WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący:	SSO Ewa Rusin
Protokolant:	Marta Synowiec

przy udziale Julity Podlewskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2017 r.

sprawy K. W.

syna J. i M. z domu P.

urodzonego (...) w B.

oskarżonego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku

z dnia 23 stycznia 2017 r. sygnatura akt VI K 25/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 840 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym;

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe postępowania apelacyjnego w tym wymierza 180 złotych opłaty.

  Sygn. akt IV Ka 280 /17

K. W.oskarżony został o to, że:

w dniu 12 lipca 2014 roku w K., województwa (...), usiłował doprowadzić (...) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 15.442,85 zł. w ten sposób, że w celu uzyskania wypłaty odszkodowania z polisy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pojazdu marki D. (...) nr rej. (...), zgłosił za pośrednictwem Internetu uszkodzenia prawej strony pojazdu marki C. (...) o nr rej. (...) w postaci zarysowań poszycia blachy prawego boku w połączeniu z rozerwaniem poszycia blachy w tylnej części tylnych drzwi i przedniej części tylnego błotnika, występujące na przestrzeni od przednich drzwi do końca tylnego błotnika oraz wgniecenia poszycia blachy prawego boku tego pojazdu, jako powstałe w wyniku zdarzenia drogowego z dnia 08 lipca 2014r. na Osiedlu (...) w K., wprowadzając tym samym przedstawiciela (...) S.A. w błąd co do zakresu i okoliczności ich powstania, podczas gdy uszkodzenia te nie powstały w wyniku zderzenia prawego boku pojazdu C. (...) z elementami karoserii prawego przedniego naroża i prawego boku samochodu osobowego marki D. (...) o nr rej. (...), przy czym zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na odmowę wypłaty odszkodowania, czym działał na szkodę (...) S.A. we W., to jest o czyn z art. 13§1 kk w zw. z art. 286§1 kk,.

Sąd Rejonowy w Kłodzku wyrokiem z dnia 23 stycznia 2017 roku, sygn. akt VI K 25 /16:

I.  Oskarżonego K. W.uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku z tym, że przyjął, iż oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) S.A. we W. i za to na podstawie art. 14§1 kk w zw. z art. 286§1 kk przy zastosowaniu art. 37a kk oraz na podstawie art. 34§1 i §1a pkt 1 kk i art. 35§1 kk wymierzył mu 1 (jeden) rok ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym,-

II.  zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) SA z siedzibą w W. kwotę 999,99 zł. tytułem poniesionych kosztów zastępstwa adwokackiego,-

III.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 839,67 zł. tytułem poniesionych w sprawie wydatków i zwolnil od uiszczenia opłaty.

Z wyrokiem tym nie pogodził się oskarżony, wnosząc apelację za pośrednictwem obrońcy z wyboru.

Apelujący zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu pomimo, braku jednoznacznych dowodów w tym zakresie,

2. naruszenie art. 201 k.p.k. przez wydanie orzeczenia na podstawie niepełnej i niejasnej opinii biegłego co miało wpływ na ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie,

3. obrazę prawa procesowego mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art.4,5§2,7,424 kpk przez pominięcie dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego, dowolna ocenę zebranych dowodów i poczynienie ustaleń dowolnych sprzecznych z zebranymi dowodami oraz przez nierozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego w tym brak protokołu oględzin miejsca zdarzenia, niemożność przeprowadzenia badań przedmiotowego pojazdu.

Stawiając te zarzuty, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji celem przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego z zakresu mechanoskopii i kryminalistycznej rekonstrukcji wypadku drogowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Przeciwnie oczekiwaniom apelującego stwierdzić należy, iż kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku wykazała trafność ustaleń faktycznych Sądu I instancji, wynikającą z prawidłowej oceny dowodów, dokonanej z poszanowaniem wszystkich norm postępowania karnego zawartych w art. 410 kpk i art. 7 kpk. Dowody sprawy oceniono przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co zostało należycie wykazane w wyczerpującym uzasadnieniu Sądu Rejonowego, które tym samym spełnia wszystkie wymagania przepisu art. 424 kpk.

Apelujący nieskutecznie podniósł, jakoby to Sąd Rejonowy błędnie wykazał sprawstwo i zawinienie oskarżonego. Wedle dość ogólnikowo sformułowanych zarzutów apelacyjnych, ów błąd wynika z braku jednoznacznych dowodów winy oskarżonego i jednoczesnym oparciu wyroku na podstawie niepełnej i niejasnej opinii biegłego a także nierozstrzygnięciu nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, tj. wobec braku protokołu oględzin miejsca zdarzenia i niemożności przeprowadzenia badań przedmiotowego pojazdu.

Mimo postawionego zarzutu obrazy prawa procesowego art. 5 § 2 kpk nie wskazał apelujący wątpliwości dowodowych, o jakich mowa w tym przepisie tj. występowania w sprawie co najmniej dwóch równoważnych dowodowo wersji zdarzeń. Tym samym brak jest podstaw faktycznych do odnoszenia się do tej części apelacji.

Podnoszony brak protokołu z miejsca rzekomej kolizji drogowej w dniu 8 lipca 2014r., w toku której miało dojść do uszkodzenia pojazdu oskarżonego, nie stanowi uchybienia dowodowego lecz wynik działań oskarżonego. Przecież to oskarżony i świadek W. S. po „kolizji” wspólnie mieli uzgodnić, że policja nie będzie wzywana, rzekomo z powodu grożącego W. S. mandatu. Tak więc skoro policja na była wzywana, to i nie sporządzono żadnego protokołu oględzin miejsca kolizji. Tego rodzaju zaniechanie uczestników kolizji wzbudza poważne zastrzeżenia, czy do kolizji faktycznie doszło i w okolicznościach przez nich podawanych w ramach oświadczeń o szkodzie. Wszak zakres zgłoszonych szkód na pojeździe oskarżonego był bardzo rozległy i kosztowny a wedle relacji uczestników kolizji nie było żadnych postronnych świadków. Zastrzeżenia te przerodziły się w uzasadniony wniosek o zaplanowaniu zarzucanego oskarżonemu oszustwa wobec zestawienia oświadczeń procesowych oskarżonego i świadka W. S. ( iż do kolizji nie znali się i tym samym nie mieli okazji kontaktowania), z ujawnionymi danymi telekomunikacyjnymi połączeń telefonicznych pomiędzy tymi osobami. Jak to eksponował trafnie Sąd Rejonowy, obaj uczestnicy kolizji przed jej datą, na przestrzeni miesiąca kontaktowali się telefonicznie aż 34 – krotnie, zarówno przez połączenia jak i wiadomości tekstowe. Wedle zestawienia połączeń ( k. 87 i 126 akt) tylko w dniu rzekomej kolizji było aż 7 połączeń. Faktu tego ani oskarżony ani świadek nie potrafili wyjaśnić. Ustalenie tej okoliczności jednoznacznie dowodzi, że oskarżony i świadek W. S. nie tylko wcześniej znali się ale i pozostawali w stałym bliskim kontakcie. Wnioskowanie o podjęciu przez oskarżonego działań w celu wyłudzenia odszkodowania w kontekście porozumienia ze świadkiem W. S. dodatkowo wzmacnia fakt, że świadek W. S. wiedząc o zgłoszeniu szkody spowodowanej rzekomo przez niego już 2 dni po kolizji swe auto sprzedał T. Z. ( wspólnemu znajomemu), a ten pojazd rozebrał na części, które sprzedał. Apelujący fakty te całkowicie pominął. Taki przebieg zdarzeń nie jest kwestią splotu niekorzystnych dla oskarżonego okoliczności lecz stanowi logiczny ciąg, potwierdzający prawidłowość ustaleń winy oskarżonego.

W takiej sytuacji procesowej opiniowanie w kwestii mechaniki zniszczeń pojazdu oskarżonego z istoty rzeczy było ograniczone do zbadania dostępnych śladów uszkodzeń obu aut, które miały brać udział w kolizji. Nie oznacza to jednak automatycznie, że wydana m. in. na tej podstawie opinia (...), oraz sporządzona przez biegłego z zakresu mechanoskopii i kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków L. B. są niepełne, a przez to niewystarczające dowodowo. Zawierają one przecież wszystkie niezbędne dane techniczne oraz fotograficzne do wydania prawidłowej opinii. Wykazano w nich przekonująco, że przedmiotowe uszkodzenia pojazdu oskarżonego powstały w różnym czasie i okolicznościach, zaś zarysowania i otarcia prawego boku samochodu C. znajdujące się nad prawym kołem samochodu nie powstały w trakcie zgłoszonej kolizji. Przedstawiane przez apelującego zastrzeżenia co do wniosków opinii L. B. mają charakter wyjątkowo pobieżny i wyłącznie polemiczny. Mianowicie biegły ten nie wykluczył zderzenia obu pojazdów, ale nie mogło ono nastąpić w okolicznościach podawanych przez oskarżonego i świadka W. S. dla potrzeb postępowania szkodowego, które to wnioski czytelnie przedstawił, co słusznie zaaprobował Sąd I instancji.

Tak więc wobec niewzruszenia trafności ustaleń wyroku, uznanego sprawstwa i zawinienia oskarżonego co do przypisanego mu usiłowania dokonania oszustwa, kwalifikowanego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk a także prawidłowego wymiaru kary, zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy. Podnieść tu jeszcze należy, iż wymierzono oskarżonemu z zastosowaniem zasady art. 37 a kk karę ograniczenia wolności, tj. łagodniejszego rodzaju niż przewidziana w przepisie art. 286 § 1 kk wyłącznie kara pozbawienia wolności, co pozwala wnioskować, że kara ta nie jest niewspółmiernie surową w rozumieniu art. 438 pkt. 4) kpk. Wykonanie tej kary powinno wdrożyć oskarżonego do poszanowania prawa w przyszłości. Dolegliwość tej kary jest odpowiednio wychowawcza dla oskarżonego jak i w zakresie oddziaływania ogólnoprewencyjnego. Zatem orzeczona kara w całej rozciągłości spełnia kryteria art. 53 kk.

O należnych oskarżycielowi posiłkowemu kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym ( pkt. II) orzeczono na podstawie art. 627 kpk.

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art.636 § 1 kpk i art. 627 kpk oraz na podstawie art.8 w zw. z art.2 ust.1 pkt.3 i ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r./tj. DZ. U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm./, obciążając nimi oskarżonego wobec przegrania apelacji.