie dał wiary pierwszym wyjaśnieniom oskarżonego bowiem były one sprzeczne z ustalonym stanem faktycznym i zebranymi w sprawie dowodami, zaś dał wiarę twierdzeniom oskarżonego prezentowanym podczas przesłuchania kiedy to doszło do uzgodnienia kary z prokuratorem. Wówczas treść składanych przez oskarżonego depozycji była potwierdzeniem treści zarzutów z aktu oskarżenia. Sąd dał wiarę zebranym w sprawie dowodom a w szczególności zeznaniom świadków.W toku postępowania przygotowawczego przesłuchano między innymi pokrzywdzonego. Jego zeznaniom sąd dał wiarę. Korespondowały one z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, depozycją oskarżonego w zakresie nie kwestionowania ustaleń prokuratorskich co do ustaleń w zakresie stanu faktycznego. Należy również zauważyć, że pokrzywdzony doznał obrażeń, które zostały potwierdzone przez biegłego sądowego a były już widoczne bezpośrednio po zdarzeniu kiedy to zgłosił się on do KPP w G.- D.. Ponadto oskarżony nie kwestionował treści jego zeznań również przed sądem i w całości przyznał się do stawianych mu zarzutów. Za wiarygodne zostały uznane również drugie składane w postępowaniu przygotowawczym zeznania świadka W. K. (1). Tworzyły one logiczną całość z pozostałym materiałem dowodowym. Z ich treści wynikało że to właśnie do niego M. C. (2) wspólnie z J. J. udali się po rozboju dokonanym na P. (...) M.. Mieli przy sobie telefon komórkowy należący do wyżej wymienionego i ten właśnie telefon M. C. (1) dał M. K. (1). Spójne z jego zeznaniami były również drugie zeznania świadka M. K. (1) i dotyczyły one tych samych okoliczności, dlatego sąd dał im wiarę. Pierwsze składane przez świadków W. K. (1) i M. K. (1) zeznania do końca nie polegały na prawdzie i jak się wydaje było to podyktowane z jednej strony ochroną oskarżonych a z drugiej strony obawą przed nimi, co się później potwierdziło. Świadkowie będąc ponownie przesłuchiwanymi podali logiczne powody zmiany treści swoich wcześniejszych zeznań. To obawa przed oskarżonym J. z uwagi na kierowane pod adresem W. K. (1) groźby spowodowała, że ujawnili całą prawdę. Telefon, który został odzyskany w wyniku przeszukania, a który był w posiadaniu M. K. (1) następnie został bez żadnych wątpliwości rozpoznany przez pokrzywdzonego i jego matkę M. M. jako jego własność. (przesłuchanie pokrzywdzonego k 11-12 zbioru C, przesłuchanie M. M. k 13-14 zbioru C). Zeznania świadka A. J. nie wniosły nic istotnego do sprawy. Nie posiadała ona żadnej wiedzy na temat okoliczności sprawy. Podobnie zeznania świadeka D. S., która miała kontakt z M. C. (1) najprawdopodobniej przed zdarzeniam z udzialem P. (...) M., ale z materiału dowodowego nie wynikało, aby była świadkiem tego zdarzenia lub aby posiadala na jego temat jakąkolwiek wiedzę. Sąd uznał za wiarygodne jej zeznania. Z zeznań świadka P. O. wynikało, iż dniu 29 kwietnia 2016 roku będąc w towarzystwie P. M. (1)spotkaliP. (...) M., wówczas był on zakrwawiony, było to w okolicy miejsca zdarzenia. Krótko po tym nieopodal spotkał on M. (...). C. i W. K. (1), który proponował mu zakup telefonu N., koloru czarnego za kwotę 30 złotych. Zeznania tego świadka korespondowały z istotnymi składanymi podczas drugiego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym zeznaniami świadka W. K. (1) (k 26-27 akt). W tych zeznaniach z dnia 07.05. 2016 roku w sposób logiczny i dokładny świadek opisał jak przebiegał rzeczywisty stan faktyczny. Te jego zeznania były spójne z pozostałymi dowodami i nie zawierały sprzeczności. Tworzyły logiczną całość również z zeznaniami świadka P. O., dlatego też sąd dał im wiarę. Świadek Ł. M. złożył zeznania na okoliczność dnia 06 maja 2016 roku. Nie dotyczyły one dnia zdarzenia i nic istotnego z nich nie wynikało.
Całokształt materiału dowodowego potwierdził słuszność zarzutów przedstawionych J. J. (1). Przeprowadzone postępowanie w sposób nie budzący wątpliwość wykazało sprawstwo i winę oskarżonego w zakresie zarzucanych mu czynów.
Sąd nie miał zastrzeżeń co do kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonemu. Występek z art. 280§1 kk popełnia ten kto między innymi dokonuje kradzieży przy lub po zastosowaniu przemocy wobec osoby. Nie ulega wątpliwości, że oskarżony wraz z drugim współsprawcą taką przemoc zastosował wobec P. M. (1), o czym świadczą jego obrażenia. Jak wynikało z ustalonego stanu faktycznego dokonali zaboru rzeczy należących do pokrzywdzonego po zastosowaniu wobec niego przemocy fizycznej. Zaś przestępstwo z art. 245 kk popełnia natomiast ten, kto stosuje groźbę bezprawną w celu wywarcia wpływu na świadka. Oskarżony jak wynikało z zeznań świadka W. K. (1) oskarżony groził mu by ten nie składał niekorzystnych dla niego zeznań w toczącym się postępowaniu. Groził mu pobiciem a pokrzywdzony tej groźby się obawiał bo to skłoniło go do ujawnienia całej prawdy i przedstawienia w kolejnych zeznaniach rzeczywistego przebiegu wydarzeń. W świetle powyższego uznając oskarżonego J. J. (1) za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia z ty jednak ustaleniem, iż czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi, tj. przestępstwa z art. 283 kk w zw. z art. 280§1 kk i art. 157 § 1 kk Sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności. Uznając oskarżonego za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 245 kk , Sąd na mocy art. 245 kk wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności. W pkt. VII wyroku połączono orzeczone wobec oskarżonego jednostkowe kary pozbawienia wolności i sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną w wysokości 1 (jednego) roku i 1 (jednego) miesiąca pozbawienia wolności.
Wymierzając oskarżonemu kary pojedyncze, a następnie karę łączną Sąd wziął pod uwagę okoliczności popełnianych przestępstw, a przede wszystkim fakt dotychczasowej karalności oskarżonego. Odnosząc się do zarzutu rozboju Sąd miał na uwadze, iż oskarżony wraz z drugim sprawcą zaatakowali pokrzywdzonego bez żadnego powodu, wykorzystując jego stan nietrzeźwości. Był to niczym nieuzasadniony akt przemocy. Z kolei przestępstwo popełnione na szkodę W. K. (1) zasługuje na potępienie z tego względu, iż oskarżony wykorzystał fakt jego zastraszenia i obawy przed jego osobą i wywoływał na nim presję, by uniknąć odpowiedzialności. Groźby kierowane przez oskarżonego wobec niego miały jedynie na celu jego zastraszenie tak by nie doszło do ujawnienia prawdziwego stanu faktycznego . Sąd miał na uwadze, iż oskarżony był wcześniej wielokrotnie karany sądownie, przy czym każdorazowo za przestępstwa przeciwko mieniu. Oskarżony przebywał w zakładzie karnym gdzie odbywał kary pozbawieni wolności. Mimo to po opuszczeniu zakładu karnego nie zmienił swojego dotychczasowego zachowania, ponownie wkraczając na przestępczą drogę. Oskarżony wielokrotnie udowadniał, że przebywając na wolności stanowi poważne zagrożenie dla porządku prawnego. W ocenie Sądu przebywanie oskarżonego na wolności będzie stanowić dla niego asumpt do dalszej bezkarności i nie powstrzyma przed popełnieniem kolejnych przestępstw. Jedynie kara izolacyjna postawi dostateczną tamę dla dotychczasowej bezkarności oskarżonego i będzie kara sprawiedliwą. Orzeczone kary pojedyncze, a następnie kara łączna pozbawienia wolności – tak co do rodzaju, jak i wysokości – są adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów oskarżonego. Dodać należy, iż Sąd miał możliwość przyjęcia kwalifikacji podstawowej a przyjął zgodnie z wnioskiem prokuratora wypadek mniejszej wagi z uwagi między innymi na niewysoką wartość przedmiotu zaboru, przyznanie się oskarżonego do popełnienia przestępstw. W świetle przytoczonych powyżej argumentów i poczynionych ustaleń orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania byłoby w przekonaniu Sądu niczym nieuzasadnioną gratyfikacją. Patrząc na jego dotychczasowy sposób życia było to niemożliwe. Oskarżony jako osoba w przeszłości karana doskonale wiedział, jakie mogą być następstwa jego postępowania, a pomimo tego, to go nie powstrzymało od przestępczej działalności. Sąd miał przy wymiarze kary na uwadze fakt, co już zostało podniesione przyznania się oskarżonego do popełniania przestępstw jako okoliczność nieznacznie łagodzącą wymiar kary.
Sąd kierując się wskazaniami art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania. Sąd w wyroku nałożył na oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w oparciu o art. 46§ 1 kk poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 25 złotych, co stanowi połowę wartości szkody, która na dzień wyrokowania nie została naprawiona. Jej wartość została ustalona z uwzględnieniem faktu, ze część rzeczy pokrzywdzony odzyskał.
Kierując się wskazaniami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r.- §11pkt 1 i 2 pdp. 3 W sprawie opłat za czynności adwokackie Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego M. R. kwotę 1771,20 zł tytułem pomocy prawnej udzielonej oskarżonym z urzędu.
Sąd na podstawie art. 624 § 1 kpk oraz art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych ( Dz.U. z 1983 r., nr 49, poz.223 ze zm.) zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów procesu uznając, że ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe, biorąc pod uwagę fakt, iż nie posiada on majątku ani stałej pracy i będzie miał odbyć karę o charakterze izolacyjnym.