Sygn. akt VI Ka 366/13
Dnia 9 grudnia 2013 r.
Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :
Przewodniczący: SSO Jacek Matusik
Sędziowie: SO Maciej Schulz (spr.)
SR del. Anna Zawadka
Protokolant st. sekretarz sądowy Katarzyna Owczennikow
przy udziale Prokuratora Mariusza Ejflera
po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2013 r.
sprawy P. T.
oskarżonego o przestępstwo z art. 284§2 kk
na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie
z dnia 18 grudnia 2012 r. sygn. akt IV K 381/12
zaskarżony wyrok uchyla i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie do ponownego rozpoznania.
Sygn. akt VI Ka 366/13
P. T. został oskarżony o to, że w okresie od 10 maja 2011 roku do 27 czerwca 2011 roku w W. dokonał przywłaszczenia powierzonego mienia w postaci cykliniarki marki L. o wartości 16.000 zł na szkodę Z. D., tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k.
Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2012 roku, sygn. akt IV K 381/12 wydanym w trybie art. 387 k.p.k. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie uznał oskarżonego P. T. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 284 § 2 skazał go i wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd ten orzekł również wobec oskarżonego środek karny w postaci obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody w całości (pomniejszonej o kwotę pobranego zadatku) poprzez zapłatę na rzecz Z. D. kwoty 14.000 zł. Oskarżony został zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych, które przejęte zostały na rachunek Skarbu Państwa.
Powyższy wyrok zaskarżył oskarżony wnosząc apelację osobistą, zawierającą zarzut rażącej niewspółmierności kary. Wniósł o zmianę wyroku poprzez zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary. Jednocześnie w treści środka odwoławczego kwestionował ocenę dowodów i ustalenia faktyczne, co do sprawstwa. Podniósł, że jedynie wypożyczył przedmiotową maszynę „na swój dowód osobisty” oraz, że sam padł ofiarą oszustwa poszukując pracy.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Wniesiona apelacja zawiera argumentację, która w ocenie Sądu Odwoławczego przemawia za uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania w celu wyjaśnienia w sposób niebudzący wątpliwości okoliczności popełnienia przedmiotowego przestępstwa.
Przede wszystkim podkreślić należy, że jak juz wspomniano w części historycznej przedmiotowy wyrok został wydany w trybie art. 387 k.p.k. Zgodnie z dyspozycją § 2 art. 387 k.p.k. sąd może uwzględnić wniosek oskarżonego o wydanie wyroku skazującego jedynie wówczas, gdy okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości. Oskarżony P. T., zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i na rozprawie przyznał się jedynie do tego, że przedmiotowa maszyna została wypożyczona „na jego dowód osobisty” (k. 119 i k. 63). Z wyjaśnień jego wynika, że sam padł ofiarą oszustwa, poszukując pracy. Sąd Rejonowy odmawiając wiary wyjaśnieniom oskarżonego w części dotyczącej okoliczności wypożyczenia przedmiotowej maszyny oparł się, jak podkreślił na zeznaniach i oświadczeniach pokrzywdzonego Z. D. (por. str. 4 pisemnych motywów wyroku). Analiza pisemnych motywów wyroku prowadzi do wniosku, że podstawę odmówienia wiary wersji oskarżonego stanowiło oświadczenie oskarżyciela posiłkowego złożone do protokołu rozprawy (k. 120) z którego wynika, że oskarżony w towarzystwie nieznanego mężczyzny dwukrotnie wypożyczał od niego maszynę do cyklinowania. Sąd Rejonowy słusznie przyjął, że oświadczenie to podważa wyjaśnienia oskarżonego, czyniąc je niewiarygodnymi. Sąd I Instancji dokonując ustaleń faktycznych w swoich rozważaniach nie wziął jednak pod uwagę, że Z. D. składając zawiadomienie o przestępstwie i będąc w przesłuchiwany postępowaniu przygotowawczym nie wspomniał nic o uprzedniej wizycie oskarżonego w jego firmie i wypożyczeniu na okres około 2 dni cykliniarki z dopełnieniem obowiązku zwrotu. Okoliczność tą podniósł dopiero w oświadczeniu złożonym na rozprawie, po odebraniu wyjaśnień od oskarżonego, Podniesiona w oświadczeniu oskarżyciela posiłkowego okoliczność wymagała dodatkowej weryfikacji wobec treści wyjaśnień oskarżonego. Pomimo tego Sąd Rejonowy zaniechał przesłuchania Z. D., do czego w zaistniałej sytuacji procesowej był zobligowany w celu wyjaśnienia okoliczności popełnienia przedmiotowego czynu. Sąd Rejonowy zaniechał tym samym na rozprawie prawidłowego wyjaśnienia okoliczności istotnej dla rozstrzygnięcia o odpowiedzialności karnej oskarżonego za zarzucany mu czyn przestępny, na którą następnie powołał się w pisemnych motywach wyroku. Podkreślić należy, że samo złożenie oświadczenia do protokołu rozprawy przez oskarżyciela posiłkowego nie może zastąpić treści jego zeznań. W niniejszej sprawie oświadczenie oskarżyciela posiłkowego było istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż podważało wyjaśnienia oskarżonego. W zaistniałej sytuacji Sąd Rejonowy błędnie ograniczył się do odebrania od Z. D. oświadczenia, zamiast przesłuchać go w charakterze świadka, po uprzednim dopełnieniu wymogów, o których mowa w art. 190 § 1 k.p.k. oraz 191 § 1 i 2 k.p.k. Godzi się przy tym zauważyć, że przesłuchaniu pokrzywdzonego w charakterze świadka nie stało na przeszkodzie orzekanie przez Sąd w trybie konsensualnym, o którym mowa w art. 387 k.p.k. Oddzielne zagadnienie, stanowi czy w realiach niniejszej sprawy w świetle wyjaśnień oskarżonego, rzeczywiście okoliczności popełnienia przestępstwa nie budziły wątpliwości, a tym samym czy Sąd Rejonowy uwzględniając wniosek oskarżonego o dobrowolne poddanie się karze nie naruszył dyspozycji art. 387 § 2 k.p.k. W ocenie Sądu Odwoławczego bez przesłuchania pokrzywdzonego na rozprawie i ewentualnego skonfrontowania go z oskarżonym przesłanka, o której mowa w art. 387 § 2 k.p.k. nie została spełniona.
W tym stanie rzeczy koniecznym było uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Przy ponownym rozpoznaniu przedmiotowej sprawy Sąd I Instancji powinien przede wszystkim wezwać oskarżyciela posiłkowego i przesłuchać go w charakterze świadka na okoliczność podaną w oświadczeniu (k.120), a następnie wyjaśnić ewentualne rozbieżności w jego zeznaniach w trybie art. 391 § 1 i 3 k.p.k. albowiem jest to niezbędne dla ustalenia rzeczywistego stanu faktycznego w realiach tej sprawy. Po dokonaniu prawidłowych ustaleń faktycznych Sąd I Instancji rozstrzygnie o winie oskarżonego, a w przypadku jej stwierdzenia wyda orzeczenie o karze, uwzględniając dyrektywy, o których mowa w art. 53 kodeksu karnego.
Mając na uwadze powyższe, Sąd Odwoławczy orzekł jak w wyroku.