Sygn. akt II W 930/16
Dnia 08 czerwca 2017 roku
Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym
w składzie:
Przewodniczący: Sędzia SR Andrzej Janowski
Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Strzelec
przy udziale oskarżyciela publicznego Radosława Kozłowskiego z Komendy Powiatowej Policji w Szczytnie
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 08 czerwca 2017 r. sprawy przeciwko:
A. P. (1) z domu M., córce W. i D. z domu K., urodz. (...) w M.
obwinionej o to, że:
I. w dniu 18 sierpnia 2016 roku o godzinie 07.45 w R. ulica (...) woj. (...)- (...), kierując samochodem marki V. (...) o nr rej (...), przekroczyła dopuszczalną prędkość o 21 km/h
tj. za wykroczenie z art. 92 a kw
II. w tym samym miejscu i czasie jw., kierowała samochodem matki V. (...) o nr rej. (...), pomimo iż nie był zaopatrzony w wymagane urządzenia jakim jest trójkąt ostrzegawczy oraz gaśnica
tj. za wykroczenie z art. 96 § 1 pkt. 5 kw
III. w tym samym miejscu i czasie jw., kierowała samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), którego stan techniczny był nieprawidłowy, poprzez wyciek płynów eksploatacyjnych z silnika oraz nadmierne zużycie bieżnika opon osi przedniej
tj. za wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 66 ust. 1 pkt 1 i 3 PRD
I. obwinioną A. P. (2) uznaje za winną zarzucanych jej wykroczeń i za to na podstawie art. 92a kw, art. 96 §1 pkt 5 kw i art. 97 kw skazuje ją, zaś opierając wymiar kary o art. 92a kw w zw. z art. 9 §2 kw i art. 24 §1 i §3 kw wymierza jej karę grzywny w kwocie 300 (trzystu) złotych;
II. na podstawie art. 118 §1 k.p.w. w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 30 (trzydzieści) złotych oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.
Obwiniona A. P. (2) w dniu w dniu 18 sierpnia 2016 roku w godzinach porannych jechała samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) trasą (...)w kierunku miejscowości R.. Obwiniona nie posiadała w pojeździe trójkąta ostrzegawczego oraz gaśnicy. Pojazd, którym się poruszała posiadał nadmierne zużyte bieżniki opon osi przedniej oraz wyciekały z niego płyny eksploatacyjne.
Około godziny 07:45, po minięciu znaku „teren zabudowany”, na ulicy (...) w R., wymieniona, kierując w/wym. samochodem poruszała się z prędkością 71 km/h.
W związku z przekroczeniem prędkości zatrzymana została do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy KPP S. K. T. (1) i M. M., którzy tego dnia prowadzili statyczną kontrolę ruchu drogowego i dokonywali pomiaru prędkości pojazdów laserowym miernikiem prędkości (...) 20-20 200LR. Prędkość obwinionej zmierzona została z odległości 115 metrów od punktu kontroli.
dowody : częściowo wyjaśnienia obwinionej A. P. (2) k.31, zeznania świadka K. T. (1) k.32, notatka urzędowa k.1, kopia świadectwa legalizacji miernika prędkości k.3.
Obwiniona A. P. (2) nie przyznała się do winy. Wyjaśniła, że w trasie przed R. zapaliły jej się dwie czerwone kontrolki od oleju i od akumulatora. W czasie dalszej jazdy skupiona była na tych kontrolkach. Kiedy wyjechała zza zakrętu policjanci zmierzyli jej prędkość, ale ona nie wie kiedy. Wskazała, że być może przekroczyła prędkość ze zdenerwowania. Z tego powodu odmówiła jednak przyjęcia mandatu za przekroczenie prędkości. Uczyniła to w sposób opryskliwy. Podała, że w czasie kontroli wywiązała się dyskusja z policjantem. Kiedy odmówiła przyjęcia mandatu, policjant powiedział, że sprawdzi jeszcze stan techniczny samochodu. Dla niej po odmowie był to koniec kontroli, jednak policjant nie był nastawiony pozytywnie. Chodził koło samochodu i zobaczył, że opony mu nie pasują, że jest zużycie bieżnika. Jeśli chodzi o trójkąt i gaśnicę policjant nawet nie zwrócił się do niej, aby mu je pokazała. Zapytał ją tylko o nie, ale ona nawet nie zdążyła mu odpowiedzieć i ich okazać, bo już robił on kolejne czynności. Obwiniona podała także, że rano jak wyjeżdżała, to nie widziała żadnego wycieku z samochodu oraz wskazała, że ona jeździ sprawnym samochodem. (wyjaśnienia obwinionej k.31v)
Sąd zważył, co następuje :
Popełnienie przez obwinioną wyżej wskazanych wykroczeń Sąd ustalił na podstawie zeznań funkcjonariusza Policji, świadka K. T. (1), który zatrzymał wymienioną do kontroli drogowej. Z jego zeznań wynika, że powodem kontroli było przekroczenie przez obwinioną prędkości w terenie zabudowanym. Świadek zmierzył prędkość pojazdu, którym poruszała się obwiniona urządzeniem (...), prędkość obwinionej wynosiła 71 km/h. Świadek w toku kontroli stwierdził także zły stan techniczny samochodu obwinionej. Z jego silnika wyciekał olej oraz posiadał on nadmiernie zużyty bieżnik przednich opon. Wskazał, że obwiniona w czasie kontroli zachowywała się arogancko i opryskliwie. Pytał ją o trójkąt i gaśnicę, na co powiedziała mu, że ich nie ma. Wymieniony potwierdził treść notatki urzędowej z kontroli, w której zapisał, że A. P. (2) po nałożeniu na nią mandatu oświadczyła, że żadnego mandatu nie przyjmuje „bo nie”. Podał także, że obwiniona miała cały czas pretensje, że została zatrzymana do kontroli. W ocenie Sądu powyższe zeznania świadka zasługują na wiarę. Świadek w ramach podjętych czynności służbowych stwierdził naruszenie przez obwinioną zasad ruchu drogowego i w sposób jednoznaczny, a przy tym lakoniczny zrelacjonował jedynie to co sam stwierdził i zaobserwował. Jego relacja była spójna i stworzyła logiczną całość – fakt przekroczenia przez obwinioną przepisów obowiązujących w kierowaniu pojazdami. Sąd nie doszukał się w zeznaniach świadka racjonalnych powodów, dla których miałby zeznawać celowo na niekorzyść obwinionej, pogarszając jej sytuację procesową.
Obwiniona A. P. (2) w swych wyjaśnieniach nie zaprzeczyła powodowi zatrzymania jej do kontroli, podała, że mogła przekroczyć tego dnia prędkość. Jednakże tłumaczenie wymienionej, że nastąpiło to wskutek zdenerwowania nie znajduje potwierdzenia w zeznaniach K. T., ani w sporządzonej przez niego notatce. Wymieniony natomiast wprost zeznał, że nie przypomina sobie, aby obwiniona w czasie kontroli mówiła, że po drodze zapaliły się jej kontrolki. Za niewiarygodne Sąd uznał także wyjaśnienia obwinionej w części, w której podała, że policjant poza zapytaniem nie czekał na okazanie mu gaśnicy i trójkąta ostrzegawczego, że nawet się o okazanie ich do obwinionej nie zwrócił oraz w których zaprzeczyła żeby stan techniczny jej samochodu był zły, uznając te wyjaśnienia – wobec relacji kontrolującego ją policjanta – za wykrętne i stanowiące jedynie wyraz przyjętej przez nią linii obrony.
Laserowy miernik prędkości (...), którym posługiwali się policjanci w dniu kontroli posiadał ważną, aktualna legalizację, co wynika z kopii świadectwa legalizacji (k.3).
W konsekwencji Sąd uznał obwinioną A. P. (2) uznaje za winną tego, że w dniu 18 sierpnia 2016 roku o godzinie 07.45 w R. na ulicy (...) kierując samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), przekroczyła dopuszczalną prędkość o 21 km/h. Czyn obwinionej stanowił wykroczenie z art. 92a kw.
Sąd uznał obwinioną, za winną także tego, że w tym samym miejscu i czasie jw., kierowała wskazanym samochodem, pomimo iż nie był zaopatrzony w wymagane urządzenia jakim jest trójkąt ostrzegawczy oraz gaśnica. Czyn obwinionej stanowił wykroczenie z art. 96 §1 pkt 5 kw
Sąd uznał również, że obwiniona w tym samym miejscu i czasie jw., kierowała samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), którego stan techniczny był nieprawidłowy, poprzez wyciek płynów eksploatacyjnych z silnika oraz nadmierne zużycie bieżnika opon osi przednie. Ten czyn obwinionej stanowił wykroczenie z art. 97 kw
Wymierzając karę Sąd kierował się stopniem społecznej szkodliwości czynów i wziął pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranej (art. 33 §1 kw). Jako okoliczności wpływające na zaostrzenie wymiaru kary Sąd wziął pod uwagę umyślne popełnienie przez obwinioną przypisanych jej wykroczeń, jej postawę w czasie kontroli oraz uprzednią karalność za wykroczenie drogowe (k.26). Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował fakt, że przekroczenie przez obwinioną prędkości miało miejsce tuż po minięciu przez nią znaku „teren zabudowany”, a nie w centrum miasta, gdzie zagrożenie stworzone poruszaniem się z dużą prędkością byłoby większe.
Biorąc powyższe rozważania pod uwagę oraz sytuację materialną obwinionej (właścicielka gospodarstwa rolnego, hoduje drób, pobiera dopłaty, nie ciaza na niej wysokie zobowiązania kredytowe k.31) Sąd na podstawie art. 92a k.w. w zw. z art. 24 §1 i §3 k.w. wymierzył jej karę grzywny w kwocie 300 złotych.
O kosztach postępowania orzeczono jak w punkcie II wyroku, obciążając nimi w całości obwinioną, uznając, że nie znajduje się ona w trudnej sytuacji materialnej.