UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 07 maja 2014 r., sygn. akt I C 1084/13 upr, Sąd Rejonowy w Gryficach oddalił powództwo o zapłatę (...) z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W..

Powyższy wyrok Sąd Rejonowy wydał na podstawie następujących ustaleń faktycznych:

W dniu 19 listopada 2011 r. pozwana zawarła z powódką umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...) i następnie w dniu 24 lutego 2012 r. kolejną umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...).

Na skutek wypowiedzenia umów przez pozwaną uległy one wcześniejszemu rozwiązaniu. Usługi świadczone były do dnia 20 lipca 2012 r.

W związku z wcześniejszym rozwiązaniem umowy powódka wystawiła notę debetową nr (...) z dnia 6 sierpnia 2012 r. na kwotę 678,20 zł obciążającą powódkę opłatą specjalną za przedterminowe rozwiązanie umowy związaną z koniecznością proporcjonalnego do okresu nieaktywności umowy zwrotu ulgi przyznanej pozwanej w związku z zakupem przez nią przy zawarciu umowy telefonu komórkowego.

Opłatę tą pozwana uiściła na rzecz powódki w dniu 31 stycznia 2013 roku – w tytule przelewu wskazano, iż jest to opłata za telefon komórkowy.

Nadto powódka wystawiła też fakturę nr (...) na kwotę 150,47 zł tytułem opłat za okres od 20 lipca 2012 r. do 19 sierpnia 2012 r. i abonamentu od 20 sierpnia 2012 r. do 19 września 2012 r. oraz fakturę nr (...) na kwotę 62 zł tytułem opłat za okres od 20 sierpnia 2012 r. do 19 września 2012 r. oraz abonamentu za okres od 20 września 2012 r. do 19 października 2012 r.

Uzasadniając rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy wskazał, że wobec nie wykazania przez powoda zasadności roszczenia pozwu powództwo zostało oddalone.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiodła powódka zaskarżając je w całości oraz zarzucając mu naruszenie:

- art. 6 k.c. oraz art. 233 § 1 k.p.c. przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, skutkiem czego Sąd I instancji oparł orzeczenie na ustaleniach niezgodnych ze stanem faktycznym;

- art. 244 § 1 k.p.c. poprzez brak dostatecznego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy umożliwiające należyte rozstrzygnięcie;

- art. 451 § 1 k.c. poprzez jego zastosowanie w sytuacji, w której nie powinien mieć zastosowania;

- art. 451 § 3 k.c. poprzez jego niezastosowanie.

Podnosząc powyższe zarzuty wniosła o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty 728,84 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 02 lipca 2013 r. do dnia zapłaty, kosztów procesu według norm przepisanych w wysokości 227 zł, w tym kosztów zastępstwa procesowego 180 zł oraz opłaty od pełnomocnictwa 17 zł

2. zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlegała oddaleniu.

Sąd Okręgowy, po przeprowadzeniu analizy akt postępowania, za chybione uznał wskazane w apelacji zarzuty naruszenia przepisów prawa procesowego i materialnego. Wbrew twierdzeniom skarżącej Sąd I instancji dokonał prawidłowej, rzetelnej i nie przekraczającej ram wyznaczonych przepisem art. 233 k.p.c. oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wynik której posłużył mu do poczynienia trafnych ustaleń faktycznych w zakresie niezbędnym do merytorycznej oceny zasadności zgłoszonego żądania, które to ustalenia Sąd Okręgowy przyjmuje za własne.

Powódka w niniejszym postępowaniu dochodził zapłaty kwoty 728,84 zł, z tytułu należności wynikającej z faktury nr (...) opiewającej na kwotę 62 zł, faktury nr (...) na kwotę 150,47 zł i faktury nr (...) na kwotę 444,38 zł wraz z odsetkami ustawowymi. Żądaniu powódki zaprzeczyła pozwana, która podniosła zarzut niewykazania zasadności i wysokości roszczenia oraz fakt uregulowania należności wynikającej z ww. dokumentów w całości.

W kontekście powyższego powódka powinna była więc wykazać, że wierzytelność wobec pozwanej istniała oraz udowodnić jej wysokość. W ocenie Sądu Okręgowego nie sposób odmówić słuszności Sądowi I instancji, że powódka nie wykazała, iż pozwana była zobowiązana wobec niej do zapłaty kwoty wskazanej w pozwie z tytułu umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych w rozumieniu art. 56 ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. z 2014 roku, poz. 243 ze zm.).

Odnosząc się kolejno do zarzutów wywiedzionych w apelacji w pierwszej kolejności wskazać należało, iż zdaniem Sądu II instancji trafnie Sąd Rejonowy stwierdził, że na podstawie całokształtu materii dowodowej zgromadzonej w postępowaniu, nie jest możliwym uwzględnienie powództwa, jako że powódka nie wykazała zasadności dochodzonego roszczenia, który to obowiązek spoczywał na niej w związku z normą płynącą z art. 6 k.c.

Zgodnie bowiem z treścią w/w przepisu ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten rozstrzyga zatem na kim - w razie sporu między stronami stosunku cywilnoprawnego – spoczywa obowiązek udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Pozostaje on w ścisłym związku i tłumaczony jest w powiązaniu z przepisami kodeksu postępowania cywilnego normującymi reguły dowodzenia. W procesie cywilnym strony mają obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności (faktów), które stosownie do art. 227 kpc mogą być przedmiotem dowodu (wyrok SN z dnia 09 stycznia 2001 r., II CKN 1194/00, LEX nr 52375). Do osoby występującej z pozwem należy więc udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo.

Zatem bez wątpienia, to na powódce spoczywał obowiązek udowodnienia faktu zaistnienia po stronie pozwanej zadłużenia wynikającego z przedłożonych faktur – czego powódka w toku postępowania przed Sądem I instancji nie wykazała.

W tym względzie wskazać bowiem należało, iż zasadnie Sąd Rejonowy przyjął, że przedłożona przez powódkę faktura nr (...) na kwotę 494,39 zł została przez pozwaną zapłacona. Jak wynika z akt postępowania (k. akt 47) dnia 30 stycznia 2013 r. pozwana dokonała zapłaty kwoty 678,20 zł tytułem „kary za telefon komórkowy”. Kwota wpłaty jest tożsama z tą na którą opiewa w/w faktura dotycząca opłaty specjalnej za przedterminowe rozwiązanie umowy. Zasadnie zatem przyjął Sąd I instancji, iż pozwana rzeczoną opłatę na rzecz powódki uiściła. Brak jest tym samym podstaw do dalszego obciążania pozwanej z tytułu opłaty specjalnej, skoro bowiem – jak wynika z przedłożonego przez pozwaną dokumentu wpłaty – opłata dotyczyła zwrotu ulgi uzyskanej przy zakupie telefonu komórkowego i winna ona być zaliczona tym samym na poczet tej właśnie opłaty. Brak w tym względzie naprowadzenia innych dowodów spowodował, iż powódka nie wykazała faktu, z którego wywodzi skutki prawne. W szczególności powódka nie wykazała, aby będąc do tego uprawniona zaliczyła powyższą wpłatę na poczet innych zobowiązań. Samo przedłożenie przy piśmie z dnia 30 kwietnia 2014 roku zestawienia wpłat powódki i sald nie jest w tym zakresie wystarczające.

Nie sposób tym samym uznać, iż doszło do naruszenia art. 451 k.c. Jak wynika z § 1 cytowanego przepisu dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić. Jednakże to, co przypada na poczet danego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne. Pozwana mogła zatem, spełniając świadczenie wskazać, który z długów przez swoje świadczenia zamierza zaspokoić. Wola dłużnika zaliczenia spełnionego świadczenia na poczet określonych długów może być określona w dowolny sposób, a jej interpretacja podlega zasadom określonym w art. 65 § 1 k.c. W szczególności o zamiarze dłużnika może świadczyć także wysokość spełnionego świadczenia. W przypadku spełnienia świadczenia odpowiadającemu wysokością jednemu z dwóch świadczeń głównych można domniemywać – wobec braku innych okoliczności – że zamiarem dłużnika było zaspokojenie tego długu, który wysokością odpowiada spełnionemu świadczeniu (F. Zoll (w:) System prawa prywatnego, t. 6, Suplement, s. 46; wyrok SN z dnia 16 lutego 2012 r., IV CSK 233/11, LEX nr 1164749). W przedmiotowej sprawie nie było zatem podstaw do stosowania art. 451 § 3 k.c. bowiem dłużnik złożył oświadczenie co do długu, który dokonaną wpłatą zaspokaja.

Powódka nie wskazała również podstawy żądania zapłaty kwot na które opiewały faktury nr (...). Jak wynika z akt postępowania umowa z powódką została rozwiązana przez pozwaną z dniem 19 lipca 2012 r., czego skutkiem było obciążenie powódki karą umowną w dniu 6 sierpnia 2012 roku. Brak jest zatem podstaw do obciążania jej należnościami wynikającymi ze wskazanych wyżej faktur skoro dotyczą one okresu, za który usługi na rzecz pozwanej nie były już świadczone. Za spóźnione uznać należy podnoszone obecnie przez apelującą argumenty jakoby przedłożone faktury dotyczyły innej zawartej ze skarżącą umowy, skoro z treści zawartego w aktach pisma apelującej z dnia 29 kwietnia 2014 roku (k. akt 62 – 63) jednoznacznie wynika, iż dochodzone przez nią w niniejszym postępowaniu roszczenie dotyczy umowy zawartej dnia 19 listopada 2011 r., a rozwiązanej z dniem 19 lipca 2012 r.

W świetle powyższego nie sposób zgodzić się ze skarżącą, iż oddalenie powództwa było skutkiem braku należytej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i poczynienia na jej podstawie błędnych ustaleń faktycznych. Tym samym wywiedziony w apelacji zarzut naruszenie przez Sąd I instancji art. 224 k.p.c. i art. 233 k.p.c. nie zasługiwał na uwzględnienie.

Tym samym podkreślić należy, iż sąd pierwszoinstancyjny prawidłowo przyjął, że należność dochodzona przez stronę powodową, nie została wykazana, zaś konkluzja taka w żadnej mierze nie narusza treści art. 233 § 1 k.p.c.

Godzi się zauważyć, iż swobodna ocena dowodów odnosi się do wyboru określonych środków dowodowych i sposobu ich przeprowadzenia. Mają być one ocenione konkretnie i w związku z całym zebranym materiałem dowodowym. Ocena wiarygodności i mocy dowodów jest podstawowym zadaniem sądu orzekającego, wyrażającym istotę sądzenia, a więc rozstrzygania kwestii spornych w warunkach niezawisłości, na podstawie własnego przekonania sędziego przy uwzględnieniu całokształtu zebranego materiału. Swobodna ocena dowodów nie jest całkowicie dowolna. W doktrynie i orzecznictwie formułowane są reguły ocenne, które mają pomóc sędziemu, a wyprowadzane są przede wszystkim z prawidłowej wykładni obowiązujących w postępowaniu dowodowym przepisów. Jednym z czynników określającym granice swobodnej oceny dowodów jest czynnik logiczny. Czynnik logiczny oznacza, że sąd ma obowiązek wyprowadzenia z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych. Przyjęcie przez sąd pierwszoinstancyjny roszczenia za niewskazane nie narusza zasad logiki. Ponownie podkreślić należy, iż Sąd Rejonowy w oparciu o twierdzenia strony powodowej oraz w oparciu o przedłożone przez nią dokument prywatny prawidłowo uznał, iż apelująca nie wykazała zasadności roszczenia.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę nadto, iż wbrew twierdzeniom apelującego Sąd Rejonowy zrealizował wszystkie wnioski dowodowe zgłoszone przez strony. Tym samym zarzut nie wyjaśnienia przez ten Sąd wszystkich okoliczności faktycznych nie może się ostać.

W świetle powyższego nie sposób zgodzić się za skarżącym, iż oddalenie powództwa było skutkiem braku należytej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i poczynienia na jej podstawie błędnych ustaleń faktycznych.

Mając na uwadze powyższe, nie znajdując podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE