UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka Akcyjna w W. domagał się zapłaty 3.035,56 zł z odsetkami ustawowymi tytułem kosztów anulowania umowy stron dotyczącej wyjazdu turystycznego.

Pozwany J. P. wniósł o oddalenie powództwa. Wskazał, że treść podpisanego dokumentu wskazuje, że strony nie zawarły umowy, lecz powód dokonał zgłoszenia – rezerwacji i nie otrzymał jej potwierdzenia, a wiec nie doszło do definitywnej umowy. Dlatego uważał, że skutecznie odstąpił od umowy. A powód może żądać tylko kosztów udokumentowanych i rzeczywiście poniesionych. Wskazał na naruszenie regulacjo o.w.u. z punktu widzenia ochrony praw konsumenta.

Sąd ustalił, co następuje :

Pozwany poprzez agenta H. E. biuro (...) w S. w dniu 12.05.2016 r. zawarł z powodem umowę „Zgłoszenie rezerwacja” na wyjazd do Hiszpanii od 24.07.2016 r. do 31.07.2017 r.

W umowie wskazano, co obejmuje cena (koszty zakwaterowania, dojazdu, wyżywienia, ubezpieczenia chorobowego).

Wpisano, że na miejscu opieka lokalnego kontrahenta jest świadczona w języku angielskim lub niemieckim.

Zastrzeżono, że „wszystkie rezerwacje” tworzone są na zapytanie/do potwierdzenia, a cena rezerwacji imprezy turystycznej może ulec zmianie ze względu na konieczność zweryfikowania aktualnej taryfy w liniach lotniczych. Dodano, że w terminie do 48 godzin od stworzenia organizator zobowiązuje się przedstawić ponownie skalkulowaną ofertę.

W momencie potwierdzenia rezerwacji miały być kupione bilety, które nie podlegają możliwości anulacji. Dlatego w przypadku rezygnacji z imprezy minimalny koszt anulacji stanowi cena biletu.

Podano stronę internetową, na której miał być widoczny aktualny status rezerwacji.

Wpisano załączniki do umowy przekazane klientowi - katalog oferty, regulamin, o.w.u. ubezpieczenia, w tym rezygnacji z umowy.

Klient zobowiązany był do zapłaty zaliczki 1.713,60 zł do 15.05.2016 r. i 4.406,40 zł do 3.07.2016 r.

Na koncie zaznaczono status rezerwacji : do potwierdzenia.

dowód: umowa – k. 9-10

W o.w.u. wpisano, że rezerwacja jest propozycją umowy o zorganizowanie przez organizatora imprezy turystycznej. A organizator w terminie 48 godzin zobowiązuje się potwierdzić dane o zarezerwowanym terminie lub zmianie oraz zawrzeć na piśmie umowę o organizację imprezy turystycznej

Przewidziano, że klient nie może dochodzić odszkodowania za niewykonanie umowy od organizatora, jeżeli nie zgłosi się minimalna liczba uczestników.

Zastrzeżono, że klient może od umowy odstąpić przed rozpoczęciem wyjazdu z zastrzeżeniem potrąceń w wysokości rzeczywiście poniesionych kosztów przez organizatora (pkt. VI ust. 6 o.w.u.). Na wypadek niemożności udokumentowania faktycznie poniesionych kosztów informacyjnie podano, że koszty potrąceń kształtują się od 20 % przy rezygnacji zgłoszonej do 30 dnia przez odlotem po 8o % przy 2 dniach. Podano, że można ubezpieczyć koszty rezygnacji.

W o.w.u. podano standardy ubezpieczenia (bez wspomnianego od rezygnacji).

dowód: o.w.u. – k. 11-13

Pozwany 13.05.2016 r. na piśmie złożył rezygnację z uwagi na niedoinformowanie go o szczegółach imprezy i braku polskojęzycznego rezydenta.

fakt przyznany (k. 14)

27.06.2016 r. doręczono pozwanemu wezwanie do zapłaty dochodzonej kwoty.

dowód: pismo z dowodem doręczenia – k. 15-16

Powód dokonał rezerwacji biletów lotniczych 12.05.2017 r. za 2.432,00 zł.

dowód: potwierdzenie – k. 50-52

Powód pismem z 9.06.2016 r. wezwał pozwanego do zapłaty 3.035,56 zł powołując się na o.w.u. i wskazał, że poniósł koszty niewykorzystanego miejsca w samolocie, pośredniego kosztu obsługi produktu.

dowód: pismo – k. 40

Mailem z 19.06.2010 r. agent, poprzez którego pozwany zawierał umowę, informował powoda, że zrzeka się prowizji i nie będzie wystawiać faktury.

dowód: mail – k. 61 z pismem k. 60

Pozwany zawierając umowę przystał na opisaną ofertę, zaznaczając w rozmowie, że jeszcze musi upewnić się, że ustali w domu, iż nie ma przeszkód.

Nie był informowany w rozmowie, że na miejscu nie będzie opieki w języku polskim.

Po wyjaśnieniu w domu następnego dnia rano stawił się u agenta, by wskazał mu wycieczkę, gdzie na miejscu będzie polskojęzyczny rezydent. Pracownik agenta próbował wyjaśnić sprawę, ale nie zgodzono się na anulację umowy.

dowód: zeznania pozwnego– k. 68-69

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo nie podlegało uwzględnieniu.

Nie budziło wątpliwości, że roszczenie pozwu wywodzone jest z umowy regulowanej wskazaną w o.w.u. ustawą o usługach turystycznych z 29.08.1997 r. (Dz.U. t.j. 2016, 187), która według Sądu prowadzi do art. 384 i 750 kc i n. kc.

Mając na uwadze zakres sporu zbędne są wywody w związku z twierdzeniami doktryny, iż należy odnosić się przy tej umowie do art. 684 kc.

Umowa została zawarta poprzez agenta, ale w tym zakresie także nie było okoliczności spornych i nie budzi wątpliwości odpowiedzialność powoda (art. 758 i n. kc).

Przede wszystkim podstawę do oddalenia powództwa jest niewykazanie przez powoda (art. 6 kc), iż rzeczywiście poniósł koszty, których dochodzi (vide pkt. VI ppkt. 6 o.w.u.). Agent potwierdził, że nie pobrał prowizji. Poza tym powód przedłożył potwierdzenie rezerwacji biletów lotniczych, ale mimo stanowczego kwestionowania obowiązku zapłaty przez pozwanego od początku rezygnacji z umowy, nie wyjaśnił i nie wykazał, że faktycznie poniósł stratę w związku z dokonaną rezerwacją biletów. Powód prowadzi masowe usługi turystyczne, a zatem przy tak szybkiej rezygnacji, nie powinien był mieć problemu z przeznaczeniem biletów dla innych osób. Ewentualne koszty takiej zmiany także nie zostały podane. Na przedstawionej rezerwacji widoczny jest przy tym zapis, z którego wynika, że za bilety zapłacono 17.05.2016 r. w rozliczeniu bezgotówkowym, co także wprowadza wątpliwość, czy nie było można anulować biletów dla pozwanego bez kosztów dla powoda.

Następnie w okolicznościach podanych przez pozwanego, a w ocenie Sądu jego zeznania był wiarygodne jako szczere, niepokrętne, logiczne, pozwany mógł odstąpić od umowy w warunkach art. 84 § 1 w zw. z art. 88 kc, co skutkuje nieważnością umowy, skoro nie został poinformowany o tak ważnym fakcie, jak brak rezydenta posługującego się językiem polskim. Samo umieszczenie takiego zapisu w umowie w sytuacji, gdy pozwany stawił się do agenta, by dokonać wyboru najlepszej oferty nie jest wystarczające, co szczególnie jeszcze wprost wpisano ww. ustawie, która mocno akcentuje obowiązki przedsiębiorcy turystycznego.

Sąd podziela także tę ocenę, że redakcja umowy była tak sporządzona, iż wobec art. 60 i 65 kc jest wątpliwie, czy doszło do zawarcia umowy o skutkach wyciąganych przez powoda. Przy tym nie ma żadnych uzasadnionych zasadami prawa umów przyczyn, by tak konstruować umowę, która ma być umową definitywną. Przeświadczenie pozwanego, że to forma rezerwacji, a dopiero potwierdzenie będzie definitywną umową było uzasadnione. Stąd powód nie może skutecznie powoływać się na o.w.u., gdyż nie można akceptować sytuacji, że konsument dopiero po drobiazgowej analizie umowy zapozna się z jej istotą. Nieczytelność postanowień umowy należałoby odczytywać w oparciu o całość jej regulacji, gdyż skutki klauzul niedozwolonych dotyczą poszczególnych postanowień. Wobec jednak ochrony zapewnianej konsumentowi prawem europejskim przedwczesne byłoby sięganie do art. 5 kc i należałoby poprzez art. 385 § 1 i 2 kc wskazać, że pkt. VI ppkt 6 o.w.u. jest zbyt mało czytelny jak dla sytuacji w rozpatrywanej sprawie i stąd nie dotyczy sytuacji odstąpienia od umowy w fazie, gdy klient czeka na potwierdzenie. Widoczna jest tu zarazem jeszcze jedna oczywista sytuacja wykorzystania przewagi silniejszej strony umowy. Powód bowiem dla swego wykonawstwa zabezpiecza się posługując się sformułowaniem „zgłoszenia, rezerwacji”.

Powód jako profesjonalista powinien zdawać sobie sprawę, że wywód Sądu mógłby być znaczenie poszerzony wobec poruszanej problematyki ze względu na wspomnianą bardzo silną ochronę konsumenta, która jak widać po przypadku tej umowy, nie chroni dostatecznie, skoro tak skonstruowana umowa, ewidentnie wprowadzająca w błąd, funkcjonuje. Należy oczekiwać umów redagowanych prostym, zrozumiałym językiem, by uniknąć zarzutu z art. 385 § 2 kc, a przede wszystkim by wykonać dyrektywy dotyczące praw konsumenta. Tu natomiast naruszono nie tylko zwykłe językowe intuicyjne wyczucie języka, ale także wzmocnione prawną oceną dostępną konsumentowi. Należałoby więc także dokonać oceny poprzez art. 58 kc, ale wobec już przytoczonych podstaw, Sąd odstępuje od rozwinięcia.

O kosztach rozstrzygnięto na podstawie art. 98 § 1 kpc w zw. § 2 pkt. 3 w zw. z § 15 ust. 3 i 16 rozporządzenia z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych …– /Dz.U. 05.1804 w wersji sprzed nowelizacji/ uwzględniając wniosek pełnomocnik powoda o zasądzenie podwójnej stawki, gdyś sprawa ta pokazuje, jak skomplikowana może być umowa, która w dzisiejszych czasach jest niemal zwykła umową życia codziennego.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE