UZASADNIENIE

Powódka E. N., pozwem złożonym do tutejszego Sądu w dniu 05 sierpnia 2016 r., wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 6.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 lipca 2016 r. do dnia zapłaty, o ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki wypadku któremu uległa powódka, a także o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż w dniu 29 listopada 2015 r. w miejscowości M. na ul. (...) doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego poszkodowana została powódka. Sprawca wypadku A. K., kierująca samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej (...), naruszyła zasady ruchu drogowego w ten sposób, że nie zachowała należytej ostrożności w trakcie wykonywania manewru hamowania. Odpowiedzialność za skutku zdarzenia przyjęła pozwana. W wyniku przedmiotowego zdarzenia powódka doznał skręcenia kręgosłupa szyjnego, stłuczenia kolana lewego, stłuczenia głowy, urazu psychicznego. Po wypadku powódka została przewieziona do Szpitala w R., gdzie była hospitalizowana w okresie 29 listopada 2015 r do 02 grudnia 2015 r. Powód wypisana została z zaleceniami: utrzymywania miękkiego kołnierza ortopedycznego, przyjmowania leków przeciwbólowych, podjęcia leczenia w (...), rehabilitacji w poradni specjalistycznej. Obecnie powódka nie jest w stanie normalnie funkcjonować, utrzymujące się silne pourazowe zawroty głowy i bóle kręgosłupa odcinak szyjnego uniemożliwiają powódce swobodny ruch głową, napięcie mięśni karku powoduje natomiast dodatkowy ból i cierpienie, co stanowi istotny dyskomfort i znacznie utrudnia wykonywanie podstawowych czynności życia codziennego. Ponadto powódka zgłasza dolegliwości w postaci kłucia w klatce piersiowej a także uporczywy ból kolana lewego oraz szumy w uszach. Powódka zmuszona jest do zażywania silnych leków przeciwbólowych, pogorszeniu uległa jej kondycja psychiczna, powódka boi się poruszać wszelkimi środkami transportu, skarży się na drętwienie kończyn, zaburzenia snu i koncentracji. Wobec wskazanych okoliczności zdaniem powódki przyznana jej tytułem zadośćuczynienia kwota 1.200,00 zł nie odpowiada doznanej krzywdzie.

W odpowiedzi na pozew /karta 31-32 akt/ pozwany Towarzystwo (...) S.A. siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż nie kwestionuje zasady odpowiedzialności gwarancyjnej, kwestionując roszczenie powódki o dalsze zadośćuczynienie co do wysokości jako niedowiedzione. Zdaniem pozwanego wypłacona powódce kwota 1.200,00 zł jest odpowiednia w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. Pozwany zakwestionował również roszczenie powódki o odsetki ustawowe wskazując, iż skoro powódka swoich roszczeń nie dowiodła to nie są one wymagalne, a ewentualne odsetek należne byłby od daty wyrokowania.

W piśmie procesowym z dnia 02 marca 2017 r. /karta 95 – 96 akt/ pozwany rozszerzył żądanie pozwu w ten sposób, że ponad dotychczas dochodzoną pozwem kwotę 6.000,00 zł wniósł o zasądzenie dalszej kwoty 6.800,00 zł tj. w sumie 12.800,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 lipca 2016 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu wskazano, iż przeprowadzony w toku postepowania dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu chirurgii ortopedycznej i traumatologii wykazał zakres i rodzaj uszkodzeń ciała, wysokość uszczerbku na zdrowiu oraz wysokość i natężenie krzywdy.

W piśmie procesowym z dnia 27 marca 2017 r. /karta 103 akt/ strona pozwana podtrzymała dotychczasowe stanowisko.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 listopada 2015 r. w miejscowości M. na ul. (...) A. K., kierująca samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej (...) naruszyła zasady ruchu drogowego w ten sposób, że nie zachowała należytej ostrożności w trakcie wykonywania manewru hamowania, w wyniku czego kierowany przez nią pojazd wypadł z drogi i dachował. Pasażerem przedmiotowego pojazdu była między innymi powódka E. N., która siedziała z tytułu. Powódka miała zapięte pasy, nie była pod wpływem alkoholu.

Samochód osobowy, którym kierowała A. K. ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego ubezpieczyciela.

dowód: - karta informacyjna o zdarzeniu drogowym k. 9 akt,

- dokumenty znajdujące się w aktach szkody (...)-01,

- zeznania powódki E. N. k. 68-69 akt (00:08:44 nagrania),

Na miejsce zdarzenia wezwana została policja oraz pogotowie ratunkowe. Powódka została przewieziona do Szpitala (...) w R. na Oddział (...) Urazowej i Ortopedii, gdzie była hospitalizowana w okresie od 29 listopada 2015 r. do 02 grudnia 2015 r. Na oddziale wykonano badania diagnostyczne, w tym TK głowy i kręgosłupa odcinka szyjnego oraz przeprowadzono konsultacje neurologiczną. Przy wypisie zalecono utrzymywanie miękkiego kołnierza ortopedycznego, podjęcia leczenia w (...) a także rehabilitacji w poradni specjalistycznej.

dowód: - karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 11-14 akt,

- zeznania powódki E. N. k. 64-65 akt (00:07:05 nagrania),

Powódka przez 3 tygodnie nosiła kołnierz ortopedyczny. Powódka podjęła leczenia w ortopedyczne, które zakończyła 10 grudnia 2015 r. W trakcie leczenia stosowano działania rehabilitacyjne, E. N. odbyła jedną serię rehabilitacyjną. Powódka podjęła także leczenie neurologiczne, które zakończyła na przełomie lutego/marca 2016 r.

Dowód: - skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne k. 15 akt,

- historia zdrowia i choroby k. 16-19 akt,

- zeznania powódki E. N. k. 68-69 akt (00:08:44 nagrania),

W wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 29 listopada 2015 r. powódka doznała skręcenia odcinka szyjnego z niewielkimi ograniczeniami rotacyjnymi tego odcinka kręgosłupa, stłuczenia lewego stawu kolanowego z zaczynającymi się objawami chondromalacji rzepki, powierzchniowego stłuczenia głowy. W badaniu stwierdzono niewielkie wzmożenie mięśni karku oraz niewielkie ograniczenie rotacji lewostronnej. Natomiast w zakresie lewego kolana biegły stwierdził pojedyncze przeskakiwanie rzepki, dodatni test przyparcia rzepki w kwadracie górnobocznym oraz palpitacyjne dolegliwości bólowe rzucie przedziału przednioprzyśrodkowego kalana, co sugeruje podrażanie ciała H. stawu kolanowego. Biorąc pod uwagę powyższe objawy, z punku widzenia ortopedycznego stwierdzono u powódki 7% uszczerbek na zdrowiu, a to w związku z rozpoznaniem skręcenia odcinka szyjnego uszczerbek 5%, z tym że nie stwierdzono ograniczenia ruchomości w zakresie płaszczyzny strzałkowej i czołowej wobec czego należy zmniejszyć uszczerbek o 3%, czyli do 2%, zaś z tytułu rozpoznania stłuczenia lewego kolana uszczerbek w wysokości 5%. Z tytułu stłuczenia głowy nie stwierdzono żadnego uszczerbku na zdrowiu.

Z punku widzenia ortopedycznego można spodziewać się w okresie kilku lat poprawy sprawności w zakresie odcinka szyjnego kręgosłupa. Co do stawu kolanowego z racji pojawienia się objawów pourazowych chondromalacyjnych stan wymaga stałej kontroli z ewentualnym stosowaniem specjalistycznego leczenia ortopedycznego (chondroprotekcji).

dowód: - opinia sądowo-lekarska biegłego ortopedy M. W. k. 79-84 akt,

W chwili wypadku powódka miała 19 lat, uczęszczała do szkoły. W związku z wypadkiem powódka przez 2 tygodnie przebywała w domu, następnie wróciła do szkoły. Po wypadku odczuwała dolegliwości bólowe szyi nasilające się przy wysiłku fizycznym oraz odczucie sztywności karku, trudności ze skręceniem szyi w lewa stronę. Okresowo pojawiają się u powódki dolegliwości okolicy potylicy, czasem wymagające przejęcia leków przeciwbólowych. W zakresie lewego kolana pojawiają się bóle powysiłkowe, w szczególności przy jeździe na rowerze i chodzeniu po schodach, jak również przy próbie wykonywania przysiadów. Po wypadku powódka odczuwała lęk przed jazda samochodem.

Aktualnie E. N. ma 20 lat, z zawodu jest technikiem ekonomistą, pracuje na terenie Czech. Przed wypadkiem była osobą aktywną, pływała, jeździła na rowerze. Obecnie uprawnienie aktywności fizycznej sprawia powódce ból.

dowód: - zeznania powódki E. N. k. 68-69 akt (00:08:44 nagrania),

W dniu 19 lipca 2016 r. E. N. dokonał zgłoszenia Towarzystwu (...) S.A. szkody osobowej z OC, domagając się zadośćuczynienia w kwocie 30.00,00 zł. Decyzją z dnia 28 lipca 2016 r. pozwany przyznał powódce kwotę 1.200,00 tytułem zadośćuczynienia, odmawiając wypłaty zadośćuczynienia w pozostałym zakresie.

dowód: - zgłoszenie szkody k. 20-23 akt,

- potwierdzenia przyjęcia zgłoszenia k. 26 akt,

- decyzja z dnia 28 lipca 2016 r. k. 28 akt,

- dokumenty znajdujące się w aktach szkody nr (...)-01

Sąd zważył co następuje:

Powództwo w zakresie zadośćuczynienia zasługuje na uwzględnienie, natomiast w zakresie żądania ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość podlega oddaleniu.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów dołączone do pozwu oraz znajdujące się w aktach szkody nr (...)-01, których prawdziwości i wiarygodności nie kwestionowała żadna ze stron i które również w ocenie sądu nie budziły wątpliwości. Sąd w całej rozciągłości podzielił ustalenia i wnioski końcowe opinii sporządzonej przez ortopedę i traumatologa M. W.. Przedmiotowa opinia sporządzona została przez biegłego sądowego posiadającego wiedzę, kwalifikacje oraz doświadczenie zawodowe, zgodnie ze wskazaniami specjalistycznej wiedzy medycznej, była rzeczowa, logiczna, spójna, kompleksowo, w pełnym zakresie realizując postanowienie Sądu zlecającego opinię. Podkreślenia również wymaga, iż strony nie zgłosił żadnych zastrzeżeń co do przedmiotowej opinii.

Sąd dał również wiarę zeznaniom powódki E. N., które były jasne, rzeczowe, zgodne z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego myślenia, w pełni korespondując ze wskazanymi wyżej dowodami z dokumentów.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż samochód sprawcy wypadku, w następstwie którego obrażeń ciała doznał powódka E. N., ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie. Jednocześnie pozwany Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. nie kwestionował swojej odpowiedzialności za zaistniałe zdarzenie. Spór w niniejszej sprawie w zasadzie sprowadzał się do zasadność żądanego przez powódkę zadośćuczynienia, a także ustalenia odpowiedzialności pozwanego za skutki wypadku które mogą wystąpić u powódki w przyszłości.

Zgodnie z normą art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Jednocześnie zgodnie z treścią art. 34 ust.1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną
w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych objęta jest odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35).

Zgodnie z treścią przepisu art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Podkreślić należy, że zadośćuczynienie jest formą rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej. Podstawą jego żądania jest krzywda niemajątkowa w postaci ujemnych przeżyć związanych z cierpieniami psychicznymi i fizycznymi, wynikająca z naruszenia wskazanych w przepisie art. 445 k.c. dóbr osobistych. Wprawdzie szkody niemajątkowej nie sposób wyrównać za pomocą świadczeń pieniężnych, lecz świadczenia te mogą łagodzić ujemne przeżycia pokrzywdzonego poprzez dostarczenie mu środków pozwalających w szerszym stopniu zaspokoić jego potrzeby i pragnienia. Jednym ze sposobów naprawienia szkody niemajątkowej, czyli tzw. krzywdy jest przyznanie poszkodowanemu odpowiedniej sumy zadośćuczynienia w pieniądzu. Zgodnie z art. 444 k.c. i art. 445 k.c. zadośćuczynienie pieniężne może być przyznane poszkodowanemu m.in. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Do cierpień fizycznych zalicza się przede wszystkim ból i podobne do niego dolegliwości. Cierpieniem psychicznym będą ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, konieczności zmiany sposobu życia czy nawet wyłączenia z normalnego życia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2000 r., I CKN 969/98, LEX nr 50824). Zadośćuczynienie winno mieć charakter całościowy i obejmować zarówno cierpienia fizyczne i psychiczne już doznane, czas ich trwania, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości, a więc prognozy na przyszłość (wyrok SN z dnia 18 maja 2004 r., IV CK 357/03, LEX nr 584206). Pokreślić należy, że na pojęcie krzywdy składają się nie tylko trwałe, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu, polegające na znoszeniu cierpień psychicznych (wyrok SN z dnia 20 marca 2002 r., V CKN 909/00, LEX nr 56027).

Przepisy Kodeksu cywilnego nie wskazują jakichkolwiek kryteriów, jakie należałoby uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego; przepis art. 445 § 1 k.c. mówi jedynie o „odpowiedniej sumie tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę", która jednocześnie nie może być sumą dowolną, a jej prawidłowe ustalenie wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności, mogących mieć w danym przypadku znaczenie. Ustalając wysokość zadośćuczynienia, pamiętać należy, że ma ono mieć charakter kompensacyjny, a więc przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. W piśmiennictwie uznaje się, że wysokość przyznawanej kwoty zadośćuczynienia tak powinna być ukształtowana, by stanowić „ekwiwalent wycierpianego bólu", przy czym wysokość tego świadczenia winna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, (wyrok SN z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/2003, OSNC 2005, nr 2, poz. 40). Judykatura dostarcza kryteriów, jakimi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, a są nimi m.in.: wiek poszkodowanego (zwykle większą krzywdą jest np. kalectwo u młodej osoby), rodzaj i rozmiar doznanych obrażeń, stopień i rodzaj cierpień fizycznych i psychicznych, intensywność (natężenie, nasilenie) i czas trwania tych cierpień, ewentualnie stopień kalectwa, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), skutki uszczerbku w zdrowiu na przyszłość (np. niemożność uprawiania sportów, rozwijania swoich zainteresowań i pasji, posiadania dzieci), konieczność korzystania ze wsparcia innych, w tym najbliższych, przy prostych czynnościach życia codziennego, pozbawienie możliwości osobistego wychowywania dzieci i zajmowania się gospodarstwem domowym, aktualne warunki oraz stopa życiowa społeczeństwa kraju, w którym mieszka poszkodowany – a najbliższym punktem odniesienia powinien być poziom życia osoby, której przysługuje zadośćuczynienie, gdyż jej stopa życiowa rzutować będzie na rodzaj wydatków konsumpcyjnych mogących zrównoważyć doznane cierpienie, konieczność przedstawiania przez sumę zadośćuczynienia odczuwalnej wartości ekonomicznej, przynoszącą poszkodowanemu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne (zob. A. Rzetecka – Gil: Kodeks cywilny. Komentarz. Zobowiązania. Część ogólna, LEX/el. 2011).

Ustalając wysokość należnego E. N. zadośćuczynienia Sąd oparł się przede wszystkim na obiektywnych dowodach z dokumentów wskazanych w części ustaleń faktycznych niniejszego uzasadnienia, zeznaniach powódki, a nadto na opinii biegłego sądowego sporządzonej na potrzeby niniejszego postępowania, którą z uwagi na swoją rzeczowość i fachowość należało podzielić w całości. W świetle powyższych dowodów stwierdzić należy, iż w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 29 listopada 2015 r. powódka doznała skręcenia odcinka szyjnego z niewielkimi ograniczeniami rotacyjnymi tego odcinka kręgosłupa, stłuczenia lewego stawu kolanowego z zaczynającymi się objawami chondromalacji rzepki, powierzchniowego stłuczenia głowy. W badaniu biegły stwierdził u powódki niewielkie wzmożenie mięśni karku oraz niewielkie ograniczenie rotacji lewostronnej, natomiast w zakresie lewego kolana biegły stwierdził pojedyncze przeskakiwanie rzepki, dodatni test przyparcia rzepki w kwadracie górnobocznym oraz palpitacyjne dolegliwości bólowe w rzucie przedziału przednioprzyśrodkowego kalana co sugeruje podrażanie ciała H. stawu kolanowego. Biorąc pod uwagę powyższe objawy, z punku widzenia ortopedycznego stwierdzono u powódki łącznie 7% uszczerbek na zdrowiu, (w związku z rozpoznaniem skręcenia odcinka szyjnego stwierdzono uszczerbek 5%, z tym że nie stwierdzono ograniczenia ruchomości w zakresie płaszczyzny strzałkowej i czołowej wobec czego biegły zmniejszył uszczerbek o 3%, czyli do 2%; z tytułu rozpoznania stłuczenia lewego kolana stwierdzono uszczerbek w wysokości 5%).

Zdaniem Sądu, doznane urazy miały poważny charakter, skoro bezpośrednio po tym zdarzeniu powódka wymagał aż 4 - dniowej hospitalizacji, podczas której prowadzono badania i stosowano leczenie zachowawcze. W czasie pobytu w szpitalu powódka odczuwał bóle głowy, przyjmował leki przeciwbólowe. Następnie, po opuszczeniu szpitala przez okres około 3 tygodni nosiła kołnierz ortopedyczny na szyi, co niewątpliwie wiązało się dla niej z pewną niewygodą i ograniczeniem sprawności. Powódka kontynuowała leczenie ortopedyczne i neurologiczne, przechodząc serię zabiegów rehabilitacyjnych. W związku z wypadkiem powódka 2 tygodnie nie chodziła do szkoły, po powrocie do szkoły zdarzały się sytuacje iż z powodu złego samopoczucia musiał zwalniać się z lekcji i wracać do domu. Po wypadku E. N. odczuwała dolegliwości bólowe szyi nasilające się przy wysiłku fizycznym oraz odczucie sztywności karku, trudności ze skręceniem szyi w lewa stronę. Okresowo pojawiają się u powódki dolegliwości okolicy potylicy, czasem wymagające przejęcia leków przeciwbólowych. W zakresie lewego kolana pojawiają się bóle powysiłkowe, w szczególności przy jeździe na rowerze i chodzeniu po schodach, jak również przy próbie wykonywania przysiadów. Po wypadku powódka odczuwała lęk przed jazdą samochodem, mimo że posiada prawo jazdy boi się samodzielnie prowadzić samochód. Aktualnie powód ma 20 lat, pracuje zawodowo.

W świetle powyższego niewątpliwym jest, iż w następstwie odniesionych w wyniku wypadku obrażeń ciała powódka doznał krzywdy, na którą złożyły się zarówno cierpienia fizyczne, jak i psychiczne. Z całokształtu zebranego materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż intensywność cierpień bezpośrednio po wypadku była dość znaczna – powódka odczuwała dolegliwości w postaci bólu głowy, kręgosłupa, nastąpiło pogorszenie sprawności motorycznej, wystąpił stres pourazowy, lęk przed prowadzeniem pojazdów, a wzmagał ją ponadto fakt, że powódka doznała unieruchomienia odcinka szyjnego kręgosłupa (kołnierz ortopedyczny). Powódka przeszła leczenie ortopedyczne, neurologiczne, przez dwa tygodnie nie chodziła do szkoły, co wiązać się musiało z koniecznością uzupełniania szkolnych zaległości. Należy również zaznaczyć, że powódka mimo młodego wieku i zdolności organizmu do samoregeneracji, odczuwa do dziś skutki zdarzenia, co biorąc pod uwagę jej wiek, dotychczasową aktywność fizyczną, jest dla niej dotkliwe.

Mając na uwadze wskazane okoliczności, uwzględniając stwierdzone uszkodzenia ciała, okres leczenia, a także fakt, iż powódka doznała 7% trwałego uszczerbku na zdrowiu, Sąd uznał, że odpowiednią sumą pieniężną, która mogłaby stanowić dla powódki rekompensatę za wszelkie cierpienia i ujemne przeżycia związane z przedmiotowym wypadkiem będzie kwota w wysokości 14.000,00 zł. W tym stanie, mając na względzie wysokość przyznanego dotychczas powódce zadośćuczynienia w kwocie 1.200,00 zł, należało zasądzić od poznanego na jej rzecz tytułem zadośćuczynienia kwotę 12.800,00 zł, jako adekwatną do rozmiaru doznanej krzywdy i ogółu cierpień.

Ustalając wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia za krzywdę, Sąd kierował się również ugruntowanym w orzecznictwie i w doktrynie stanowiskiem, że zdrowie jest dobrem szczególnie cennym i przyjmowanie niskich kwot zadośćuczynienia w przypadkach ciężkich uszkodzeń ciała prowadzi do deprecjacji tego dobra (por. wyrok SN z dnia 21 września 2005 r., sygn. akt V CK 150/05, Lex nr 398563; wyrok SN z dnia 16 lipca 1997 r., sygn. akt II CKN 273/97, Lex nr 286781).

Rozstrzygnięcie o odsetkach ustawowych od zasądzonego świadczenia pieniężnego Sąd oparł o treść przepisów art. 481 § 1 i § 2 k.c., art. 455 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 392 z późn. zm).

Zgodnie z treścią przepisów art. 481 § 1 i § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2015 r., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, przy czym, gdy stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe.

Stosownie do brzmienia przepisu art. 455 k.c., jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

Ponadto na mocy art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym (dalej: (...)) i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (dalej: (...)), zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Choć strona pozwana wywodziła, że ewentualne odsetki ustawowe od zadośćuczynienia pieniężnego powinny być zasądzone dopiero od dnia wyrokowania, Sąd nie podzielił tego stanowiska. Zdaniem Sądu w razie wyrządzenia szkody czynem niedozwolonym odsetki należą się poszkodowanemu już od chwili zgłoszenia przezeń roszczenia o zapłatę zadośćuczynienia, tj. zgodnie z art. 455 k.c., przy uwzględnieniu ustawowego terminu 30 dni na przyznanie świadczenia z ubezpieczenia OC, określonego w art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...). O ile bowiem w starszym orzecznictwie Sądu Najwyższego istotnie pojawiały się stanowiska, że odsetki mają charakter waloryzacyjny i dlatego należą się dopiero od dnia zasądzenia zadośćuczynienia (por. wyrok SN z dnia 9 stycznia 1998 r., III CKN 301/97, Lex nr 477596; wyrok SN z dnia 20 marca 1998 r., II CKN 650/97, Lex nr 477665), to jednak w ostatnim czasie w orzecznictwie Sądu Najwyższego zdecydowanie przyjmuje się pogląd, według którego zadośćuczynienie, w rozmiarze, w jakim należy się ono wierzycielowi w dniu, w którym dłużnik ma je zapłacić (art. 455 k.c.), powinno być oprocentowane z tytułu opóźnienia (art. 481 § 1 k.c.) od tego dnia, a nie dopiero od daty zasądzenia odszkodowania, gdyż obecnie funkcja kompensacyjna odsetek znów przeważa nad ich funkcją waloryzacyjną. Aktualnie przyjmuje się, że zasądzenie odsetek od daty wyrokowania prowadziłoby w istocie do ich umorzenia za okres sprzed daty wyroku i byłoby nieuzasadnionym uprzywilejowaniem dłużnika, co mogłoby go skłonić do jak najdłuższego zwlekania z opóźnionym świadczeniem pieniężnym, w oczekiwaniu na orzeczenie sądu, znoszące obowiązek zapłaty odsetek za wcześniejszy okres (por. SN w uzasadnieniu wyroku z dnia 14 stycznia 2011 r., I PK 145/10, Lex nr 90576; wyrok SA w Łodzi z dnia 8 października 2015 r., I ACa 436/15, Lex nr 1927625; wyrok SA w Krakowie z dnia 30 kwietnia 2015 r., I ACa 225/15, Lex nr 1733704; wyrok SN z dnia 2 kwietnia 2015 r., I CSK 169/14, Lex nr 1745784; wyrok SA we Wrocławiu z dnia 30 czerwca 2014 r., I ACa 591/14, Lex nr 1537505).

Zgodnie z art. 455 k.c. roszczenie o zadośćuczynienie, jako roszczenie pieniężne, które pierwotnie ma charakter zobowiązania bezterminowego, przekształca się w zobowiązanie terminowe w momencie skierowania przez wierzyciela (poszkodowanego) wezwania do dłużnika (osoby ponoszącej odpowiedzialność odszkodowawczą), aby ten spełnił świadczenie (por. wyrok SN z dnia 22 lutego 2007 r., sygn. akt I CSK 433/06, Lex nr 274209). Termin spełnienia świadczenia przez zakład ubezpieczeń – po dokonaniu wezwania do zapłaty (zgłoszenia szkody) – określają natomiast przepisy art. 14 ust. 1 i 2 w/w ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...). Odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu należą się zatem od chwili upływu 30 dni od dnia zgłoszenia żądania ubezpieczycielowi, czemu nie stoi na przeszkodzie fakt, że wysokość świadczenia jest ostatecznie kształtowana przez sąd. Przewidziana w art. 445 § 1 k.c. możliwość przyznania przez sąd odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za krzywdę nie zakłada bowiem dowolności ocen sądu, a jest jedynie konsekwencją niewymiernego w pełni charakteru okoliczności decydujących o doznaniu krzywdy i jej rozmiarze. Tym samym mimo tego, że sąd przy orzekaniu o zadośćuczynieniu ma pełną swobodę, wyrok zasądzający zadośćuczynienie nie ma charakteru konstytutywnego, ale deklaratywny (por. wyrok SA w Łodzi z dnia 9 stycznia 2014 r., I ACa 459/13, Lex nr 141609; wyrok SA w Łodzi z dnia 6 czerwca 2014 r., I ACa 1539/13, Lex nr 1477194; wyrok SN z dnia 7 listopada 2013 r., II PK 53/13, Lex nr 1418731).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, mając na względzie datę zgłoszenia pozwanemu szkody, co stosownie do potwierdzenia przyjęcia zgłoszenia przez pozwanego nastąpiło w dniu 25 lipca 2016 r. / vide: karta 26 akt/, i uwzględniając przewidziany w art. 14 ust. 1 i 2 w/w ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...) termin 30 dni na wypłatę odszkodowania, datę początkową naliczania odsetek należało określić począwszy od dnia 25 sierpnia 2016 r. (tj. 30 dni od dnia zgłoszenia pozwanemu szkody), oddalając żądanie zasądzenia odsetek od wcześniejszej daty jako bezzasadne (pkt II wyroku).

Przechodząc z kolei do oceny żądania ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki wypadku jakie mogą u powódki wystąpić, w ocenie Sądu żądanie to nie zasługiwało na uwzględnienie. Podstawę roszczenia o odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość za skutki wypadku z dnia 29 listopada 2015 r. stanowi art. 189 k.p.c., stosownie do którego powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Poza sporem pozostaje fakt, że powódka jako osoba poszkodowana w kolizji miała legitymację, by wystąpić z żądaniem ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość. Wskazać należy, iż w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego nie zostało wykazane okoliczności wskazujące zasadność tegoż roszczenia. Odnośnie urazu kręgosłupa w opinii biegły sądowy M. W. wskazał, iż można spodziewać się w okresie kilku lat poprawy sprawności w zakresie odcinka szyjnego kręgosłupa. Odnośnie zaś stawu kolanowego, samo wskazanie dokonywania stałej kontroli samo przez się nie uzasadnia żądania ustalenia odpowiedzialności na przyszłość. Zważyć należy, iż zadośćuczynienie za krzywdę wyrządzoną czynem niedozwolonym jest świadczeniem przyznawanym jednorazowo, ma charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę za wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno te które poszkodowany już doznał, jak i te które zapewne w związku z doznanym uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia wystąpią u niego w przyszłości jako możliwe do przewidzenia następstwa czynu niedozwolonego. W tym stanie, żądanie powódki w zakresie ustalenia odpowiedzialności na przyszłość podlegało oddaleniu, co znajduje odzwierciedlenie w pkt III wyroku.

Orzeczenie o kosztach procesu uzasadnia przepis art. 100 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie, należało kosztami postępowania obciążyć stronę pozwaną, gdyż sprawy o zadośćuczynienie i odszkodowanie zawsze mają charakter ocenny, a powód wygrał postępowanie co do zasady i uległ jedynie w niewielkiej części postępowania, a to co do daty początkowej odsetek oraz ustalenia odpowiedzialności na przyszłość.

Na koszty strony powodowej w kwocie 3.094,00 zł składały się: opłata sądowa w kwocie 300,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictw w kwocie 34,00 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2.400,00 zł na podstawie §2 pkt 4 w zw. z § 19 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. w brzmieniu, które obowiązywało do dnia wejścia w życie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 3 października 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1668) oraz koszty opinii biegłego w kwocie 360,00 zł.

Orzeczenie w pkt V wyroku uzasadnia brzmienie art. 130³ § 2 k.p.c. i obejmuję nieuiszczoną opłatę sądową od rozszerzonego powództwa w kwocie 340,00 zł, którą nakazano pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w G.

Orzeczenie w pkt VI i VII wyroku uzasadnia przepis art. 84 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Mając na względzie powołane okoliczności, na podstawie wskazanych przepisów, orzeczono jak w sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE