UZASADNIENIE

Powódka (...) Bank (...) spółka akcyjna w W. (obecnie (...) Bank spółka akcyjna w W.) wnosiła o zasądzenie solidarnie od pozwanych P. S. i G. W. łącznej kwoty 55 739,86 złotych (kwoty 54 454,14 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 23 grudnia 2015 roku i kwoty 1 285,72 złote) oraz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że przysługuje jej wobec pozwanych wierzytelność wynikająca z umowy o kredyt (...) Ekspresowy z dnia 18 marca 2015 roku. Istnienie wierzytelności wynika z wyciągu z ksiąg bankowych z dnia 15 kwietnia 2016 roku, podpisanego przez upoważnione osoby. Powód wypowiedział umowę ze skutkiem na dzień 23 grudnia 2015 roku.

Pozwane wniosły o oddalenie powództwa i o zasądzenie kosztów postępowania podnosząc, że w piśmie w przedmiocie warunkowego wypowiedzenia nie oznaczono terminu początkowego okresu, w którym pozwane miały zapłacić zaległą kwotę, a ponadto osoba, która wypowiedziała umowę nie była do tego upoważniona. W dniu 21 stycznia 2016 roku pozwane wpłaciły na rzecz powoda kwotę 3 936,54 złotych wobec czego oświadczenie o wypowiedzeniu jest nieskuteczne. Przed grudniem 2015 roku powód nie wzywał pozwanych do zapłaty zaległości w terminie 14 dni pod rygorem wypowiedzenia umowy kredytu ani nie informował pozwanego o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia, co jest sprzeczne z prawem bankowym. Ponieważ wypowiedzenie było nieskuteczne strony są nadal związane umową kredytu, wedle zasad ustalonych w tej umowie, w tym w zakresie sposobu realizacji zobowiązania pozwanych na rzecz powoda. Roszczenie nie jest wymagalne a dokument w postaci wyciągu z ksiąg bankowych nie wykazuje wartości rzeczywistego zadłużenia pozwanych wobec powoda.

Zaskarżonym wyrokiem z 3 marca 2017 r. sygn. akt VIII GC 1744/16 Sąd Rejonowy w Częstochowie oddalił powództwo (pkt1) oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanych solidarnie kwotę 10.004,00 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 2).

Wydając taki wyrok Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Strony są przedsiębiorcami. Na podstawie uchwały nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników (...) Bank (...) S.A. z dnia 18 października 2016 roku zmieniono nazwę spółki na (...) Bank S.A. Pozwane prowadzą działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej (...).

W dniu 18 marca 2015 roku strony zawarły umowę „o kredyt (...) Ekspresowy nr (...) na warunkach określonych w umowie i „Regulaminie kredytowania (...) Banku, O. M. i Małych Przedsiębiorstw”. Kwota kredytu wynosiła 60 594 złotych a umowa została zawarta na okres do dnia 18 lutego 2020 roku. Celem kredytu był rozwój działalności gospodarczej. Spłata miała nastąpić w 59 ratach miesięcznych a wysokość jednej raty wynosiła 1 349,42 złote.

Pismami z dnia 23 listopada 2015 roku powód wypowiedział umowę kredytu oraz wezwał pozwane do zapłaty całości należności w kwocie 56 426,01 złotych. W treści pisma wskazano, że wypowiedzenie jest spowodowane niedotrzymaniem terminów płatności a jego podstawą jest § 10 umowy kredytu oraz § 11 Regulaminu Kredytowania. Jednocześnie wskazano, że w przypadku uregulowania zaległej kwoty 3 936,54 złote w terminie 30 dni od daty otrzymania pisma wypowiedzenie będzie traktowane jako niebyłe. Wypowiedzenie umowy zostało dokonane przez pracownika powoda G. M., uprawnionego, między innymi, do wypowiadania umów.

Pismo zostało wysłane do pozwanych w dniu 24 listopada 2015 roku. Pozwana P. S. odebrała pisma w dniu 1 grudnia 2015 roku natomiast pozwana G. W. w dniu 15 grudnia 2015 roku.

Pismami z dnia 13 kwietnia 2016 roku powód wezwał pozwane do zapłaty kwoty 55 618,85 złotych.

W dniu 15 kwietnia 2016 roku powód wystawił wyciąg z ksiąg banku nr (...), stwierdzając w nim, że P. S. i G. W. posiadają wobec banku z tytułu umowy o kredyt gotówkowy nr (...) z dnia 18 marca 2015 roku wymagalne zadłużenie w kwocie 55 739,86 złotych, w tym 54 454,14 złotych tytułem niespłaconego kredytu oraz 1 285,72 złotych tytułem odsetek za zwłokę.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy wskazał, że bezspornym było, iż strony zawarły umowę kredytu, spór sprowadzał się natomiast do kwestii czy wypowiedzenie umowy było skuteczne. Powódka wypowiadając umowę powołała się na zapis § 10 umowy oraz na § 11 Regulaminu Kredytowania. Lektura zapisu § 10 umowy wskazuje, że postanowienie to nie dotyczy jednakże sytuacji wypowiedzenia umowy jaka miała miejsce w przedmiotowej sprawie – a więc braku płatności rat. Zapis ów dotyczy zmian w wysokości opłat i prowizji i w sytuacji takiej zmiany złożenie przez klienta pisemnego oświadczenia o nieakceptowaniu traktowane miało być jako równoznaczne z wypowiedzeniem umowy. Podana podstawa wypowiedzenia umowy była zatem błędna w świetle twierdzeń powoda zawartych w pozwie.

Natomiast druga powołana podstawa wypowiedzenia - § 11 Regulaminu Kredytowania nie mogła być w ocenie Sądu Rejonowego poddana analizie, co do jej zasadności bowiem powódka nie załączył rzeczonego regulaminu. W tym zakresie należy uznać, że powódka nie udowodniła swoich twierdzeń zgodnie z art. 6 k.c. bowiem nie wiadomo co jest zawarte w treści regulaminu i jakie były warunki wypowiedzenia umowy.

Następnie, Sąd Rejonowy miał na uwadze, że przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe zawierają zapisy dotyczące wypowiedzenia umowy kredytu. Zgodnie z art. 75c ust. 1 i 2 powyższej ustawy jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych. Natomiast w wezwaniu bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

Jak wynika z materiału dowodowego wypowiedzenie umowy nie było poprzedzone wezwaniem do zapłaty ani też pozwane nie zostały poinformowane o możliwości restrukturyzacji zadłużenia. Sąd Rejonowy zauważył, że wskazany przepis ma charakter ma charakter semiimperatywny (ochronny w stosunku do kredytobiorcy), co oznacza, że możliwe jest zastosowanie rozwiązań korzystniejszych dla kredytobiorcy natomiast nie jest możliwe odstąpienie od obowiązku wezwania do zapłaty w minimalnych 14 dniowym terminie oraz od obowiązku poinformowania o możliwości restrukturyzacji.

W świetle powyższego, według Sąd I instancji wypowiedzenie należy uznać za nieważne zgodnie z art. 58 k.c. zgodnie z którym nieważna jest czynność prawna sprzeczna z ustawą. Bank wypowiadając umowę winien zachować szczegółowo unormowaną procedurę.

Niezależnie od powyższego Sąd ten podzielił także stanowisko pozwanych, że niedopuszczalne jest dokonanie wypowiedzenia umowy z zastrzeżeniem warunku rozwiązującego wskazanego w art. 89 k.c., powołując się w tym zakresie na orzecznictwo sądów.

Bezprzedmiotowe, według Sądu Rejonowego, były natomiast w świetle powyższych ustaleń zarzuty pozwanych co do terminu, kiedy miały zgodnie z warunkowym wezwaniem do zapłaty wpłacić kwotę 3 936,54 złotych. Umowa ta nie została bowiem rozwiązana na wskutek wypowiedzenia.

Brak było również podstaw do kwestionowania umocowania pracownika powoda do wypowiedzenia umowy. Jak wynika z załączonego pełnomocnictwa (k. 94) pracownik ów był umocowany do dokonywania takich czynności.

Dalej, Sąd Rejonowy wskazał, że łącząca strony umowa nadal obowiązuje, ale powód nie udowodnił zgodnie z art. 6 k.c. jaka kwota pozostaje do zapłaty z tytułu zaległych rat na dzień orzekania i brak jest podstawy do zasądzenia części kwoty z tytułu obowiązującej umowy kredytu.

Nie można takich ustaleń czynić w szczególności na podstawie wyciągu z ksiąg bankowych. Wyciąg ten został sporządzony po pierwsze w dniu 15 kwietnia 2016 roku, a po drugie jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 KPC wyciąg z ksiąg bankowych jest dowodem wyłącznie na to, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w jego treści i podlega ocenie na równi z pozostałymi dowodami. Na podstawie tego dokumentu nie można sformułować domniemania, że stwierdzone w nim okoliczności są zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy. Z uwagi na to, fakt zadłużenia pozwanego, jego tytuł i wysokość, winny zostać wykazane za pomocą innych dowodów. Jak wskazano powód nie przedstawił żadnych innych dowodów na podstawie których Sąd miałby możliwość ustalenia wysokości istniejącego zadłużenia szczególnie w kontekście ustalenia, że umowa nie została skutecznie rozwiązana.

Wobec powyższych względów Sąd Rejonowy oddalił powództwo na podstawie art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe a contrario.

O kosztach postępowania Sąd ten orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i zasądził solidarnie od powoda na rzecz pozwanych kwotę 10 004 złotych. Wysokość przyznanych kosztów wynika z § 2 pkt 6 rozporządzenia Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800) w brzemieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 roku do 26 października 2016 roku (rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie opłat za czynności adwokackie, Dz. U. z dnia 12 października 2016 r.).

Od powyższego wyroku apelację wywiodła powódka, zaskarżając go w całości.

W apelacji powódka zarzuciła:

1. naruszenie przepisów postępowania cywilnego, które to naruszenie miało istotny wpływ na treść wyroku, w tym:

- art. 233 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego poprzez: brak dokonania wszechstronnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie poprzez pominięcie dowodu z wykazu wpłat, powołanego na okoliczność wysokości dochodzonego pozwem roszczenia poprzez uznanie, iż jego wysokość nie została udowodniona, co skutkowało nieuzasadnionym oddaleniem powództwa w sprawie;

- art. 328 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego poprzez: wskazanie podstawy prawnej wyroku nie korespondującej z treścią sporządzonego uzasadnienia powołanie się na treść art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku ustawy Prawo bankowe, a contrario podczas gdy treść przedmiotowego przepisu określa jedynie elementy umowy kredytu, co w konsekwencji tego niepoddawanie się przez przedmiotowy wyrok kontroli instancyjnej;

2. obrazę prawa materialnego, w tym:

- art. 75c ustawy Prawo bankowe poprzez: jego zastosowanie w sytuacji gdy na dzień składania przez Powoda oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu tj. dnia 23 listopada 2015 roku przedmiotowy przepis nie obowiązywał z uwagi na treść przepisów intertemporalnych wprowadzonych ustawą z dnia 25 września 2015 roku o zmianie ustawy Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw tj. art. 12 przedmiotowej ustawy;

- art. 65 § 1 Kodeksu cywilnego poprzez: błędną wykładnię oświadczenia woli Powoda w przedmiocie wypowiedzenia łączącej strony umowy kredytu z dnia 23 listopada 2015 roku i błędne przyjęcie, iż zostało ono dokonane pod warunkiem przez co nie wywarło żadnego skutku w stosunkach między stronami.

Stawiając powyższe zarzuty apelująca wnosiła o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwoty 55 739,86 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP do dnia 31 grudnia 2015 roku, w tym od dnia 1 stycznia 2016 roku odsetek umownych za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od następujących kwot:

- 54 454,14 złotych od dnia 23 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty,

- 1 285,72 złotych od dnia 6 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

2. zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania w drugiej instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych;

W uzasadnieniu apelacji powódka zaskarżyła również orzeczenia zawartego w punkcie 2 zaskarżonego wyroku w zakresie zasądzonych kosztów procesu podnosząc, że wynagrodzenie tytułem zastępstwa prawnego winno, przy ustalonej wartości przedmiotu sporu i obowiązujących na dzień wniesienia pozwu przepisów, wynosić 7.200,00 zł., a nie zasądzoną z tego tytułu kwotę 10.004,00 zł.

Pozwane w odpowiedzi na apelację domagały się jej oddalenia wskazując na jej bezzasadność.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanego podlegała ona oddaleniu jako bezzasadna.

Na wstępie należy zauważyć, że kluczową dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy było, jak prawidłowo przyjął Sąd Rejonowy, ustalenie skuteczności dokonanego przez powoda odstąpienia od wiążącej strony umowy kredytu z dnia 18.03.2015 r. Należy podzielić stanowisko tegoż Sądu i, że materiał dowodowy którym dysponował , nie pozwalał na prawidłową ocenę wskazanej wyżej kwestii, przede wszystkim dlatego, iż powód nie przedłożył kompletnych dokumentów regulujących powstały pomiędzy stronami stosunek obligacyjny w postaci wzmiankowanej umowy. Z załączonej do akt umowy kredytowej ( k. 17-22 ) wynika, że co do kwestii warunków i trybu jej rozwiązania odsyła ona do postanowień Regulaminu ( § 11 ust. 4 ). Regulamin ów, stosownie do zapisu § 8 ust. 1, stanowił w zakresie nieuregulowanym umową jej integralną część. Stanowił więc, stosownie do art. 384 § k.c. wiążący strony element umowy kredytowej (poza sporem było, że regulamin został pozwanym doręczony przy zawieraniu umowy). Tymczasem rzeczonego regulaminu powódka nie przedłożyła do akt sprawy, pomimo obciążającego jej w tym zakresie ciężaru dowodzenia ( art. 6 k.c.). Nie może budzić wątpliwości, że powódka twierdząc o skuteczności wypowiedzenia przez siebie od umowy, winna w pierwszej kolejności wykazać istnienie ku temu przesłanek, te zaś wynikały z wzorca umowy, z którym Sąd I nie mógł się zapoznać instancji wobec bierności dowodowej strony powodowej. To samo dotyczy oceny zachowania przez powódkę przewidzianego w umowie trybu wypowiedzenia. Skoro tak, to przyjąć należy, że zaistnienie okoliczności od których uzależnione było wykonanie przez bank prawa odstąpienia od umowy kredytowej z pozwanymi nie zostało w sposób procesowy wykazane, co było dostateczną podstawą do oddalenia powództwa.

Wobec powyższego naprowadzane przez powódkę zarzuty apelacyjne nie mogły odnieść zamierzonego skutku, gdyż badanie ich zasadności bez zaznajomienia się z kompletnymi uregulowaniami wiążącej strony umowy, w tym wskazanych w niej przesłanek i trybu odstąpienia od umowy in initio obarczone byłoby wadą. Dotyczy to w szczególności sformułowanych przez apelującą zarzutów obrazy prawa procesowego, do których skuteczności wymaga się wykazania wpływu naruszeń procedury na treść rozstrzygnięcia.

Odnosząc się natomiast in abstractio, w oderwaniu od stanu faktycznego niniejszej sprawy, do zarzutów obrazy prawa materialnego zasygnalizować należy, że co do zasady uznać je należy za zasadne .

Sąd Okręgowy nie podziela poglądu Sądu I instancji, że potencjalnie niedopuszczalne było w niniejszej sprawie dokonanie wypowiedzenia umowy z zastrzeżeniem uznania je za nie byłe, jeżeli pozwane wpłacą powódce w oznaczonym czasie określoną sumę pieniężną. Prawdą jest, że istnieją judykaty, ( m.in. przywołany przez Sąd Rejonowy w pisemnych motywach wyroku ), według których za prawidłowe wypowiedzenie umowy nie może być uznane pismo, w którym bank stwierdza, "że w przypadku braku spłaty zadłużenia w określonym terminie pismo niniejsze należy traktować jako wypowiedzenie umowy przez bank". Takie oświadczenie banku nie daje jasności, bowiem nie sposób wywnioskować chociażby tego, w jakiej dacie umowa ulega rozwiązaniu, tj. w jaki sposób liczyć należy okres wypowiedzenia.

Tymczasem w rozpoznawanej sprawie sytuacja była zgoła odmienna. Powódka pismem z dnia 23 listopada 2015 roku złożyła jednoznaczne oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, zastrzegając jedynie możliwość jego późniejszego odwołania. Nie budziło zatem wątpliwości, że od daty dotarcia tego oświadczenia do adresatek należało liczyć okres wypowiedzenia. Warto zauważyć, że Sąd Najwyższy dopuścił taką możliwość niestanowczego wypowiedzenia umowy o kredyt, w szczególnych okolicznościach, dotyczących stworzenia kredytobiorcy możliwości doprowadzenia do kontynuacji stosunku kredytowego na dotychczasowych warunkach (por. wyrok z dnia 24 września 2015 r., V CSK 698/14).

Zasadny okazał się także zarzut naruszenia art. 75 c Prawa bankowego. Zgodnie z powołanym przepisem, jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych. W wezwaniu, o którym mowa w ust. 1 bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Powyższy przepis został wprowadzony ustawą z dnia 25 września 2015r. o zmianie ustawy – Prawo bankowe oraz niektórych ustaw (Dz. U. 2015r., poz. 1854) i obowiązuje od dnia 27 listopada 2015r. ( art. 13 w/w ustawy). Zgodnie z art. 12 powyższej ustawy , banki oraz spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, dostosują swoją działalność do wymagań określonych w art. 75c ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Podkreślenia wymaga, że obowiązek nałożony na banki wynikający z art. 12 w/w ustawy dotyczył umów „niewypowiedzianych” w dniu wejścia w życie tejże ustawy. Natomiast w niniejszej sprawie oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostało złożone przez bank w dniu 24 listopada 2015r. Zatem powódka nie miała obowiązku dostosowania trybu powyższego wypowiedzenia do regulacji przewidzianych w dodanym art. 75 c prawa bankowego, albowiem przepis ten nie obowiązywał w dniu złożenia przez powódkę oświadczenia woli o wypowiedzeniu umowy.

Wypowiedzenie umowy jest jednostronną czynnością prawną, która skutkuje rozwiązaniem stosunku prawnego pomiędzy stronami, co rodzi obowiązek zwrotu kredytu wykorzystanego wraz z należnościami ubocznymi. Zobowiązanie do zwrotu określonej sumy pieniężnej staje się wymagalne w dniu następującym po dniu, w którym umowa uległa rozwiązaniu.

Pozwane upatrywały obowiązku pozwanej do zastosowania w niniejszej sprawie trybu wskazanego we wskazanym wyżej przepisie w art. 61 § 1 k.c., który stanowi, że oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. W piśmiennictwie oraz judykaturze przyjmuje się jednak, że przepis ten określa jedynie moment skuteczności oświadczenia woli. Natomiast ocena, czy oświadczenie woli złożone zostało w sposób zgodny z prawem (np. czy osoba składająca dysponowała zdolnością do czynności prawnych, pełnomocnictwem do reprezentowania mocodawcy, jeśli oświadczenie złożone zostało w imieniu innej osoby, inne przesłanki ważności oświadczenia woli) dokonywana jest na moment wyrażenia woli (wysłania oświadczenia), a nie dojścia oświadczenia do adresata. Rozróżnienie to jest istotne, ponieważ pomiędzy wyrażeniem woli a dojściem oświadczenia do adresata upłynąć może bardzo długi okres, w szczególnych przypadkach nawet kilka lat ( por. wyr. SN z 26.8.2009 r., I CSK 32/09 ). Przyjmując powyższy pogląd za własny Sąd Okręgowy stwierdza, że oświadczenie woli powódki o wypowiedzeniu pozwanym umowy kredytowej mogłoby być skuteczne, pomimo nie zastosowania trybu wskazanego w art. 75 c Prawa bankowego, albowiem w chwili jego składania było ono zgodne z obowiązującymi wówczas przepisami, choć przed dotarciem oświadczenia do adresatów nastąpiła omówiona wyżej zmiana stanu prawnego.

Stwierdzone powyżej uchybienia w zakresie prawa materialnego nie mogły jednak wpłynąć na ocenę o ostatecznej trafności rozstrzygnięcia Sądu I instancji, z przyczyn wskazanych na wstępie niniejszych rozważań.

Nie mogło odnieść również zamierzonego skutku zaskarżenie przez powódkę orzeczenia zawartego w punkcie 2 zaskarżonego wyroku w zakresie zasądzonych kosztów procesu. Stosownie do § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015r, poz. 1804), w brzmieniu obowiązującym do dnia 26 października 2016 r., wysokość należnych kosztów zastępstwa prawnego należna każdej z pozwanych wynosiła w niniejszej sprawie (przy oznaczonej wartości przedmiotu) sporu kwotę 7.200,00 zł. W razie współuczestnictwa formalnego (art. 72 § 1 pkt 2 k.p.c.), do niezbędnych kosztów procesu poniesionych przez współuczestników reprezentowanych przez jednego pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym zalicza się bowiem jego wynagrodzenie ustalone odrębnie w stosunku do każdego współuczestnika. Sąd powinien jednak obniżyć to wynagrodzenie, jeżeli przemawia za tym nakład pracy pełnomocnika, podjęte przez niego czynności oraz charakter sprawy (art. 109 § 2 k.p.c.) - por. uchw. Sądu Najwyższego z dnia 10 lipca 2015 r. ( III CZP 29/15). Łącznie zatem obu pozwanym przysługiwał zwrot kosztów zastępstwa w kwocie 14.400,00 zł. Zasądzona przez Sąd I instancji kwota 10.004,00 zł. mieści się zatem w granicach powołanych wyżej przepisów.

Mając to wszystko na względzie apelację powódki oddalono zgodnie z art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono stosownie do jego wyniku, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 zd. 1 k.p.c. oraz przy uwzględnieniu § 2 pkt 6 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015r, poz. 1804 ze zm.).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE