UZASADNIENIE

Powód W. K. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 1 613,07 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 10 lutego 2016 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu powództwa wskazano, że w dniu 16 października 2015 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ należący do B. C. pojazd marki V. (...) o nr rej. (...). Sprawca szkody posiadał wykupione ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego ubezpieczyciela. Poszkodowana zleciła naprawę uszkodzonego samochodu powodowi, po czym dokonała na jego rzecz w dniu 20 października 2015 r. przelewu wierzytelności przysługującej jej wobec pozwanego z tytułu odszkodowania za powstałą szkodę. Powód naprawił pojazd w oparciu o własną kalkulację sporządzoną w systemie A.. Łączny koszt naprawy wyniósł 5 761,32 zł. Pozwany zaś uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił odszkodowanie w kwocie 4 148,25 zł. Różnica pomiędzy wypłaconym odszkodowaniem, a kalkulacją naprawy sporządzona przez powoda wynikała z faktu, że pozwany nie uznał lakierowania wierzchniego błotnika przedniego lewego oraz drzwi tylnych lewych. Z treści kosztorysu ubezpieczyciela wynika nadto, że zaniżył on stawki roboczogodziny ze 130 zł/rgb na 110 zł/rbg. Powód wezwał pozwanego do dopłaty odszkodowania w oparciu o ustalony przez siebie koszt naprawy. Dochodzona pozwem kwota 1 613,07 zł stanowi różnicę pomiędzy prawidłowo ustalonym kosztem naprawy, określonym na kwotę 5 761,32 zł brutto a wypłaconym odszkodowaniem w kwocie 4 148,25 zł brutto. ( k. 3-4)

Pozwany Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według spisu.

W uzasadnieniu przyznał, że jako ubezpieczyciel – na podstawie umowy ubezpieczenia obowiązkowego posiadaczy pojazdów mechanicznych - ponosi odpowiedzialność za skutki zdarzenia z dnia 16 października 2015 r. Wskazał jednak, że prawidłowo przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w trakcie, którego ustalił, że szkoda w pojeździe powoda wyniosła 4 148,25 zł i taką kwotę wypłacił powodowi. Taka kwota zdaniem pozwanego równa jest rzeczywistym kosztom naprawy uszkodzonego pojazdu i pozwala przywrócić pojazd do stanu sprzed szkody. Zakwestionował zakres wykonanej naprawy pokolizyjnej oraz stawkę za godzinę pracy zakładu naprawczego. Stawka zastosowana przez powoda w wysokości 130 zł oraz 140 zł za godzinę pracy zakładu naprawczego jest stawką nieuzasadnioną. W jego ocenie kwota 110 zł/rbh odpowiada realnym cenom stosowanym przez warsztaty naprawcze klasy odpowiadającej klasie warsztatu prowadzonego przez warsztat. (odpowiedź na pozew k. 27 i nast.)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 października 2015 r. doszło do zdarzenia komunikacyjnego w wyniku, którego uszkodzeniu uległ pojazd marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność B. C.. Sprawca szkody posiadał wykupione ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego ubezpieczyciela. ( bezsporne)

Poszkodowana zleciła firmie powoda wykonanie naprawy powypadkowej. Powód posiada jeden z najlepiej wyposażonych niezależnych warsztatów w regionie (zaplecze techniczne na wysokim poziomie)

(dowody: zlecenie naprawy z 20 października 2015 r. k. 7, zeznania W. K. (2) k. 70-71, k. zaświadczenia k. 67, k. 68, opinia biegłego J. B. k. 81 i nast.)

W dniu 20 października 2015 r. powód nabył od poszkodowanej B. C. wierzytelność o odszkodowanie z tytułu związanego z uszkodzeniem jej pojazdu w związku z kolizją, jaka miała miejsce w dniu 16 października 2015 r.

(dowód: umowa cesji wierzytelności z 20 października 2015 r. k. 8)

Powód zgłosił pozwanemu szkodę, którą ten zarejestrował pod nr 115- (...). Pozwany po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, na podstawie sporządzonej przez siebie kalkulacji szkody przyznał decyzją z dnia 10 lutego 2016 r. i wypłacił powodowi kwotę 4 148,25 zł tytułem odszkodowania. Za stosowną uznał stawkę na poziomie 110 zł netto/rbg.

(dowód: bezsporne, decyzja pozwanego k. 38, k. 12)

Powód dokonał naprawy pojazdu. Do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody niezbędna była wymiana drzwi przednich lewych, listwy ozdobnej drzwi, uszczelki drzwi przednich lewych. Nadto w ramach naprawy powód zakwalifikował jako niezbędne lakierowanie wierzchnie błotnika przedniego lewego i drzwi tylnych lewych. Naprawa tych elementów nie jest obligatoryjna, jednak była uzasadniona ponieważ daje gwarancję jednolitości koloru karoserii nadwozia po naprawie. Koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody, biorąc pod uwagę stopień wyposażenia zakładu powoda oraz jakość wykonanych napraw wynosi 5 761,33 zł. Do wyliczenia kosztu naprawy uwzględniono stawkę za roboczogodzinę w kwocie 130 zł netto dla prac mechanicznych i blacharskich oraz 140 zł netto/rbg dla prac lakierniczych.

(dowód: opinia biegłego J. B. k. 81-87, faktura VAT k. 11)

Powód wezwał pozwanego do zapłaty dochodzonej pozwem kwoty. Pozwany nie wypłacił pozostałej części odszkodowania związanego ze zdarzeniem z dnia 16 października 2015 r.

(okoliczność bezsporna).

Wysokość średniej stawki roboczogodziny stosowanej w przeciętnej klasy warsztacie niezależnym (spoza (...)) zajmującym się naprawami blacharsko-lakierniczymi w regionie, w okresie likwidacji szkody i przeprowadzenia naprawy kształtowała się na poziomie ok. 115 zł netto/rbg. Powód stosował stawki wyższe: 130/140 zł/za rbg. Tak ukształtowane stawki roboczogodziny nie odbiegają od średnich i najczęściej stosowanych stawek przez warsztaty autoryzowane ( (...) poszczególnych marek). Mając na uwadze, że zakład powoda jest jednym z lepiej wyposażonych niezależnych zakładów w regionie (zaplecze techniczne, posiadane audyty) stosowanie stawek zbliżonych do poziomu stawek stosowanych przez (...) jest merytorycznie uzasadnione.

(dowód: opinia biegłego J. B. k. 81-87)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W przedmiotowej sprawie poza sporem pozostawał fakt, iż samochód stanowiący własność B. C. uległ uszkodzeniu w wyniku zdarzenia, do którego doszło dnia 16 października 2015 r. Nie budził także wątpliwości fakt, iż sprawca kolizji w dniu, w którym do niej doszło posiadał ubezpieczenie u pozwanego w zakresie odpowiedzialności cywilnej. Tym samym podstawę odpowiedzialności pozwanego, która co do zasady nie była kwestionowana, stanowią przepisy art. 805 § 1 k.c. w zw. z art. 822 k.c. oraz art. 509 § 2 k.c. w związku z dokonaną umową przelewu wierzytelności.

Pierwsza z powołanych norm wskazuje, iż przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Artykuł 822 § 1 k.c. z kolei przewiduje, iż przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. W dalszej części przepis ten mówi, że jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela ( § 4).

Zgodnie z art. 361 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono zaś w myśl art. 363 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

W przedmiotowej sprawie sporem objęta była wysokość szkody w pojeździe poszkodowanej. Pozwany kwestionował wysokość odszkodowania ustaloną przez powoda, powołując między innymi zawyżenie stawki roboczogodziny oraz zakres wykonanej naprawy, w szczególności wykonane przez powoda lakierowanie wierzchnie drzwi tylnych lewych i błotnika przedniego lewego pojazdu.

Analizując wskazane wyżej zarzuty pamiętać należy o tym, że powodowi przysługuje odszkodowanie w takiej wysokości, w jakiej przysługiwałoby ono poszkodowanej (art. 509 § 2 kc).

Z uwagi na rozbieżność stanowisk stron w zakresie wysokości należnego odszkodowania, Sąd odwołał się do wiadomości specjalnych biegłego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych J. B.. Biegły na podstawie analizy dokumentów znajdujących się w aktach przedmiotowej sprawy wskazał, że zastosowanie przy przywróceniu pojazdu marki V. (...) stawki 130 zł netto/rbg dla prac mechanicznych i blacharskich oraz 140 zł netto/rbg dla prac lakierniczych jest zasadne. Stawki te bowiem nie odbiegają od średnich i najczęściej stosowanych stawek przez warsztaty o podobnym poziomie wyposażenia, co warsztat powoda. Jak wynika z opinii biegłego zakład powoda należy do najlepiej wyposażonych niezależnych zakładów w regionie. Poziom jego wyposażenia w zasadzie nie odbiega od (...). W takich okolicznościach stosowanie stawki zbliżonej do (...) jest uzasadnione.

Odnośnie wykonania lakierowania wierzchniego drzwi tylnych lewych i błotnika przedniego lewego w przypadku rzeczywistego przeprowadzenia tej operacji (co nie było kwestionowane) było to usprawiedliwione przy uwzględnieniu kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Wykonanie tego typu prac zapewnia jednolitość koloru karoserii. Ma to więc uzasadnienie we względach estetycznych.

Sąd w pełni podzielił opinię biegłego. Opinia jest jasna, logicznie uargumentowana, zaś rzetelności i bezstronności biegłego nie sposób poddać w wątpliwość. Co więcej tok rozumowania biegłego zgodny jest doświadczeniem i wiedzą jaką sąd posiada z innych tego typu spraw. Opinia stanowiła kluczowy dowód w niniejszej sprawie w zakresie ustalenia wysokości zaistniałej po stronie powoda szkody. W przekonaniu sądu Sąd wnioski biegłego są trafne. Biegły w sposób przekonywujący przedstawił dlaczego uznał, że zastosowane przez powoda stawki w wysokości 130 zł netto/rbg dla prac mechanicznych i blacharskich oraz 140 zł netto/rbg dla prac lakierniczych są stawkami adekwatnymi. Wyjaśnił też, dlaczego uwzględnił przy ustalaniu kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody - wykonane przez powoda prace lakiernicze.

Do powyższego dodać jedynie trzeba, że poszkodowany miał prawo wyboru zakładu naprawczego. Mógł więc zlecić naprawę w (...) albo w zakładzie dysponującym podobnym wyposażeniem jako (...). Jeżeli zakład powoda ze względu na posiadane wyposażenie oraz spełnianie wymogów technologicznych zbliżony jest poziomem świadczonych usług do (...) to ma on prawo stosować stawki zbliżone do (...). W takim stanie faktycznym brak jest podstawy do ich kwestionowania. Tym samym za niezasadne sąd uznał zarzuty pozwanego zgłoszone do opinii biegłego. Łączenie wysokości wynagrodzenia z faktem posiadania jedynie autoryzacji jest zdaniem sądu działaniem uproszczonym. Przy ustalaniu wysokości wynagrodzenia za rbg należy brać pod uwagę, przede wszystkim poziom świadczonych usług. Decyduje o tym m.in. poziom wyposażenia zakładu oraz przechodzenie audytów technologicznych.

Sąd rozstrzygając sprawę nie brał pod uwagę zarzutów pozwanego odwołujących się do faktu, że powód nie skorzystał z oferty przedstawionej mu przez pozwanego, a dotyczącej wykonania naprawy wg. kosztu określonego w kalkulacji pozwanego. Zauważyć należy, że jak wynika przy tym z utrwalonego już w tej mierze orzecznictwa Sądu Najwyższego, ubezpieczony nie ma obowiązku wykonywania naprawy w zakładzie wskazanym mu przez ubezpieczyciela. Ma on możliwość wyboru zakładu, w którym dokona naprawy. W przedmiotowej sprawie kluczowe zaś było, że zakład tańszy został wskazany przez pozwanego, po tym jak poszkodowana wstawiła już pojazd do warsztatu powoda.

W tej sytuacji osoba odpowiedzialna za szkodę winna zwrócić poszkodowanemu wszystkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego (uchwała SN z 13.06.2003r., I CZP 32/03, OSNC 2004/4/51; wyrok SN z 20 listopada 1970 r., II CR 425/72, OSNCP 1973/6/111). Odszkodowanie powinno pokrywać rzeczywiście poniesione koszty. Powód za wykonaną naprawę wystawił fakturę VAT. Kwota z niej wynikająca stanowi kwotę żądaną od pozwanego.

Reasumując Sąd uznał zgodnie z opinią biegłego, że szkoda w pojeździe powoda powstała na skutek zdarzenia z dnia 16 października 2015 r. wyniosła 5 761,32 zł brutto. Sąd zasądził więc kwotę 1 613,07 zł stanowiącą różnice pomiędzy kwotą wskazaną przez powoda tj. kwotę 5 761,32 zł, a kwotą dotychczas wypłaconą tj. kwotą 4 148,25 zł. (pkt. I wyroku). Odsetki od kwoty 1 613,07 zł Sąd zasądził zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 817 § 1 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. (k. 12).

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, nakazując pozwanemu zwrócić powodowi kwotę 1 750,64 zł tytułem poniesionych przez niego kosztów celowego dochodzenia praw i celowej obrony (punkt II wyroku). Na w/w kwotę składa się: kwota 1 200 zł tytułem wynagrodzenia dla pełnomocnika, 452,64 zł tytułem poniesionych przez powoda kosztów wynagrodzenia biegłego, 17 zł opłata skarbowa oraz 81 zł opłaty od pozwu, w tym opłata od rozszerzonego powództwa.

SSR Paweł Rynko

Przewodniczący:	SSR Paweł Rynko
Protokolant:	stażysta Agnieszka Olechna

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE