WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Wojciechowska-Langda

Protokolant: protokolant sądowy Monika Suwalska

po rozpoznaniu dnia 24 maja 2017 r.

sprawy M. D. córki P. i B. ur. (...) w W.

obwinionej o czyn z art. 92 § 1 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinioną

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie

z dnia 8 listopada 2016 r. sygn. akt III W 388/16

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia M. D. od popełnienia przypisanego jej wykroczenia; koszty postępowania w sprawie przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt VI Ka 164/17

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie wyrokiem z 8 listopada 2016 r. sygn. akt III W 388/16 uznał M. D. za winną popełnienia wykroczenia z art. 92 § 1 kw i wymierzył jej karę grzywny w wysokości 100 zł; zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w wysokości 130 zł, w tym 30 zł tytułem opłaty.

Od powyższego wyroku apelację wniosła obwiniona M. D. zaskarżając wyrok w całości na swoją korzyść i zarzucając obrazę przepisów prawa, wnioskując o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionej zasługiwała na uwzględnienie, aczkolwiek nie z uwagi na zarzuty w niej podniesione. Z przyczyn, o których będzie mowa niżej Sąd Okręgowy uznał, że na obecnym etapie postępowania zaistniały okoliczności, które musiały skutkować zmianą zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie M. D. od popełnienia przypisanego jej wykroczenia z art. 92 § 1 kw.

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się przekonujących podstaw do negowania zeznań świadka E. W., który jako funkcjonariusz policji przeprowadzał interwencję z udziałem M. D.. Opisał on miejsce, w którym doszło do podjęcia interwencji i jej powody. Jednocześnie nie zaprzeczał, że ujawnił to wykroczenie stojąc w okolicy stacji paliw. Podzielić należy także zapatrywanie tego świadka, że aby pieszy znalazł się w tym miejscu musi skorzystać z kładki dla pieszych (a tą obwiniona nie przechodziła) albo naruszyć zakaz wynikający ze znaku B-41 „Zakaz ruchu pieszych” ustawionego przy skrzyżowaniu ulic (...). Niemniej jednak na etapie postępowania odwoławczego ujawniła się nowa istotna okoliczność, która przy zastosowaniu reguły z art. 5 § 2 kpk zdecydowała o uniewinnieniu M. D. od popełnienia przypisanego jej wykroczenia.

Otóż z postępowania dowodowego przeprowadzonego do chwili wyrokowania przez Sąd I instancji nie wynikała zasadnicza okoliczność tj. skąd i jaką drogą obwiniona doszła do miejsca, w którym została podjęta interwencja policji. Dlatego też Sąd Odwoławczy w tym zakresie odebrał dodatkowe wyjaśnienia od M. D., która na rozprawie odwoławczej na pytanie sądu wyjaśniła, że na ul. (...) wysiadła w miejscu zaznaczonym na k.25 po podwiezieniu przez znajomego, którego danych już nie pamięta; wcześniej o tym nie mówiła, bo uważała że nie ma to znaczenia (k.112).

Niezależnie od powodów, dla których obwiniona nie podnosiła wcześniej tej okoliczności Sąd Okręgowy nie ma wystarczających podstaw do jej negowania. Tym bardziej, że z całokształtu zeznań E. W. wynika, że jego przekonanie o popełnieniu wykroczenia przez obwinioną wynikało bardziej z logicznego rozumowania niż szczegółowej obserwacji (co przy opisanym przez niego miejscu zatrzymania obwinionej miało uzasadnienie). Zatem nie można wykluczyć, że nie zauważył momentu podwiezienia obwinionej i jej wysiadania już na ul. (...). Przy granicach zakreślonych wnioskiem o ukaranie Sąd Odwoławczy nie widzi potrzeby analizowania prawidłowości zachowania kierowcy podwożącego obwinioną, natomiast przy takiej wersji M. D. mogła znaleźć się na ul. (...) bez przechodzenia od strony ul. (...), a tym samym bez naruszania zakazu ruchu pieszych wynikającego ze znaku B-41 ustawionego przy skrzyżowaniu tych ulic.

Biorąc powyższe pod uwagę sąd odwoławczy uznał, że w realiach sprawy niniejszej zachodzą wątpliwości, które należy rozstrzygnąć na korzyść obwinionej i dlatego po rozpoznaniu apelacji uniewinnił M. D. od popełnienia przypisanego jej wykroczenia z art. 92 § 1 kw.