Sygn. akt IV Ca 279/17
Sąd Rejonowy w Płońsku wyrokiem z 24 lutego 2017 r. uchylił w całości wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w Płońsku z 11 października 2016 r. i powództwo oddalił.
Istotne ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy i stanowiące podstawę rozstrzygnięcia były następujące:
Powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G. wniósł o zasądzenie od pozwanego M. K. na jego rzecz kwoty 23 230 ,77 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 17.10.2013 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenia kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
W dniu 11 lutego 2013 r. pozwany M. K. zawarł z Bankiem (...) S.A. w B. umowę o kredyt gotówkowy nr. (...)- (...). Na podstawie tej umowy Bank udzielił pozwanemu kredytu w wysokości 23 230,77 złotych. Pozwany przyznał ,iż zawarł umowę kredytową z wierzycielem pierwotnym. W dniu 10 czerwca 2014 r. Bank (...) S.A. zawarł umowę sprzedaży wierzytelności na rzecz powoda. Jak wynika z pkt. II tej umowy w skład portfela wierzytelności ,będącego przedmiotem umowy wchodziło 1 765 sztuk umów kredytowych. Pismem z dnia 9 lipca 2015 r. powód wystosował do pozwanego M. K. przedsądowe wezwanie do zapłaty kwoty 30 384 ,96 złotych.
Sąd Rejonowy stwierdził, że powód nie wywiązał się należycie z ciążącego na nim obowiązku udowodnienia istnienia łączącego go z pozwanym M. K. zobowiązania . Wprawdzie prawidłowo wykazał, iż pozwany zawarł umowę o kredyt gotówkowy z wierzycielem pierwotnym, jednak nie wykazał, aby uprawnienia z powyższej umowy o kredyt gotówkowy przeszły na niego na skutek umowy przelewu wierzytelności z dnia 10 czerwca 2014 r. Powód nie przedstawił portfela wierzytelności do tej umowy co uniemożliwia weryfikację twierdzeń powoda.
Apelację od tego orzeczenia złożył powód, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:
1. naruszenie art. 128 § 1 pkt. 1 k.p.c. w zw. z art. 130 § 1 k.p.c. polegające na braku wezwania powoda do uzupełnienia braków pisma poprzez przedłożenie załącznika wskazanego w treści pisma;
2. naruszenie art. 233 k.p.c. przez dowolną a nie swobodna ocenę dowodów, co doprowadziło do oddalenia powództwa;
3. naruszenie art. 6 k.c. poprzez błędne uznanie, że powód nie udowodnił dostatecznie faktu przyznanego przez stronę przeciwną.
Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa.
Sąd Okręgowy zważył:
Apelacja jest niezasadna, a jej zarzuty chybione. Nie ulega wątpliwości, że z przedłożonych przez powoda dowodów z dokumentów nie wynika, że wierzytelność przysługująca Bankowi (...) S.A. w B. została nabyta w drodze cesji przez powoda. Powód wykazał jedynie, że nabył pakiet wierzytelności, brak jest natomiast dowodu, że wierzytelność wobec pozwanego wchodziła w skład tego pakietu. Pozwany powództwa nie uznał, reprezentujący go pełnomocnik procesowy zajął jasne stanowisko w tym przedmiocie. Przyznanie przez powoda faktu zawarcia umowy kredytowej nie oznacza uznania powództwa, nie jest nim także wniosek o rozłożenie należności na raty, bowiem stanowisko co do zasadności powództwa zostało złożone później przez pełnomocnika powoda.
Odnosząc się do zarzutów apelacji stwierdzić należy, że w żadnym wypadku nie zostały naruszone przepisy dotyczące braków formalnych pisma procesowego określone w art. 130 k.p.c. Braki formalne to takie braki, które uniemożliwiają nadanie sprawie biegu, z całą pewnością do braków takich nie można zaliczyć dowodu z dokumentu. Natomiast art. 128 k.p.c. stanowi, że do pisma procesowego należy dołączyć jego odpisy i odpisy załączników dla doręczenia ich uczestniczącym w sprawie osobom, a ponadto, jeżeli w sądzie nie złożono załączników w oryginale, po jednym odpisie każdego załącznika do akt sądowych. Przepis ten ma zastosowanie tylko wtedy, gdy do pisma wprawdzie dołączono załącznik, brak jest natomiast jego odpisów dla uczestniczących w sprawie osób. Taka sytuacja w sprawie nie zachodziła, bowiem załącznik w postaci dokumentu indywidualizującego wierzytelność wobec pozwanego w ogóle nie został złożony. Ocena dowodów została przeprowadzona zgodnie z art. 233 k.p.c. i w żadnym razie nie jest ona dowolna, bowiem na podstawie złożonych dowodów z dokumentów nie sposób uznać, że wierzytelność wobec pozwanego była przedmiotem cesji, co oznacza nieudowodnienie roszczenia.
Z powyższych przyczyn Sąd Okręgowy oddalił apelację jako niezasadną na podstawie art. 385 k.p.c. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu.