UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 listopada 2015 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie po rozpoznaniu na rozprawie sprawy z powództwa (...) Fundusz Inwestycyjny (...) z siedzibą w W. przeciwko D. S. o zapłatę:

1. zasądził od pozwanego D. S. na rzecz powoda (...) Fundusz Inwestycyjny (...) z siedzibą w W. 38.132,21 zł w tym:

- kwotę 26.077,28 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 31 marca 2015 roku do dnia zapłaty,

- kwotę 12054,93 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 31 marca 2015 roku do dnia zapłaty,

2. zasądził od pozwanego D. S. na rzecz powoda (...) Fundusz Inwestycyjny (...) z siedzibą w W. kwotę 2.899,96 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i zarazem rozważania Sądu Rejonowego:

Dnia 29 lipca 2009 r. pozwany D. S. zawarł z (...) Bank S.A. w W. umowę kredytu konsumpcyjnego gotówkowego nr (...), mocą której Bank udzielił pozwanemu kredytu w wysokości 29.900,00zł ze spłatą do 1 sierpnia 2014 roku. Łącznie z finansowym kosztem prowizji oraz ubezpieczeniem kwota kredytu wyniosła 33.942,56 zł. Płatność miała nastąpić w miesięcznych ratach w wysokości 816,43 zł . Kredyt oprocentowany był według zmiennej stopy procentowej , która w dniu sporządzenia umowy kredytowej wynosiła 15,50 % w skali roku. Rzeczywista roczna stopa procentowa na dzień sporządzenia umowy wynosiła 23,62% (§4 umowy).

Umowa w §7 przewidywała odsetki karne w przypadku opóźnienia w terminowym regulowaniu rat kredytu, Bank mógł pobierać od niespłaconego w terminie kredytu podwyższone odsetki naliczone według stopy procentowej w wysokości średniego oprocentowania WIBOR dla 3 miesięcznych lokat na rynku międzybankowym z 10 ostatnich dni roboczych ostatniego miesiąca poprzedniego kwartału , powiększonej o 25 punktów procentowych.

Dnia 31 maja 2011 r pomiędzy (...) Bankiem SA w W. a pozwanym został zawarty aneks do umowy z dnia 29 lipca 2009 roku na wniosek kredytobiorcy. Na mocy aneksu Bank na wniosek pozwanego zmienił kwotę udzielonego kredytu na 26075,55 zł i wydłużony został termin spłaty kredytu do 1 sierpnia 2019 roku .

Dnia 9 stycznia 2012 r pomiędzy (...) Bankiem SA w W. a pozwanym został zawarty kolejny aneks do umowy z dnia 29 lipca 2009 roku na wniosek kredytobiorcy. Na mocy aneksu wydłużony został termin spłaty kredytu do 1 sierpnia 2020 roku . Kwota do spłaty na dzień zawarcia aneksu do umowy wynosiła 26.077,28 zł.

Pismem z dnia 31 lipca 2012 roku r. umowa kredytu została pozwanemu wypowiedziana z uwagi na zaległości w spłacie kredytu oraz brak reakcji na wysłany monit.

Dnia 23 stycznia 2014 r. (...) Bank SA w W. wystawił przeciwko pozwanemu bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), któremu Sąd Rejonowy w Bełchatowie postanowieniem z dnia 18 lutego 2014r. w sprawie I Co 114/14 nadał klauzulę wykonalności. Bankowy tytuł egzekucyjny obejmował: należność główną w wysokości 26077,28 zł, odsetki umowne naliczone od należności głównej od dnia 29 lipca 2009 r. do 17 września 2012 r. w wysokości 2696,98 zł naliczone według stałej stopy procentowej w wysokości 16,40% w skali roku oraz odsetki przeterminowane naliczone od należności głównej za okres od 2 kwietnia 2012 roku r. do 23 stycznia 2014 r. w wysokości 6849,49 zł, opłaty 196,99 zł. Zgodnie z bankowym tytułem egzekucyjnym obejmuje on również dalsze należne odsetki od kwoty kapitału 26077,28 zł liczone od dnia 24 stycznia 2014 r do dnia zapłaty według stopy procentowej obowiązującej w (...) Bank SA, która to stopa na dzień sporządzenia tytułu wynosi 16% w stosunku rocznym, oraz dalsze odsetki od kwoty odsetek 2696,98 zł za okres od dnia 24 stycznia 2014 r do dnia zapłaty liczone w wysokości ustawowej.

W oparciu o tytuł wykonawczy w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego i postanowienia Sądu Rejonowego w Bełchatowie o nadaniu mu klauzuli wykonalności dnia 28 marca 2014 roku zostało wszczęte przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Bełchatowie T. H. postępowanie egzekucyjne w sprawie KM 734/ 14.

O powyższym postępowaniu egzekucyjnym pozwany został powiadomiony dnia 2 kwietnia 2014 roku. Pozwany nie składał żadnej skargi na czynności komornika w toczącej się sprawie egzekucyjnej. W toku postępowania egzekucyjnego pozwany uiścił kwotę łączną 4000,00 zł w tym 2.000,0 zł do dnia cesji wierzytelności na rzecz powoda .

Dnia 19 grudnia 2014 r. (...) Bank SA w W. zawarł umowę przelewu wierzytelności z (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny (...) w W.. Zestawienie wierzytelności objętych umowa stanowił załącznik numer 2 do umowy.

Umową przelewu wierzytelności została objęta wierzytelność wynikająca z umowy pożyczki pomiędzy pozwanym a cedentem . Cesją zostało objęte zadłużenie w kwocie 38427.71 zł w tym kapitał w wysokości 26077,28 zł, odsetki umowne w kwocie 2696,98 zł na dzień 19 grudnia 2014 roku oraz odsetki karne w wysokości 9653,45 zł.

Pismem z dnia 19 grudnia 2014 r. (...) Bank SA w W. zawiadomił pozwanego, że powód nabył od Banku wierzytelność wynikająca z umowy pożyczki numer (...) i wskazał, że na dzień 19 grudnia 2014 r. zadłużenie wynosi 38427,71 zł.

Dnia 23 stycznia 2015 r powód wezwał pozwanego do zapłaty wierzytelności wynikającej z umowy z dnia 29 lipca 2009 roku , którą nabył 19 grudnia 2014 roku. Kwotę długu na dzień 30 stycznia 2015 roku określił na 38959,26 zł .

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Powód wywodził dochodzone roszczenie z przepisów o przelewie wierzytelności (art. 509 i 510 Kodeksu cywilnego).

Pozwany miał prawo podnieść przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które przysługują jej przeciwko zbywcy (art. 513 §1 k.c.). Pozwany skorzystał z przysługującego mu prawa i zakwestionował zasadność dochodzenia od niego należności przysługującej pierwotnemu wierzycielowi podnosząc zarzut braku legitymacji czynnej powoda. Ponieważ pozwany już w sprzeciwie zakwestionował swą odpowiedzialność wobec strony powodowej, obowiązkiem strony powodowej było wykazanie, że nabyła skutecznie wobec pozwanego wymagalną wierzytelność od (...) Bank SA w W. (art. 6 k.c.).

W myśl art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

W przedmiotowej sprawie znaczenie dla rozstrzygnięcia ma wykładnia ml. 511 k.c., zgodnie z którym jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony.

Ustawodawca w art. 511 k.c. mówi o "stwierdzeniu" przelewu wierzytelności pismem a nie zawarciu przelewu w formie pisemnej. Czym innym jest dokonanie czynności prawnej w formie pisemnej, a czym innym "stwierdzenie" pismem, iż określona czynność została dokonana. "Stwierdzenie pismem" nie odnosi się bowiem do formy czynności prawnej, a jedynie do istnienia pisma stwierdzającego, że umowa przelewu została przez strony zawarta (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 8 marca 2005 r. w sprawie I ACa 1516/04, opubl. LEX nr 151740). Umowa przelewu może być zawarta w dowolnej formie. Nie można podzielić stanowiska pozwanego, że w sprawie nie została spełniona przesłanka z art. 511 k.c., a mianowicie, że brak jest pisma stwierdzającego przelew i w tej sytuacji powód nie ma legitymacji czynnej.

Nie może budzić wątpliwości, że takim dowodem są pisma złożone przez powoda w postaci: umowy przelewu wierzytelności i załącznika Nr 2 do umowy przelewu wierzytelności, a także pisma z dnia 19 grudnia 2014 r., w którym pozwany został zawiadomiony o przelewie wierzytelności.

Powód wykazał, że nabył wierzytelność wynikającą z umowy o kredyt nr (...) z dnia 29 lipca 2009 roku. Fakt posiadania wszelkiej dokumentacji dotyczącej tej wierzytelności: umowy , dwóch aneksów do umowy , wypowiedzenia umowy i przebiegu przeprowadzonego postępowania egzekucyjnego przez pierwotnego wierzyciela również potwierdza nabycie tej wierzytelności przez powoda.

W kontekście tych rozważań należy stwierdzić, iż na powodzie nie ciążył obowiązek złożenia dowodu w postaci pełnej umowy przelewu wierzytelności z wykazem wszystkich nabytych wierzytelności, lecz potwierdzenie przelewu wierzytelności pismem. Stanowisko takie zajął również Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. w uzasadnieniu wyroku II Ca 307/15. W niniejszej sprawie powód nie ograniczył się do złożenia wyciągu z umowy przelewu wierzytelności lecz złożył umowę z dnia 19 grudnia 2014 roku w całości . Ponadto złożył załącznik numer 2 do umowy z wykazem wierzytelności objętych cesją gdzie na pozycji 30237 znajduje się wyraźnie określona wierzytelność pozwanego.

Z tych wszystkich względów, brak było podstaw do oddalenia powództwa z powodu niewykazania przez powoda legitymacji czynnej.

Wobec posiadania przez powoda legitymacji czynnej Sąd dokonał oceny w jakiej wysokości powód wierzytelność nabył oraz skontrolował prawidłowość dochodzenia przez powoda należności ubocznych.

Bezsporne jest, że pozwany nie wywiązał się z łączącej go z (...) Bank SA umowy o kredyt i nie spłacił w umówionym terminie całego zadłużenia, co sam pozwany przyznał w swoich zeznaniach. Również bezsporne jest , że pierwotny wierzyciel wszczął postępowanie egzekucyjne przeciwko pozwanemu i które do chwili obecnej formalnie jest w toku.

Z racji następstwa prawnego w postaci cesji wierzytelności przysługującej bankowi na rzecz nabywcy niebędącym bankiem, prawo stwierdzone w tytule egzekucyjnym na rzecz dotychczasowego wierzyciela wygasa wskutek przejścia na inny podmiot, a tym samym wygasa uprawnienie do prowadzenia postępowania egzekucyjnego przez pierwotny podmiot. Stwierdzić zatem należy, że skutki jakie wiązały się z prowadzeniem postępowania egzekucyjnego odnoszą się do występujących w tym postępowaniu podmiotów i tytułu wykonawczego, na podstawie którego egzekucja była prowadzona (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2014 r. w sprawie II CSK 196/14, opubl. LEX nr 1622306). Niemożność kontynuacji przez cesjonariusza toczącego się postępowania egzekucyjnego przedstawia się, jako niewątpliwa, w tym postępowaniu wykluczone są bowiem przekształcenia podmiotowe, a następstwo prawne zaistniałe po wszczęciu egzekucji wymaga, z wyjątkami przewidzianymi w ustawie, nadania tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności w trybie art. 788 k.p.c. W związku z tym przyjmuje się, że nabywca wierzytelności, który przez umowę przelewu uzyskuje przecież jedynie prawo do wierzytelności objętej dotychczasowym tytułem wykonawczym, a nie uprawnienie do kontynuowania wszczętego wcześniej przez inny podmiot postępowania, powinien po uzyskaniu na swoją rzecz klauzuli wykonalności, wszcząć nowe postępowanie egzekucyjne. Dodać w tym miejscu można, że nabywca wierzytelności nie będący bankiem powinien uzyskać sądowy tytuł egzekucyjny, a następnie klauzulę wykonalności, nadanie bowiem bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności na rzecz nabywcy wierzytelności nie będącemu bankiem nie jest dopuszczalne (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2004 r., III CZP 9/04, OSNC z 2005 r. Nr 6, poz. 98).

To strona powodowa winna udowodnić wysokość przysługujących jej należności z tytułu umowy przelewu wierzytelności. Strona powodowa winna przedstawić dokumenty potwierdzające istnienie wierzytelności, zwłaszcza co do wysokości, a także samego stosunku obligacyjnego jako podstawy ustalenia i dochodzenia należności objętej pozwem, w tym należności ubocznych (art. 509 §2 k.c.). W myśl zasady kontradyktoryjności przygotowanie, gromadzenie i dostarczanie materiału procesowego obciąża strony procesowe, a do Sądu należy jedynie ocena tego materiału i wydanie na jego podstawie rozstrzygnięcia. Artykuł 6 kodeksu cywilnego stanowi, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Tymi faktami w niniejszej sprawie była wysokość wierzytelności oraz wysokość i prawidłowość dochodzenia należności ubocznych w postaci odsetek umownych, które objęte zostały pozwem.

Sąd uznał, że powód udowodnił nabycie i zasadność dochodzenia należności głównej w wysokości 26077,28 zł, gdyż taka należność była objęta wystawionym przez cedenta bankowym tytułem egzekucyjnym nr (...), odsetek umownych w wysokości 2696,98 zł, również objętych bankowym tytułem egzekucyjnym , odsetek za opóźnienie w kwocie 6849,49 zł wyliczonych do dnia 23 stycznia 2014 r objętych bankowym tytułem egzekucyjnym. Zgodnie z bankowym tytułem egzekucyjnym obejmuje on również dalsze należne odsetki od kwoty kapitału 26077,28 zł liczone od dnia 24 stycznia 2014 r do dnia zapłaty według stopy procentowej obowiązującej w (...) Bank SA , która to stopa na dzień sporządzenia tytułu wynosi 16% w stosunku rocznym, oraz dalsze odsetki od kwoty odsetek 2696,98 zł za okres od dnia 24 stycznia 2014 r do dnia zapłaty liczone w wysokości ustawowej. Te dalsze odsetki zostały przez powoda wyliczone i wskazane w pozwie z dnia 31 marca 2015 r.

Faktem jest również , że formalnie toczy się postępowanie egzekucyjne przeciwko pozwanemu z wniosku pierwotnego wierzyciela. W toku postępowania egzekucyjnego wpłacona była przez pozwanego kwota 4000,00 zł w tym 2000,00 zł po cesji wierzytelności. Jednakże sąd uznał , iż w zakresie kwoty 4000,00 zł pozwany może wystąpić z powództwem o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności.

O odsetkach od kwoty łącznej 12054,93 zł (kwoty należnych odsetek) Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. O odsetkach od należności głównej Sąd orzekł w wysokości umownej.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 §1 i §3 k.p.c. biorąc pod uwagę zasadę odpowiedzialności za wynik procesu i fakt, iż powód w całości wygrał proces.

Po stronie powodowej na koszty złożyły się: kwota 477,00 zł opłaty od pozwu, kwota 5,96 zł opłaty manipulacyjnej, kwota 2.400,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, określona w oparciu o przepis podstawie §6 pkt 5 i § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163 poz. 1349 ze zm.), opłata od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17 zł .

Powyższy wyrok apelacją zaskarżył pozwany w zakresie:

1. pkt. 1, w części uwzględniającej powództwo ponad kwotę 22.077,28 zł, tj. co do kwoty 1 6.054,93 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP liczonymi od kwoty 4.000,00 zł od dnia 31 marca 2015 r. do dnia zapłaty oraz ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 12.054,93 zł od dnia 31 marca 2015 r. do dnia zapłaty,

2. pkt. 2 w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

- bezpodstawne przyjęcie, że treść bankowego tytułu egzekucyjnego z dnia 23 stycznia 2014 r. bez weryfikacji prawidłowości wyliczenia należności ubocznych stanowi wystarczającą podstawę do uznania zgłoszonych przez powoda roszczeń odsetkowych za udowodnione podczas gdy dokument ten w zestawieniu z brakiem wskazania przez stronę powodową szczegółowego mechanizmu wyliczenia odsetek tj. kwoty kapitału, terminu początkowego i końcowego naliczania odsetek, konkretnej podstawy umownej świadczenia ubocznego, wysokości zmiennego oprocentowania czyni roszczenia z tytułu należności ubocznych nieweryfikowalnymi a tym samym żądanie w tym zakresie pozostaje nieudowodnione, co powinno skutkować oddaleniem powództwa w części,

- niewszechstronne rozważenie materiału dowodowego i pominiecie przy wyrokowaniu faktu częściowego uregulowania przez pozwanego zaległości - dowody spłat należności z dnia 27 maja 2014 r. (1.000,00 zł), 2 września 2014 r. (1.000,00 zł) 16 stycznia 2015 r. (1.000,00 zł), 20 lutego 2015 r. (500,00 zł), 31 marca 2015 r. (500,00 zł), których uwzględnienie powinno skutkować oddaleniem powództwa w części,

2. naruszenie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 98 k.p.c. poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda całości kosztów postępowania podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego uzasadniała częściowe oddalenie powództwa i stosunkowe rozdzielenie kosztów.

Mając na uwadze powyższe, pozwany wnosił o:

1) zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części i rozstrzygnięcie o kosztach postępowania I instancji z uwzględnieniem wyniku procesu,

2) zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych,

względnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz pozostawienie temu Sądowi I instancji orzeczenia o kosztach postępowania za obie instancje.

Ponadto, wnosił o zwolnienie go od ponoszenia opłaty sądowej od apelacji w całości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie jest uzasadniona.

Wyrok Sądu rejonowego jest prawidłowy a podnoszone przez niego zarzuty obrazy prawa procesowego są chybione i nie mogą odnieść zamierzonego skutku.

Sąd rejonowy przeprowadził szereg dowodów, w szczególności z dokumentów załączonych do pozwu oraz złożonych przez powoda w dalszym toku postępowania. Ocena ich dokonana została zgodnie z regułą logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Nie jest ona dowolna, mieszcząc się w granicach swobodnej. Dyspozycja przepisu art. 233 § 1 k.p.c. nie została naruszona. Zarzut błędnych ustaleń Sądu w zakresie istniejącego zobowiązania po stronie skarżącego i brak jego wykonania jest nietrafny i stanowi jedynie nieskuteczną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji.

Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne (por. art. 6 k.c.).

Ów obowiązek procesowy odnosi się nie tylko do powoda, ale także pozwanego.

Zgłaszając żądanie powód przytoczył szereg twierdzeń na jego poparcie, oferując sądowi dowody z dokumentów, w szczególności obrazujących istnienie wierzytelności, jej wysokości, osobę wierzyciela i dłużnika. Złożył także dokumenty wskazujące na przelew wierzytelności na rzecz powodowego Funduszu.

Do akt sprawy załączone zostały akta egzekucyjne, sygn.. akt Km 734/14 dotyczące postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika sądowego przy sądzie Rejonowym w Bełchatowie.

W aktach tych (por. k. 3) zamieszczony jest dokument w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego z dnia 23 stycznia 2014 roku nr (...) wraz z odpisem postanowienia Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 18 lutego 2014 roku wydanego w sprawie I Co 114/14.

Z pierwszego wynika, kto jest zobowiązanym, a kto zaś wierzycielem. W tytule podano również wysokość zadłużenia dłużnika. Suma zadłużenia została podana z rozbiciem na należność główną oraz odsetki umowne oraz karne.

Obydwa te dowody mają postać dokumentów urzędowych. Dokumenty urzędowe sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo poświadczone.

Domniemanie wynikające z tychże dokumentów jest wzruszalne. Stwierdzić jednakże trzeba, iż w takim przypadku na stronie, która zwalcza dokument urzędowy spoczywa ciężar uruchomienia stosownego postępowania dowodowego. Celem powołanych dokumentów jest w takim przypadku podważenie prawdziwości faktów podanych w dokumentach.

Reasumując, obalenie domniemania możliwe jest wyłącznie przez przeprowadzenie dowodu przeciwnego, czyli wykazanie, że w konkretnym przypadku stwierdzenie objęte domniemaniem jest fałszywe.

Powyższe rozumowanie znajduje swoje oparcie w treści art. 244 § 1 i § 2 k.p.c., które znacząco odbiega od regulacji zawartej w art. 245 k.p.c.

W toku postępowania pierwszoinstancyjnego pozwany od samego początku był reprezentowany przez pełnomocnika profesjonalistę.

Wniesiony sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym (por. k. 7 i k. 7 odw.) jest wielce ogólnikowy. Jego autor ograniczył się jedynie do kwestionowania żądań powoda, wskazując, iż są one nieuzasadnione.

W toku postępowania pełnomocnik pozwanego złożył pismo procesowe z dnia 23 września 2015 roku (por. k. 87-92). Ograniczał się w nim jedynie do kwestionowania ważności umowy przelewu spornej wierzytelności. Z ostrożności procesowej podnosił także zarzut częściowego przedawnienia roszczeń.

Jego autor nie zaoferował wówczas, ale także później, jakichkolwiek dowodów, że dług nie istnieje, względnie istnieje, ale w mniejszej wysokości.

Stwierdzić zatem należy, że skarżący nie uczynił zadość ciężarowi dowodzenia wyrażonego w w/w przepisie art. 6 k.c. Konkludując domniemanie wyrażone w przepisie art. 244 § 1 i § 2 k.p.c. nie zostało wzruszone.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia i rozważania prawne dotyczące legitymacji czynnej pozwanego Funduszu zgadzając się z konstatacją, że przelew wierzytelności był ważny i prawnie skuteczny oraz prawidłowo wykonany umową przelewu i pozostałymi załącznikami złożonymi w toku postępowania przez stronę powodową.

Poczynione ustalenia i wywody prawne Sądu Rejonowego są prawidłowe i Sąd Okręgowy przyjmuje je za własne. Odnosi się to również do obszernie uzasadnionej w motywach pisemnych zaskarżonego wyroku problematyki zarzutu przedawnienia podnoszonego asekuracyjnie przez pozwanego.

Pomijając wcześniej omówioną problematykę domniemania zawartego w art. 244 k.p.c. stwierdzić należy, że podczas postępowania apelacyjnego został przeprowadzony z urzędu dowód z dokumentu urzędowego – zaświadczenia komornika (por. postanowienie SO z dnia 16 maja 2016 roku, k. 172). Wynika z niego (por. k. 177, k. 178), że suma świadczeń pieniężnych dokonanych przez powoda w niniejszej sprawie mieści się w granicach wymaganych roszczeń wobec pozwanego na dzień wniesienia pozwu, tj. na 31 marca 2015 roku. Komornik ustalił na tę datę zarówno wysokość należności głównej oraz sumę należności z tytułu obydwu kategorii odsetek przewidzianych w umowie. Powyższe dodatkowo odpiera zarzut zawarty w apelacji, że suma odsetek została wyliczona przez powoda wadliwie.

Podkreślenia wymaga również i to, że wyliczenie dokonane przez komornika uwzględnia wpłaty wniesione z dnia 27 maja 2014 roku i 2 września 2014 roku. Sumy te zostały zarachowane.

Jurydycznego znaczenia pozbawiona jest okoliczność, że nadal toczy się postępowanie egzekucyjne z wniosku (...) Bank S.A. w sprawie Km 734/14. Pozwany korzysta z pomocy prawnej pełnomocnika profesjonalisty. Nie jest więc rzeczą Sądu udzielenie mu informacji, względnie pouczeń jakie należy podjąć starania w celu zakończenia tego postępowania egzekucyjnego. Ewentualne wpłaty dokonane na rzecz poprzednika prawnego powoda nie są spełnieniem świadczenia do rąk aktualnego – uprawnionego wierzyciela.

Sąd Okręgowy nie dopatrzył się obrazy zaskarżonym wyrokiem art. 100 k.p.c. Strona przegrywająca ponosi skutki procesowe związane z przegranym procesem (art. 98 k.p.c.).

Mając zatem na względzie przedstawione rozważania i powoływane w nich przepisy na podstawie art. 385 k.p.c. należało orzec jak w sentencji.

SSOJG/AOw

SSO Jarosław Gołębiowski

SSO Dariusz Mizera SSR Aleksandra Szymorek-Wąsek

Na oryginale właściwe podpisy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE